Τουρκία: Η αποτρόπαια αποκάλυψη της καπιταλιστικής δημοκρατίας

Η υποταγή, η ήττα και η ενσωμάτωση στον σύγχρονο καπιταλισμό δεν επιβάλλεται, δρομολογείται. Ακόμη περισσότερο, επιβάλλεται ακριβώς γιατί δρομολογείται ως μια φυσική κατάσταση κυριαρχίας, όπου οι εκμεταλλευόμενες τάξεις αδυνατούν να στοχαστούν και να φανταστούν την πολιτική ιδιοσυστασία τους σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, εκτός του σκαριφήματος που συνιστά το καπιταλιστικό πλέγμα εξουσίας.

Αυτή την εγγενή ροπή που κληροδοτεί ο καπιταλισμός στις μάζες των υπηκόων του, την γνωρίζουν άριστα οι διάφοροι “αριστεροί αναλυτές”, που σε οριακά πολιτικά γεγονότα,όπως ήταν η απόπειρα του πραξικοπήματος στην Τουρκία, “λησμονούν” και συνειδητά αποκρύβουν το γεωπολιτικό και οικονομικό φόντο στο οποίο αποπειράθηκε να πραγματωθεί το πραξικόπημα, ερμηνεύοντας αυθαίρετα τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές, την μία του Ερντογάν ως την έκφραση της δημοκρατικής νομιμότητας και τους επίδοξους πραξικοπηματίες ως την ωμή εκφορά του φασισμού και του ολοκληρωτισμού.

Οι νεκροί του Πάρκου Γκεζί έχουν να πουν μια ιστορία

Την ιστορία της περιβόητης δημοκρατικής νομιμοποίησης της κυβέρνησης του Ταγίπ Ερντογάν. Ας αναφερθούμε λοιπόν στην δημοκρατική νομιμοποίηση. Όχι ως μια γενική φιλοσοφική, η νομική έννοια αποκομμένη από την ροή της πραγματικότητας, αλλά για την δημοκρατική νομιμοποίηση ως συστατική απόρροια της καπιταλιστικής κυριαρχίας.Καταδεικνύοντας τα ειδικά χαρακτηριστικά του πλαισίου αυτής της νομιμοποίησης, στο τουρκικό πολιτικό και οικονομικό υπόδειγμα εξουσίας.

Από πού αντλεί λοιπόν ο Ταγίπ Ερντογάν την δημοκρατική νομιμοποίηση, στην οποία αναφέρονται με δέος οι διάφοροι “αριστεροί αναλυτές” αντιπαραβάλλοντας την προς τις αντιδημοκρατικές και αυταρχικές μεθόδους των πραξικοπηματιών ;

Μήπως από τους νεκρούς του Πάρκου Γκεζί, μήπως από την απαγόρευση του εορτασμού της Εργατικής Πρωτομαγιάς ; Μήπως από το όργιο βίας και καταστολής κατά κάθε είδους αντιφρονούντα, μήπως από την διαχρονική καταστολή και τις διώξεις σε κομμουνιστές, και σε κάθε είδους μειονότητα όπως είναι οι Κούρδοι ;

Ακόμη περισσότερο τι ακριβώς υπερασπίζονται οι θιασώτες της κοινοβουλευτικής δημοκρατικής νομιμοποίησης, μήπως το μοντέλο άγριου καπιταλισμού με την ταυτόχρονη περαιτέρω ισλαμοποίηση της τουρκικής κοινωνίας που περιθωριοποιεί ολόκληρες κοινωνικές ομάδες εκτός της κοινωνικής και πολιτικής ζωής της χώρας ;

Προφανώς για όλους αυτούς που έχουν το απύθμενο θράσος να αυτοαποκαλούνται αριστεροί, η δημοκρατία ταυτίζεται με την εκλογική διαδικασία. Άρα αφού Ο Τ. Ερντογάν έχει κερδίζει με ποσοστά άνω του 45% όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις από το 2002 και εντεύθεν, διαθέτει την αναγκαία δημοκρατική νομιμοποίηση. Καθώς η δημοκρατική νομιμοποίηση, δηλαδή η δημοκρατία σύμφωνα με τα πολυποίκιλα πλουμιστά ρετάλια της αριστεράς, έχει ως μέτρο ποιοτικής αξιολόγησης το μέγεθος του εκλογικού ποσοστού.

