Συνέντευξη Κατερίνας Καστρίδου: “Οι Σύλλογοι Γονέων δεν υπάρχουν μόνο για να ψήνουμε σουβλάκια…”

12-02-2019

Στον κόσμο αυτόν ήρθαμε για να γοητεύουμε και να γοητευτούμε από κάθε τι ωραίο, ελπιδοφόρο και αισιόδοξο. Η αλληλεγγύη είναι πραγματικά κάτι όμορφο. Ο συλλογικός αγώνας, η συλλογική προσφορά είναι η ελπίδα όλων μας στον άγριο κόσμο που ζούμε.

Κατιούσα

Η Κατερίνα Καστρίδου είναι πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων του 6ου Δημοτικού σχολείου στις Συκιές Θεσσαλονίκης. Η περίπτωσή της είχε απασχολήσει το Πανελλήνιο, όταν βρέθηκε στο στόχαστρο μιας πρωτοφανούς επίθεσης από άλλα μέλη του ΔΣ που την κατηγορούσαν ως… “άθεη εθνομηδενίστρια” και επιχείρησαν να την διαγράψουν από το Διοικητικό Συμβούλιο (!) ενάντια σε κάθε πρόβλεψη του καταστατικού. Εμείς μιλήσαμε μαζί της για την κατάσταση που επικρατεί συνολικά στο γονεϊκό κίνημα, το ρόλο που έχει και μπορεί να παίξει ένας Σύλλογος Γονέων και τις δύο διαφορετικές λογικές που συγκρούονται ως προς τη διοίκηση των σχολείων, την κάλυψη των αναγκών τους και τους οικονομικούς πόρους που απαιτούνται. Αλλά και ως προς το κομμάτι της αλληλεγγύης, που είναι το πρώτο μάθημα που οφείλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας.

– Τι κατάσταση επικρατεί στους συλλόγους γονέων και στα σχολεία; Καλούνται οι γονείς να πληρώσουν από την τσέπη τους; 

Οι γονείς καλούνται να πληρώνουν, να βάζουν το χέρι στην τσέπη για πολλά πράγματα που πριν λίγα χρόνια ήταν αδιανόητο να τα πληρώνουμε εμείς. Στα νηπιαγωγεία πχ έχει επικρατήσει η λογική ότι οι γονείς πρέπει να πληρώσουμε τη γραφική ύλη και το 50ευρω φεύγει με το καλημέρα σας. Τώρα όμως στο όνομα του «νοικοκυρέματος» των δημοσιονομικών και για να μην κοπούν οι συντάξεις των γονιών μας, έκοψαν από τα εγγόνια, μείωσαν δηλ. τα κονδύλια που αφορούν τα «σχολικά γεύματα», δεν προσλαμβάνουν τραπεζοκόμους, καθαρίστριες, έκοψαν τις μεταφορές των μαθητών κλπ. Υπάρχουν σύλλογοι που πληρώνουν καθαρίστριες, τα καθαριστικά, παλιότερα πληρώνανε τραπεζοκόμους. Με αυτό πετυχαίνουν καταρχήν το διαίρει και βασίλευε στην κοινωνία. Γιατί θα βρεθούν μερικοί να πουν γιατί να κόψουν από την Παιδεία, ας κόψουν από τους συνταξιούχους. Γιατί να κόψουν από τους συνταξιούχους; Ας κόψουν από την Υγεία κ.ο.κ. Να επικρατήσει ο κοινωνικός αυτοματισμός και στους γονείς. Από κανέναν δεν πρέπει να κόψουν. ΟΛΟΙ μας τα έχουμε πληρώσει και οι συνταξιούχοι τα έχουν δουλέψει. Αυτό που πρέπει να γίνει σημαία των συλλόγων γονέων είναι ότι δεν πρέπει να βάζουμε οι γονείς ούτε ευρώ για την κάλυψη λειτουργικών δαπανών που οφείλουν να πληρώσουν δήμοι και κυβερνήσεις. Φορολογούμαστε με τεράστια ποσά το χρόνο, πληρώνουμε άμεσους και έμμεσους φόρους (ΦΠΑ), συνέχεια πληρώνουμε ένα κράτος για να μας παρέχει υποτίθεται κάποιες υποδομές κι όχι για να βάζουμε το χέρι στην τσέπη ξανά και ξανά. Το κράτος είναι υποχρεωμένο να τα πληρώνει και οι γονείς πρέπει να απεγκλωβιστούν από τη λογική «πώς μπορούμε να το λύσουμε εμείς μόνοι μας, αφού οι αρμόδιοι δεν πληρώνουν;». Είναι υποχρεωμένοι να πληρώσουν. Το μωρό αν δεν κλάψει, η μαμά δεν το ταΐζει λέει ο λαός μας. Που σημαίνει ότι αν δε διεκδικήσουμε όλοι μαζί, τα παιδιά μας είναι καταδικασμένα να μεγαλώσουν στη φτώχεια, στις ελλείψεις, στην ανασφάλεια. 

