Παγκόσμια ημέρα της μητέρας σήμερα και είπαμε στο μπλογκ να
κάνουμε ένα κάπως διαφορετικό αφιέρωμα. Είπαμε να ασχοληθούμε με μερικές
μητέρες που μάλλον δε γιορτάζουν σήμερα. Κάποιες μητέρες που θα
μπορούσαν να ήταν οι δικές μας μητέρες αν είχαν την “ατυχία” να
γεννηθούν μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, μερικά χρόνια μετά,
αλλά και μερικές που ζουν την καταπίεση και την αβεβαιότητα στις μέρες
μας και στον τόπο μας.
Θα μπορούσαν ας πούμε, οι μητέρες μας να είχαν γεννηθεί στο Αφγανιστάν, σαν κι αυτή τη γυναίκα που έχασε το γιο της σε μια σειρά εκρήξεων στη Herat.
Θα μπορούσε η μητέρα μας να ήταν μια Κούρδη που θα έχανε το παιδί της, από ένα αιμοσταγές καθεστώς, που έχει βαλθεί να σβήσει αυτή και το λαό της από το χάρτη.
Ή θα μπορούσε η μητέρα μας να μας γεννούσε μέσα σε μια σκηνή, σε έναν ξεχασμένο τόπο κάπου στην Ελλάδα, ενώ περίμενε να ανοίξουν τα σύνορα για τους πρόσφυγες, όπως προστάζει ακόμα και αυτό το χιλιομπαλωμένο και κατακρεουργημένο, διεθνές δίκαιο.
Ίσως η μητέρα μας ξεβραζόταν από τα κύματα κάπου στις ακτές της Λέσβου, όντας αυτή και το παιδί της, οι τυχεροί της βάρκας που βούλιαξε, τραβώντας στο θάνατο άλλες μητέρες και τα παιδιά τους.
Μπορεί η μητέρα μας να ανήκε στη μειονότητα των Γεζίντι και να έπρεπε να μας ταΐσει με αγριόχορτα, αφού αναγκάστηκε να καταφύγει σε ένα βουνό για μήνες προκειμένου να σώσει τον εαυτό της και το παιδί της, από τις ορδές του ISIS.
Μπορεί η μητέρα μας να ήταν Παλαιστίνια και ταυτόχρονα το μόνο εμπόδιο ανάμεσα στα τρομαγμένα αναφιλητά μας και το προτεταμένο όπλο ενός ισραηλινού στρατιώτη.
Και αν η μητέρα μας ήταν ακόμα μια Ροχίνγκια στη μακρυνή Μυανμάρ, που προσπαθούσε να ξεφύγει και αυτή άλλης μιας γενοκτονίας;
Αλλά τι γίνεται αν η μητέρα μας ήταν πιο τυχερή και είχε γεννηθεί στον αποκαλούμενο “δυτικό κόσμο” που σήμερα γιορτάζει την ημέρα της μητέρας; Θα μπορούσαμε να πούμε πως μια μητέρα στην Ισπανία που μόλις έχασε το σπίτι της από μια τράπεζα, μπορεί να γιορτάσει;
Μια μητέρα στην Αμερική που έχασε το 12χρονο γιο της από πυρά αστυνομικών στην πλατεία της γειτονιάς, μπορεί να γιορτάσει;
Και με τις μητέρες στην Ελλάδα, τι συμβαίνει; Είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα; Όχι τόσο, αφού θα μπορούσε η μητέρα μας να κρατούνταν στο κέντρο κράτησης μεταναστών στο Ελληνικό. Ίσως η μητέρα μας να ήταν έγκυος και να έχανε το αγέννητο παιδί της, γιατί κανένας από τους υπεύθυνους δε θεώρησε την ακατάσχετη αιμορραγία της, αρκετό λόγο για να μεταφερθεί σε κάποιο νοσοκομείο.
Θα μπορούσε η μητέρα μας να ήταν άλλη μια “άπορη”. Κάποια που θα της αρνούνταν ακόμα και την κάρτα σίτισης, ή χωρίς στέγη ή καταδικασμένη σε 4 μήνες φυλάκισης επειδή έκλεψε 30 ευρώ φαγητό για να ταΐσει τα παιδιά της.
