Οι «αριστεροί» του ΣΥΡΙΖΑ, ο αντικομμουνισμός και η πραγματικότητα

18-02-2019

«Όταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα»

Παναγιώτης Κολέλης

 

Το ότι οι Έλληνες έχουν φτωχύνει όλα αυτά τα χρόνια είναι γνωστό. Το ότι εκατομμύρια συμπολίτες μας βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι με τον κίνδυνο του κοινωνικού αποκλεισμού, κι αυτό γνωστό. Αυτό, όμως, που δεν γνωρίζαμε μέχρι σήμερα είναι ότι είμαστε πλέον φτωχότεροι από τους πολίτες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ (!). Αυτό έγραψε στις 18 Ιανουαρίου του 2019 η iefimerida – σε ένα κατά τα άλλα ενημερωτικό κείμενο για τη μείωση του κατά κεφαλή ΑΕΠ – για να περάσει υποδόρια αφενός πως οι πολίτες αυτών των χωρών προοδεύουν από τότε που ξεμπέρδεψαν με τον επάρατο… κομμουνισμό και αφετέρου να επιστήσει την προσοχή στον ελληνικό λαό σε περίπτωση που αρχίζει να αποκτά περίεργες… απόψεις και θελήσει να πάρει τη ζωή του στα χέρια του.

Το κείμενο αυτό αποτελεί μία εκλεπτυσμένη συνέχεια του κειμένου που είχε αναρτήσει η ίδια ιστοσελίδα στις 13 Δεκεμβρίου του 2018, που κατηγορούσε την ΕΡΤ, επειδή «έκλαιγε», όπως έλεγε, σε εκπομπή της γιατί το ΚΚΕ έχασε τη μάχη της Αθήνας. Το κείμενο αυτό βρίθει από αντικομμουνισμό και ιστορικές αναλήθειες, στηριζόμενο στους γνωστούς και μη εξαιρετέους αναθεωρητές της σύγχρονης ιστορίας, τους καθηγητές πανεπιστημίου, Στάθη Καλύβα και Νίκο Μαραντζίδη.




Γιατί, μπορεί να φτωχύναμε, αλλά στον κομμουνισμό ήταν χειρότερα. Γιατί, φτωχαίνουμε, επειδή κυβερνούν οι «κομμουνιστές». Γιατί κομμουνισμός και πρόοδος δεν πάνε μαζί. Γιατί, γιατί, γιατί… Για όλα έφταιγαν και θα συνεχίσουν να φταίνε οι κομμουνιστές.

Την προσπάθεια που κάνει, άλλωστε, σύσσωμη η Ευρωπαϊκή Ένωση να χτυπήσει τον κομμουνισμό και την πρώτη προσπάθεια οικοδόμησής του, που γνωρίσαμε τον 21^ο αιώνα, την γνωρίζουμε καλά. Ξεκινάει από το αντικομμουνιστικό μνημόνιο που υπέγραψε στα μέσα της δεκαετίας του 2000 και γίνεται σφοδρότερη από το ξεκίνημα της κρίσης με το αντικομμουνιστικό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου το 2008 και με το επιδοτούμενο πρόγραμμα με 229 εκατομμύρια ευρώ με την ονομασία «Ευρώπη για τους Πολίτες, 2014-2020», που έχει ως σκοπό, όπως επισημαίνει, να «αναδείξει τις αιτίες της ανάδυσης των ολοκληρωτικών καθεστώτων στη σύγχρονη ευρωπαική ιστορία: ναζισμός, φασισμός, σταλινισμός και ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα», προωθώντας οργανωμένα τη θεωρία των δύο άκρων. (Περισσότερα στο βιβλίο «Από το Τρίτο Ράιχ στην Ευρωπαϊκή Ένωση» του Κώστα Λουλουδάκη)
Στη χώρα μας, σύσσωμα τα αστικά μέσα προσπαθούν να συμβάλουν στην αναθεώρηση της ιστορίας. Με κείμενα όπως «η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης» (6/07/2017, Protagon) όπου ο καθηγητής πανεπιστημίου, Αριστείδης Χατζής, παρουσίαζε τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ως «το ανώτατο στάδιο του σοσιαλισμού» ή εκείνο το πρωτοσέλιδο του Πρώτου Θέματος, που έγραφε για μισθούς «Στάλιν 360 ευρώ για 600.000 εργαζόμενους», προσπαθούν να δημιουργήσουν σύγχυση στον κόσμο και να χτυπήσουν τον μοναδικό πραγματικό τους αντίπαλο. Ενόψει των επικείμενων τριπλών εκλογών, μάλιστα, η προσπάθεια υπονόμευσης του κομμουνιστικού κινήματος έχει ενταθεί με κείμενα όπως «ΚΚΕ, το κακομαθημένο παιδί της Μεταπολίτευσης» (27/01/2019, Καθημερινή) ή «Δημήτρης Κουτσούμπας: Ο Βουκεφάλας του Περισσού» (28/01/2019, Documento).