Έτσι, στη λογική αυτή «πληρώστε επιπλέον, αν θέλετε να έχετε» υπάρχουν διοικήσεις Δήμων που κάνουν λόγο για εθελοντισμό. Δηλ. τις ελλείψεις που δεν μπορούν ή δε θέλουν να καλύψουν οι Δήμοι, τις βαφτίζουν «εθελοντισμό». Ότι είναι καλό να είμαστε εθελοντές-γονείς, εθελοντές-εργαζόμενοι. Μιλάνε όλοι, δήμοι, κυβέρνηση και Ε.Ε. για κοινωνίες αλληλεγγύης και δράσεις ανάλογες. Η συμμετοχή όμως των γονιών σε συλλόγους γονέων είναι από μόνη της εθελοντική πράξη. Εθελοντικά παλεύουμε για τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών μας. Εθελοντικά κάνουμε ό,τι κάνουμε στα σχολεία, δράσεις πραγματικής αλληλεγγύης χωρίς ανταλλάγματα, δράσεις ψυχαγωγικές, πολιτιστικές, εκπαιδευτικές. Είναι όμως άλλο πράγμα ο εθελοντισμός για να έχουν τα παιδιά μας το κάτι παραπάνω και άλλο πράγμα να αντικαταστήσουμε εμείς θέσεις εργασίας, να αντικαταστήσουμε δηλ. το κράτος, να κάνουμε εμείς στον ελεύθερό μας χρόνο τις καθαρίστριες, τους τραπεζοκόμους, τους κηπουρούς, τους εκχιονιστές, τους οικοδόμους, υδραυλικούς κλπ. Δηλ. ό,τι λείπει από το σχολείο και αφορά θέσεις εργασίας να το καλύπτουν οι γονείς με εθελοντική δουλειά, δηλ. με τζάμπα εργασία, ενώ πρέπει να υπάρχει μόνιμο προσωπικό κι ενώ υπάρχει τόση ανεργία! Δεν είναι των γονιών υποχρέωση να δουλεύουν τζάμπα για κανέναν. Όπως δεν είναι υποχρέωσή μας να αγοράζουμε τον εξοπλισμό των σχολείων. Και ξέρετε, είναι πολύ γελοίο για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ να έρχονται δήμαρχοι στους αγιασμούς των σχολείων και να μας μιλάνε για τα «διαμάντια» σχολεία που έχουν φτιάξει με πολύ κόπο και τα «διαμάντια» τους να είναι βρώμικα, οι προτζέκτορες, υπολογιστές κλπ αγορασμένοι από τους συλλόγους γονέων και άλλα πολλά που μπορούν να αναφερθούν (πχ ελλείψεις στη θέρμανση, χρέη σε ΔΕΚΟ).



