Αν έχει αυτός ο τόπος ένα πελώριο πρόβλημα πολιτικό, κοινωνικό, ηθικό, αντικειμενικό κι υποκειμενικό, αυτό που λέμε ιστορικό, στο βηματισμό του στον εικοστό πρώτο αιώνα, είναι η διαχείριση και συνάμα διατήρηση του μεγέθους που λέγεται ελληνικός πολιτισμός.
Αν έχει αυτός ο τόπος ένα πελώριο πρόβλημα πολιτικό, κοινωνικό, ηθικό, αντικειμενικό κι υποκειμενικό, αυτό που λέμε ιστορικό, στο βηματισμό του στον εικοστό πρώτο αιώνα, είναι η διαχείριση και συνάμα διατήρηση του μεγέθους που λέγεται ελληνικός πολιτισμός. Εκεί πάσχαμε, πάσχουμε κι ενδεχομένως θα εξακολουθήσουμε να πάσχουμε αιώνες ολόκληρους, αλλά κυρίως από τον εικοστό και μετά.
Κι αυτό το πρόβλημα που σε καιρούς αβέβαιους κι επισφαλείς κραυγάζει σχεδόν υπαρξιακά για επίλυση είναι συνάμα και διαταξικό και ενδοταξικό. Η δημιουργικά αντιφατική φύση, η αναλυτική και συνθετική αυτού του πολιτισμού, μιας λέξης που κυριολεκτικά απέχει παρασάγγας από τη διεθνώς καθιερωμένη λατινογενή συνώνυμη του κουλτούρα (culture – καλλιέργεια) έχει υποχωρήσει και παγκόσμια και εγχώρια, δραματικά. Τόσο όσο έχει υποχωρήσει η έννοια λαός ως εξουσία, και όλες όσες πηγάζουν απ’ αυτήν όπως λαϊκός, λαϊκισμός κ.λπ., που εμπεριέχεται και ταυτίζεται με τη ρίζα του πολιτισμού που είναι η πόλις.