Μια κοινή αγωνία διατρέχει απ' άκρο σ' άκρο τους «σωματοφύλακες» του καπιταλιστικού συστήματος.
Λέει
ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας: «Γνωρίζω και τις αδυναμίες της
πολιτικής. Μόνο με εθνική προσπάθεια και κοινωνική συνοχή μπορούμε να
τις αντιμετωπίσουμε. Αναζητώντας κοινωνική συναίνεση με διάλογο και
λύσεις που πείθουν τους πολλούς ώστε η κριτική μπορεί να διορθωθεί σε
μεταρρυθμιστική πολιτική. Η Ελλάδα και οι Ελληνες έχουν αξιώσεις εθνικής
ασφάλειας, προκοπής και πολιτικής προστασίας, δικαιοσύνης, όπως
διαπιστώνουμε εκδηλωτικά και δικαιολογημένα και σήμερα. Αυτές οι
αξιώσεις ανατίθενται στα πολιτικά κόμματα που αναλαμβάνουν την
διακυβέρνηση με βάση την αρχή της πλειοψηφίας».
Λέει το
ΠΑΣΟΚ: «Οι θεσμοί και η Δικαιοσύνη στη χώρα μας παρουσιάζουν σοβαρές
δυσλειτουργίες, όχι μόνο σε σχέση με την υπόθεση του δυστυχήματος στα
Τέμπη ή τις παρακολουθήσεις, αλλά και γενικότερα ως προς τον τρόπο που
ασκείται η διακυβέρνηση».
Και ο πρώην πρωθυπουργός Αλ.
Τσίπρας αγωνιά: «Ποιος θα αλλάξει το κλίμα της γενικευμένης
αναξιοπιστίας στους θεσμούς της δημοκρατίας μας; Ποιος και πώς θα
καλύψει το κενό εμπιστοσύνης στη Δικαιοσύνη; Και εν τέλει, αρκούν απλά
κάποιες μεταρρυθμίσεις; Φοβάμαι πως όχι».
Από κοντά η...
αντισυστημική υπερασπίστρια όλων των θεσμών του συστήματος
Κωνσταντοπούλου αναρωτιέται «ποιοι είναι οι θεσμοί; Ο κύριος Τασούλας, ο
αρχιερέας της συγκάλυψης; Είναι μια επιλογή εντελώς αντιθεσμική και
εξωθεσμική που αποκαλύπτει ότι έχουμε μια τεράστια κρίση δημοκρατικής
λειτουργίας».
Κι ένα συγκρότημα του Τύπου διαπιστώνει πως «οι
"ακυβέρνητες δημοκρατίες" εξαπλώνονται (...) Κι είναι κορυφαίο σφάλμα να
πιστεύει κανείς ότι οι παραδοσιακοί θεσμοί που έχουμε συνηθίσει έως
τώρα, αρκούν για να τις προστατεύσουν. Το αντίθετο ισχύει. Συνήθως τις
κάνουν πιο αργοκίνητες και δυσπροσάρμοστες (...) Το φαινόμενο που ζούμε
τώρα στην Ελλάδα είναι ακριβώς αυτό». Δίπλα του ένα άλλο κέντρο καλεί σε
μια «νέα μεταπολίτευση» με «restart» όλων των θεσμών...