Αν η κυβέρνηση ήταν πραγματικά αριστερή… 

Γράφει ο Cogito ergo sum

Άντε πάλι μια από τα ίδια! Άντε πάλι τρέξτε να προλάβετε, τρελλάθηκε τ’ αφεντικό και τά ‘βαλε όλα με 100 δόσεις! Εφορία χρωστάς, ΙΚΑ χρωστάς, ΤΕΒΕ (συγγνώμη, ΟΑΕΕ ήθελα να πω) χρωστάς, δεν έχει σημασία τι και πού χρωστάς, τρέξε να προλάβεις τις δόσεις! Καθ’ όσον αυτό επιβάλλει το πατριωτικό σου καθήκον, όπως είπε από βήματος της βουλής κι η συντρόφισσα Νάντια Βαλαβάνη η αριστερή.
Το καλύτερο είναι πως αν μπορείς να δώσεις κάτι παραπάνω με την πρώτη δόση, το αφεντικό σου χαρίζει άλλα τόσα! Χρωστάς, να πούμε, δέκα χιλιάρικα και η κάθε δόση βγαίνει ένα κατοστάρικο. Αν δώσεις κατ’ ευθείαν δυο χιλιάρικα, το κράτος σου κάνει έκπτωση άλλα δύο, το οποίον σου μένουν έξι για πληρωμή, παναπεί θα δίνεις εξήντα ευρώ τον μήνα και είσαι κύριος. Άσε που αν μπορείς να βγάλεις αμέσως ένα πεντοχίλιαρο, σου χαρίζουν άλλα τόσα και ξοφλάς μια για πάντα.  Βάλτε να πάνε! Τρελλάθηκε τ’ αφεντικό, λέμε!

Όχι πως δεν είμαστε αρκούντως σοβαροί αλλά ας σοβαρευτούμε λίγο περισσότερο. Το μέτρο φαίνεται πως θα ανακουφίσει τους χειμαζόμενους επιχειρηματίες και τους ταλαίπωρους απλούς πολίτες. Όμως…
Όσον αφορά τους απλούς πολίτες, τα πράγματα είναι απλά. Θες 100 δόσεις τους κάνεις, θες 500, η ουσία είναι πως «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Με μισθούς πείνας, με voucher, με τρίωρα ή τετράωρα, με ένα ή δυο μεροκάματα την εβδομάδα και με την ανεργία να μη λέει να πέσει με τίποτε, πώς να πληρώσει ο άλλος; Κι ας πούμε ότι ρυθμίζει τα παλιά σε 100 δόσεις. Από μεθαύριο που θα πέσουν και τα φρέσκα στο κοφίνι, τι θα κάνει; Θα πληρώνει και την δόση των παλιών, θα πληρώνει και την δόση των καινούργιων; Καλό το πατριωτικό καθήκον αλλά άμα το πορτοφόλι είναι άδειο, βράσε ρύζι.
Πάμε τώρα στους επιχειρηματίες. Είναι κοινό μυστικό ότι τέτοιες ρυθμίσεις προωθούνται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις κάθε 1-2 χρόνια. Έτσι, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, με το πολυάριθμο προσωπικό και τις υψηλές μηνιαίες καταβολές σε εφορίες και ταμεία, δεν έχουν συμφέρον να είναι συνεπείς στις μηνιαίες πληρωμές τους. Είναι προτιμώτερο να τις κατακρατούν παρά να περιμένουν στην ουρά να πάρουν δάνεια από τις τράπεζες και -όταν και αν τα πάρουν- να επιβαρύνονται με τόκους.
Παράλληλα, οι επιχειρηματίες που θέλουν να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους (είτε συνειδητά είτε επειδή χρειάζονται συχνά φορολογική ή ασφαλιστική ενημερότητα για τις δουλειές τους), δικαιολογημένα αισθάνονται μαλάκες κάθε φορά που εξαγγέλλεται τέτοιου τύπου ευνοϊκή ρύθμιση. Θα μπορούσαμε, δηλαδή, να ισχυριστούμε με απόλυτη ασφάλεια ότι η συνήθεια της εκάστοτε κυβέρνησης να βγάζει τέτοιες ρυθμίσεις μάλλον ευνοεί την φοροαποφυγή και την εισφοροαποφυγή παρά τις καταπολεμά!
Η πλάκα είναι ότι διαχρονικά η πολιτεία εμφανίζεται να συμπονά -τάχατες- τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις οι οποίες συνθλίβονται από τον ανταγωνισμό. Χαρακτηριστικά, αναφέρθηκε ότι ο μεγαλύτερος οφειλέτης του ΙΚΑ χρωστάει 125 εκατομμύρια ευρώ και σήμερα παλεύει να μη κλείσει η επιχείρησή του. Πώς την βλέπετε αυτή την «κατανόηση» της πολιτείας; Εγώ, πάντως, δεν περίμενα ποτέ να ακούσω από επίσημα χείλη ότι οι εισφορές στο ΙΚΑ (για τις οποίες ας μη ξεχνάμε ότι κατά ένα τμήμα τους έχουν παρακρατηθεί από τους μισθούς των εργαζομένων) αποτελούν τον λόγο που κλείνουν σήμερα οι επιχειρήσεις.
Η πραγματικότητα είναι άλλη. Ενώ, ως αντιπολίτευση, το σήμερα πλειοψηφούν κόμμα είχε πολλές φορές καταγγείλει την υπερφορολόγηση των λαϊκών στρωμάτων, είχε μιλήσει κατ’ επανάληψη για άδικους φόρους (γνωστούς ως χαράτσια) που θα ‘πρεπε να καταργηθούν και είχε υποσχεθεί την αύξηση της φορολόγησης των «εχόντων και κατεχόντων», σήμερα (ως κυβέρνηση πλέον) ζητάει από τους πολίτες να δείξουν «πατριωτισμό» και να προσέλθουν στο ταμείο, βάζοντάς τους τις «γαλαντόμες» 100 δόσεις ως τυράκι στην φάκα. Ξέχασε όσα έλεγε κάποτε περί αδικιών και τώρα νοιάζεται μόνο για το πώς θα μπορέσει να εισπράξει όσο το δυνατόν περισσότερα από τους ως τα χτες αδικημένους.

