Θα είναι η πρώτη φορά…

Που θα στείλω τους νταβατζήδες της πολιτικής ζωής σε μόνιμη ανεργία. Όλους αυτούς που πνίγονται στις μεταξωτές τους γραβάτες, που αναβλύζουν από κυνισμό και αλαζονεία και που δεν μπορούν να ανασάνουν στα ακριβά τους κοστούμια και δεν χωράνε στα πανάκριβα αυτοκίνητά τους.

Που θα στείλω τους εμπόρους των ονείρων των παιδιών μου στις αραχνιασμένες αποθήκες των εμπορευμάτων τους.
Όλους αυτούς που βαφτίζουν νέο το παμπάλαιο, που ονομάζουν εκσυγχρονισμό τη φτώχια, που χαρακτηρίζουν πρόοδο την εξαθλίωση, που στηρίζουν τις τράπεζες και ξεσπιτώνουν τους φτωχούς δανειολήπτες και που διαγράφουν χρέη εκατομμυρίων των κομμάτων της συγκυβέρνησης και ξεπουλάνε για ένα κομμάτι ψωμί το Ελληνικό.

Που θα ξορκίσω τα ζόμπι του φασισμού και του μίσους.
Όλους αυτούς που μαζεύονται δέκα για να δείρουν έναν ανυπεράσπιστο, που δεν ξέρουν να μιλάνε παρά μόνο να βρίζουν, που νιώθουν κάποιοι μόνο σαν βρίσκονται σε αγέλη, που εξασκούν τους μύες και αφήνουν το μυαλό τους να το διαχειρίζονται οι αρχηγοί τους, που αποκαλούν όλους τους άλλους σκουπίδια χωρίς να αναρωτούνται τι είναι οι ίδιοι, που η ανθρώπινη ζωή δεν έχει γι’ αυτούς καμία αξία και που χαίρονται με τον ανθρώπινο πόνο.

Που θα ξεσκεπάσω τους προεκλογικούς υποκριτές.
Όλους αυτούς που εμφανίζονταν ως ανεξάρτητοι προεκλογικά και έσπευσαν να βαφτούν με μπλε και πράσινες αποχρώσεις, αμέσως μετά τα αποτελέσματα και που βλέπουν τις δημοτικές εκλογές ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να αναβαπτιστούν πολιτικά και να διαγράψουν το αμαρτωλό πολιτικό τους παρελθόν μαζί με τον εναγκαλισμό και τη στήριξη που παρείχαν στις καταστροφικές κυβερνήσεις των τελευταίων 40 χρόνων.

Που θα κλείσω τα μάτια στους σύγχρονους τηλεοπτικούς αχυράνθρωπους.
Όλους αυτούς που λανσάρουν την ελαφρότητα, με την καλή έννοια, που αντιπροσωπεύουν τη χαζοχαρούμενη στάση ζωής και που καλούν τους πεινασμένους να ξεχάσουν την πείνα τους μαθαίνοντας συνταγές μαγειρικής

 
Στους δήθεν ανυποψίαστους 

Απο kyrgiakischristos

Αποδέσμευση!

Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

 

