Συναίνεση

«Μονόδρομος η συνεργασία εργοδοτών - εργαζομένων» είναι ο τίτλος άρθρου στην «Καθημερινή», που υπογράφει στέλεχος του Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου. Γράφει ανάμεσα σε άλλα: «(...) Συζητώντας με πρέσβη χώρας της Ευρωζώνης για το πώς θα βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας και για το πώς τα έχουν καταφέρει στη χώρα του (...) ανέφερε ότι ένα από αυτά που έχουν κατορθώσει είναι η εμπέδωση κλίματος συνεργασίας μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων (...) αυτό αποτελεί σημαντική παράμετρο που καθορίζει την κοινωνική συνοχή, την εργασιακή ειρήνη κι αυτό βοηθά στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και στον μακροχρόνιο χαρακτήρα των επενδύσεων (...) Η συζήτηση μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών πρέπει να ξεκινά με το πώς θα εμπεδωθεί η συνεργασία για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα, πώς θα μεγεθυνθεί η πίτα και πώς θα μοιραστεί δίκαια κι όχι να εξαντλείται σε απαρχαιωμένες ιδεοληπτικές διαφορές που δημιουργούν συγκρουσιακές λογικές». Ούτε λίγο ούτε πολύ, οι εργατικοί αγώνες και οι διεκδικήσεις παρουσιάζονται ως «ιδεοληψία», ενώ θεωρείται αναχρονισμός η πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες του λαού, η ικανοποίηση των οποίων απαιτεί σύγκρουση και όχι συναίνεση με το κεφάλαιο και την πολιτική που υπηρετεί την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του. Το γεγονός, εξάλλου, ότι η «δίκαιη ανάπτυξη» σερβίρεται περίπου ως ...έπαθλο της ταξικής συνεργασίας, επαληθεύει ότι η κυβέρνηση «ξεπατικώνει» από τα κιτάπια των εργοδοτών ακόμα και τους όρους που χρησιμοποιεί στην προπαγάνδα της...

Αναλύσεις... 

 

Σε ανάλυση για τη Μέση Ανατολή, ένας πρώην αξιωματούχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και νυν «επιφανής» λομπίστας, ο καθηγητής Ανρί Μπάρκεϊ, κάνει την εξής εκτίμηση για την κατάσταση στη Συρία και τις σχέσεις ΗΠΑ - Τουρκίας: «Από την οπτική της κυβέρνησης Τραμπ, όσο οι Τούρκοι δεν παρεμβαίνουν στη συνεργασία των ΗΠΑ με τους Κούρδους, τα πράγματα θα είναι υπό έλεγχο. Οχι ότι οι Αμερικανοί έχουν κάποια ιδιαίτερη συμπάθεια στους Κούρδους. Είναι πολύ χρήσιμα πιόνια σε μια μεγάλη σκακιέρα. Και κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει πως έχουν αποδειχθεί εξαιρετικοί μαχητές (...) Για το αμερικανικό στρατιωτικό κατεστημένο δεν υπάρχει εναλλακτική από τους Κούρδους». Σε άλλο σημείο, ο ίδιος εκτιμάει ότι η «στρατηγική αξία» της Τουρκίας στην Ουάσιγκτον «δεν ήταν ποτέ πιο χαμηλά» και ότι «η βάση του Ιντσιρλίκ είναι πιο σημαντική για τον Ερντογάν από ό,τι είναι για μας (σ.σ. τις ΗΠΑ). Εξάλλου, την είχε κλείσει, και μετά το Κομπάνι μάς ζήτησε να την ξαναχρησιμοποιούμε, γιατί αντιλήφθηκε ότι έχανε επιρροή».

... και κυνισμός

 

Τα γεγονότα και οι εξελίξεις στη Συρία και στις σχέσεις ΗΠΑ - Τουρκίας επιβεβαιώνουν ότι απόψεις όπως αυτές μόνο προσωπικές δεν είναι. Αυτό που ξεχωρίζει, πάντως, είναι η προσέγγιση για τους Κούρδους, οι οποίοι παρουσιάζονται, από τη μια, ως η μοναδική «εναλλακτική» για τις ΗΠΑ και, από την άλλη, ως «χρήσιμα πιόνια σε μια μεγάλη σκακιέρα», περιγράφοντας με ωμό κυνισμό το υπόβαθρο των σχέσεων και των συμμαχιών που αναπτύσσονται ή γκρεμίζονται στην περιοχή, στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που οξύνονται. Και το συμπέρασμα αυτό σίγουρα δεν αφορά μόνο τους Κούρδους...

Σφίξανε οι ζέστες... 

 

Σύμφωνα με τον υπουργό Ναυτιλίας, μετά την πώληση από το κράτος των πλειοψηφικών πακέτων που διατηρούσε σε μεγάλα λιμάνια της χώρας (Πειραιά, Θεσσαλονίκη και αλλού), η κυβέρνηση αλλάζει τώρα τακτική και αντί για παραχώρηση του συνόλου των υποδομών και των λιμενικών υπηρεσιών, για τα μικρότερα λιμάνια επιλέγει τη μέθοδο της παραχώρησης δραστηριοτήτων σε επιχειρηματικούς ομίλους, για να διαφυλάξει τάχα τον «κρατικό χαρακτήρα» τους. Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι εντελώς διαφορετική: Η παραχώρηση δραστηριοτήτων στα μικρότερα λιμάνια βολεύει πρώτα απ' όλα τους επιχειρηματικούς ομίλους, οι οποίοι, μ' αυτόν τον τρόπο, αναλαμβάνουν να διαχειριστούν και να αναπτύξουν τα κερδοφόρα «φιλέτα» των υποδομών (π.χ. μαρίνες), χωρίς να φορτωθούν το συνολικό κόστος διαχείρισης και συντήρησης των λιμενικών υποδομών. Λέει και κάτι άλλο ο υπουργός. Οτι με την πώληση των μεγάλων λιμανιών, η κυβέρνηση διασφάλισε τα δικαιώματα των εργαζομένων! Σαν να μην ξέρει τίποτα για τον νέο γενικό κανονισμό προσωπικού που προωθείται στον ΟΛΠ ΑΕ και ο οποίος προβλέπει μια σειρά σοβαρές ανατροπές στα εργασιακά δικαιώματα όσων απομείνουν να δουλεύουν. Σαν να μην έχει ακούσει για την υπό διαπραγμάτευση νέα ΣΣΕ επίσης στον ΟΛΠ, όπου η εργοδοσία προλειαίνει το έδαφος για μεγάλες μειώσεις, λέγοντας ότι το «κόστος εργασίας» απορροφά ανεπίτρεπτα μεγάλο μέρος του τζίρου της επιχείρησης. Είπαμε, οι ζέστες έχουν σφίξει τις τελευταίες μέρες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο λαός είναι υποχρεωμένος να καταπίνει αμάσητο οτιδήποτε σκαρφιστούν τα κυβερνητικά στελέχη για να νομιμοποιήσουν την αντιλαϊκή πολιτική τους.

Ριζοσπάστης