Κι όμως, αν η κυβέρνηση ήταν όντως αριστερή και ήθελε όντως να πάρει ριζοσπαστικά μέτρα, μπορεί να κάνει μερικά απλά πράγματα. Για παράδειγμα:
(α) Διαγράφει αμέσως όλες τις χρεώσεις λόγω ΕνΦΙΑ, θεωρώντας όσα ποσά έχουν ήδη εισπραχθεί ως «αδικαιολογήτως εισπραχθέντα» και συμψηφίζοντάς τα με άλλες οφειλές (υπαρκτές ή μελλοντικές) εκείνων που πλήρωσαν. Παράλληλα, επαναφέρει τον Φόρο Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας (ΦΜΑΠ), φροντίζοντας , πρώτον, να αναφέρεται σε πραγματικά μεγάλη περιουσία και, δεύτερον, να καλύψει μέσω αυτού όλες τις απώλειες από την ακύρωση του ΕνΦΙΑ.
(β) Προωθεί άμεση «σεισάχθεια» για όσους είναι αντικειμενικά ανήμποροι να πληρώσουν τις οφειλές τους, είτε προς τις εφορίες είτε προς τα ασφαλιστικά ταμεία είτε ακόμη και προς τις τράπεζες. Ως τέτοιοι θα μπορούσαν να νοούνται π.χ. όσοι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, οι μακροχρόνια άνεργοι, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, οι συνταξιούχοι που δεν έχουν άλλους πόρους κλπ. Στο κάτω-κάτω, μια τέτοια απόφαση είναι συνεπέστατη με όσα προβλέπει το Σύνταγμα: «Οι έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους» (άρθρο 4, εδάφιο 5). Επομένως, οι ανήμποροι δεν συνεισφέρουν.
(γ) Καθορίζει το ύψος ετησίου εισοδήματος για έναν παραδεκτά αξιοπρεπή τρόπο διαβίωσης (π.χ. 12.000 ετησίως για ένα άτομο ή 30.000 ετησίως για τετραμελή οικογένεια). Ταυτόχρονα, ενεργοποιεί τις διαδικασίες για άμεση είσπραξη του συνόλου των οφειλών όσων υπερβαίνουν αυτό το όριο (υπό την προϋπόθεση, βεβαίως, αυτή η είσπραξη να μη ρίχνει το διαθέσιμο εισόδημα κάτω από το όριο).
Όλα αυτά θα μπορούσαν να εφαρμοστούν σχεδόν αμέσως ή, έστω, πολύ σύντομα. Παράλληλα, θα μπορούσαν να στελεχωθούν σωστά οι ελεγκτικές και διωκτικές υπηρεσίες ώστε να ξεκινήσουν αμέσως οι έλεγχοι των αδικαιολόγητα φουσκωμένων τραπεζικών λογαριασμών,  των ονομάτων που περιέχονται στην λίστα Λαγκάρντ  ή σε άλλες λίστες, όλων των εξωχώριων επιχειρήσεων (οφ-σορ) κλπ. Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι αυτοί οι έλεγχοι θα μπορούσαν να φέρουν στα ταμεία του κράτους πολύ περισσότερα χρήματα απ’ αυτά που φέρνει το κυνήγι των φουκαράδων.
Αυτά ή κάτι σαν αυτά θα έπρεπε να κάνει μια πραγματικά αριστερή και πραγματικά ριζοσπαστική κυβέρνηση, που θα νοιαζόταν για το πόπολο κι όχι για την αστική τάξη. Γιατί μια τέτοια κυβέρνηση θα καταλάβαινε ότι το πρόβλημα δεν έγκειται στο πώς θα πληρώσει ο χρεωμένος αλλά στο αν πρέπει να είναι χρεωμένος. Τα άλλα τα κάνουν μια χαρά και οι αστικές κυβερνήσεις.