Η συνήθεια είναι αποτρόπαια κατάσταση. Ειδικά η συνήθεια που γίνεται νοσηρή κανονικότητα. Κάπως έτσι εξελίσσεται η κατάσταση με τους πρόσφυγες, καθώς με γεωμετρική πρόοδο γίνεται η φτώχεια και η δυστυχία, αναπόσπαστη πλευρά μιας αβίωτης ζωής.Στην αρχή οι πρόσφυγες ήταν ένα σημαντικό ανθρωπιστικό ζήτημα, τότε που η Ελλάδα είχε ακόμη “ανθρωπιστική κρίση”, γιατί τώρα έχει “δίκαιη ανάπτυξη”. Στην συνέχεια έγιναν ένα σημαντικό οικονομικό ζήτημα και άρχισε η ακατάσχετη ροή κονδυλίων προς τις διάφορες ΜΚΟ που στηνόντουσαν με fast track διαδικασίες. Αμέσως μετά εξελίχθηκαν σε σημαντικό κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα, με αποτέλεσμα μια νοσηρή κατάσταση να μετατραπεί έλλογα, σε νοσηρό εξάρτημα μιας νοσούσας ζωής.
‘Άμεσο αποτέλεσμα της επικράτησης και διαιώνισης μιας τέτοιας κατάστασης, είναι η λήθη. Η λήθη και η κυνική αδιαφορία.
Έτσι έχουν λησμονηθεί 40 παιδιά, 40 ανήλικοι πρόσφυγες στο hot spot της Αμυγδαλέζας. Σε ένα χώρο όπου ποντίκια, άνθρωποι και ανεκπλήρωτα όνειρα
έχουν γίνει μια αδιαίρετη μάζα. Ένα κουβάρι με γνωστή αρχή
αλλά άγνωστο τέλος. Τι είναι άλλωστε 40 άνθρωποι μπροστά σε εκατομμύρια
ξεριζωμένους, τι είναι άλλωστε 40 άνθρωποι μπροστά στους χιλιάδες που
έχουν χάσει την ζωή τους προσπαθώντας να περάσουν στην Ευρώπη, αφού
έχουν πριν πληρώσει αδρά τους δουλεμπόρους ;
Είναι πάρα πολλοί 40 άνθρωποι.
Είναι πάρα πολλοί 40 ανήλικα παιδιά κλεισμένα σε ένα περιφραγμένο
οικόπεδο 30 λεπτά από το κέντρο της Αθήνας.
Ακριβώς γιατί είναι πολύ λίγοι για να ασχοληθεί μαζί τους το καπιταλιστικό κράτος της “κυβέρνησης της αριστεράς”.
Ακριβώς γιατί είναι πολύ λίγοι, για να ασχοληθούν μαζί τους οι έμμισθοι φιλάνθρωποι των ΜΚΟ.
Ακριβώς γιατί είναι πολύ λίγοι, πολύ
δυστυχισμένοι και εξαιρετικά ακίνδυνοι, για να ασχοληθεί μαζί τους η
“μάχιμη δημοσιογραφία” που αναζητά εξιλαστήρια θύματα για την οικονομική
και κοινωνική κρίση στην Ελλάδα.
Σαράντα ανήλικα παιδιά λησμονημένα, αλλά που μπορούν ακόμη να υπενθυμίζουν, πως είναι οι επιζήσαντες ενός πολέμου. Ενός
πολέμου που χρηματοδοτείται από τις ίδιες καπιταλιστικές ελίτ , που
χρηματοδοτούν τις ΜΚΟ που καλούνται να αντιμετωπίσουν τα κανιβαλικά
αποτελέσματα, που οι πράξεις των εργοδοτών τους έχουν προκαλέσει. Με το
αζημίωτο φυσικά. Άλλωστε η φιλανθρωπία στον καπιταλισμό έχει μόνο ανταλλακτική αξία.
Μια σιδερόφραχτη περίφραξη, 30 λεπτά από το κέντρο της Αθήνας. Κατώφλι είτε προς την απόλυτη δυστυχία είτε προς την δυνητική ελευθερία. Έως τότε άνθρωποι και ποντίκια θα συνεχίσουν να συμβιώνουν.
γράφει ο Χρήστος Μιάμης
αρχική πηγή πληροφοριών και φωτογραφιών Guardian
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου