ΝΕΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΠΑΛΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Σε σχόλια  του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΙ  κατά την ορκωμοσία του Κ. Μητσοτάκη οι σχολιαστές Α. Πορτοσάλτε, Δ. Οικονόμου και Π.Τσίμας έδωσαν συμβολικές διαστάσεις στην παρουσία της οικογένειας Μητσοτάκη, για εικόνα που καθησυχάζει τον έλληνα ψηφοφόρο,  με αποκορύφωμα τον Π. Τσίμα να αποφαίνεται «επιστρέφουμε με αυτή την εικόνα στην κανονικότητα». 

 

               Κι αναρωτιέται κανείς για την σημασία που ο λόγος της νέας κυβέρνησης θέλει να προσδώσει στην έννοια της κανονικότητας, συγκεκριμενοποιώντας το γενικό κι αόριστο, να συμβαίνουν δηλ. τα γεγονότα όπως  συνηθίζουν σύμφωνα με καθιερωμένους κανόνες. Οι κανόνες για αποδοχή και ταξινόμηση της πραγματικότητας προέρχονται από συγκεκριμένες παραστάσεις ή γεγονότα που προσλαμβάνονται ως υποδείγματα και λειτουργούν ως πρότυπα. Η προσπάθεια λοιπόν των σχολιαστών να κατασκευάσουν  ad hoc ένα πρότυπο με την ανάδειξη της συγκεκριμένης εικόνας της ενωμένης οικογένειας αποβλέπει στη αναβίωση κανόνων από παλιότερες εποχές, με ανάκτηση παρόμοιων εμπειριών που ευελπιστούν πως έχουν αποθηκευτεί στη συλλογική μνήμη από την αξέχαστη εποχή της επιβολής του συνθήματος για  θρησκεία, πατρίδα και οικογένεια. Κι ίσως χωρίς να το συνειδητοποιούν εκείνη τη στιγμή,  οι τρεις σχολιαστές αποκαλύπτουν το ανέφικτο της υπόσχεσης για  κανονικότητα διαφορετικής απ’ αυτή που υπόσχονταν ο  ΣΥΡΙΖΑ,  αφού για να την περιγράψουν αναγκάζονται να καταφύγουν σε ιδεαλιστικές φούσκες που πια κανένα δεν ενδιαφέρουν και φυσικά το ξέρουν και οι ίδιοι.  Οι αλλαγές, με κυβέρνηση της Ν.Δ, στις ιεραρχίες ανάμεσα στους πόλους άσκησης της τρέχουσας πολιτικής έχει περισσότερο να κάνει με το ύφος, την ρητορική, τα επιφαινόμενα ιδεολογίας παρά με τις ίδιες τις πολιτικές επιλογές. Είναι που η κανονικότητα τόσο της παρούσας όσο και της απελθούσης κυβέρνησης ταυτίζονταν με την κανονικότητα σ’ ένα καπιταλιστικό περιβάλλον που εκμεταλλεύεται τον εργαζόμενο, με διαφορά ίσως στο βαθμό που αυτό  γίνεται ύπουλα, με νόμους και υποσχέσεις.

 

               Οι εκλογές της Κυριακής σταθεροποίησαν το μετασχηματισμό του εκλογικού σκηνικού και των πολιτικών συσχετισμών, επαναφέροντας σε γενικές γραμμές την εικόνα του δικομματισμού πριν από την κρίση των μνημονίων. Οι εκλογές αυτές, αν και συνεχίζουν να καταγράφουν την αποδυνάμωση του λαϊκού κινήματος, αφού δεν καταγράφεται αμφισβήτηση εκείνης της μορφής διακυβέρνησης που στηρίζεται στη διαχειριστική λογική της καπιταλιστικής κρίσης, όμως η σταθερότητα της παρουσίας της κομμουνιστικής αριστεράς έχει και την αισιόδοξη προοπτική της για αλλαγή στο συσχετισμό δυνάμεων, όπου αυτή θα είναι ο κυρίαρχος πόλος.