– Αρμόδιος φορέας για τα σχολεία είναι ο Δήμος ή το Υπουργείο Παιδείας;

Με τον Καλλικράτη, πλέον, αρμόδιος για τη συντήρηση των σχολείων είναι ο Δήμος, που υποστηρίζει πως δεν έχει χρήματα λόγω έλλειψης κρατικής χρηματοδότησης. Αυτά είναι αλληλένδετα, υπάρχουν όμως παραδείγματα όπως στο Χαϊδάρι, όπου η τοπική Ένωση Γονέων πήγε μαζί με εκπρόσωπο του Δήμου στη Δευτερβάθμια, να απαιτήσουν μαζί λύσεις για τα προβλήματα στα σχολεία της περιοχής. Σε σχολεία της Θεσσαλονίκης μάλιστα υπάρχουν δήμαρχοι ντίλερς των πολυεθνικών και γενικά επιχειρήσεων που έχουν βάλει σε μια διαδικασία συλλόγους γονέων, διδασκόντων και διευθυντές να παίρνουν μέρος σε διαγωνισμούς για να τους βάψει η τάδε εταιρεία το σχολείο ή να τους κάνει μερεμετάκια, με το αζημίωτο φυσικά. Αυτοί οι δήμαρχοι δηλ. για να φύγει από πάνω τους η ευθύνη της συντήρησης και του εξοπλισμού των σχολείων οι ίδιοι την διεκδίκησαν μέσω ΚΕΔΕ, (θέλανε δηλ. τη συντήρηση, το κτιριακό των σχολείων να περάσει σε αυτούς και τώρα λένε πως δεν έχουν λεφτά), δίνουν σε μεγάλες επιχειρήσεις τις δικές τους αρμοδιότητες. Οπότε οι μεν δήμαρχοι νίπτουν τας χείρας, οι δε πολυεθνικές βγαίνουν πολλαπλά κερδισμένες από τη διαφήμιση που είναι υποχρεωμένα τα σχολεία αυτά να τους κάνουν. Παρουσιάζουν ένα δήθεν ανθρώπινο πρόσωπο, φοροαπαλλάσσονται και κυρίως βρίσκουν έτοιμη πελατεία. 

– Είναι όμως δουλειά των συλλόγων να αναλαμβάνουν δράσεις αλληλεγγύης; 

Σαφώς και είναι. Και σε συνεργασία με τους συλλόγους διδασκόντων και με τοπικούς φορείς. Και η αλληλεγγύη είναι κάτι που «διδάσκεται». Πρέπει να μάθουμε όλοι να βλέπουμε με τα μάτια του άλλου. Ο «άλλος» μπορεί να είναι στο πολύ κοντινό μας περιβάλλον, π.χ. ο συμμαθητής μας που οι γονείς του είναι άνεργοι και δεν έχει κολατσιό στο σχολείο ή δεν έχει να φορέσει δεύτερο ζευγάρι παπούτσια και ντρέπεται, περιθωριοποιείται. Μπορεί να είναι ο συμμαθητής μας ο πρόσφυγας που δεν ξέρει τη γλώσσα και νιώθει απομονωμένος, που έχει βιώσει τον πόλεμο και όταν πετάνε αεροπλάνα φοβάται ότι θα ρίξουν βόμβες. Ο άλλος μπορεί να είναι ο συμμαθητής μας στη μακρινή Παλαιστίνη, στην ακόμη πιο μακρινή Υεμένη όπου βιώνουν ένα απαρχάιντ. Ο άλλος μπορεί να είναι οποιοσδήποτε είναι καταπιεσμένος στη γειτονιά μας, την πόλη μας, τη χώρα, τον κόσμο όλο! Κι εμείς, οι γονείς, πρέπει και μπορούμε να δώσουμε το παράδειγμα στα παιδιά μας. Είναι καταστροφικό για την ψυχική υγεία των παιδιών μας, για τη μικροκοινωνία του σχολείου και κατά συνέπεια για ολόκληρη την κοινωνία, αν οι ψυχές των παιδιών ποτιστούν με το δηλητήριο του μίσους στο κάθε τι διαφορετικό, αν τα «εκπαιδεύσουμε» στην αδιαφορία, τη μισανθρωπία, την ξενοφοβία, το ρατσισμό.

