03-03-2019
Το παράδοξο δεν είναι που ο καπιταλιστής διακηρύττει ότι δεν υπάρχει
εκμετάλλευση, είναι επίσης που το πιστεύει και ο εργαζόμενος. Κι επειδή
συμβαίνει αυτό, όταν οι εργαζόμενοι διεκδικούν και αγωνίζονται, οι
αγώνες στην πλειοψηφία τους δεν γίνονται ενάντια στην εκμετάλλευση, αλλά
κυρίως περιορίζονται εναντίον χαμηλών μισθών ή συνθηκών εργασίας.
Στη δεκαετία της κρίσης, στον καπιταλιστικό κόσμο οι κυβερνήσεις όλων
των χωρών του, στη χώρα μας ευρωπαϊκοί μηχανισμοί και ΔΝΤ, έχουν
επιβάλει μέτρα λιτότητας και εξαθλίωσης των εργαζομένων, σε μια
προσπάθεια ανάκαμψης της οικονομίας, τα οποία πυροδοτούν κοινωνικές
εκρήξεις, μικρής όμως διάρκειας και περιορισμένης εμβέλειας, μέχρι τώρα.
Κινητοποιήσεις που φιλοδοξούν να αναβαθμιστούν σε κινήματα, από τους
αγανακτισμένους πριν μερικά χρόνια μέχρι τα κίτρινα γιλέκα τελευταία,
μοιάζουν εφήμερες και χωρίς προοπτική.
Και ο προβληματισμός για τις δυνατότητες του καπιταλισμού, τη δυναμική του κι ευελιξία του γίνεται βασανιστικός. Τι είναι αυτό που στηρίζει τον καπιταλισμό, πώς αναπαράγεται σαν σύστημα αξιών και μοιάζει, παρά τα προβλήματά του, σχεδόν άτρωτος στον πυρήνα του;
Και ο προβληματισμός για τις δυνατότητες του καπιταλισμού, τη δυναμική του κι ευελιξία του γίνεται βασανιστικός. Τι είναι αυτό που στηρίζει τον καπιταλισμό, πώς αναπαράγεται σαν σύστημα αξιών και μοιάζει, παρά τα προβλήματά του, σχεδόν άτρωτος στον πυρήνα του;