Για αυτούς που ενδιαφέρονται για τη σύνταξη και την περίθαλψη των μανάδων τους και όχι μόνο για μία ακόμα ευχετήρια κάρτα, το ασφαλιστικό ψηφίζεται σήμερα και οι διαδηλώσεις είναι ακόμα σε εξέλιξη.
Χαρούμενη ημέρα της μητέρας.
Πηγή Σπασμένο Παράθυρο
Θα μπορούσαν ας πούμε, οι μητέρες μας να είχαν γεννηθεί στο Αφγανιστάν, σαν κι αυτή τη γυναίκα που έχασε το γιο της σε μια σειρά εκρήξεων στη Herat.
Θα μπορούσε η μητέρα μας να ήταν μια Κούρδη που θα έχανε το παιδί της, από ένα αιμοσταγές καθεστώς, που έχει βαλθεί να σβήσει αυτή και το λαό της από το χάρτη.
Ή θα μπορούσε η μητέρα μας να μας γεννούσε μέσα σε μια σκηνή, σε έναν ξεχασμένο τόπο κάπου στην Ελλάδα, ενώ περίμενε να ανοίξουν τα σύνορα για τους πρόσφυγες, όπως προστάζει ακόμα και αυτό το χιλιομπαλωμένο και κατακρεουργημένο, διεθνές δίκαιο.
Ίσως η μητέρα μας ξεβραζόταν από τα κύματα κάπου στις ακτές της Λέσβου, όντας αυτή και το παιδί της, οι τυχεροί της βάρκας που βούλιαξε, τραβώντας στο θάνατο άλλες μητέρες και τα παιδιά τους.
Μπορεί η μητέρα μας να ανήκε στη μειονότητα των Γεζίντι και να έπρεπε να μας ταΐσει με αγριόχορτα, αφού αναγκάστηκε να καταφύγει σε ένα βουνό για μήνες προκειμένου να σώσει τον εαυτό της και το παιδί της, από τις ορδές του ISIS.
Μπορεί η μητέρα μας να ήταν Παλαιστίνια και ταυτόχρονα το μόνο εμπόδιο ανάμεσα στα τρομαγμένα αναφιλητά μας και το προτεταμένο όπλο ενός ισραηλινού στρατιώτη.
Και αν η μητέρα μας ήταν ακόμα μια Ροχίνγκια στη μακρυνή Μυανμάρ, που προσπαθούσε να ξεφύγει και αυτή άλλης μιας γενοκτονίας;
Αλλά τι γίνεται αν η μητέρα μας ήταν πιο τυχερή και είχε γεννηθεί στον αποκαλούμενο “δυτικό κόσμο” που σήμερα γιορτάζει την ημέρα της μητέρας; Θα μπορούσαμε να πούμε πως μια μητέρα στην Ισπανία που μόλις έχασε το σπίτι της από μια τράπεζα, μπορεί να γιορτάσει;
Μια μητέρα στην Αμερική που έχασε το 12χρονο γιο της από πυρά αστυνομικών στην πλατεία της γειτονιάς, μπορεί να γιορτάσει;
Και με τις μητέρες στην Ελλάδα, τι συμβαίνει; Είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα; Όχι τόσο, αφού θα μπορούσε η μητέρα μας να κρατούνταν στο κέντρο κράτησης μεταναστών στο Ελληνικό. Ίσως η μητέρα μας να ήταν έγκυος και να έχανε το αγέννητο παιδί της, γιατί κανένας από τους υπεύθυνους δε θεώρησε την ακατάσχετη αιμορραγία της, αρκετό λόγο για να μεταφερθεί σε κάποιο νοσοκομείο.
Θα μπορούσε η μητέρα μας να ήταν άλλη μια “άπορη”. Κάποια που θα της αρνούνταν ακόμα και την κάρτα σίτισης, ή χωρίς στέγη ή καταδικασμένη σε 4 μήνες φυλάκισης επειδή έκλεψε 30 ευρώ φαγητό για να ταΐσει τα παιδιά της.
Για αυτούς που ενδιαφέρονται για τη σύνταξη και την περίθαλψη των μανάδων τους και όχι μόνο για μία ακόμα ευχετήρια κάρτα, το ασφαλιστικό ψηφίζεται σήμερα και οι διαδηλώσεις είναι ακόμα σε εξέλιξη.
Χαρούμενη ημέρα της μητέρας.
Πηγή Σπασμένο Παράθυρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου