Γιατί ΚΚΕ ;

 

 

Όποιος αναζητά καθαρό, ανόθευτο κομμουνιστικό κίνημα που θα εμφανιστεί αίφνης στους δρόμους και θα ζητήσει την εξουσία θα περιμένει πολύ. Όποιος φαντασιώνεται ένα κομμουνιστικό κόμμα που θα είναι η καθαρή, αμόλυντη και χωρίς αντιφάσεις αντανάκλαση, του ιδανικού ιδεότυπου -που άλλωστε δεν υπάρχει- του κομμουνιστικού κόμματος, θα περιμένει ακόμη περισσότερο. Ακριβώς γιατί ποτέ στην ιστορία του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος δεν υπήρξε κομμουνιστικό κόμμα, χωρίς λάθη, αντιφάσεις, ολιγωρίες και λάθος εκτιμήσεις, δεδομένου ότι το κομμουνιστικό κόμμα, είναι οι άνθρωποι του, είναι η εργατική τάξη με τις αντιφάσεις της, με τις τάσεις χειραφέτησης και υποταγής που ενυπάρχουν και εμφιλοχωρούν στην ολότητα της οντολογίας της.

 

Είναι η ίδια η εργατική τάξη ωστόσο, που η ενεργός και αποφασιστική συμμετοχή της στην καθημερινή πολιτική ζωή του κομμουνιστικού κόμματος και στις αποφάσεις του, συνιστούν αμετάκλητη προϋπόθεση προκείμενου, ο στρατηγικός στόχος της επανάστασης να γεφυρώνεται με τις τακτικές επιλογές που εκβάλλουν από τον στρατηγικό στόχο σε κάθε δεσπόζουσα ή χαμηλότερης έντασης πολιτική μάχη. Η μη συμμετοχή του κόσμου της εργασίας με αποφασιστικό και καθοριστικό τρόπο στο εργατικό κίνημα και στις πολιτικές και οργανωτικές διαδικασίες του κομμουνιστικού κόμματος, αποτελεί την πρωταρχική αιτία της απαγκίστρωσης του κόμματος από τις ανάγκες και τα ερωτήματα της εργατική τάξης και της συνεπακόλουθης κατασκευής μιας αποξενωμένης και αφυδατωμένης γραφειοκρατίας που υπάρχει στο όνομά της-της εργατικής τάξης- χωρίς ουσιαστικά να την εκφράζει και να την εκπροσωπεί.

Η πολιτική μάχη για την ηγεμονία των ταξικών συμφερόντων του κόσμου της εργασίας διενεργείται στο όλο του δυνητικά επαναστατικού υποκειμένου, του οποίου αναπόσπαστες και οργανικές πλευρές συνιστούν πρωταρχικά το κομμουνιστικό κόμμα σε συνέργεια με τα κοινωνικοπολιτικά μέτωπα που συμμετέχει, και το εργατικό κίνημα, η ανάπτυξη του οποίου, συνιστά απαράβατο όρο για την μετατροπή των συσχετισμών υποταγής και χειραφέτησης σε συσχετισμούς χειραφέτησης και νίκης. Η επανάσταση δεν μπορεί να γίνει ερήμην της εργατικής τάξης, με τον ίδιο τρόπο που η μετατροπή των συνθηκών ήττας σε συνθήκες νίκης, δεν μπορεί να δρομολογηθεί, χωρίς να εμφανιστούν στο προσκήνιο της ιστορίας με τρόπο καταλυτικά ηγεμονικό, τα ταξικά συμφέροντα των εργαζόμενων.

Πρόκειται για μια μάχη κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική, για μια μάχη που διεξάγεται στην θεωρία, στην πολιτική και στον πολιτισμό και συσσωματώνεται στο κίνημα και στο κοινωνικό πεδίο, εκεί που καθοριστικά κρίνεται η τελική της έκβαση. Σε αυτή την πορεία , που είναι ενιαία, αν και με καμπές και υφέσεις, το κομμουνιστικό κόμμα αναδύεται ως δυναμικός χώρος συσπείρωσης όπως και σε όρο μετάβασης των δυνάμεων της εργασίας από την αυθόρμητη άρνηση της εκμετάλλευσης και της βίας της καπιταλιστικής κυριαρχίας, στην συνειδητή κατάφαση σε ένα κόσμο χωρίς καπιταλιστική κυριαρχία, χωρίς καπιταλιστικό κράτος, χωρίς καπιταλιστικό δίκαιο. 