Αφόρητα “δημοκρατικά” διλήμματα

Αν λοιπόν ο Ερντογάν, συνιστά την δημοκρατική έκφραση του τουρκικού πολιτικού συστήματος και οι επίδοξοι πραξικοπηματίες ακριβώς το ανάστροφο, τότε στο αφόρητα κενό δίλημμα μεταξύ Ερντογάν και στρατιωτικής δικτατορίας, η φυσική επιλογή είναι ο Ερντογάν.

Μια εξαιρετικά απλουστευτική ανάλυση μια εξαιρετικά σύνθετης κατάστασης, καθώς οιαναβλύζουσες πηγές της εξουσίας του Ερντογάν, προκύπτουν ως το αποτέλεσμα της επικράτησης του ανάμεσα στις αντιμαχόμενες μερίδες των εγχώριων καπιταλιστικών ελίτ, με τις προνομιακές σχέσεις που έχει σφυρηλατήσει με ένα σημαντικό κομμάτι του στρατιωτικού κατεστημένου-που εγγυήθηκε την παραμονή του στην εξουσία- όπως και με μεσοαστικά στρώματα που αναδύθηκαν ή ισχυροποιήθηκαν λόγω της ακραίας φιλελευθεροποίησης της τουρκικής οικονομίας, αλλά και με φασιστικές οργανώσεις (όπως οι Γκρίζοι Λύκοι) αλλά και καθυστερημένα μικροαστικά στρώματα έρμαια ενός μοντέλου ραγδαίας ισλαμοποίησης, όπως και μιας ιδιότυπης εκδοχής τουρκικού εθνικισμού, απόρροια ενός διαχρονικού αυτοκρατορικού συνδρόμου.

Αυτή η πολυσύνθετη κοινωνική, πολιτική και κοινοβουλευτική συμμαχία που έχει σφυρηλατήσει το ΑΚΡ, υπό την ηγεσία του Ερντογάν, είναι που τον διατήρησε η εξουσία, και όχι γενικά η υπερβατική έννοια “λαός” που προτείνεται ως μια καθαγιασμένη κοινωνική και πολιτική κατηγορία ενιαία και συμπαγής που υπερασπίζεται επίσης μια θεολογική έννοια της δημοκρατίας, αποκομμένη από τις ιστορικές συνθήκες που την συγκροτούν και αποστεωμένη από τις κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις που την συνέχουν, ως μια αντιθετική συγκρουσιακή ενότητα συμφερόντων.

Η βίαιη αντιπαράθεση λοιπόν μεταξύ αντιτιθέμενων ομάδων που αναφέρονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην αποτρόπαια εκδοχή του τουρκικού καπιταλισμού, είναι μια αντιπαράθεση που αφορά τον κόσμο της εργασίας, την εργατική τάξη, στον βαθμό πουμπορεί να μετουσιωθεί σε μια γενικευμένη κοινωνική και πολιτική σύγκρουση με το καπιταλιστικό καθεστώς στην Τουρκία. Αν αυτή είναι, ή επιβάλλεται να είναι, η καθοριστική επιδίωξη για την εργατική τάξη στην Τουρκία, τότε αυτή δεν μπορεί να ευοδωθεί μέσω της ταύτισης της, είτε με την κυβέρνηση του Ερντογάν είτε με τους επίδοξους πραξικοπηματίες.

Είναι εδώ που αναφύεται η πολιτική αναγκαιότητα συγκρότησης ενός κοινωνικού και πολιτικού υποκειμένου, όπου η πρωταρχικότητα των εργατικών συμφερόντων θα λειτουργεί ως μέσο ανασύνθεσης και αναδόμησης της διαταξικής φυσιογνωμίας του λαού,σε ένα κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα υπό την συντριπτική ηγεμονία της εργατικής τάξης,ώστε η πυξίδα της ιστορίας να δείξει πέραν του πεπερασμένου ορίζοντα της καπιταλιστικής κυριαρχίας, πέραν του μεσσιανισμού μιας επιλογής, που ποτέ δεν απαγκιστρώνεται από τα δοθέντα όρια της καπιταλιστικής κανονικότητας.

