«Ο άνθρωπος μόνος του/ είναι άσχημο να ‘ναι» (Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι)

 

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης*

Όταν έχεις στα χέρια σου πρόσκληση «για να παρευρεθείς στην εναρκτήρια εκδήλωση του 21ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, την Πέμπτη 24/6/2021…» -τιμή πραγματικά πολύ μεγάλη- …προετοιμάζεσαι. Ανάλογα. Όμως ... όταν με το καλό φθάνεις στο χώρο… και βλέπεις -«στου κήπου την κορομηλιά» -αυτό που βλέπεις- «δίπλα στο μπαλκονάκι- λες … από μόνος σου- Προς τι, αδελφέ μου» «γείτονα» Προς τι; …Αφού μπορεί να είναι τόσο ωραίες οι πατρίδες μας… προς τι τα λοιπά άλλα; Τα άβολα;

Απλά, φιλικά… έτσι. Με ασφάλεια, εύκολα… βρίσκεις τη «θέση σου» και τη «βολή σου». Το ίδιο νιώθεις να νιώθουν και όλοι οι άλλοι… έφηβοι και έφηβες… χιλιόχρονα όστρακα αιγιοπελαγίτικης χαράς και δύναμης. Αφού… «Στα βράχια ελάφια πελεκάν/ τα σίδερα μασάνε…» («Εδώ το φως», Γιάννης Ρίτσος).

Ο γραμματέας, ο Δημήτρης Κουτσούμπας, απλός, εύληπτος, με γλώσσα απλή, στρογγυλή, με νοήματα και ελπίδες βεβαιότητας. Για το αύριο. Ο αναγκαίος μυθικός Τάλως, του σήμερα… Να ξεκαθαρίζει -με νου και καρδιά- πως τα σύκα θα είναι πάντα σύκα. Και πως η σκάφη… ποτέ πλυντήριο. Και να καταφέρνει αυτό που σπάνια καταφέρνει κομματικός ομιλητής. Να μιλάει για κοντά μια ώρα- δύσκολες οι θεματικές ενότητες και ο συνοδευτικός λόγος- και να σε διευκολύνει να βεβαιώσεις πως η προσληπτικότητα του λόγου του… σίγουρα βρίσκεται στα ανώτατα -δυνατά- επίπεδα. Κάτι ασφαλώς… πολύ νέο για κομματικές ομιλίες. Και (δις) ασφαλώς …πολύ πολύ καλό.

Όμως… όμως δεν θα σταθώ περισσότερο στην ομιλία του Γραμματέα… Ξέρω… και κάθε φορά περιμένω τα καλύτερα…

Το άλλο είναι που με συγκλόνισε. Αυτό το άλλο είναι που ζητεί η ψυχή μου να γράψει… Ποιο… άλλο; Μα το συναυλιακό… καλοί μου φίλοι και φίλες… «Γείτονες».

Χίλια Πανεπιστήμια Οικονομικών, Κοινωνικών Επιστημών και Δικαιοσύνης. Άλλα τόσα… Ανάπτυξης, Πολιτισμού, Παιδείας και (ναι, ναι) Θρησκευμάτων (!!!) και… Αμύνης, δεν αρκούν… Για να διδάξουν, ψυχαγωγώντας, όσα διδάξανε με μελωδία, με ήχο, με ήθος, με χτύπους καρδιάς και νου… Οι «εργάτες», οι «εργάτριες», οι ιέρειες και οι ιεροφάντες. Που βρέθηκαν στη σκηνή. Προσφέροντας ένα μουσικό υπερ-μοντέρνο πολυθέαμα. Που σε καθήλωνε σκεπτόμενο. Βλέποντας και ακούγοντας.

