Μυαλά ανοιχτά

Όχι, δεν πέφτουν οι σφαίρες βροχή! Ούτε οι βόμβες πέφτουν βροχή. Οχι, δεν ήρθε το τέλος της Ιστορίας. Ούτε η Αποκάλυψη του Ιωάννη με ένα ή δύο νι. Ηρθε μια πανδημία ελαφρών συμπτωμάτων και λόγω ευκολίας μετάδοσης βαρύτατων επιπτώσεων.

Αυτό που πέφτει βροχή είναι οι ερωτήσεις! Αυτό είναι το υπερόπλο εκείνων που κατέχουν τα μέσα παραγωγής κι εκμετάλλευσης του φόβου, των χειραγωγών των μαζών για όφελος των ολίγων. Μαζί με τις μάσκες κατασκευάζεται μαζικά και η μπούρκα του καπιταλισμού. Πρέπει να τα καταφέρει να επιζήσει κι έτσι για μια ακόμη φορά θα προηγείται η ψυχολογία των χρηματιστηρίων της ψυχολογίας των πληθυσμών - πολιτών. Το πρόβλημα είναι, όπως πάντα, η επόμενη μέρα και το μόνο ερώτημα που είναι και καθήκον είναι το δικό μας. Και τώρα τι κάνουμε; Γι' αυτήν ακριβώς την επόμενη μέρα.

Αν τα πιάσει κανείς με τη σειρά τα ζητούμενα, θα δει πως αραιώνουν σε πυκνότητα σαν το μυστήριο το μαθηματικό των Πρώτων Αριθμών. Τους περισσότερους τους βρίσκει στην πρώτη χιλιάδα... Για παράδειγμα, τα μέτρα πρόληψης, στήριξης κι όπως αλλιώς βαφτίζονται τώρα πέφτουν βροχηδόν. Και μάλιστα μπερδεύονται τα επιστημονικά με τα εμπειρικά, τα πολιτικά και τα στατιστικά. Οταν θα αραιώσουν δεν έχει σημασία πόσα θα μείνουν, αλλά ποια. Γιατί άλλο είναι το μέλλον άμα έχει ο καθένας το σπίτι, τη δουλειά του και την υγειά του, κι άλλο άμα έχει το κελί του, την ανεργία και το φόβο για την υγειά του. Η βροχή των ερωτημάτων που μένουν είτε σκόπιμα αναπάντητα είτε πιθανολογικά θολά σε απαντήσεις, πρέπει τώρα να δράσουμε, έτσι ώστε να μην αποδειχτεί στειρωτική, και όχι αποστειρωτική του εδάφους που φαίνεται ότι καλλιεργείται στις κοινωνίες και τους λαούς, για να καταπίνουν αμάσητα, και για το καλό τους, ένα μέλλον που το τιμολογούν, αφού το σχεδιάσουν χωρίς αυτούς οι εχθροί με μανδύα προστάτη.

Είναι ίσως η καταλληλότερη περίοδος για να συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι τη δύναμή τους. Για να συνειδητοποιήσουμε οι εργαζόμενοι τη δύναμή μας. Τώρα φαίνεται κι αποκαλύπτεται χωρίς ποιο γρανάζι ο κόσμος δεν γυρνά. Κι αυτός είναι τώρα ο μεγάλος κίνδυνος, το πραγματικό φάντασμα που πλανάται πάνω απ' την Ευρώπη και τον κόσμο. Κι είναι ήδη ορατό πως ο τρόμος προέρχεται από τη συνειδητοποίηση της λαϊκής δύναμης, που δε θα μπορεί να τη δαμάζει εσαεί η κατανάλωση με το σταγονόμετρο. Πολλοί σκιάζονται και δεν το ομολογούν για το πολιτικό πρόβλημα το οποίο θ' αντιμετωπίσουν, όταν βρεθούν απέναντι σε πολίτες που με εντατικά μαθήματα κορονοϊού διδάσκονται να ξεχωρίζουν τις πρώτες ανάγκες σε υλικά και υπηρεσίες από τις τεχνητές. Τώρα αποσαφηνίζεται το δημόσιο από το ιδιωτικό αγαθό. Τώρα μπαίνει η διαχωριστική γραμμή μεταξύ αγέλης και ομάδας. Κι έτσι τώρα αποκτά υπόσταση η έννοια του χρόνου κι η ελευθερία του διαχωρισμού του, σε εργάσιμο κι ελεύθερο. Και το διαζευκτικό σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα αλλάζει τα ζύγια του αετού, που ο άνθρωπος θέλει να πετάει κάθε μέρα.

Τονίζω το τώρα, ακριβώς επειδή αυτές τις μέρες κατασκευάζονται οι χρήσιμοι αστικοί μύθοι, οι δαίμονες που θα 'χουμε να παλέψουμε την επόμενη μέρα. Το ιερατείο της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο τους πετάει ύπουλα κι εύκολα. Η ΔΕΗ θα σωθεί επειδή ο πόλεμος Σαουδικής Αραβίας - Ρωσίας για το πετρέλαιο έριξε τις τιμές. Ελεος. Η ομολογία μην πάτε στα νησιά γιατί δεν υπάρχει ίχνος περίθαλψης και οι κραυγές δεν θέλουμε ούτε εσωτερικούς τουρίστες ούτε ξένους ούτε κορονοπρόσφυγες ακούγονται «φυσιολογικές». Δηλαδή, όταν τα νησιά τιγκάρουν από τουρίστες δεν πειράζει, αυτοί μαζί με τους ντόπιους να πεθαίνουν από ένα έμφραγμα, ένα τροχαίο, μια αλλεργία ή μια βαριά θερμοπληξία.

Η πανδημία χτυπάει δυνητικά τους πάντες. Αυτό δεν την κάνει ούτε λαϊκή ούτε δημοκρατική, βαράει και τον πρίγκιπα και τον Μήτσο το νοσοκόμο. Γιατί η αντιμετώπισή της είναι βαθιά ταξική και χρειάζεται να υπολογιστεί απ' τη σκοπιά της ζωής κι όχι της βάρβαρης επιβίωσης.

Εντάξει. Ας κλειστούμε στα σπίτια μας για το λίγο που χρειάζεται στο μήκος μιας ζωής. Αλλά ας αντισταθούμε στο κλείσιμο του μυαλού μας που ήδη υπολογίζουν κάποιοι ότι θα είναι και το μεγαλύτερο κέρδος απ' αυτήν την περιπέτεια. Μυαλά ανοιχτά λοιπόν, κι όχι πίσω απ' τα κάγκελά τους.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