Η «αποφυγή» της κρίσης

«Στις 15 Ιουνίου θα υπάρξει μία συμφωνία η οποία θα καλύπτει το σύνολο των εμπλεκόμενων πλευρών και δεν υπάρχει καμία περίπτωση να πάμε σε μία κατάσταση κρίσης», δήλωσε χτες σε τηλεοπτική συνέντευξη ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δ. Τζανακόπουλος. Η βεβαιότητα της κυβέρνησης πηγάζει προφανώς από την πρόθεσή της να αποδεχτεί τις «λύσεις» που υπάρχουν πάνω στο τραπέζι για τη διευθέτηση του χρέους και οι οποίες οδηγούν όλες σε νέα μέτρα και μνημόνια διαρκείας για το λαό. Προσπαθεί μάλιστα να πλασάρει αυτή την επιλογή της κυβέρνησης, που γίνεται για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, ως «λύτρωση» τάχα για το λαό, επαναφέροντας τον μπαμπούλα της κρίσης, στην περίπτωση που δεν τελεσφορήσουν οι διαπραγματεύσεις και δεν εκταμιευτεί η δόση. Ο λαός βέβαια έχει πικρή πείρα για το πού οδήγησε η «αποφυγή της κρίσης» και σε προηγούμενα στάδια των διαπραγματεύσεων: Το ένα μνημόνιο υπογραφόταν μετά το άλλο, η φτώχεια διευρύνεται, μαζί και η εκμετάλλευση, οι μισθοί και οι συντάξεις κατρακυλάνε, η Υγεία από το κακό στο χειρότερο. Το ίδιο θα γίνει και τώρα, όπως άλλωστε δείχνουν τα πανηγύρια του κεφαλαίου για την ολοκλήρωση της δεύτερης «αξιολόγησης» και τα λόγια συναίνεσης των αστικών κόμματων της αντιπολίτευσης προς την κυβέρνηση για την «εθνική υπόθεση» του χρέους. Ηρθε επομένως η ώρα για το λαό «να το πάρει αλλιώς». Τις «λύσεις» τους τις δοκίμασε. Το μόνο που δεν έχει δοκιμάσει είναι η δύναμή του, όταν οργανωμένα την κατευθύνει στους ταξικούς αγώνες και στην πάλη για την ανατροπή του βάρβαρου συστήματος, που ανακυκλώνει μέτρα, εκβιασμούς και φτώχεια.

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος... 

 

Από την αρθρογραφία της χτεσινής «Αυγής» μαθαίνουμε ότι «το πολυδιάστατο του κινήματος Ειρήνης μας προφυλάσσει και από τη λανθασμένη αντίληψη να αποδίδουμε όλους τους πολέμους σε συγκεκριμένες χώρες και να μη βλέπουμε περιφερειακές και εθνικές αιτίες, όπως η απουσία της δημοκρατίας, η καταπίεση εθνοτήτων και μειονοτήτων, οι θρησκευτικοί φανατισμοί, οι ακραίοι εθνικισμοί, φαινόμενα που όπως ξέρουμε έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για τη διάλυση και τους πολέμους στην άλλοτε φιλειρηνική ενιαία Γιουγκοσλαβία (...) ο αγώνας για την ειρήνη δεν μπορεί να ταυτίζεται με τον αγώνα για τον σοσιαλισμό. Το κίνημα Ειρήνης δεν μπορεί να ορίζεται ως αντικαπιταλιστικό, ούτε μόνο ως αντιιμπεριαλιστικό, διότι η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι στο κίνημα Ειρήνης έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σε διάφορες περιόδους δυνάμεις, όχι μόνο αριστερές και σοσιαλιστικές». Η ανάλυση της «Αυγής» βάζει σκόπιμα «το κάρο μπροστά από το άλογο», για να θολώσει τον χαρακτήρα των πολέμων στην εποχή του ιμπεριαλισμού, που δεν ταυτίζεται με την επιθετικότητα των καπιταλιστικών κρατών που βρίσκονται υψηλότερα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, αλλά περιγράφει το τελευταίο, ανώτατο στάδιο της καπιταλιστικής εξέλιξης.