• «Ποτάμι ο κόσμος και δε γυρνάει πίσω»

• «…είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε»

• «Φορτώνεις 16 τόνους, τι κερδίζεις;»

• «Υπάρχει χώρος στην κορυφή σου λένε, επίσης, αλλά πρώτα πρέπει να μάθεις να χαμογελάς καθώς σκοτώνεις»

• «Στην Ισπανία κανείς/ δεν τρώει πια Ζεστό ψωμί…

Το φταίξιμο είναι δικό σου…»

• «Una mattina mi sono alzato/ oh bella ciao, bella ciao»

• «Αποβραδίς η ώρα οχτώ τον σέρνουν σε κελί μικρό,

απέξω κάθονται φυλάνε πίνουν ρακί και βλαστημάνε»

• «Ήμασταν τρεις σήμερα το πρωί

κι’ έμεινα μόνος απόψε βράδυ…»

• «Μάθαμε να σ’ αγαπάμε/

εκεί στα ύψη της ιστορίας/

κομαντάντε Τσε Γκεβάρα…»

Δεν ξέρω πόσο πολύ αδικώ στίχους που δεν κατέγραψα πιο πάνω. Ταπεινά ζητάω συγγνώμη.

Όπως… δεν ξέρω, ακόμα, τι να γράψω… Και για τις κυρίες. Και τους κυρίους.

Που κάνανε με ήχο και λόγο τα συνθετικά συναισθήματα των δημιουργών… να φτάσουνε στον «νου και την καρδιά μας».

Έτσι… ακριβώς, έτσι. Μέλι και μπαρούτι. Ασβέστης, δυόσμος και βασιλικός.

Αριστουργηματικές και ταπεινές, μαζί, ψηφίδες ενός ανθρώπινου, μουσικού, ψηφιδωτού. Κατάφεραν… κατάφεραν να μην «εξέχει»… καμιά της… άλλης. Κανείς… του άλλου. Εδώ… στην Ελλάδα μας που ζούμε!!!

Ήταν …εδώ, λοιπόν, -κυκλάμινα- ήταν εκεί- ήταν «στου βράχου την σχισμάδα…» -

αλφαβητικά: η Ρίτα Αντωνοπούλου, ο Παρασκευάς Θεοδωράκης, η Πολυξένη Καράκογλου, η Ροδάνθη Κασκαφέτου, η Μαριλίζα Λούντζη, ο Στέλιος Μαγαλιός, η Νατάσα Μουφάδη, η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Κώστας Τριανταφυλλίδης, ο Θανάσης Χουλιαράς.

Ίσο μπόι. Ίσος Ίσκιος. Ίσο ήθος. Ευχαριστούμε.

Έτσι… Έτσι… θ΄ αλλάξει ο κόσμος Κεμάλ.

Κλείνοντας λέω να διακινδυνεύσω… -καλώς, κακώς, θα δείξει…- Μια πρόταση. Παίρνοντας, πάλι αφορμή από τη ρήση του Γραμματέα, του Δημήτρη Κουτσούμπα «Να βρούμε, είπε, τρόπους να επικοινωνήσουμε περισσότερο με τον απλό τον καθημερινό πολίτη, μέχρι το επόμενο Συνέδριο» Μάλιστα…

Γιατί όχι, λοιπόν, μέσω του Πολιτισμού. «Να μιλάει το έργο των δημιουργών, η παρουσία των ερμηνευτών». Λέω!

Η σχετική οικονομικο-οργανωτική τεχνογνωσία, η αισθητική και η ποιότητα εκτιμώ πως είναι κοινός τόπος για το Πολιτισμικό του ΚΚΕ. Και των φίλων του. (Ήχος, Θέατρο, Χορός).

Ένα sui generis γραφείο (μέλη και φίλοι του ΚΚΕ και όχι μόνο) θα μπορούσε, σε πρώτη φάση, τουλάχιστον, να μελετήσει και να υλοποιήσει πιθανώς μια τέτοια πολιτισμική πρωτοβουλία. Εξάλλου και η …παρουσία του Κόμματος στα εκδοτικά πράματα («Σύγχρονη Εποχή») δεν είναι μια -ίσως- ανάλογη παρέμβαση; Αυτά… αυτά και αμαρτίαν, ανάλογη… έχω.

*Γράφτηκε με την επιστροφή μου από την εκδήλωση.

*Συνταξιούχος. Ιστορικό στέλεχος της βιομηχανίας της Δισκογραφίας σε «Columbia» και «ΜΙΝΟΣ-ΕΜΙ». Συγγραφέας του βιβλίου «Με αφορμή την Columbia - Η βιομηχανία της δισκογραφίας στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα». Εκδόσεις ΚΨΜ. 

902gr