Γι’ αυτό, ας πάμε να δούμε τι εστί κομμουνισμός, συγκεντρώνοντας σε αυτό το κείμενο μερικά μόνο απ’ όσα μάθαμε γι’ αυτόν τον 20^ο αιώνα.



Πρώτα απ’ όλα, ας ξεκινήσουμε από τους αριθμούς. Μία έρευνα που διενεργήθηκε για το ειδησεογραφικό πρακτορείο Sputnik το 2016, και στην οποία συμμετείχαν 11 χώρες και 12.645 ερωτηθέντες, κατέληξε στο ότι στη Ρωσία, το 64% των ερωτηθέντων που πρόλαβαν την Σοβιετική Ένωση θεωρεί πως το βιοτικό επίπεδο ήταν καλύτερο εκείνη την περίοδο. Στην Ουκρανία, το αντίστοιχο ποσοστό ανέρχεται στο 60%, ενώ τα υψηλότερα ποσοστά καταγράφονται στην Αρμενία με 71% και στο Αζερμπαϊτζάν με 69%. Αξίζει να σημειωθεί πως οι περισσότεροι από τους ερωτηθέντες που ανήκαν στο ηλικιακό όριο μεταξύ 18 και 24 ετών, δηλαδή σε ηλικίες που δεν έχουν ζήσει οι ίδιοι τη Σοβιετική Ένωση, πιστεύουν πως η ζωή βελτιώθηκε μετά την πτώση της ΕΣΣΔ. 
Γι’ αυτό όσοι χτυπούν τον κομμουνισμό σήμερα, το κάνουν επειδή φοβούνται το μέλλον και τις επαναστάσεις που θα έρθουν και όχι φυσικά το παρελθόν.

Στο ίδιος μήκος κύματος και η έρευνα που διενέργησε το κέντρο Levada μεταξύ 22 και 28 Νοεμβρίου του 2018, όπου η νοσταλγία για την ΕΣΣΔ αγγίζει το 66% με ρεκόρ δεκαετίας, ενώ είναι αυξητικές και οι τάσεις στις ηλικίες 18 – 24, που δεν έχουν ζήσει τη Σοβιετική Ένωση. Αν κοιτάξει, μάλιστα, κανείς τους λόγους γι’ αυτή τη νοσταλγία θα διαπιστώσει πως συνδέονται με το κοινωνικό κράτος που υπήρχε τότε και δεν υπάρχει σήμερα στη Ρωσία του Πούτιν. Και σε αυτό θα εστιάσουμε κι εμείς παρακάτω στο κείμενο.



Ξεκινάμε με τον χρόνο εργασίας, που μόνο στα χαρτιά είναι σήμερα οχτάωρος στη χώρα μας, ενώ αντεργατικές αλλαγές προωθούνται και στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Θυμίζω μόνο τον πρόσφατο νόμο που πέρασε η Αυστρία για τη 12ωρη ημερήσια εργασία. Στον αντίποδα, οι «Αρχές της νομοθεσίας της ΕΣΣΔ και των Ενωσιακών Δημοκρατιών για την εργασία» προέβλεπαν ότι η διάρκεια του εργάσιμου χρόνου δεν μπορεί να ξεπερνά τις 41 ώρες τη βδομάδα, ενώ ήταν μειωμένη η διάρκεια του εργάσιμου χρόνου για μερικές ειδικότητες, όπως οι δάσκαλοι και οι γιατροί, καθώς και για τη νυχτερινή εργασία.