Ακόμη και αυτά που γίνονται αυτές τις μέρες με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Υπάρχει μερίδα γονιών που μαθαίνει τα παιδιά της στο εθνικιστικό μίσος. Τι ουσιαστικό έχουν να χωρίσουν τα δικά μου παιδιά από τους συμμαθητές τους στη γειτονική χώρα; Γιατί στο μίσος των εθνικιστών, που όντως υπάρχουν και σε άλλες γειτονικές χώρες και αφορά το δικό μας λαό, γιατί λοιπόν στο μίσος του άλλου, να απαντάμε επίσης με εθνικιστικό μίσος; Το μυαλό του παιδιού πρέπει να έχει ανοιχτούς ορίζοντες, μακριά από το σκοταδισμό που τους κλείνει, και η ψυχή του να γαληνεύει κι όχι να ταράζεται με μίσος. Στον κόσμο αυτόν ήρθαμε για να γοητεύουμε και να γοητευτούμε από κάθε τι ωραίο, ελπιδοφόρο και αισιόδοξο. Η αλληλεγγύη είναι πραγματικά κάτι όμορφο. Ο συλλογικός αγώνας, η συλλογική προσφορά είναι η ελπίδα όλων μας στον άγριο κόσμο που ζούμε.



– Ο Σύλλογος Γονέων του 6^ου Δημοτικού Συκεών είχε ανάλογες δράσεις στο παρελθόν οι οποίες καταγγέλθηκαν στα γνωστά γεγονότα ως αντικαταστατικές. Είναι όντως αντικαταστατικές;

Παράλληλα με την πάλη για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα του σχολείου μας, ο Σύλλογός μας είχε πλούσια δράση σε ζητήματα αλληλεγγύης. Με τις ενέργειές μας αυτές προσδοκούσαμε να δώσουμε ένα μάθημα ανθρωπιάς στα παιδιά μας. Και νομίζω κάτι καταφέραμε. Δεν μπορώ να ξεχάσω πχ όταν επισκέφθηκε το σχολείο μας Παλαιστίνιος και μίλησε στα παιδιά, αυτά ρωτούσαν τις προηγούμενες μέρες «θα είναι βομβαρδισμένος;». Ζωγράφισαν πραγματικά πολύ όμορφες ζωγραφιές για την ειρήνη. Οι γονείς έφεραν από το υστέρημά τους σχολικές τσάντες, τετράδια, κασετίνες. Ήταν μια δράση που αγκαλιάστηκε, όπως όλες, από τους πάντες. Ή ας πούμε η συναυλία αλληλεγγύης σε απεργούς της πόλης μας και της γειτονιάς μας. Όταν κλείνουν εργοστάσια πολυεθνικών για να μεταφερθούν σε γειτονικά κράτη όπου θα βρουν φθηνότερα εργατικά χέρια και εδώ σκορπάνε την ανεργία -με ό,τι αυτό συνεπάγεται- δεν είναι κάτι που μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους. Η υψηλή ανεργία επηρεάζει τις ζωές όλων μας. Σας πληροφορώ λοιπόν ότι η αυλή του σχολείου μας δεν ξαναγέμισε έκτοτε με τόσο κόσμο. Αυτά όλα (κι άλλα τόσα) ήταν αποφάσεις του Διοικητικού Συμβουλίου για την υλοποίηση των οποίων δούλεψαν πάρα πολλοί άνθρωποι αφιλοκερδώς και εθελοντικά.


Κανένα καταστατικό δεν απαγορεύει δράσεις αλληλεγγύης! Υπάρχει καταστατικό που απαγορεύει να είμαστε Άνθρωποι και να δίνουμε το χέρι σε όποιον σηκώνεται; Μάλιστα τα καταστατικά των συλλόγων γονέων, ενώσεων, ομοσπονδιών στους σκοπούς τους αναγράφουν ότι πρέπει να υπάρχει σύνδεση των φορέων της εκπαίδευσης με εργατικά σωματεία, τοπικούς φορείς κλπ. Φτάσαμε στο σημείο να μιλάμε για τα αυτονόητα. Λες πια και εμείς είμαστε μόνο γονείς, δεν είμαστε παράλληλα και εργαζόμενοι και δε μας αφορούν τα εργασιακά, λες και είναι εχθροί μας οι συντοπίτες μας που παλεύουν για να έχουν δουλειά. Θεωρώ όμως ότι ο κόσμος έχει αντανακλαστικά, τα ανθρώπινα αντανακλαστικά, γιατί εδώ κατηγορηθήκαμε επειδή ήμασταν άνθρωποι.



