Τα κανάλια του καθεστώτος

 

Ο διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες ήταν ένα κακοστημένο κυβερνητικό παιχνίδι αναδιανομής της πίτας των τηλεοπτικών συχνοτήτων και αναπροσαρμογής των όρων ηγεμονίας μεταξύ πολιτικής και οικονομίας. Το καινούργιο πολιτικό προσωπικό που αποπειράται να εδραιωθεί εντός του κρατικού μηχανισμού, χρειάζεται -και αυτό είναι λογικό- φίλια μέσα προπαγάνδας της πολιτικής του αφήγησης, εκτός της κρατικής τηλεόρασης που αποτελεί σημαντικό μέσο, αλλά δεν μπορεί να διαδραματίσει με απόλυτη επάρκεια αυτόν τον ρόλο.

Άλλωστε στον καπιταλισμό η σχέση πολιτικής και οικονομίας , είναι μια δυναμική σχέση εναλλασσόμενης ηγεμονίας, αναφορικά με τις μορφικές εκφράσεις της καπιταλιστικής κυριαρχίας –αν και- μόνο για αυτές. Καθώς το βασικό φορτίο της κυριαρχίας παραμένει αμετάβλητο και αλώβητο, από τις όποιες μεταβολές στους τρόπους και στις μεθόδους διαχείρισής της.

Με αυτή την έννοια, μια κυβέρνηση που έχει απολέσει την όποια λαϊκή υποστήριξη και ανοχή κατείχε για κάποιο χρονικό διάστημα, είναι βέβαιο ότι χρειάζεται διαμεσολαβημένους διαύλους επικοινωνίας για να περάσει το μήνυμα, ότι συνιστά την καλύτερη δυνατή επιλογή κυβερνητικής διαχείρισης. Καθώς όποιος πραγματικά πιστεύει ότι στα πλαίσια του καπιταλισμού και ειδικά του ελληνικού υποδείγματος καπιταλισμού, μπορεί να υπάρξει διάρρηξη της διαπλοκής πολιτικής και οικονομίας και η δημοκρατία να επικρατήσει στον χώρο της πληροφορίας και των ΜΜΕ, είναι είτε ολοσχερώς αδαής, είτε παχυλά αμειβόμενος -παρατρεχάμενος- του συστήματος.

Οι μόνοι που επιχαίρουν είναι οι δανειστές -πρώην τοκογλύφοι-που διαμηνύουν με κάθε ευκαιρία ότι τα έσοδα από τον διαγωνισμό θα πάνε σε αυτούς και όχι σε κοινωνικές παροχές όπως υποσχέθηκε ο Τσίπρας, με την ευκαιρία των ιλαρών εγκαινίων 20 χιλιομέτρων ενός δρόμου, που για να ολοκληρωθεί απομένουν ακόμη 100 χιλιόμετρα !

Υπάρχει φυσικά και το ζήτημα των εργαζόμενων στα ΜΜΕ. Όχι φυσικά των εργαζόμενων που παίζουν τον ρόλο των αφεντικών τους βγάζοντας ανακοινώσεις, tweets  και “βαθυστόχαστες” αναλύσεις για το πόσα κανάλια αντέχει η οικονομία η ότι τα τέσσερα κανάλια είναι ολοκληρωτισμός ενώ τα δεκατέσσερα οργασμός δημοκρατίας. Όχι για αυτούς. Αυτοί είναι ή προσδοκούν να γίνουν τσιράκια, των όποιων κάθε φορά αφεντικών.

Για τους εργαζόμενους όμως, που κατανοούν ότι η ενημέρωση αποτελεί κοινωνικό αγαθό, κτήμα του κόσμου της εργασίας, και δεν εγκλωβίζονται στο ψευδές δίπολο μιας κατασκευασμένης αντιπαράθεσης μεταξύ κυβέρνησης και μιντιακής ολιγαρχίας μέχρι να βρεθεί το νέο σημείο ισορροπίας, πρέπει να είναι διαυγές, ότι το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και στην εργασία δεν θα τους παραχωρηθεί ούτε από την κυβέρνηση που δήθεν κόπτεται για την δημοκρατία, ούτε από τα αφεντικά τους, που όψιμα ανακάλυψαν τα εργατικά δικαιώματα και χρησιμοποιούν την ανάγκη τους για επιβίωση, για να πιέσουν πολιτικά την “πρώτη φορά αριστερά”. 

Σε ότι αφορά στα πολιτικά φληναφήματα της κυβέρνησης περί δήθεν επιβολής και εδραίωσης ενός μοντέλου νομιμότητας στον χώρο των media, είναι χρήσιμο να υπενθυμίζεται στους “πολιτικούς αναλυτές” της “κυβέρνησης της αριστεράς”, πως η νομιμότητα όπως και η δικαιοσύνη δεν συνιστούν ουδέτερες και αντικειμενικές έννοιες, αλλά αντίθετα φορούν κάθε φόρα τα ρούχα του φορέα της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. 

Στην ελληνική περίπτωση, το καθεστώς στα media, ως αποτέλεσμα της τελεολογικά επερχόμενης ανακωχής μεταξύ κυβέρνησης και ιδιοκτητών των ΜΜΕ θα είναι το αποκρυστάλλωμα, ενός τηλεοπτικού τοπίου διττά χρήσιμου ώστε η κυβέρνηση να διατηρήσει την εξουσία όσο περισσότερο μπορεί, και οι καναλάρχες -οι όποιοι- να συνεχίσουν να κάνουν τις “δουλειές τους” αναβαπτισμένοι και νομιμοποιημένοι εκ της διενέργειας του πρόσφατου διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες, όπως και αυτών που σύντομα θα ακολουθήσουν, ώστε να βολευτούν όλοι. 

Τα κανάλια του καθεστώτος, του καπιταλιστικού καθεστώτος, στα πλαίσια του οποίου η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι άλλη μια οδυνηρή στιγμή στην ζωή των εργαζόμενων, και μια συμπαθητική και χαριτωμένη περίοδος για τις οικονομικές ελίτ, θα συνεχίσουν να εκφράζουν τις ανάγκες και τις επιδιώξεις της καπιταλιστικής κυριαρχίας, και να δίνουν δικαίωμα λόγου -στα διαχρονικά χρήσιμα- καλλωπιστικά φυτά της πολιτικής και της δημοσιογραφίας.

Τίποτε δεν θα αλλάξει, αν δεν το αλλάξουν οι άνθρωποι που έχουν συμφέρον να μην μείνει τίποτε ίδιο. 

Ως τότε …. business as usual.

γράφει ο Χρήστος Μιάμης