Ολα στα μέτρα τους

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ο τρόπος που αντιμετωπίζει ο ΣΕΒ τα στοιχεία για τη μείωση των καταθέσεων, σε έκθεσή του για την κατάσταση των λαϊκών νοικοκυριών. Αφού χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για το γεγονός ότι «από το 2009 και μετά (τα λαϊκά νοικοκυριά) έχουν υποστεί μία από τις μεγαλύτερες, σε καιρό ειρήνης, απομειώσεις του βιοτικού τους επιπέδου, του εισοδήματος και της περιουσίας τους», οι βιομήχανοι σημειώνουν: «Σε κάθε περίπτωση, τα προβλήματα δεν λύνονται μόνο με την ανακατανομή εισοδημάτων από τους περισσότερο στους λιγότερο ικανούς ή τυχερούς στην παραγωγική διαδικασία. Το μόνο που κάνει η πολιτική αυτή, είναι να διαιωνίζει την φτώχεια και την ανημπόρια, με την υπερφορολόγηση των πιο παραγωγικών στρωμάτων να στερεί από τους ανθρώπους που υποφέρουν τις δουλειές που θα τους βοηθήσουν να ορθοποδήσουν». 

 

Με άλλα λόγια, μειώστε τη φορολογία στις επιχειρήσεις για να γίνουν επενδύσεις και να έχει ο κόσμος δουλειά! Ολα στα μέτρα τους, όλα για τα κέρδη τους και ο λαός μόνιμα στο καναβάτσο...

Τίποτα δεν είναι τυχαίο

 

Οσο περνούν οι μέρες, τόσο πιο καθαρά φαίνεται ότι η τοποθέτηση Φίλη στην τελευταία ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ μόνο τυχαία δεν ήταν. Θυμίζουμε ότι εκεί, ο πρώην υπουργός έβαλε με έντονο τρόπο το ζήτημα της κυβερνητικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και όχι με τους ΑΝΕΛ, προκαλώντας αντιδράσεις και αναταράξεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Αν και ο Ν. Φίλης είπε στη συνέχεια ότι εκφράζει προσωπικές απόψεις και πάντα στα όργανα του κόμματός του, η εξέλιξη έδειξε ότι δεν είναι και τόσο ...μόνος στην διατύπωση και την υπεράσπιση της συγκεκριμένης άποψης. Λίγες μέρες μετά, ο Γ. Κατρούγκαλος έθεσε σε συνέντευξή του το ίδιο θέμα, προσθέτοντας ότι προϋπόθεση για κυβερνητική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ είναι να απαλλαγεί από τα στελέχη που κοιτάζουν προς τη ΝΔ. Το ίδιο και η χτεσινή «Αυγή», υπερασπίζεται από το άρθρο της τελευταίας σελίδας το ενδεχόμενο της κυβερνητικής σύμπραξης με το ΠΑΣΟΚ, με τον όρο ότι αυτό θα είναι «του Αντρέα Παπανδρέου» και όχι «του Σημίτη». Οπως και να 'χει, αν κάτι επιβεβαιώνεται είναι ότι οι διεργασίες στο πολιτικό σύστημα βρίσκονται στο απόγειο, κυρίως στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, και ότι ζυμώνονται διάφορα εναλλακτικά σενάρια με μόνο στόχο τη διασφάλιση της κυβερνητικής εναλλαγής για λογαριασμό του κεφαλαίου. Απ' αυτή τη σκοπιά, μόνο τυχαίες δεν είναι τέτοιες παρεμβάσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

«Κόκκινες γραμμές»

 

Δεν είναι να εντυπωσιάζεται κανείς με τις δηλώσεις του Ευ. Μεϊμαράκη για την αναγκαιότητα να υπάρξει συναίνεση με την κυβέρνηση, με την παρατήρηση ότι «είναι τζάμπα μαγκιά» η μη ψήφιση των μέτρων από την αξιωματική αντιπολίτευση. Αλλωστε το 3ο Μνημόνιο ψηφίστηκε με διακομματική συναίνεση, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι. Επίσης, όπως είπε χαρακτηριστικά ο Π. Καμμένος χτες, «"κόκκινη γραμμή" στις εν εξελίξει διαπραγματεύσεις είναι να μην χρεοκοπήσουν οι Ελληνες». Και όπως έχει αποδειχθεί τα τελευταία χρόνια, αυτή η «μη χρεοκοπία» συνοδεύεται με μπαράζ μέτρων μέσα κι έξω από τα μνημόνια και με τη συναίνεση όλων των αστικών κομμάτων, από όποια θέση κι αν βρέθηκαν να την υπερασπιστούν. Βεβαίως, δεν μιλούν για τη χρεοκοπία της εργατικής τάξης και των λαϊκών νοικοκυριών, που έτσι κι αλλιώς είναι σε εξέλιξη, αλλά για τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες και τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Γιατί η στρατηγική της ανάκαμψης των κερδών τους είναι έτσι κι αλλιώς «κόκκινη γραμμή» για όλους. Σ' αυτό το πλαίσιο, η συναίνεση είναι δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη, όσο κι αν σκυλοκαυγαδίζουν.

Δεν πρωτοτυπεί

 

«Οκτώ μεταρρυθμίσεις για να σωθούν οι συντάξεις» προτείνει με άρθρο του ο Ρ. Σπυρόπουλος, πρώην διοικητής του ΙΚΑ και στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Μόνο που δεν πρωτοτυπεί. Η συνταγή που προτείνει είναι γνωστή: Περικοπή της κρατικής χρηματοδότησης και επέκταση των ιδιωτικών μορφών Ασφάλισης, με ενίσχυση των Επαγγελματικών Ταμείων και της ιδιωτικής Ασφάλισης. Αυτό το «μοντέλο» έρχεται να υπηρετήσει και η πρότασή του για μείωση των ασφαλιστικών εισφορών στο «δημόσιο» υποχρεωτικό σύστημα, αφού θέλουν αυτά τα ποσά να κατευθυνθούν στα ιδιωτικά ασφαλιστικά προγράμματα. Δεν τους έπιασε ο πόνος για τους ασφαλισμένους. Ενδιαφέρονται όμως παράλληλα και για τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών, προβάλλοντας ως πρόσχημα ότι αυτά τα λεφτά θα μπορούσαν να κατευθυνθούν στην ανάπτυξη προγραμμάτων απασχόλησης, απ' όπου η εργοδοσία θα μπορεί να αντλεί πολύ φτηνότερη και αναλώσιμη εργατική δύναμη. Προσαρμοσμένη στα παραπάνω είναι και η κριτική που ασκεί ο πρώην διοικητής του ΙΚΑ και στον νόμο Κατρούγκαλου, τον οποίο εγκαλεί επειδή δεν έκανε πιο γενναία βήματα για τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στο σύστημα της Ασφάλισης. Πρόκειται για απόψεις που προβάλλονται ως «καινοτόμες» και «προοδευτικές», στο όνομα του να σωθούν τα Ταμεία και να έχουν συντάξεις και οι σημερινοί εργαζόμενοι. Στην πραγματικότητα, όμως, εκπέμπουν τη μυρωδιά της ναφθαλίνης ενός συστήματος που βαθαίνει την εργασιακή εκμετάλλευση και θέλει να περιορίσει το κόστος της εργασίας, χάριν των κερδών της εργοδοσίας, και ταυτόχρονα να αβαντάρει τη δράση μεγάλων ομίλων στον κερδοφόρο χώρο της Ασφάλισης και των συντάξεων.

Ριζοσπάστης