-Είναι να ξαναγίνουν στα κοντά εκλογές στο Σύλλογο;

Σε δύο χρόνια. Οι εκλογές στους συλλόγους γονέων γίνονται πανελλαδικά, όχι όποτε θέλει ο καθένας, εκτός κι αν δε συμπληρώνει μέλη ο Σύλλογος. 

-Στο γονεϊκό κίνημα τι συσχετισμοί και ποιοι στόχοι πάλης υπάρχουν;

Εμείς στο δήμο μας, Νεάπολης- Συκεών (σ.σ.: περιλαμβάνει τα Πεύκα και τον Αγ. Παύλο) δεν έχουμε Ένωση Γονέων εδώ και 4 χρόνια. Είναι αδρανοποιημένη εδώ και χρόνια λοιπόν, με ευθύνη συγκεκριμένης παράταξης, αφού απαρτιζόταν από στελέχη της διοίκησης του Δήμου. Θα πει κανείς “και είναι κακό να είναι κάποιος δημοτικός σύμβουλος, στέλεχος μιας διοίκησης ενός Δήμου και ταυτόχρονα να συνδικαλίζεται σε συλλογικά όργανα των γονιών;”. Η απάντηση εδώ είναι πως εξαρτάται για ποιες διοικήσεις Δήμων μιλάμε. Όταν ας πούμε είσαι στέλεχος Δήμου που στα Δημοτικά Συμβούλια ψηφίζεις και με τα δύο χέρια περικοπές στα σχολικά κονδύλια, καταργήσεις και συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων, στοίβαγμα μαθητών σε αίθουσες κλουβιά ή νηπιαγωγεία ακατάλληλα, όταν δέχεσαι να υπάρχουν 70 νήπια το ένα πάνω στο άλλο σε νηπιαγωγείο ολοήμερο χωρίς αίθουσες ολοήμερου, χωρίς καν να φτάνουν τα ερμάρια για όλα τα νήπια και χωρίς καθαρίστρια (!) και ταυτόχρονα είσαι στην ένωση γονέων του Δήμου… όλοι καταλαβαίνουμε τι σόι Ένωση Γονέων είναι αυτή. Μπορεί αυτός ο άνθρωπος να πάει κόντρα στην ασκούμενη πολιτική; Όχι, και μάλιστα φέρει ευθύνες.
Τα τελευταία χρόνια στο Δήμο μας δε γίνεται συνέλευση για εκλογή οργάνου και αντιπροσώπων Ενωσης Γονέων, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να αντιμετωπίσουμε συλλογικά τα μεγάλα προβλήματα που έχουμε, καθώς είμαστε ακέφαλοι. Δεν έχω όμως και καμία αυταπάτη ότι μια Ένωση Γονέων, όπως ήταν αυτή πριν 4-5 χρόνια, μια Ένωση-φάντασμα που την απάρτιζαν στελέχη του Δήμου, θα μπορούσε να συμβάλει στο να λύσουμε προβλήματα. Έχω την εντύπωση ότι ήταν Ένωση Γονέων για να κουκουλώνει προβλήματα, για να υπάρχει σιγή νεκροταφείου και να μη χαλάει η εικόνα που έχει στηθεί από δημοσιογραφικούς κύκλους για το Δήμο μας πως όλα λειτουργούν περίφημα. Μια τέτοια Ένωση πραγματικά να μας λείπει! Οι Σύλλογοι Γονέων κι οι γονείς-μέλη μας δεν πρέπει να μπούμε στη λογική «του πλήρωνε για να ‘χεις» ή της αναζήτησης χορηγών. Αν το επιτρέψουμε αυτό, με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε σε σχολεία που θα είναι ακριβά για τους γονείς, φθηνά για τους Δήμους και κερδοφόρα για τις επιχειρήσεις. Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος μας. Δεν έχουμε κανένα συμφέρον από αδρανοποιημένο γονεϊκό κίνημα ή κίνημα σε κατεύθυνση οι γονείς να πληρώνουν, να βρίσκουν χορηγούς κλπ. ή γονείς απογοητευμένους που θα πιστεύουν πως τίποτα δε γίνεται.