   Αυτή κι αν ήταν «ιστορική» στιγμή! Ήταν το βράδυ της έλευσης του ευρώ στην Ελλάδα. Με τον κύριο Σημίτη, πρωθυπουργό τότε, να ποζάρει πανευτυχής, αφού είχε ήδη κάνει την πρώτη ανάληψη μέσω ΑΤΜ και με τον κύριο Παπαδήμο, τότε διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, να χειροκροτεί για το... επίτευγμα.
   Το γεγονός εκείνο αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως αφορμή ώστε ο δημόσιος βίος να κατακλυσθεί από μια ανελέητη προπαγάνδα που ως συνήθως επιδιώκει να παρουσιάσει το συμφέρον του τραπεζίτη και του εργολάβου σαν «εθνικό» και πολύ περισσότερο σαν «λαϊκό» συμφέρον...
   Το τι ειπώθηκε εκείνες τις ημέρες από τα κόμματα και απ' όλο το θίασο των «αστέρων» του «ευρωμονόδρομου», δεν περιγράφεται. Μεγαλοστομίες. Ψέματα. Υποσχέσεις για ανθόσπαρτο βίο που ανέμενε τάχα τον ελληνικό λαό. Ένας θίασος που περιφερόταν μεταξύ γελοιότητας και ρηχότητας. Η αντιεπιστημονικότητα των «φωστήρων» με τις αναλύσεις τους περί «θαλερής ΕΕ» και ο δημαγωγικός μαυρογιαλουρισμός, εις σάρκαν μίαν.
   Το τι συνέβη πραγματικά στην ΕΕ, στην Ευρωζώνη και στον καπιταλιστικό κόσμο εν γένει, το τι έχει υποστεί ειδικά ο ελληνικός λαός στα πάνω από δέκα χρόνια που πέρασαν από τότε, το πού κατέληξαν εκείνα τα «ευρω-παραμύθια» είναι σε όλους γνωστό:

• Είναι μέσα σε αυτόν τον «υπέροχο» κόσμο, τον κόσμο της ΕΕ, της ΟΝΕ και του ευρώ, όπου η Ελλάδα χρεοκοπεί «ελεγχόμενα» και όπου ο λαός της πτωχεύει ανεξέλεγκτα!
• Είναι μέσα στον κόσμο του ευρώ, τον κόσμο των αέναων, των μάταιων, των αβάσταχτων και πάντοτε άνωθεν επιβαλλόμενων «θυσιών», που η Ελλάδα παρομοιάζεται με τον «Τιτανικό» και που ο λαός της, στοιβαγμένος μονίμως στη «τρίτη» θέση, οδηγείται σε πνιγμό.
• Η Ελλάδα της ευρω-φτώχειας και της τρόικας, είναι η Ελλάδα της ΕΕ, της Ευρωζώνης και του ευρώ.
• Η Ελλάδα των χαρατσιών, των συσσιτίων, της διαλυμένης Υγείας, είναι η Ελλάδα της ΕΕ.
• Η Ελλάδα των μισθών και συντάξεων πείνας, των Μνημονίων, του ΔΝΤ, του «καλό κουράγιο Έλληνες», της επιτήρησης, της ευρω-λιτότητας είναι η Ελλάδα της ΕΕ.  
• Η Ελλάδα των αστέγων, των «λουκέτων», των μαγκαλιών, των απολύσεων, της νέας μετανάστευσης, της αγροτικής και βιομηχανικής αποσάθρωσης, η Ελλάδα που εισάγει σπίρτα από την Τουρκία και λεμόνια από την Αργεντινή, είναι η Ελλάδα της ΕΕ.

• Είναι μέσα σε αυτόν τον κόσμο, τον κόσμο του ευρώ, της ΕΕ και της Ευρωζώνης, που πάνω από 1,5 εκατομμύριο Ελληνες βουλιάζουν στην ανεργία, που τα εκατομμύρια των εργαζομένων και των συνταξιούχων παλεύουν καθημερινά με τη φτώχεια τους.

