Η στύση του τέρατος

Γράφει ο Cogito ergo sum

Ο άνθρωπος και η γάτα είναι τα μόνα ζώα σ” ολόκληρο τον πλανήτη που σκοτώνουν απλώς από ευχαρίστηση κι όχι από ανάγκη για επιβίωση. Κι αν για τις γάτες υπάρχει το ελαφρυντικό της «φύσης», για τον άνθρωπο ποιο ελαφρυντικό υπάρχει;
Δυστυχώς, η ανάπτυξη του «πολιτισμού» χειροτέρεψε τα πράγματα και η παγκοσμιοποίηση του καπιταλισμού τα αποτελείωσε. Τώρα πλέον δεν σκοτώνουμε απλώς για ευχαρίστηση. Σκοτώνουμε και από υποχρέωση. Γίναμε σκλάβοι ενός συστήματος, μιας παγκόσμιας μηχανής που φτιάξαμε μόνοι μας και, αφού ξέφυγε από τον έλεγχό μας, μας πιέζει να σκοτώνουμε και να σκοτωνόμαστε. Ακλόνητες αποδείξεις το Ιράκ κι η Ουκρανία από την μια και οι πάνω από χίλιες αυτοκτονίες ετησίως στη χώρα μας από την άλλη.

Μόνοι μας κατασκευάσαμε τη ζούγκλα που μας καταπίνει. Μόνοι μας βάλαμε τους κανόνες λειτουργίας της μηχανής. Δεν φανταστήκαμε ότι το δημιούργημα θα ξέφευγε από τον έλεγχό μας και θα κατάπινε τον δημιουργό του. Έγινε τέρας αδηφάγο. Καταβροχθίζει δάση και βουνά, καταπίνει ποτάμια, ξερνάει τοξικά απόβλητα, υποδουλώνει πληθυσμούς, καταρρακώνει συνειδήσεις, ρουφάει τον αέρα μας, δηλητηριάζει την ψυχή μας. Κι όλο ζητάει περισσότερα: περισσότερη τροφή, περισσότερο νερό, περισσότερη ενέργεια… Κι όλο μας πιέζει να το υπηρετούμε θυσιάζοντας και θυσιαζόμενοι. Αυτοθυσιαζόμενοι.
Όλοι σκλάβοι του τέρατος. Διανοούμενοι, επιχειρηματίες, επαγγελματίες, πολιτικοί, τραπεζίτες, άνθρωποι της τέχνης και της θρησκείας… όλοι έμποροι των καημών και των αδυναμιών μας, προς δόξαν της παγκόσμιας μηχανής. Όλοι αυτοί είναι «ειδικοί». Ο καθένας τους έκλεψε ένα κομμάτι της ζωής μας και το έκανε ειδικότητά του (με το αζημίωτο φυσικά). Δημιούργησαν δε και έναν δικό τους κώδικα επικοινωνίας ούτως ώστε να συζητούν μεταξύ τους και να αποφασίζουν για όλα τα κομμάτια της ζωής μας χωρίς εμείς να καταλαβαίνουμε τίποτα.
Λένε για παράδειγμα: «πρέπει να πληρώσουμε επειδή χρειαζόμαστε εκσυγχρονισμό των αμυντικών μας συστημάτων για να αντιμετωπίσουμε τις εξωτερικές επιβουλές». Αποκωδικοποιημένη αυτή η φράση γίνεται: «το σύστημα για να επιβιώσει πρέπει να πουλήσει οπλικά συστήματα κι εμείς πρέπει να πεινάσουμε για να μη του στερήσουμε την τροφή του».
Λένε επίσης: «ιδιωτικοποίηση σημαίνει αύξηση της αποτελεσματικότητας και της αποδοτικότητας αλλά και λύτρωση της παραγωγικής διαδικασίας από πολιτικές παρεμβάσεις, τα οποία οδηγούν σε αύξηση της παραγωγικότητας και καλύτερη ζωή για όλους». Η αποκωδικοποιημένη έννοια όλων αυτών είναι απλούστατη: «ιδιωτικοποίηση σημαίνει μεταφορά φυσικών αλλά και δημόσιων παραγωγικών πόρων από τους απλούς πολίτες στην τσέπη της -εγχώριας ή διεθνούς- ολιγαρχίας».
Καταδικάζουν, επίσης, κάθε μορφή πολιτικής παρέμβασης και διατείνονται ότι το κράτος οφείλει να οργανώνεται με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Όμορφα αλλά δηλητηριώδη λόγια. Εκείνο που αυτοί αποκαλούν με αποστροφή «πολιτική παρέμβαση», οι απλοί άνθρωποι το αποκαλούν «κοινωνικό κράτος». Κι όλοι γνωρίζουν ότι κοινωνικό κράτος με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια δεν υπάρχει. Δωρεάν παιδεία, δωρεάν περίθαλψη και κοινωνική πρόνοια για τις ασθενείς ομάδες του πληθυσμού δεν προβλέπονται ούτε από τον Κέυνς, ούτε από τον Γκαλμπραίηθ, ούτε από τους νεόκοπους θιασώτες της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας που μετράει τα πάντα με το νόμο προσφοράς-ζήτησης.
Κι αν αυτοί, οι λίγοι, έχουν λόγους να υιοθετούν τέτοιες επιλογές, μιας και αυτό επιτάσσει το στενό, προσωπικό τους συμφέρον, τι να πούμε για μας, τους πολλούς, που τους ακολουθούμε, συμφωνώντας και χειροκροτώντας τους; Ποια δικαιολογία έχει ο εργάτης για το ότι συντάσσεται με τις επιλογές του εργοδότη του, παραβλέποντας τα συμφέροντα της τάξης του, τα δικά του συμφέροντα; Ποιον λόγο έχουν ο άνεργος να θεωρεί ως υπεύθυνο για την φτώχεια του τον ψιλικατζή που δεν κόβει αποδείξεις, ο μικρομαγαζάτορας της γωνίας να λοιδορεί τους δημοσίους υπαλλήλους, ο οικοδόμος να τα βάζει με τους «αιώνιους» φοιτητές και οι συνταξιούχοι στον καφενέ να επικροτούν την κυβερνητική υπόσχεση περί 13^ης σύνταξης, ξεχνώντας ότι μέχρι πριν λίγα χρόνια έπαιρναν 14 συντάξεις;

