«ΚΑΤΕΥΘΥΝΤΗΡΙΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ» ΤΗΣ ΕΕ : Νέα χτυπήματα σε Συλλογικές Συμβάσεις και Ασφάλιση στο επίκεντρο της ολομέτωπης αντεργατικής επίθεσης

Αποκαλυπτική για το πραγματικό περιεχόμενο της «ευρωπαϊκής κανονικότητας» η έκθεση που εγκρίθηκε από το Ευρωκοινοβούλιο

Associated Press

Σε ρόλο «λαγού» - για άλλη μια φορά - στην προώθηση των αντεργατικών μέτρων, το Ευρωκοινοβούλιο ενέκρινε με μεγάλη πλειοψηφία τις «κατευθυντήριες γραμμές»

Τα νέα χτυπήματα στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, η εξασφάλιση φτηνού και «ευπροσάρμοστου εργατικού δυναμικού» για τα μονοπώλια, όπως και ο νέος γύρος επίθεσης στην Κοινωνική Ασφάλιση, με παραπέρα αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και της «πραγματικής ηλικίας συνταξιοδότησης», καθώς και με την παραπέρα ανάπτυξη της ιδιωτικής ασφάλισης, είναι τα στοιχεία που βρίσκονται στον αντεργατικό πυρήνα των «κατευθυντήριων γραμμών για τις πολιτικές απασχόλησης των κρατών - μελών» της ΕΕ, που εγκρίθηκαν πρόσφατα με μεγάλη πλειοψηφία από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

 Τα όσα περιλαμβάνονται στις «κατευθυντήριες γραμμές», ενταγμένα στην αντεργατική στρατηγική «Ευρώπη 2020» και στις αντίστοιχες κατευθύνσεις του περιβόητου «Ευρωπαϊκού Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων», αποτελούν μια ακόμα επιβεβαίωση ότι η ολομέτωπη επίθεση διαρκείας στα εργατικά δικαιώματα είναι στρατηγική επιλογή συνολικά της ΕΕ και του κεφαλαίου, αποτελούν αναγκαία προϋπόθεση για την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα των ευρωενωσιακών μονοπωλίων και όχι κάποια «μνημονιακή απόκλιση» ή παραβίαση του «ευρωπαϊκού κεκτημένου», όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, πουλώντας το παραμύθι της «μεταμνημονιακής εποχής».

«Μηχανισμοί» μόνιμου χτυπήματος στις ΣΣΕ και «ελάχιστος μισθός» στα όρια της φτώχειας!

 

Ειδικά για την «αγορά εργασίας», στις «κατευθυντήριες γραμμές» ορίζεται πως «τα κράτη μέλη θα πρέπει να ενθαρρύνουν διαφανείς και προβλέψιμους μηχανισμούς καθορισμού των μισθών, που επιτρέπουν τη δυνατότητα ανταπόκρισης των μισθών στις εξελίξεις της παραγωγικότητας». Με τον τρόπο αυτό, τη θέση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας καταλαμβάνουν οι «μηχανισμοί καθορισμού των μισθών», οι οποίοι θα πρέπει να «ανταποκρίνονται» στην παραγωγικότητα.

Αναλύοντας το περιεχόμενο αυτών των μηχανισμών, γίνεται φανερή η στρατηγική του κεφαλαίου για μόνιμο χτύπημα των Εθνικών και των κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων, αφού ο καθορισμός των μισθών θα γίνεται λάστιχο στο όνομα των «οικονομικών επιδόσεων», ανάλογα με την περιφέρεια, τους τομείς, ακόμα και τις εταιρείες! Οπως χαρακτηριστικά τονίζεται: «Οι εν λόγω μηχανισμοί θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τις διαφορές ως προς τα επίπεδα δεξιοτήτων και τις αποκλίσεις όσον αφορά τις οικονομικές επιδόσεις ανά περιφέρειες, τομείς και εταιρείες».

Αντίστοιχα, για τη διαμόρφωση του «ελάχιστου μισθού», ως κριτήριο ορίζεται η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου (στο όνομα τάχα της δημιουργίας θέσεων εργασίας), ενώ ως «γραμμή» για τον προσδιορισμό του ορίζονται τα όρια της φτώχειας!

«Τα κράτη - μέλη και οι κοινωνικοί εταίροι θα πρέπει να διασφαλίσουν επαρκή επίπεδα ελάχιστου μισθού, λαμβάνοντας υπόψη τις επιπτώσεις τους στην ανταγωνιστικότητα, τη δημιουργία θέσεων εργασίας και τη φτώχεια των εργαζομένων», αναφέρεται χαρακτηριστικά...

