Οι ζευγάδες φεύγουν μωρέ, η σπορά μένει

                  Τα παιδιά του Χαρίλαου 

Γράφει ο Σφυροδρέπανος απο ατέχνως

Οι ζευγάδες φεύγουν μωρέ, η σπορά μένει

Ποια είναι όμως αυτή η σπορά που άφησε πίσω του ο Χαρίλαος; Μην είναι η «διαδικτυακή αντιπολίτευση» που μιλάει εξ ονόματός του και το καπηλεύεται; Μην είναι κάποια παλιά μέλη της ΚΕ και του ΠΓ του ΚΚΕ, που αναδείχτηκαν τα χρόνια που ο Φλωράκης ήταν γενικός γραμματέας, και άνοιξαν πολύ σύντομα φτερά για άλλες (κυβερνητικές και όχι ακυβέρνητες) πολιτείες; Μήπως το εγχείρημα του ενιαίου Συνασπισμού δικαιώνεται τώρα με την «αριστερή κυβέρνηση» του Σύριζα και την υπουργοποίηση αυτών των στελεχών, που τα αποκαλούσαν τιμητικά «παιδιά του Χαρίλαου» στον αστικό τύπο; Και γιατί δηλ να μη θεωρείται τέτοιο ο Ανδρουλάκης, που έγραψε κι ολόκληρο βιβλίο μάλιστα (αυτοαναφορικό και γλυκανάλατο) για να μας θυμίσει τη στενή σχέση που είχε κάποτε με το Φλωράκη; Μήπως τελικά ο αριβισμός του Μίμη, που συνάντησε μια ώρα αρχύτερα την κυβερνώσα κεντροαριστερά (αφού πρώτα απέτυχε να πάρει τη θέση της) ήταν κι αυτός μια πρώιμη δικαίωση του ενιαίου Συνασπισμού; Αυτός δεν ήταν εξάλλου που φώναζε Λούθηρο (κι ας μην το ήξερε) το Φλωράκη σε μία κομματική διαδικασία; Γιατί δηλαδή το ρεφορμιστικό πνεύμα της μεταρρύθμισης να μη βρίσκει δικαίωση στις δικές του επιλογές, αλλά μόνο σε αυτές του Παναγιώτη Λαφαζάνη;


Στην περίπτωση του Φλωράκη ισχύει βέβαια ό,τι και για κάθε μεγάλο επαναστάτη, που οι πολιτικοί του αντίπαλοι το λοιδορούν και το στηλιτεύουν, όσο βρίσκεται εν ζωή, για να τον περιβάλλουν μετά θάνατο με φωτοστέφανο και με κάλπικους επαίνους, που αφαιρούν κάθε επαναστατικό χυμό από τη ζωή και το έργο του. Τα βρώμικα δημοσιεύματα για τα αμύθητα πλούτη του συμμορίτη Γιώτη (έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;), για το δογματικό γέροντα που έμεινε κολλημένος με τα ‘κονίσματα κι έβαλε να του πάρουν βιβλίο με παροιμίες, για να ‘χει να πετάει σοφά αποφθέγματα, μεταμφιέστηκαν ξαφνικά σε νοσταλγία για την εποχή του και την πολιτική του γραμμή, που δεν είχαν καμία σχέση με το σεχταρισμό και την τύφλωση της σημερινής ηγεσίας –για τα ίδια ακριβώς δηλ που κατηγορήθηκε και ο ίδιος στον καιρό του. Παινεύουν τους πεθαμένους, για να θάψουν τους ζωντανούς, όπως είπε κι η Αλέκα. Και όπως αγάπησαν ξαφνικά το Ζαχαριάδη οι αστικές εφημερίδες (Βήμα, Εφημερίδα των Συντακτών, κτλ) εδώ και λίγα χρόνια, έτσι θα αγαπήσουν τώρα το Χαρίλαο εν όψει της συγγραφής του τρίτου τόμου του δοκιμίου ιστορίας του κόμματος. Τώρα που αυτός δεν μπορεί να μιλήσει, για να υπερασπιστεί τον εαυτό του από τους όψιμους «υπερασπιστές» του.

Ποια είναι όμως η αληθινή σπορά που μας άφησε ο Χαρίλαος; Είναι η παρακαταθήκη του καπετάν-Γιώτη και το διπλό αντάρτικο ενάντια στους κατακτητές και έπειτα το μοναρχοφασισμό, ως βασική έκφραση της αστικής κυριαρχίας. Είναι η στιχομυθία στην πολιτική δίκη του με το δικαστή του για τους κομμουνιστές, που δεν χρειαζόταν να ασκήσουν βία για να πάρουν την εξουσία, γιατί την είχαν ήδη στα χέρια τους, αλλά άφησαν να τους ξεφύγει, κι αυτό ακριβώς πλήρωναν. Ότι έμεινε αλύγιστος σε φυλακές και τόπους εξορίας, μέχρι να αφεθεί ελεύθερος. Ότι ανέλαβε και κράτησε γερά το τιμόνι του κόμματος σε μια δύσκολη και πολυκύμαντη περίοδο, μετά από τη διάσπασή του 68’ και στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Ότι σήκωσε το ανάστημά του την πιο κρίσιμη ώρα της αντεπανάστασης, πηγαίνοντας ενάντια στο ρεύμα και την απόπειρα διάλυσης-μετάλλαξης του ΚΚΕ. Έμεινε πιστός στις κομμουνιστικές αρχές του κόμματος, ενάντια σε όσους είχαν ως ‘κονίσματά τους τα ιερά και όσια του αστικού κόσμου της αδικίας και της εκμετάλλευσης.

Το Χαρίλαο οι κομμουνιστές δεν τον τιμάνε επειδή ήταν αλάνθαστος, αλλά γιατί τα στερνά του τίμησαν τα πρώτα, γιατί στάθηκε συνεπής στις πιο δύσκολες στιγμές του κομμουνιστικού κινήματος, αγωνιστής παντός καιρού, γιατί ήταν βαθιά λαϊκός άνθρωπος, προικισμένος με όλες τις χάρες του λαού μας, όπως δείχνει και το όνομά του. Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται δέκα χρόνια από το θάνατο του μεγάλου ηγέτη· το λαϊκό προσκύνημα στην έδρα της ΚΕ στον Περισσό (με υπόκρουση τους ήχους από το κλαρίνο του Πετρολούκα Χαλκιά, όπως είχε ζητήσει ο ίδιος), όπου έβλεπες απλό κόσμο να ξεσπάει σε δάκρυα από τη συγκίνηση· από την ταφή του στο Παλιοζογλώπι –για να έχει ο καπετάνιος αγνάντιο- όπου άνοιξε ο ουρανός απότομα και έκλαψε με τον τρόπο του, ως κατευόδιο, για το Φλωράκη. Κι αυτό που άφησε πίσω του, πέρα από την πλούσια πολιτική παρακαταθήκη, είναι η λιτή «διαθήκη» του, όπου άφηνε τα πάντα στο κόμμα (όπως έκανε πάντα στη ζωή του), αλλά στο κομμουνιστικό κόμμα (το κουκουέδικο ΚΚΕ, που έλεγε κι ο Ζαχαριάδης) κι όχι σε κάποιο ερζάτς-υποκατάστατό του. Όχι δηλ σε αυτό που ήθελαν να βάλουν στη θέση του ΚΚΕ τα αποκαλούμενα «παιδιά» του…