Μας αρέσει να υποστηρίζουμε ότι για όλη τούτη την καπιταλιστική παράνοια που τρώει τις σάρκες μας, φταίνε οι λίγοι που την έφτιαξαν και την διαχειρίζονται. Όμως, έτσι παραβλέπουμε ότι κι εμείς έχουμε ευθύνη για τούτη την κατάντια αφού, αν εμείς οι πολλοί αποφασίζαμε να αντιδράσουμε και να επαναστατήσουμε,  αυτοί οι λίγοι θα ήσαν ανίσχυροι να μας σταματήσουν και να μας επιβληθούν. Ίσως, μάλιστα, το δικό μας φταίξιμο να είναι μεγαλύτερο, γιατί μάθαμε να υποτασσόμαστε σε όσα εκείνοι απεργάζονται στα σκοτεινά τους εργαστήρια και να υπακούμε δίχως αντίρρηση στις άνωθεν εντολές. Φταίμε γιατί καταντήσαμε «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι». Φταίμε γιατί, αντί να ξεσηκωθούμε, το μόνο που κάνουμε είναι να «προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα», όπως λέει κι ο Βάρναλης. Φταίμε γιατί δεν πήραμε χαμπάρι πως, ενώ κάποτε ήταν «πάνω απ’ όλα ο άνθρωπος», σήμερα πάνω απ’ όλα βρέθηκαν οι «αγορές».
Είναι επιτακτική και αδήριτη η ανάγκη να συνέλθουμε και να αποκωδικοποιήσουμε τα μηνύματα των θιασωτών του καπιταλιστικού τέρατος. Τα λόγια τους μπορεί να μας χαϊδεύουν ώρες-ώρες τ” αφτιά, μα απέχουνε πολύ απ” την αλήθεια (όπως λέει ο Διονύσης Σαββόπουλος). Είναι καιρός ν” ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με έναν αυτοκράτορα που είναι απλώς γυμνός αλλά με ένα τέρας που έχει μια απειλητική στύση.

Απο Ατέχνως