«Απασχολησιμότητα» και «ευέλικτη συνεχής κατάρτιση»

 

Αντίστοιχα είναι τα κριτήρια που καθορίζονται για την εκπαίδευση και την κατάρτιση του εργατικού δυναμικού. Οι «κατευθυντήριες γραμμές» ορίζουν πως «τα κράτη - μέλη, σε συνεργασία με τους κοινωνικούς εταίρους, θα πρέπει να προωθήσουν την παραγωγικότητα και την απασχολησιμότητα με σωστή παροχή κατάλληλων γνώσεων, δεξιοτήτων και ικανοτήτων καθ' όλη τη διάρκεια της εργασιακής ζωής, που ανταποκρίνονται στις τρέχουσες και μελλοντικές ανάγκες της αγοράς εργασίας».

Με απλά λόγια, μιλούν για εκπαίδευση και για κατάρτιση που θα προσαρμόζει τον εργαζόμενο (ή μάλλον τον... «απασχολήσιμο») σε όλη του την εργασιακή ζωή στις διαρκώς μεταβαλλόμενες ανάγκες των μονοπωλίων, διασφαλίζοντας παράλληλα υψηλή παραγωγικότητα ως συστατικό στοιχείο για τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου.

Στο πλαίσιο αυτό, κεντρικό ρόλο επιφυλάσσουν στην αντίστοιχα προσαρμοσμένη μαθητεία: «Τα κράτη - μέλη θα πρέπει να ενισχύσουν τη μάθηση με βάση την εργασία στο πλαίσιο των συστημάτων τους, επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης, μεταξύ άλλων μέσω ποιοτικών και αποτελεσματικών θέσεων μαθητείας (...) Θα πρέπει να βελτιώσουν και να αυξήσουν την προσφορά και την αξιοποίηση της ευέλικτης συνεχούς επαγγελματικής κατάρτισης».

Μεταφράζοντας και εδώ την ευρωενωσιακή ορολογία, αυτό που προωθούν είναι η «ευέλικτη», χωρίς δικαιώματα, διαρκής κατάρτιση και επανακατάρτιση των εργαζομένων, η οποία θα συνδυάζεται με σκληρή και φθηνή εργασία, όπως και με τη διαρκή κινητικότητα, τις συνεχείς αλλαγές επαγγέλματος και κλάδου εργασίας, ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες του κεφαλαίου.

Προετοιμάζουν νέες αυξήσεις στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης!

 

Ξεχωριστή θέση στην επίθεση διαρκείας του κεφαλαίου και στις «κατευθυντήριες γραμμές» της ΕΕ καταλαμβάνουν τα προωθούμενα νέα χτυπήματα στην Κοινωνική Ασφάλιση.

Οπως σημειώνεται χαρακτηριστικά στο κείμενο: «Λόγω της αύξησης της μακροζωίας και των δημογραφικών αλλαγών, τα κράτη - μέλη θα πρέπει να κατοχυρώσουν τη βιωσιμότητα και την επάρκεια των συνταξιοδοτικών συστημάτων (...) μεταξύ άλλων μέσω συμπληρωματικών συστημάτων για τη διασφάλιση αξιοπρεπούς διαβίωσης. Οι μεταρρυθμίσεις των συνταξιοδοτικών συστημάτων θα πρέπει να στηρίζονται από μέτρα παράτασης του επαγγελματικού βίου και αύξησης της πραγματικής ηλικίας συνταξιοδότησης, κυρίως περιορίζοντας την πρόωρη αποχώρηση από την αγορά εργασίας και αυξάνοντας τη νόμιμη ηλικία συνταξιοδότησης, ώστε να λαμβάνεται υπόψη το προσδόκιμο ζωής».

Με πρόσχημα τη «μακροζωία» και μαζί με την παραπέρα στήριξη της επιχειρηματικής δράσης στην Ασφάλιση, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της προωθούν τη δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα, ιεραρχώντας την ακόμα μεγαλύτερη αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, όπως και των απαιτούμενων χρόνων εργασίας για τη συνταξιοδότηση (στην Ελλάδα ήδη το όριο ηλικίας έχει διαμορφωθεί στα 67 έτη...).

Και ο «εποικοδομητικός διάλογος»...

 

Και βέβαια, όπως πάντα, η ΕΕ θεωρεί ότι το κατάλληλο εργαλείο για την προώθηση των νέων μέτρων είναι η προώθηση του «κοινωνικού διαλόγου», τον οποίο πασχίζουν να «φρεσκάρουν» και στη χώρα μας οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Οπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, «τα κράτη - μέλη θα πρέπει να καθιερώσουν έναν εποικοδομητικό διάλογο με τα ενδιαφερόμενα μέρη και να επιτρέψουν την κατάλληλη σταδιακή εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων»...

Ριζοσπάστης