Χωρίς κομμουνιστικό κόμμα, χωρίς δηλαδή την συνειδητή πολιτική και οργανωτική εισβολή της εργατικής τάξης στο κέντρο της ταξικής πάλης, με το αίτημα της εργατικής εξουσίας ανά χείρας, η πολυδιάσπαση και ο κατακερματισμός της εργασίας σε θλιβερές, αλυσιτελώς περιφερόμενες ατομικότητες, θα τρέφει εις το διηνεκές, την καπιταλιστική κυριαρχία.

Το κομμουνιστικό κόμμα ως απόρροια αυτής της οπτικής, αναφύεται ως το αποκρυστάλλωμα της διαλεκτικής και για αυτό πολεμικής συνέργειας και αντίθεσης, μεταξύ της τάσης υποταγής στο εύρος και στην έκταση της καπιταλιστικής κυριαρχίας και της δυνατότητας, να πραγματοποιηθεί η κοινωνική,πολιτική και τελικά ιστορική συνάντηση της εργατικής τάξης με την δυνατότητα της επαναστατικής υπέρβασης των όρων της υποταγής της. Αυτή η συνάντηση δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ -τουλάχιστον με όρους κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας- αν δεν εγγραφεί στο σώμα του επαναστατικού υποκειμένου, αν δεν αποτυπωθεί “με πυρακτωμένη γραφίδα” στα ντοκουμέντα, στις σημαίες στην ίδια την ζωή και την δράση του κομμουνιστικού κόμματος.

Σε αυτό το πλαίσιο, σε συνθήκες σοβούσας και καλπάζουσας καπιταλιστικής κρίσης, εδώ στον “αδύναμο κρίκο” του διεθνούς καπιταλιστικού πλέγματος, -στην Ελλάδα- εδώ, που οι προσδοκίες ανάπτυξης της εγχώριας αστικής τάξης διαμεσολαβούνται από την περαιτέρω κοινωνική, πολιτική και οικονομική εξόντωση της εργατικής τάξης, εδώ στην “ρωγμή του χρόνου”, η διάρρηξη της καπιταλιστικής κανονικότητας αν επέλθει, θα πραγματωθεί, ως η κοινωνικά και πολιτικά οργανωμένη καθολική ανυπακοή στις επιταγές του εγχώριου πολιτικού και οικονομικού συστήματος, στις νόρμες και τους κανονισμούς της ΕΕ, στην συνολική αντίθεση και ανατροπή της εθνικής έκφρασης ενός καπιταλισμού που συναρτά την ύπαρξη και διαιώνισή του, από την οργανική του σύνδεσή με τις ευρωπαϊκές καπιταλιστικές ελίτ.

Πρόκειται για μια επιλογή που δεν διαμεσολαβείται και εν τοις όροις αρνείται, “κάθε αριστερή αυταπάτη” περί θετικής αλλαγής -υπέρ των εργατικών συμφερόντων- του οντολογικού και μορφολογικού πλαισίου της ΕΕ, δηλαδή του εγχώριου και ευρωπαϊκού καπιταλισμού, που αντίκειται με τρόπο καθολικό προς κάθε λογική σταδιακής μετάβασης στον “σοσιαλιστικό παράδεισο” -βλέπε “νομισματόπληκτες αναλύσεις”- που θέτει το ζήτημα της εργατικής εξουσίας ως όρο και προϋπόθεση για την αποδέσμευση από την ΕΕ και συνεπακόλουθα και τις χρηματοπιστωτικές και νομισματικές της εκφάνσεις, με παράλληλη και ταυτόχρονη όπως και οριστική ανατροπή, των όρων που συνέχουν το καπιταλιστικό υπόδειγμα εξουσίας σε πολιτικό,οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.

Το πρόταγμα της εργατικής εξουσίας δεν είναι κενό γράμμα. Καθώς η δυναμική κίνηση και μετατόπιση της εργατικής τάξης σε θέσεις απαγκιστρωμένες από κάθε “μεταφυσική πολιτική ονείρωξη” πως μπορεί να αλλάξει η ζωή των εργαζόμενων χωρίς συνολική ανατροπή των όρων εκμετάλλευσής τους, μια ανατροπή που θα την επιλέξει και θα την επιβάλλει ο κόσμος της εργασίας, είναι η μόνη που μπορεί να εξασφαλίσει και να υπερασπιστεί την ριζική αλλαγή των όρων της ζωής της. Η απελευθέρωση των εργαζόμενων είναι έργο των ιδίων, και δεν κυοφορείται σε καμία αστική κάλπη, όπως και δεν κρύβεται σε κανένα μεγαλόπνοο σχέδιο νομικής ή νομισματικής εμπνεύσεως. 