– Αναφέρεσαι σε στελέχη διοικήσεων Δήμων, άρα μιλάμε για πολιτική και κόμματα. Χωράνε τα κόμματα στους συλλόγους γονέων;

Η συμμετοχή ενός γονιού σε ένα σύλλογο γονέων είναι από μόνη της πολιτική πράξη. Η συμμετοχή σε συλλόγους, σωματεία είναι πράξεις πολιτικές. Τι είναι; Οικολογικές; Τα προβλήματα που έχει μπροστά του να αντιμετωπίσει ένας γονιός είναι προβλήματα πολιτικά. Το γεγονός ότι δεν έχουμε καθαρίστριες π.χ. είναι πολιτική. Ήταν πολύ συγκεκριμένη η πολιτική όλων των κυβερνήσεων να μην αναπληρώνουν τους εργαζόμενους που συνταξιοδοτούνται από το δημόσιο και δη τους Δήμους. Είναι πολύ συγκεκριμένη η πολιτική πολύ συγκεκριμένων κομμάτων που επιδίωξαν και επιδιώκουν την αποψίλωση των Δήμων από μόνιμο προσωπικό και το βλέπουμε μπροστά μας σήμερα στις ελλείψεις σε καθαρίστριες στα σχολεία, το είδαμε με τα χιόνια που δεν υπήρχε προσωπικό να αναλάβει τον εκχιονισμό. Και όσο περνάνε τα χρόνια θα δούμε μπροστά μας αδιανόητα πράγματα. Κι όλα αυτά βέβαια για να παραδώσουν τις υποδομές των Δήμων σε ιδιώτες. Είναι πολιτική ο τρόπος που χτίζονται, αν χτίζονται, σχολεία, που είναι μινιατούρες, όπως λέω εγώ (αρκεί να δείτε τις σχολικές αίθουσες και την αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου του Δημοτικού που φοιτά το ένα μου παιδί για να καταλάβετε), και δεν καλύπτουν τις ανάγκες των μαθητών. Αυλές μικρές, σχολεία χωρίς αντισεισμικές προδιαγραφές. Όλα αυτά κι άλλα πολλά είναι πολιτική που εφαρμόζεται από κόμματα. Και τα κόμματα έχουν εκπροσώπους. Και υπάρχουν φυσικά στελέχη Δήμων και κυβερνήσεων παλιών και νέων που θέλουν να χειραγωγήσουν τους συλλόγους γονέων, να εκμαυλίζουν τις συνειδήσεις των γονιών και να τους κατευθύνουν στα… ακίνδυνα παρτάκια και τα μπαζάρ. Δε λέω ότι είναι κακά τα πάρτι. Αλλά οι σύλλογοι γονέων δε δημιουργήθηκαν για αυτό το σκοπό. Συνήθως αυτοί όλοι συμμετέχουν κρύβοντας τις κομματικές τους ταυτότητες και είναι οι πρώτοι που φωνάζουν “έξω τα κόμματα από τους συλλόγους γονέων”, για να ασχοληθούν απερίσπαστοι μόνο με παρτι. Αυτούς οι γονείς πρέπει πραγματικά να τους απομονώσουν και να μην τους εμπιστεύονται. Γιατί άλλα λένε μπροστά τους κι άλλα κάνουν από πίσω τους. Γιατί δεν έχουν κανένα συμφέρον να εμπιστευτούν τις τύχες των παιδιών τους σε ανθρώπους που τους κοροϊδεύουν, που δεν είναι ειλικρινείς. Οι γονείς πρέπει να δείξουν εμπιστοσύνη στους συναδέλφους τους που λένε αυτό που έχουν να πούνε, που δε λένε άλλα το πρωί κι άλλα το βράδυ, που είναι δίπλα τους σε όλα τα μικρά και μεγάλα του σχολείου, και στα γλέντια και στην πάλη για δημόσια και δωρεάν παιδεία, ασχέτως κομματικής τοποθέτησης. Και εδώ που τα λέμε, είναι δυνατόν κάποιος να αφήσει την πολιτική ή κομματική του τοποθέτηση έξω από το σχολείο; Έξω από τη δουλειά; Έξω από την καφετέρια; Ο τρόπος που όλοι σκεφτόμαστε και δρούμε ως άνθρωποι πηγάζει από μια συγκεκριμένη κοσμοαντίληψη που έχουμε. Δεν μπορείς να λες “τώρα είμαι στο σύλλογο γονέων και την αντίληψη που έχω για το τι σχολείο θέλω για το παιδί μου θα την αφήσω έξω”. Αυτή η αντίληψη είναι που θα καθορίσει τη στάση σου μέσα στο σύλλογο και θα σε φέρει ή δε θα σε φέρει σε ρήξη με τους κρατούντες.