Λαός, δημοκρατία και ερπύστριες

Οι συγκινημένοι “αριστεροί” και δημοκράτες από την “αυταπάρνηση” του λαού που σταμάτησε τα τανκ των πραξικοπηματιών, υποθέτω ότι θα ήταν το ίδιο συγκινημένοι αν ο λαός σταματούσε τα τανκ της χούντας του Ιωαννίδη, για να υπερασπιστεί την χούντα του Παπαδόπουλου.

Μάλλον “ξεχνούν” για άλλη μια φορά, ότι ο καπιταλισμός στην Τουρκία είναι η έκφρασηενός αυταρχικού κοινωνικού συμβολαίου βουτηγμένου στο αίμα των αντιφρονούντων του καθεστώτος. Του «δημοκρατικού» καθεστώτος του Ερντογάν που δολοφονεί, φυλακίζει και καταστρέφει τις ζωές των ανθρώπων, αντλώντας νομιμοποίηση από τα εκλογικά ποσοστά που του παρέχει, ένας φοβισμένος, κατατρεγμένος και διαρκώς φτωχοποιημένος λαός ανεξάρτητα από τους ρυθμούς ανάπτυξης της τουρκικής οικονομίας.

Πρέπει να είναι ξεκάθαρο : Το ότι γίνονται εκλογές στην Τουρκία δεν σημαίνει ότι υπάρχει δημοκρατία. Οι εκλογές στον καπιταλισμό δεν εξασφαλίζουν την δημοκρατία αλλά την διαιώνιση της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Στο ειδικό παράδειγμα της Τουρκίας παρέχουνεπιπρόσθετα, την νομιμοποίηση στην κυβέρνηση Ερντογάν ώστε να συνεχίσει την κοινωνική και πολιτική γενοκτονία των αντιφρονούντων προς το καθεστώς. Δηλαδή των Κούρδων, των αριστερών, των κομμουνιστών, των μελών των εργατικών συνδικάτων, των ομοφυλόφιλων, και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

Όσοι υπερασπίζονται τον Ερντογάν, υπερασπίζονται την νομιμοποίηση ενός φασιστικού και δολοφονικού καθεστώτος.

Όσοι εμφανίζουν τον Ερντογάν ως το αντίπαλο δημοκρατικό δέος προς τους πραξικοπηματίες, ας ενημερώσουν και τους Κούρδους μαχητές ώστε να πάψουν να αγωνίζονται και να ενταχθούν και αυτοί στο «πρόγραμμα των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων” της κυβέρνησής του.

Όσοι εμφανίζουν ως δίλημμα δημοκρατίας, την δική τους μικροαστική ιδεοληψία περίδημοκρατίας, που το απώτατο όριο της είναι ο αστικός κοινοβουλευτισμός, δεν είναι παρά θιασώτες της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, που είτε με εκλογές είτε χωρίς είναι η οικτρή καθημερινότητα της εργατικής τάξης στην Τουρκία.

Φαντάζομαι πως τώρα που ο Ερντογάν θέλει να επαναφέρει την θανατική ποινή, μπορεί να το κάνει υποθέτω, αφού είναι δημοκρατικά εκλεγμένος και έχει την στήριξη του λαού, που άλλωστε του ζητάει -έτσι διατείνεται- να το πράξει.

Και δεν θα την επαναφέρει μόνο για τους αντιπάλους που αμφισβητούν την εξουσία του εντός του κρατικού μηχανισμού, αλλά κυρίως για όλους αυτούς που αντιμάχονται το καπιταλιστικό τουρκικό κράτος διαχρονικά, που έχουν γεμίσει τα «λευκά κελιά» της τουρκικής δημοκρατίας, που υπόκεινται διώξεις και φυλακίσεις σε μόνιμη βάση. 

Όταν θα σύρονται όλοι αυτοί, ξανά και ξανά, σε φυλακίσεις, εξορίες και εκτελέσεις, να μην λησμονήσουν οι ευαίσθητοι αριστεροί και δημοκράτες, να εκφωνήσουν κάποιον «φιλιππικό» πάνω από το άταφο, κακοφορμισμένο πτώμα της δημοκρατίας που υπερασπίζονται.

γράφει ο Χρήστος Μιάμης