Δε υπάρχει κάποιο μεγάλο κόλπο, ούτε κάποιο κρυμμένο μυστικό που τάχα ο κόσμος της εργασίας δεν μπορεί μόνος του να ανακαλύψει. Το διακύβευμα είναι το ζήτημα της εξουσίας. Όσο η εξουσία παραμένει στα χέρια των καπιταλιστών και στο έμμισθο πολιτικό προσωπικό τους που την διαχειρίζεται, κάθε αλλαγή που θα πραγματοποιείται στο “όνομα της κοινωνίας” θα χτίζει άλλο ένα δωμάτιο στις καπιταλιστικές “κατακόμβες”. Αυτή η καθαρή διαπίστωση που την κάνει έστω και υποσυνείδητα ο κάθε εργαζόμενος που έχει έρθει σε επαφή με τους εργοδότες και το καπιταλιστικό κράτος, σε κοινωνικό επίπεδο συνιστά αμετάκλητη προϋπόθεση για τον απεγκλωβισμό από το πλέγμα κυριαρχίας του καπιταλιστικού καθεστώτος.

Η μόνη κοινωνική και πολιτική δύναμη που κάνει με καθαρό τρόπο αυτή την διαπίστωση είναι οι κομμουνιστές. Το μόνο κόμμα που συγκροτεί τον πολιτικό του λόγο όπως και την στρατηγική του φυσιογνωμία αναφορικά με αυτή την διαπίστωση, είναι το ΚΚΕ. Το μόνο κόμμα που διαθέτει τους όρους να σηκώσει το ιστορικό βάρος αυτής της διαπίστωσης και να συμβάλλει με τρόπο καθοριστικό στην συγκρότηση της εργατικής τάξης στην βάση αυτού του στρατηγικού στόχου είναι το ΚΚΕ. Με την έννοια ότι φέρει την πολιτική ευθύνη να συμβάλλει με τρόπο προωθητικό στην διαλεκτική όσμωση της πολιτικής στρατηγικής της κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας από τους εργαζόμενους, με ένα τακτικό σχεδιασμό στο επίπεδο του εργατικού κινήματος, που θα αποσπά τις εργατικές δυνάμεις από τις λογικές της υποταγής, της ενσωμάτωσης, της ανάθεσης και της “ιώβειας” αναμονής.

Αυτή η ιστορική ευθύνη του ΚΚΕ, αποτελεί ταυτόχρονα και την ευκαιρία του κόσμου της εργασίας να αναψηλαφήσει τα όρια και τις δυνατότητες της πολιτικής ως μέσο έκφρασης των εργατικών συμφερόντων, αφαιρώντας ταυτόχρονα από αυτή, τον εσμό των αστικών θεωρήσεων και πρακτικών που την έχουν καταστήσει σε μέσο καταπίεσης και εκμετάλλευσης της εργασίας και διαχείρισης της εξαθλίωσης της ζωής των εργαζόμενων. Η απελευθερωτική χρήση της πολιτικής είναι ταυτισμένη με τον εργατικό και ταξικό της χαρακτήρα, καταδεικνύοντας ότι ουσιαστική συμμετοχή της εργατικής τάξης στην παραγωγή της πολιτικής για το εαυτό της, συνιστά προϋπόθεση για να αναστρέψει την θέση της στην παραγωγή, στην κοινωνία, στην οικονομία, στην ίδια την ιστορία.

Αυτή η δυνητική απελευθερωτική προοπτική από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, είναι αναγκαία να συναντηθεί στο πεδίο της ταξικής πάλης, με την δυνητικά επαναστατική τροχιά που αποπειράται -με επιμονή- να σφυρηλατήσει το ΚΚΕ. Πρόκειται για μια συνάντηση που πρέπει να πραγματοποιηθεί. Για μια συνάντηση που αποτελεί διακύβευμα της πολιτικής περιόδου να αποκτήσει κοινωνικά και πολιτικά αποκρυσταλλώματα.

Πρόκληση και ευκαιρία ταυτόχρονα.

Κάνεις δεν μπορεί να προδιαγράψει το λυκαυγές μιαςενδεχόμενης νίκης ή το λυκόφως μια πιθανής ήττας. Ωστόσο η προσπάθεια πρέπει να γίνει. Η μάχη πρέπει να δοθεί.

ΚΚΕ λοιπόν….

γράφει ο Χρήστος Μιάμης

αναδημοσίευση από Εργατικό περιοδικό Praxis

Πηγή theradicalmarxismproject.wordpress