   Αυτή είναι η Ελλάδα της ΕΕ. Κι αυτή είναι η ΕΕ των 30 εκατομμυρίων άνεργων και των 120 εκατομμυρίων (!) φτωχοποιημένων. Αυτή είναι η ΕΕ όπου βρικολακιάζει ο φασισμός.  Επειδή, λοιπόν, την Κυριακή (εκτός από… κυβέρνηση) ψηφίζουμε και για την ΕΕ, επιβάλλεται να τονίσουμε:
   Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπήρξε και δε θα γίνει ποτέ η λέσχη των τάχα «ισότιμων εταίρων», το κλαμπ της αγάπης και της συναλληλίας μεταξύ «φίλων». Το μόνο είδος «φιλίας» που ευδοκιμεί στο εσωτερικό της ΕΕ είναι η λυκοφιλία. Η Ευρωζώνη δεν σχεδιάστηκε και δεν πρόκειται να λειτουργήσει ποτέ σαν το φανταστικό εκείνο «απάνεμο λιμάνι» που έταζαν οι αρχιτέκτονές της στους λαούς. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωζώνη της και όλη η δομή του ευρωενωσιακού ιμπεριαλισμού (είτε βομβαρδίζει τη Γιουγκοσλαβία, το Ιρακ και τη Λιβύη, είτε «βομβαρδίζει» τα Ασφαλιστικά Ταμεία και τον κατώτατο μισθό στην Ελλάδα) αποτελεί μια αρένα βαρβαρότητας. Είναι ένα Κολοσσαίο εκμετάλλευσης των εργαζομένων, κατάλυσης των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών που στέκονται εμπόδιο στην «ανταγωνιστικότητα» των μονοπωλίων.
   Δεν είναι μόνο η Ελλάδα και ο λαός της, δεν είναι μόνο οι λαοί της λεγόμενης «περιφέρειας» και των Μνημονίων, από την Πορτογαλία μέχρι την Κύπρο, που βιώνουν την ΕΕ ως κόλαση. Είναι και οι λαοί στα κράτη - ατμομηχανές της ΕΕ: Στη Γερμανία δεκάδες εκατομμύρια εργαζομένων ζουν με «παγωμένους» μισθούς για πάνω από μια δεκαετία. Πάνω από 7,5 εκατομμύρια Γερμανοί εργαζόμενοι αμείβονται με 400 ευρώ το μήνα. Από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, από το Βορρά μέχρι το Νότο, οι λαοί βιώνουν αυτό ακριβώς που τόνιζε ο Λένιν: «... το σύνθημα των "Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης" δεν είναι σωστό από οικονομική άποψη. Είτε αυτό το σύνθημα είναι απραγματοποίητο στον καπιταλισμό (...). Είτε είναι ένα σύνθημα αντιδραστικό, που σημαίνει προσωρινή συμμαχία των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης (...) για την καταλήστευση...».
   Μέσα στην ΕΕ εκείνο που βασιλεύει δεν είναι η «ισοτιμία» και η «κοινωνική δικαιοσύνη». Είναι η ανισομετρία και το «δίκαιο» του ισχυρού, είναι οι αντιθέσεις μεταξύ των κεφαλαιοκρατών. Και όσο πιο οξείες είναι οι αντιθέσεις συμφερόντων ανάμεσα στις άρχουσες τάξεις του κάθε κράτους – μέλους της ΕΕ, τόσο βαθύτερα σμιλεύεται η ενότητά τους ως προς την επιβολή νέων  βαρών στα λαϊκά στρώματα.
   Είναι καραμπινάτη απάτη, λοιπόν, να συνεχίζουν να εμφανίζουν οι κκ.Σαμαράς – Βενιζέλος το θυσιαστήριο των Βρυξελλών σαν «μονόδρομο» και πολύ περισσότερο σαν «παράδεισο». Και είναι ασύγγνωστη αφέλεια η θέση πως η ΕΕ μπορεί να μετατραπεί σε «Ευρώπη των λαών». Όταν δεν είναι πολιτική αφέλεια, είναι καραμπινάτη απάτη η προπαγάνδα πως υπάρχουν περιθώρια «βελτίωσης» της ΕΕ. Είναι καραμπινάτη απάτη ή ουρανομήκης αφέλεια ότι η ΕΕ αποτελεί πεδίο «διαπραγμάτευσης», αρκεί να βρεθεί ένας καλός διαπραγματευτής... Η ΕΕ είναι, ήταν και θα είναι ο «λάκκος των λεόντων», όπως ακριβώς την αποκαλούσε η ΕΔΑ από τη δεκαετία του '50.
