Με
άξονα την προσήλωσή τους στους «εθνικούς στόχους» του κεφαλαίου
τοποθετήθηκαν όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις μέσα κι έξω από τη
Βουλή για τη συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ την περασμένη βδομάδα. Ενα ταξικό
«αισθητήριο», που επιβεβαιώθηκε και από τη μεταξύ τους αντιπαράθεση, η
οποία δεν άγγιξε ούτε κατ' ελάχιστο τις πιο «ευαίσθητες χορδές» του
ευρωατλαντικού προσανατολισμού τους. Κι όλα αυτά, πασπαλισμένα με
μπόλικο αντικομμουνισμό, τόσο από την κυβέρνηση όσο και από τα υπόλοιπα
κόμματα, όπως και με διάφορες ανιστόρητες αρλούμπες που ξεστόμισαν
βουλευτές και υπουργοί για τις θέσεις του ΚΚΕ.
Κοινή
συνισταμένη τόσο του «ναι» της κυβέρνησης και των παρατρεχάμενών της,
που επιχείρησαν τον εξωραϊσμό της συμφωνίας, όσο και του «όχι» των
υπολοίπων, ήταν οι ισχυρισμοί περί «σταθερότητας» που εξασφαλίζεται στην
περιοχή λόγω της ισχυροποίησης του ΝΑΤΟ, το «ξέπλυμα» των ιμπεριαλιστών
για τα εγκλήματά τους, η επίκληση της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης της
χώρας» στην περιοχή και ο περιορισμός του μεταξύ τους καβγά στη βολική
ονοματολογία.