Στοιχεία για έναν λίβελο

Ζωντανοί και όχι υποταγμένοι θα υποδεχτούμε τον νέο χρόνο

1. Είναι αδύνατο έναν ολόκληρο χρόνο να είσαι μέσα στην αγωνία της βιοτής και ξαφνικά σε δέκα μέρες να γίνεις ευτυχισμένος για να ακολουθήσεις το πνεύμα των εορτών. Μακάρι να ήταν έτσι. Καλύτερα να πεις ότι πήρες δεκαήμερη άδεια από την πραγματικότητα. Ισως έτσι σχηματίσεις τη δική σου εικόνα για τη φάτνη και το θείο βρέφος. Εικόνα που δεν έχει σχέση με την επιμέρους αλήθεια της Εκκλησίας, αλλά μόνο με τη λαϊκή παράδοση, που κατέχει το όλον.

 

2. Η άμεση ευτυχία των Χριστουγέννων και του νέου έτους είναι το πιο προσοδοφόρο εμπόρευμα, χωρίς να χρήζει διαφήμισης. Ολοι πάμε κατευθείαν στο προϊόν με μοναδική ευκολία. Και δεν έχω γνωρίσει κανέναν που να έφτασε μέχρι εκεί χωρίς να ψωνίσει.

 

3. Πώς αντιλαμβάνεται το κράτος το πνεύμα των Χριστουγέννων; Να στολίσουμε τους δρόμους, τα δημόσια κτίρια ώστε να φαίνονται πρόσχαρα και καθαρά. Δυστυχώς, ακόμα και αυτός ο στολισμός μοιάζει μίζερος, μελαγχολικός. Η πόλη έχει χάσει προ πολλού τη γοητεία της, τη ζωντάνια της, μοιάζει παλιά, ξεθωριασμένη, σαν να προσπαθεί να μιμηθεί το παρελθόν της. Σέρνεται σε γιορτές γεμάτες ελαττώματα, κοιτάζοντας απορημένη την κυβερνητική κοκεταρία, που ακούει μόνο τη φωνή της.

 

4. Θα περάσουμε στον νέο χρόνο και η Δικαιοσύνη θα συνεχίσει τη δίκη της Χρυσής Αυγής, η οποία επιστρέφει στα έδρανα σαν να πηγαίνει σε χειμερινό κινηματογράφο. Ετσι κι αλλιώς αυτός ο πυρήνας των γελοίων δεν πρόκειται να αλλάξει, η βία είναι σύμφυτη με την υπόστασή τους. Η ψυχική κατάσταση των θυμάτων τους, από το Πέραμα μέχρι το κέντρο, παραμένει η ίδια και χειρότερη. Οι μετανάστες φοβούνται ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να δεχθούν επίθεση. Δεν είναι μόνο η Δικαιοσύνη τυφλή, είναι και η αστυνομία. Η παραμικρή δυσαρέσκεια εκ μέρους των μεταναστών προβοκάρεται από τις δυνάμεις των ΜΑΤ, για να ακολουθήσει η δικαιολογημένη εξέγερσή τους, που φυσικά καταπνίγεται. Αποφάσισε η εξουσία να βάλει τάξη και άρχισε από τους μετανάστες;

5. Κι ενώ το ηφαίστειο είναι μπροστά μας, Τσίπρας και Μητσοτάκης απολαμβάνουν την πολιτική σαν άσκηση πεντικιούρ. Λησμονούν ότι οι πολίτες είναι θυμωμένοι και ότι έχουν δικαιώματα που έχουν καταπατηθεί.

 

6. Κι ο Θεός πού βρίσκεται σε όλα αυτά; Ανατρέχω στον αγαπημένο μου άθεο Μισέλ Ονφρέ: «Eίναι περίεργο πως το θέαμα της παραφροσύνης του διπλανού κάνει εκείνον, που παραβλέπει τη δική του, να χαμογελάει. Ο χριστιανός που τρώει ψάρι την Παρασκευή χαμογελάει με τον μουσουλμάνο που αρνείται το χοιρινό κρέας, ο οποίος κοροϊδεύει τον εβραίο που απορρίπτει τα οστρακοειδή. Ο εβραίος που ταλαντεύεται μπροστά στο τείχος των δακρύων κοιτάζει έκπληκτος τον χριστιανό που γονατίζει στο στασίδι, την ώρα που ο μουσουλμάνος τοποθετεί το χαλί της προσευχής προς τη Μέκκα. Ωστόσο κανείς δεν συμπεραίνει ότι διυλίζει τον κώνωπα του διπλανού και καταπίνει τη δική του κάμηλο και ότι το κριτικό πνεύμα, τόσο εύστοχο και πάντοτε καλοδεχούμενο όταν πρόκειται για τους άλλους, θα κέρδιζε αν επεκτεινόταν και προς τη δική του γνώση και συμμόρφωση» (από το βιβλίο «Πραγματεία περί αθεΐας», μετ. Σαπφώς Διαμαντή, εκδόσεις «Εξάντας»).

 

7. Ζωντανοί και όχι υποταγμένοι θα υποδεχτούμε τον νέο χρόνο. Ο δικός μας τρόπος σκέψης έχει να κάνει άμεσα με την επαναστατική πράξη. Είμαστε απέναντι στο κενό, το οποίο διανθίζουν τα κόμματα των αστών με κοινοτοπίες, στην προσπάθειά τους να μας εξαγοράσουν πνευματικά. Παρ' όλα αυτά, υψώνω το ποτήρι μου στο χρόνο που έρχεται.

 

 

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

Ριζοσπάστης