   Το ζητούμενο για το λαό δεν είναι η προσδοκία μιας λιτότητας με «ανθρώπινο πρόσωπο» μέσα στο λάκκο, περιμένοντας τον επόμενο κατακλυσμό. Να κινείται μεταξύ των εκβιαστικών «θυσιών για να μπει στο ευρώ», των εκβιαστικών «θυσιών για να παραμείνει στο ευρώ» και των εκβιαστικών «θυσιών για να μη βγει από το ευρώ». Το ζητούμενο δεν είναι να περιμένει ότι τα λιοντάρια θα δείξουν επιείκεια ή ότι θα τον φάνε τελευταίο... Ομοίως: Το ζητούμενο δεν είναι η έξοδος από αυτό το λάκκο να οδηγήσει σε έναν άλλον, σε έναν τάχα «καλύτερο» λάκκο, εξίσου καπιταλιστικό και εκμεταλλευτικό, όπως θα ήθελαν κάποια τμήματα της άρχουσας τάξης και τα φασιστικά - εθνικιστικά τους τσιράκια. Για παράδειγμα, η Βρετανία δεν είναι στο ευρώ και στην Ευρωζώνη. Η Τουρκία δεν είναι στην ΕΕ. Αλλά αυτό δεν κάνει αξιοζήλευτα ούτε τα βάσανα του τούρκικου λαού, ούτε το «δάκρυα και αίμα» με το οποίο πληρώνει τη λιτότητα ο βρετανικός λαός.
   Με άλλα λόγια: Μετά από την εμπειρία σχεδόν 35 χρόνων παραμονής στην ΕΕ, η έξοδος από την ΕΕ προκύπτει ως αναγκαία προϋπόθεση αναδημιουργίας της Ελλάδας προς όφελος του λαού της. Δεν μιλάμε, βέβαια, για μια έξοδο σαν την «έξοδο από το ΝΑΤΟ», όπως την πλάσαρε το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως αναγκαστική επιλογή του κατεστημένου και ως «τρίπλα» ανασύνθεσης του συστήματος. Μιλάμε για έξοδο από την ΕΕ με όρους ανατροπής όλου του συστήματος της κυριαρχίας των μονοπωλίων. Για την έξοδο και την αποδέσμευση από την ΕΕ με προοπτική να πάρει στα χέρια του την εξουσία ο λαός. Το επισημαίνουμε γιατί υπάρχουν και εκείνοι που όταν «βάλλουν» κατά της ΕΕ, εξαναγκασμένοι από το γεγονός ότι έχουν πέσει πλέον οι μάσκες της ευρωκοροιδίας, το κάνουν προσβλέποντας ακριβώς σε αυτό: Σε μια ανασύνθεση του υφιστάμενου συστήματος και μάλιστα σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση. 
   Με αυτή την έννοια: Η λυδία λίθος της πολιτικής κάθε κόμματος, είτε αφορά στους μισθούς και στις συντάξεις, είτε στις εργασιακές σχέσεις, είτε έχει να κάνει με την οικονομία, είτε με την εξωτερική πολιτική, είτε με τις δημοκρατικές ελευθερίες, είτε αναφέρεται στα «μικρά» είτε στα «μεγάλα», η λυδία λίθος για να κρίνουμε όχι μόνο το τι λέει, αλλά και το τι στην πραγματικότητα εννοεί το κάθε κόμμα, είναι μία και μόνη: Η στάση του απέναντι στην ΕΕ. Είναι η θέση απέναντι στην ΕΕ που καθορίζει και ξεκαθαρίζει την (πραγματική) θέση σου, τελικά, στο ερώτημα: Με τους πολλούς ή με τους λίγους; Με τον κόσμο της εργασίας ή με τις «ελίτ» της εργοδοσίας; 
   Στην τοποθέτηση αυτή δεν υπάρχει «τρίτος δρόμος». Όπως δεν υπάρχει το «ολίγον έγκυος». Ειδικά, μάλιστα, στις σημερινές συνθήκες. Σε συνθήκες τρόικας όπου τα 2/3 της τρόικας είναι η ΕΕ (Κομισιόν και ΕΚΤ). Σε συνθήκες μνημονίων και δανειακών συμβάσεων. Σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης που τόσο σε παγκόσμιο όσο και - ειδικότερα - στο ευρωπαϊκό επίπεδο σαρώνει με τη σφραγίδα των Βρυξελλών ό,τι έχει απομείνει να θυμίζει λαϊκό δικαίωμα, το να μην αναγνωρίζεις αυτήν την αυτονόητη αλήθεια, τον καθοριστικό ρόλο, δηλαδή, της ΕΕ και το πώς το κάθε κόμμα τοποθετείται απέναντί της, συνιστά είτε πολιτική αυταπάτη είτε ξεκάθαρη πολιτική απάτη.