Συνεχίζουμε με την κοινωνική ασφάλιση, που ήταν καθολική στην ΕΣΣΔ, χωρίς να πληρώνουν οι εργαζόμενοι από τον μισθό τους. Επίσης, τα όρια ηλικίας για συνταξιοδότηση λόγω γηρατειών ήταν για τους άνδρες τα 60 χρόνια και για τις γυναίκες τα 55 χρόνια, ενώ μειώνονταν κατά πέντε χρόνια αντίστοιχα για όσους απασχολούνταν σε βαριές και ανθυγιεινές εργασίες. Σήμερα, με την εξέλιξη της τεχνολογίας και της επιστήμης, ισχυρίζονται πως πρέπει να δουλεύουμε – τουλάχιστον – μέχρι τα 67 (!).

Όσον αφορά την παιδεία, για να κάνουμε τη σύγκριση με το σήμερα, αξίζει να αναφερθεί πως με τη σύσταση ακόμα του σοβιετικούς κράτους, ο Λένιν έστειλε επιστολή στον Στάλιν για τη μείωση του εξοπλιστικού προγράμματος του στόλου, προκειμένου να ενισχυθεί ο προϋπολογισμός του υπουργείου Παιδείας. Κι αυτό, τη στιγμή που ήταν σε εξέλιξη η ιμπεριαλιστική επίθεση εναντίον τους. Αν το παραλληλίσει κανείς αυτό με ό,τι συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας με τα εξοπλιστικά προγράμματα που υπογράφονται για να ικανοποιούνται οι επιδιώξεις του ΝΑΤΟ, θα συνειδητοποιήσει τη διαφορά που υπάρχει στην κουλτούρα και την νοοτροπία ανάμεσα στις δύο ιδεολογίες.



Αν έπρεπε να διαλέξουμε, τώρα, μόνο ένα πράγμα στο οποίο να είμαστε όλοι ίσοι σε αυτή τη ζωή, αυτό θα ήταν η ισότητα απέναντι στη ζωή και τον θάνατο. Αλλά, όταν η ανθρώπινη ζωή αποτελεί εμπόρευμα, αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Για την υγεία, λοιπόν, αρκεί μόνο να φέρουμε στο μυαλό μας την πρόσφατη γρίπη και τους νεκρούς (56 μέχρι τη στιγμή που γραφόταν αυτό το κείμενο) που έχει επιφέρει ή να θυμηθούμε πως η ΠΟΕΔΗΝ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων Δημοσίων Νοσοκομείων) σε ανακοίνωσή της στις 17 Ιανουαρίου του 2017 ανέφερε πως «τα δημόσια νοσοκομεία εμφανίζουν εικόνες νοσοκομείων που βρίσκονται σε εμπόλεμες ζώνες», ενώ ο Guardian στις 2 Ιανουαρίου του 2017 είχε δηλώσει πως «πεθαίνουν ασθενείς που θα μπορούσαν να μείνουν ζωντανοί». 
Αν σε όλα αυτά αντιπαραβάλλουμε αυτό που είχε πει ο Φιντέλ Κάστρο, πως «η παραγωγή φαρμάκων της Κούβας έχει ενδιαφέρον στο τι δεν έχει: φάρμακα για μεγάλα λεφτά, θεραπείες της φαλάκρας, της ανικανότητας ή των ρυτίδων. Είναι όλο θεραπείες για τον καρκίνο, φάρμακα για το Aids, και εμβόλια για τροπικές ασθένειες», νομίζω πως γίνεται ξεκάθαρο πως υπάρχουν χώρες που έχουν ως κατεύθυνση την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και χώρες που ενδιαφέρονται για τα κέρδη της άρχουσας τάξης. Εμείς ποια χώρα επιλέγουμε;

http://www.katiousa.gr