25 χρόνια ιδιωτική τηλεόραση 

Γράφει ο Σφυροδρέπανος απο Ατέχνως

Πας λοιπόν στο χωριό μερικές μέρες, για να κάνεις ένα διάλειμμα από τους κρύους, αποξενωμένους ανθρώπους της πόλης, και συναντάς τελικά μια μικρογραφία τους, πιο γκροτέσκα, ίσως και πιο χαριτωμένη, αν έρχεσαι μαζί της σε επαφή, λίγες φορές το χρόνο. Κι αναρωτιέσαι πότε χώρεσε τόσο πολλή πόλη μες στο χωριό και δεν το πήρες είδηση.

Ώσπου κάθεστε να δείτε τις ειδήσεις κι εκεί βλέπεις το φως το αληθινό για τη βασική πηγή του σκοταδιού. Γιατί πιάνουν να αναλύσουν οι ασώματες κεφαλές ένα ζήτημα και οι πιστοί υπήκοοι-τηλεθεατές αρχίζουν από κάτω να αναμασούν τηλεπαθητικά τα μηνύματα, που ακούν τόσο καιρό, τα έχουν εσωτερικεύσει, και τα πιστεύουν τώρα για δικά τους, δικές τους απόψεις και συμπεράσματα, όπου έφτασαν μόνοι τους, αυθόρμητα. Γιατί μπορεί το μυαλό του τηλεοπτικού υπηκόου να σταματάει και να πέφτει σε λήθαργο, αλλά δεν παύει εντελώς να λειτουργεί κι έχουμε έτσι μια μορφή υπνοπαιδείας, με το από οθόνης κήρυγμα να αποθηκεύεται υποσυνείδητα. Κι είναι πολύ τυπική στάση να δανείζεσαι την κυρίαρχη άποψη των δελτίων, που την έχεις αποστηθίσει κι εμπεδώσει, για να μη φανεί πως δεν έχεις δική σου στην ομήγυρη του καφενείου ή στην παρέα με τις γειτόνισσες. Κι έτσι γίνεται διανομή ρόλων, ο ένας Ευαγγελάτος, ο άλλος Πρετεντέρης, κόβοντας και ράβοντας για όποιο θέμα προκύψει.