    Ψηφίζοντας, επομένως, την Κυριακή, τοποθετούμαστε και σε αυτό: Επιβραβεύουμε τη θεωρία ότι «δεν υπάρχει ζωή έξω από την ΕΕ»; Επιβραβεύουμε τη θεωρία των ανόητων που μιλούν λες και η τρισχιλιόχρονη Ελλάδα γεννήθηκε το… 1981 (όταν μπήκαμε στην ΕΟΚ) ή μόλις το… 2002 (όταν μπήκαμε στο ευρώ); Επιβραβεύουμε τα ανδρείκελα των Καννών που με την ευρωενωσιακών προδιαγραφών πολιτική τους, κάνουν ακριβώς αυτό με το οποίο μας απειλούν ότι «θα πάθουμε» αν βγούμε από την ΕΕ: Διαλύουν τη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων. Επιβραβεύουμε τους μηχανισμούς όπου Έλληνες, Γερμανοί, Άγγλοι, Γάλλοι και Πορτογάλοι ολιγάρχες εξυφαίνουν τα σχέδια σφαγιασμού του λαού, περιμένοντας «σωτηρία» (!) από εκεί;
   Η’ μήπως, όμως, ισχύει το άλλο: Αποδεχόμενος και υποκλινόμενος στο πλαίσιο της ΕΕ, μπορείς να «διαπραγματευτείς», να «συνεννοηθείς», να «λύσεις» τα προβλήματα επιβίωσης του λαού; Ο ισχυρισμός αυτός έχει την εξής «αξία»:  Είναι σαν να λες ότι θα πάω στο ΝΑΤΟ να διαπραγματευτώ για να λειτουργεί - το ΝΑΤΟ - ως παράγοντας ειρήνης, φιλίας και συναδέλφωσης των λαών... Είναι σαν να λες ότι θα πάω να διαπραγματευτώ στο ΔΝΤ ώστε από βαμπίρ και αιμοσταγή οργανισμό στην υπηρεσία των τοκογλύφων να το μετατρέψω - το ΔΝΤ - σε φιλόπτωχο ταμείο... Είναι σαν να λες, τελικά, ότι θα πάω στην Ιπποκράτους και στη Συγγρού για να διαπραγματευτώ με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ ώστε να πάψουν - το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ - να είναι κόμματα των τραπεζιτών, των βιομηχάνων και των εργολάβων…  
   Την Κυριακή, λοιπόν, τίθεται και αυτό το κομβικό ζήτημα ως κριτήριο ψήφου: Που βρίσκεται η ελπίδα; Εντός της ευρωενωσιακής αρένας, στην συμβίωση ή στην «διαπραγμάτευση» με τα σαρκοβόρα της αρένας; Η’ στην απαλλαγή από τα δεσμά και στην απόδραση από την αρένα;

