Η οικοδόμηση της νέας Ελλάδας των πολλών…

Το κάλπικο αφήγημα ότι οι εργαζόμενοι και ο λαός έχουν να προσδοκούν οφέλη από την καπιταλιστική ανάκαμψη και ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ οικοδομεί «την Ελλάδα της δίκαιης ανάπτυξης, της εργασίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης» αναπαράγει ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας με άρθρο του στην ελληνική έκδοση του “Economist – Ο Κόσμος το 2019”.

Σε αυτά ακριβώς τα πλαίσια, την ώρα που η κυβέρνησή του βαθαίνει την αντιλαϊκή επίθεση για την διασφάλιση των κερδών και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, ο Αλ. Τσίπρας αναφέρει ότι «το 2019 θα είναι μια ιστορική χρονιά, όχι μόνο γιατί συμβολίζει το τέλος της Ελλάδας της κρίσης, αλλά και γιατί θα σημάνει την αφετηρία μιας νέας Ελλάδας, της Ελλάδας των ανθρώπων της, της Ελλάδας των πολλών».

Αναμασώντας τα περί «επιστροφής της κανονικότητας» και «τέλους της λιτότητας», ο πρωθυπουργός ισχυρίζεται ότι «η περίοδος των μνημονίων έληξε, τυπικά και ουσιαστικά, τον περασμένο Αύγουστο», την στιγμή που διατηρούνται άθικτοι και ενισχυμένοι όλοι οι αντιλαϊκοί μνημονιακοί νόμοι.


Επιχειρώντας να κουκουλώσει το γεγονός ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε την ίδια βάρβαρη πολιτική των προκατόχων της, φορτώνοντας στις πλάτες του λαού ένα ακόμα δυσβάσταχτο μνημόνιο και δεσμευόμενη σε αντιλαϊκούς στόχους σε βάθος πολλών δεκαετιών για να υπηρετήσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου, ο Αλ. Τσίπρας κάνει λόγο για «παρουσία μια νέας κυβέρνησης, διαφορετική από όλες όσες γνώρισε ο ελληνικός λαός από τη Μεταπολίτευση και μετά, η οποία από το 2015 πορεύτηκε με κριτήριο την έξοδο από την κρίση και τη στήριξη της κοινωνικής πλειοψηφίας»…

Συνεχίζοντας την πρόκληση, παρουσιάζει ως… «αντίπαλο δέος» στην ακροδεξιά και τον σωβινισμό την «προοδευτική κυβέρνησή» του στην οποία επί 4 χρόνια «καμάρωνε» τον ακροδεξιό του εταίρο, τον Π. Καμμένο και τους ΑΝΕΛ, ενώ φτάνει να ισχυριστεί ότι κατάφερε «να διαχειριστεί την προσφυγική κρίση με όρους ανθρωπισμού και αλληλεγγύης», περιγράφοντας προφανώς ως τέτοιους όρους τον απάνθρωπο εγκλωβισμό δεκάδων χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών σε άθλιες συνθήκες, μακριά από τις χώρες προορισμού τους, σε εφαρμογή των απαράδεκτων συμφωνιών της ΕΕ…

Αναφερόμενος στην συμφωνία των Πρεσπών, η οποία φέρει τη σφραγίδα των επικίνδυνων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, την παρουσιάζει ως απάντηση τάχα σε όσους «επιθυμούν για τα δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα, να παραμείνουν τα Βαλκάνια εσαεί η μπαρουταποθήκη της Ευρώπης», ενώ διαφημίζει προς το κεφάλαιο ότι «με τον τρόπο αυτό, η Ελλάδα ανακτά την ηγετική της θέση στην περιοχή των Βαλκανίων».

Αντίστοιχα, διαφημίζοντας την ικανότητα της κυβέρνησής του να υπηρετεί τους στόχους του κεφαλαίου, οι οποίοι επιτυγχάνονται στο έδαφος της κλιμάκωσης της αντιλαϊκής επίθεσης και της βαθύτερης εμπλοκής σε τέτοιους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, ο Αλ. Τσίπρας αναφέρει: «Μπαίνουμε στην τρίτη χρονιά ανάπτυξης, για πρώτη φορά μετά από μια δεκαετία, οι χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας είναι εξασφαλισμένες για το επόμενο διάστημα, ο ενάρετος δημοσιονομικός κύκλος συνεχίζεται, οι άμεσες ξένες επενδύσεις καταγράφουν ρεκόρ δεκαετίας, οι εξαγωγές συνεχίζουν να καταγράφουν πρωτοφανή δυναμική. Όλα αυτά συγκροτούν τις προϋποθέσεις, ώστε μετά την ανάταξη να έρθει δυναμική ανάκαμψη».

Επιχειρώντας να πείσει τους εργαζόμενους και το λαό ότι όλες οι παραπάνω επιτυχίες για το κεφάλαιο θα έχουν θετικό αντίκτυπο στις ζωές τους και ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή που θα διασφαλίσει κάτι τέτοιο, ο πρωθυπουργός επαναφέρει το γνωστό και χρεοκοπημένο σοσιαλδημοκρατικό παραμύθι της «αναδιανομής». Ισχυρίζεται ότι «το κρίσιμο ζήτημα είναι αυτή η πορεία να έχει άμεση επίδραση στις ζωές των πολιτών (…) Δομικό στοιχείο της δικής μας στρατηγικής είναι η αναδιανομή». «Μια οικονομία δεν μπορεί να εξασφαλίσει μακροπρόθεσμα θετικά αποτελέσματα αν βασίζεται στην υπερσυσσώρευση πλούτου στα χέρια λίγων» αναφέρει, επιχειρώντας να νεκραναστήσει τις απάτες περί ενός «καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο».

Για να στηρίξει το παραπάνω κάλπικο αφήγημα, αναφέρει ότι αυτό «επιτυγχάνεται με στοχευμένες παρεμβάσεις στο πεδίο της εργασίας», κάνοντας μεταξύ άλλων λόγο για «επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων», «αύξηση των μισθών», «350.000 νέες θέσεις εργασίας που έχουν δημιουργηθεί από το 2015», «μείωση της ανεργίας κατά 9 μονάδες σε αυτό το διάστημα».

Στην πραγματικότητα βέβαια, μαζί με την διατήρηση όλου του αντεργατικού πλαισίου της προηγούμενης περιόδου, η κυβέρνηση βάζει σε εφαρμογή για πρώτη φορά τον μνημονιακό νόμο Βρούτση – Αχτσιόγλου που καταργεί μόνιμα τις συλλογικές διαπραγματεύσεις για τον καθορισμό του κατώτατου μισθού και τον αλυσοδένει με τα κριτήρια της «ανταγωνιστικότητας» και της «παραγωγικότητας», διαφημίζει ως μείωση της ανεργίας και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας την απογείωση της «ευελιξίας», της μερικής απασχόλησης και της δουλιάς με ημερομηνία λήξης…

agkida 

Πηγή: Προλετάριος