Και να σας πω και το άλλο παράδειγμα. Υπήρχε σύλλογος γονέων στο δήμο μας, ίσως ο μοναδικός, που κάλεσε μαθητές και γονείς να συμμετέχουν στο πρώτο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία πέρσι, στο οποίο καλούσαν και η Χρυσή Αυγή και η ΝΔ και η Ένωση Κεντρώων και άλλα κόμματα. Κάλεσαν δηλ. γονείς και μαθητές να συμμετέχουν εκεί που έκοβαν βόλτες τα Τάγματα Εφόδου ναζιστικών οργανώσεων που έχουν επιτεθεί σε Έλληνες και ξένους εργάτες σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα και Πειραιά, που νοσταλγούν το Χίτλερ, τους φούρνους του, τα βασανιστήρια, την ανεργία και τα σκάνδαλα της χούντας κλπ. Αυτοί οι σύλλογοι γονέων που το έκαναν αυτό, γιατί υπήρχαν μερικοί ακόμη στη Θεσσαλονίκη, αν τους ρωτήσεις ίσως σου πουν κι αυτοί “έξω τα κόμματα από τα σχολεία”. Εγώ είμαι σίγουρη ότι έτσι θα πουν. Όμως δες που τελικά κάλεσαν τα μέλη τους και κυρίως τους γονείς σε κομματικά συλλαλητήρια, σε αυτά τα συλλαλητήρια που ήταν τα “δικά” τους κόμματα, και μάλιστα, για μένα, σε συλλαλητήρια που μόνο μίσος είχαν να προβάλουν. Που φώναζαν να μπει ο ελληνικός στρατός και να κάνει κατοχή σε γειτονικά κράτη. Και εν πάση περιπτώσει ήταν συλλαλητήριο που έδειξε μεγάλη ανοχή στους ναζιστές που ήταν κι αυτοί εκεί. Είναι άλλο να είσαι ενάντια στη Συμφωνία των Πρεσπών και άλλο να βάζεις μπροστά ένα σύλλογο γονέων να συμμετέχει σε κομματικά συλλαλητήρια και μάλιστα, όπως είπα, που συμμετέχουν ναζιστικά Τάγματα Εφόδου. Δεν ξέρω… νιώθανε άνετα εκεί μέσα με όλους αυτούς; Στα παιδιά τους, στους μαθητές που τους κάλεσαν εκεί όταν φώναζε το πλήθος “φωτιά-φωτιά στα σκοπιανά σκυλιά” τι είπανε; Η μια μου γιαγιά ήταν ΕΠΟΝίτισσα και μάλιστα από την Καβάλα. Αντιστάθηκε στο ναζισμό όπως η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας. Την Καβάλα τότε και όλη την περιοχή της Αν. Μακεδονίας οι Βούλγαροι ναζί ήθελαν να την προσεταιριστούν, τα είχαν συμφωνήσει με τους Γερμανούς ομοϊδεάτες τους, και έκαναν πολύ μεγάλη προσπάθεια εκσλαβισμού του ελληνικού λαού. Ο βουλγαρικός στρατός κατοχής μέχρι και στις εκκλησίες είχε τοποθετήσει Βούλγαρους παπάδες να ψέλνουν στα βουλγάρικα. Μόνο το ΕΑΜ είχε προειδοποιήσει από πολύ νωρίς για το νέο κακό, το διαμελισμό της χώρας εκτός από την Κατοχή, και για τη σωτηρία της Μακεδονίας μόνο ο ΕΑΜικός κόσμος πάλεψε. Δεν μπορώ να καταλάβω πως οι σημερινοί Έλληνες νομίζουν ότι παλεύουν για τη Μακεδονία δίπλα- δίπλα με τους απογόνους των Ναζί και δεν μπορώ να καταλάβω τι δουλειά έχει ένας σύλλογος γονέων να καλεί σε τέτοιους είδους κομματικές φέστες με έντονη τη ρητορική του μίσους. Η αληθινή αγάπη για την πατρίδα δεν μπορεί να αποτελεί σε καμία περίπτωση δικαιολογία για να γεννά μίσος για τις άλλες πατρίδες. Καμία πατρίδα δεν είναι απολύτως ανώτερη από τις άλλες. Για σένα είναι ανώτερη η δική σου, για τον ξένο η δική του. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος βρίσκεται πολύ μακριά από τους λόγους, τα ζήτω, τις σημαίες, τις μουσικές, τα κανόνια. Αν ένας σύλλογος γονέων δηλ. ήθελε να αντισταθεί στη Συμφωνία των Πρεσπών, αυτό το απόφθεγμα του Γ. Ξενόπουλου δίνει το σωστό περιεχόμενο.