***

ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΦΛΩΡΑΚΗΣ

   Έλεγε ο Χαρίλαος:

Απολογισμός για την ΕΕ

Το μνημόνιο των μνημονίων είναι η Συνθήκη του Μάαστριχτ, η ιδρυτική πράξη της ΕΕ. Αυτή που ψήφισαν από κοινού το 1992 ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ (ο βασικός πυρήνας του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ) και η ΠΟΛΑΝ του Αντ. Σαμαρά. Ολοι, δηλαδή, πλην ΚΚΕ, που και τότε κατηγορούνταν ως «απολιθωμένο», αρτηριοσκληρωτικό, ότι δεν καταλαβαίνει τις κοσμογονικές αλλαγές, ότι υπερασπίζεται έναν «εθνοκεντρικό απομονωτισμό» και άλλα τέτοια.

Μήπως, όμως, 22 χρόνια μετά, πρέπει να γίνει ένας απολογισμός; Οχι, βεβαίως, «για την ιστορία», επειδή η ΕΕ δεν είναι ιστορία, έχει καθοριστική θέση στο σήμερα και το αύριο.

Μήπως θα πρέπει να γίνει απολογισμός:

«Για τα χρυσά κουτάλια», που έγιναν συσσίτια στους δρόμους;

«Για τα αγροτικά προϊόντα που θα κατακτούσαν τις ευρωπαϊκές αγορές», ενώ στην πραγματικότητα εξαφανίστηκαν από τα ράφια και αντικαταστάθηκαν από εισαγόμενα;

«Για την ανάπτυξη, τις δουλειές», που σημαίνουν κέρδη στις τσέπες των μεγαλοεπιχειρηματιών και κλειστά εργοστάσια, επειδή ενισχύθηκε η δυνατότητα του κεφαλαίου να κινείται από κλάδο σε κλάδο και από χώρα σε χώρα;

«Για την κοινωνική Ευρώπη», που σημαίνει ξεθεμέλιωμα των εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων;

«Για τη διαρκή ειρήνη της Ενωμένης Ευρώπης», που σημαίνει πολέμους και ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις από τα Βαλκάνια και την Αφρική μέχρι την Ουκρανία;

Μήπως όλα αυτά τα 22 χρόνια δεν αποδείχθηκε ότι η ΕΕ δεν είναι κάτι ουδέτερο, όπως μας έλεγαν, αλλά στήριγμα των μονοπωλίων και του κεφαλαίου;

Μήπως το ελληνικό κεφάλαιο, οι επιχειρηματικοί όμιλοι δεν είναι αυτοί που βγήκαν κερδισμένοι, ενώ χαμένος βγήκε ο λαός;

Μήπως, όμως, δεν πρέπει να γίνει απολογισμός για όσους, στο όνομα της «αριστεράς», στήριξαν με κάθε μέσο την ΕΕ, από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ μέχρι σήμερα; Πότε ψηφίζοντας τις Συνθήκες της, πότε δημιουργώντας κλίμα ανοχής απέναντί τους.

Σήμερα, ανερυθρίαστα, οι ίδιοι φτάνουν να λένε ψέματα ότι δεν υποστήριξαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (βλέπε πρόσφατη συνέντευξη του Αλ. Τσίπρα), προσπαθώντας να ξεγελάσουν όσους δεν έχουν μνήμη ή δεν ξέρουν.

Επιμένουν να ψεύδονται, όταν λένε ότι η κατάσταση που βιώνουν οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα είναι «η εξαίρεση στην ΕΕ και όχι ο κανόνας», θέλοντας επί της ουσίας να κρύψουν ότι σε όλη την ΕΕ εφαρμόζεται η ίδια αντιλαϊκή πολιτική. Δεν ξέρουν, άραγε, για τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, τα mini jobs στη Γερμανία, την παράταση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, τις πολιτικές διαχείρισης της ανεργίας, τις ιδιωτικοποιήσεις κ.ά. σε χώρες χωρίς μνημόνια;

Μήπως, επίσης, δεν ψεύδονται όταν λένε ότι το πρόβλημα είναι τα μνημόνια, τη στιγμή που η ΕΕ προβλέπει μνημόνια διαρκείας για τους λαούς, όταν προβλέπεται επιτήρηση σε όλες τις χώρες;

Μήπως, όμως, δεν πρέπει να κριθεί και η σημερινή στάση τους; Τη στιγμή που αποκαλύπτεται ο αντιλαϊκός χαρακτήρας της ΕΕ σε όλο του το μεγαλείο, που αποκαλύπτεται ότι η ΕΕ είναι στήριγμα του κεφαλαίου, εκείνοι επιμένουν: «Οχι! είναι δυνατόν να αλλάξει η ΕΕ, να γίνει φιλολαϊκή». Φτάνουν, μάλιστα, να επαναλαμβάνουν το «ανήκομεν εις την δύσιν»!