... και το συμφέρον του λαού

 

Απ' αυτή τη σκοπιά, τον χαρακτήρα του πολέμου δεν τον καθορίζει το ποιες δυνάμεις και από ποια αφετηρία αντιδρούν σ' αυτόν, αλλά τα συμφέροντα της τάξης που υπηρετεί ο πόλεμος σε βάρος μιας άλλης, ανεξάρτητα αν μια χώρα συμμετέχει σ' αυτόν ως αμυνόμενη ή ως επιτιθέμενη. Και βέβαια, οι εθνικισμοί και οι διαιρέσεις εκφράζουν ενδοαστικές αντιθέσεις, που η αξιοποίηση και η υποδαύλισή τους μεγαλώνει τους κινδύνους εκδήλωσης ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι συνέχεια με άλλα μέσα της ιμπεριαλιστικής ειρήνης, στο πλαίσιο της οποίας βαθαίνει η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από την αστική. Απ' αυτή τη σκοπιά, μόνο η εργατική τάξη μπορεί να δώσει αποτελεσματική, ολοκληρωμένη και τελεσίδικη απάντηση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, παλεύοντας για την κατάργηση της εκμετάλλευσης και την ανατροπή της εκμεταλλεύτριας τάξης. Παλεύοντας δηλαδή με τους συμμάχους της σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Ολα τα άλλα είναι φιλολογίες και αποπροσανατολισμός, που σε τελική ανάλυση διευκολύνουν την αστική τάξη να σέρνει από πίσω της, ακόμα και στον πόλεμο, τους εργαζόμενους και το λαό. Να τους βάζει να ανεμίζουν τα λάβαρα και να χύνουν το αίμα τους για τα δικά της αλλότρια συμφέροντα.

Εχουν τους λόγους τους

 

Πυκνώνουν τα δημοσιεύματα που διαπιστώνουν «αβεβαιότητες» στην οικονομία της Ευρωζώνης και τον κίνδυνο να εξελιχθούν σε παράγοντα αντιστροφής των αναιμικών ρυθμών ανάπτυξης που καταγράφονται σήμερα. Τελευταίο «κρούσμα», η εξαμηνιαία έκθεση χρηματοπιστωτικής σταθερότητας της ΕΚΤ. Σ' αυτήν προσδιορίζονται η πολιτική αβεβαιότητα, που μεγάλωσε μετά το Brexit και τα «κόκκινα» δάνεια ως οι βασικές πηγές ανησυχίας για την πορεία της οικονομίας στην Ευρωζώνη. Καταγράφεται, επίσης, η ανισομετρία στην ανάπτυξη, που εντάθηκε τα προηγούμενα χρόνια της κρίσης, διευρύνοντας τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα κράτη - μέλη. Στην έκθεση, η ΕΚΤ παρατηρεί με έμφαση ότι η ιταλική οικονομία παρουσιάζει υψηλό χρέος και εκεί εντοπίζει τη σοβαρότερη πηγή μελλοντικών κινδύνων για την Ευρωζώνη. Μια τέτοια εικόνα της Ευρωζώνης από «πιο ψηλά», βοηθάει να γίνουν καλύτερα αντιληπτά και όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες με το χρέος της Ελλάδας, όπου χώρες όπως η Ιταλία και η Γαλλία εμφανίζονται να στηρίζουν την κυβέρνηση στα παζάρια με το ΔΝΤ και τη Γερμανία. Προφανώς δεν το κάνουν για την ψυχή της μάνας τους, αλλά βρίσκουν έδαφος να κοντράρουν για τα δικά τους συμφέροντα τον βασικό ανταγωνιστή τους στην Ευρωζώνη, τη Γερμανία, διεκδικώντας παράλληλα μέτρα χαλάρωσης της δημοσιονομικής πολιτικής, άρα και της διαχείρισης γενικά των κρατικών χρεών, προς όφελος των μονοπωλιακών τους ομίλων.

Ριζοσπάστης