-Οι συσχετισμοί στο γονεϊκό κίνημα λοιπόν είναι σε αγωνιστική κατεύθυνση;

Το γονεϊκό κίνημα είναι καθρέφτης της κοινωνίας και των διαθέσεων που υπάρχουν σε αυτήν. Στην Ομοσπονδία οι συσχετισμοί είναι θετικοί, αλλά η κινητοποίηση των γονιών, είναι μια άλλη υπόθεση. Ό,τι συναντάμε γενικά και στην κοινωνία έχει αντανάκλαση και στο γονεϊκό. Υπάρχει μια υποχώρηση που όμως τα τελευταία χρόνια αλλάζει και με πρωτοβουλίες της ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ και της ΑΣΓΜΕ. Δεν έχουμε μάθει να αγωνιζόμαστε. Η κρίση μας έκανε να κλειστούμε στο καβούκι μας και για μας τις γυναίκες αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο. Πολλές γυναίκες κλείνονται στην κουζίνα του σπιτιού τους απογοητευμένες. Για κάποιες διέξοδος είναι η συμμετοχή στο σύλλογο γονέων. 

 Για όποιο λόγο κι αν συμμετέχει κάποιος στο σύλλογο γονέων, η προσφορά του θα έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία αν συνοδεύεται με τη διεκδίκηση των μορφωτικών δικαιωμάτων των παιδιών μας. Είναι κρίμα για τα παιδιά μας να αναλώνεται αποκλειστικά η συμμετοχή μας σε ένα συλλογικό όργανο που θα ψήνει μόνο σουβλάκια. Γιατί αυτό θέλουν να περάσουν σαν λογική πως οι σύλλογοι γονέων υπάρχουν για να κάνουν πάρτι. Κι όμως οι γονείς είμαστε εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που αν αποφασίσει να αγωνιστεί για κάτι, δεν μπορούν ούτε να το εκβιάσουν, ούτε να απολύσουν, ούτε να επιστρατεύσουν. Και τη δύναμή μας αυτή οι πάνω την γνωρίζουν. Μένει να το συνειδητοποιήσουμε κι εμείς οι κάτω. Αν οι Σύλλογοι ήταν πιο μαζικοί και ενεργοί, αν οι γονείς δεν είχαν τη λογική της ανάθεσης (δηλ. ψήφισα ένα Δ.Σ., οπότε τώρα αυτό θα ασχοληθεί με όλα), πραγματικά όλα θα ήταν διαφορετικά. 

Οι σύλλογοι γονέων μπορούν και πρέπει να γίνουν κύτταρα δημιουργικής δράσης και ζωής σε κάθε γειτονιά, να είναι ανοιχτοί στην κοινωνία. Οι ακραίες και σκοταδιστικές φωνές που καταδικάζουν την αλληλεγγύη σε κάποιον συνάνθρωπο, ανεξάρτητα από χρώμα, θρησκεία και φυλή, θα είχαν αποφευχθεί αν συμμετείχαν περισσότερο οι γονείς στους συλλόγους. Ο εθνικισμός, ο σκοταδισμός, οι προκαταλήψεις φυτρώνουν εκεί που ανθεί η φτώχεια και η ημιμάθεια.