Να γιατί, λοιπόν, θα πρέπει να ενισχυθεί το ΚΚΕ στις ευρωεκλογές. Γιατί δικαιώθηκε. Γιατί εκφράζει σταθερά, εδώ και δεκαετίες, την αταλάντευτη εναντίωσή του στην ΕΕ, γιατί έδωσε τη μάχη για να αποκαλύψει τον αντιλαϊκό της χαρακτήρα, γιατί δε σπέρνει αυταπάτες ότι μπορεί να γίνει φιλολαϊκή. Γιατί έχει πρόταση σύγκρουσης με την ΕΕ όχι από τη σκοπιά μερίδων του κεφαλαίου που θέλουν να διαπραγματευτούν τη θέση τους στη λυκοσυμμαχία, όπως ο λεγόμενος ευρωσκεπτικισμός.

Εχει πρόταση σύγκρουσης με την ΕΕ από τη σκοπιά των εργαζομένων: Αποδέσμευση από την ΕΕ, με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και μονομερή διαγραφή όλου του χρέους.

Αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας», Ριζοσπάστης Παρασκευή 23 Μαη 2014

Αναρτήθηκε απο bandiera rossa

Το πολυτελές σκάφος του Φιντέλ

Το πολυτελές σκάφος του Φιντέλ

Μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες, οι εξουσίες της δύσης ξόδευαν πολλά χρήματα για να δυσφημίσουν τα σοσιαλιστικά καθεστώτα και τους ηγέτες τους ή για να αποτρέψουν τον "κομμουνιστικό κίνδυνο" στα υποτελή τους καθεστώτα. Στην Αφρική και τη Λατινική Αμερική επιδίδονταν στην οργάνωση και  χρηματοδότηση πραξικοπημάτων ή, ενίοτε, τις απευθείας στρατιωτικές επεμβάσεις. Στην Ευρώπη ή σε καθεστώτα σύμμαχα προς την ΕΣΣΔ προτιμούσαν την έντυπη προπαγάνδα και την ενίσχυση "αντικαθεστωτικών".

Η αποτελεσματικότητα της προπαγάνδας δια του τύπου ανακαλύφθηκε πολύ νωρίς από τους αμερικάνους. Ο κίτρινος τύπος είναι δική τους πατέντα, κατοχυρωμένη ήδη από τα τέλη του 18ου αιώνα, όταν το "κίτρινο παιδί" του Ρίτσαρντ Φέλτον Άουτκολτ συνεπήρε τους αναγνώστες και εκτόξευσε τα πλήθη τους, στον ίδιο ρυθμό που τα έντυπα κατορθώματά του γινόταν όλο και πιο φοβερά και τρομερά.

Ο Γουίλιαμ Ράντολφ Χερστ, μεγαλοεκδότης της εποχής και αρκετά καπάτσος για να καταλάβει τη χρησιμότητα του κίτρινου τύπου και της διασποράς αμφιβόλου αξιοπιστίας ειδήσεων προς χάρη των πωλήσεων, ήταν ο νονός του φαινομένου. Αξιοποιώντας στο έπακρο τις νέες δυνατότητες έγινε κυρίαρχος των αμερικανικών ΜΜΕ, ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο και άσκησε μεγάλη πολιτική επιρροή. Μία από τις πρώτες διεθνούς βεληνεκούς εφαρμογές της παραγωγικής ειδησεογραφίας ήταν ο ουκρανικός λιμός του 1932-33. Ένας πραγματικός λιμός ,ο οποίος απεκδύθηκε από οποιαδήποτε φυσικά φαινόμενα και παρουσιάστηκε, δεόντως μεγενθυμένος, ως εκούσια εξόντωση του πληθυσμού από το σοβιετικό καθεστώς. Οι εφημερίδες του Χερστ έδρεψαν δάφνες στην αντισοβιετική προπαγάνδα και άνοιξαν λαμπρό πεδίο δόξης στην προπαγανδιστική ειδησεογέννεση.

Το φαινόμενο δεν θα μπορούσε να μην εξαχθεί παγκοσμίως -μια πρώτη εφαρμογή της παγκοσμιοποίησης- στην ίδια πάντα υπηρεσία. 

Στις ιταλικές εθνικές εκλογές του 1948 η CIA δαπάνησε εκατομμύρια δολλάρια, απευθείας στους ιταλούς χριστιανοδημοκράτες αλλά και σε μια βρωμερή επιχείρηση σπίλωσης του ηγέτη του PCI (ΚΚΙ) Παλμίρο Τολιάτι δια του τύπου. Με μεγάλη επίσης επιτυχία.

Σήμερα υπάρχει το ίντερνετ. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το ίντερνετ επιτρέπει τη διασπορά πολλών διαφορετικών απόψεων, άρα ευνοεί τη διασταύρωση της αλήθειας. Η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική. Η μόνη διαφορά σε σχέση με την προ-ίντερνετ εποχή είναι η μείωση του κόστους διασποράς ψευδών ειδήσεων. Σήμερα κάποιος που θέλει να διασπείρει την ψευτιά του δεν έχει παρά να ακολουθήσει την απλή αρχή του κίτρινου τύπου, όπως αυτή ισχύει εδώ και εκατόν τριάντα χρόνια. Όσο πιο εντυπωσιακό και χονδροειδές είναι αυτό που θα γράψεις, τόσο πιο πιστευτό θα γίνει.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι χοντράδες που διασπείρονται κατά καιρούς εις βάρος του ταλαίπωρου Κιμ Γιονγκ Ουν.

Αφορμή για το ποστ ήταν μια είδηση που αφορά στο Φιντέλ Κάστρο. Ένας "πρώην σωματοφύλακας" του οποίου αποκάλυψε (με βιβλίο) ότι ο Φιντέλ ζούσε σε παλάτια, είχε ιδιωτικό νησί, πολυτελές σκάφος, γήπεδο μπόουλινγκ, έπινε Chivas Regal κλπ. Ο εν λόγω "σωματοφύλακας" έπαθε κατά το δημοσίευμα τα εξής: "Έπεσε σε δυσμένεια και κατηγορήθηκε για προδοσία. Φυλακίστηκε και το 2008 που τον αποφυλάκισαν έφυγε για τις ΗΠΑ".

Μια τέτοια ιστορία για αναγνώστες που πιστεύουν στον αϊβασίλη και στο ότι ο Κιμ έχει εκτελέσει πέντε χιλιάδες συγγενείς του θα ήταν ανούσια αν όντως οι περισσότεροι αναγνώστες δεν πίστευαν στον αϊβασίλη και στο ότι ο Κιμ έχει εκτελέσει πέντε χιλιάδες συγγενείς του. Και καλά, ο Κιμ είναι και λίγο μυστήριος, ο έρμος ο Φιντέλ που έφαγε τα νιάτα και τα γεράματά του χωρίς ύπνο, δουλεύοντας για την προκοπή του λαού του, τι να πει; Και σε ποιον να το πει;

Σε πιάνει απελπισία όταν βλέπεις το μέγεθος της ηλιθιότητας που παράγει η ανθρωπότητα. Κι ακόμα περισσότερο απελπίζεσαι που η παραγωγή αυτή δεν φτάνει, η ζήτηση την υπερκαλύπτει.

Μέσα σ' αυτόν τον κυκεώνα βλακείας έχει ζωτική σημασία η υπεράσπιση του μόνιμου απώτερου στόχου των δημοσιευμάτων αυτού του φυράματος. Που δεν είναι ούτε τόσο ο Φιντέλ, ούτε βέβαια ο Στάλιν κι ο Κιμ. Είναι, εμμέσως αλλά σαφώς, η κομμουνιστική προοπτική.

 

έγραψε ένας στρατολάτης