 

               Αποκαταστάθηκε το δικομματικό σύστημα εξουσίας, με το ΣΥΡΙΖΑ σε ικανοποιητικά ποσοστά για αντιπολίτευση να αντικαθιστά επάξια το ΠΑΣΟΚ,  ενώ φαίνεται  σαν να ξεχάστηκαν τα αντικοινωνικά μέτρα που όλα τα αστικά κόμματα συμμετείχαν στην επιβολή τους με τα μνημόνια, και φυσικά και η ΝΔ με τον Α. Σαμαρά και τον ίδιο τον Κ. Μητσοτάκη σε θέση υπουργού. Το εκλογικό σώμα σταθερά και πάλι πριμοδότησε δυο κόμματα εξουσίας, χωρίς  καταλυτικές ρωγμές στο πολιτικοκοινωνικό σύστημα, και  ξαναγυρίζει στις ελπίδες για αλλαγή στο συσχετισμό δυνάμεων στο εσωτερικό μπλοκ εξουσίας που θα διασφαλίζει εκ νέου, στις καινούργιες συνθήκες της συρρικνωμένης οικονομίας που αποτελούν την νέα κανονικότητα, την αναπαραγωγή μικρομεσαίων και μικροαστικών στρωμάτων. Και η νέα κυβέρνηση της Ν.Δ  δεν χρειάζεται πια ούτε αυτή εκβιαστικά διλήμματα για συνέχιση της ασκούμενης πολιτικής. Αρκούν οι εκκλήσεις για ενότητα και υποσχέσεις για μέριμνα όλων των ελλήνων για να ενισχυθεί η πεποίθηση για την αναγκαιότητα της εφαρμοζόμενης πολιτικής.

 

               Το θετικό είναι η απώλεια της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης της Χρυσής Αυγής, που στην ευελπιστούμενη κανονικότητα ο χυδαίος λόγος της και η εγκληματική της δράση δεν έχει θέση. Η ηρεμία και η ασφάλεια που επιδιώκεται μετά την καταπράυνση, με απειλές, εκβιασμούς και υποσχέσεις, της οργής και της αγανάκτησης, έχει ανάγκη από ένα κατεστημένο σύστημα εξουσίας που να βασίζεται σε κανόνες και εγγυήσεις, έστω και πλαστές. Η  Χ.Α, με γλώσσα κατά του κατεστημένου, που ακόμα και στον καιρό της δικτατορίας χρησιμοποιούσε το παρακράτος, αποδομημένη από αντιφασιστικές και κομμουνιστικές δυνάμεις ενοχοποιήθηκε για την εγκληματική της δράση και περιθωριοποιήθηκε. Κι αν ο κυρίαρχος λόγος τη χρησιμοποίησε σαν φόβητρο, αν δεν γίνει αποδεκτή η κυρίαρχη επιλογή των μνημονίων, η αποκάλυψη του εγκληματικού της  χαρακτήρα έκανε τους ψηφοφόρους της ΧΑ να μην τολμούν να παραδεχτούν τη συμπόρευσή τους μ’ αυτήν. Εξάλλου η ΝΔ τους διευκόλυνε σ’ αυτό αφού δεν είχε πρόβλημα να στεγάσει φασιστικά …σταγονίδια, αρκεί να μη δηλώνουν την ταυτότητά τους. Και το κόμμα του Κ. Βελόπουλου αποδείχτηκε ένα καλό υποκατάστατο με …ολίγο ναζισμό για να στεγάσει φασίστες. Εξοικειωμένοι πια με την περιφρόνηση του ορθού πολιτικού λόγου, ακόμα και την προβολή της σωματικής βίας, ο κίνδυνος παραμένει για τις ρίζες του φασισμού στο πολιτικό σύστημα και ιδιαίτερα στην κοινωνία, αλλά και η δυναμική του αντιφασιστικού λόγου, που παρέσυρε εκών άκων και τον κυρίαρχο, θα κάνει δύσκολη την απροκάλυπτη παρουσία του.

 

               Η αναμέτρηση και σ’ αυτές τις εκλογές ήταν ανάμεσα στα κόμματα του αστισμού από τη μια και από την άλλη στον κομμουνιστικό κόμμα που συμπιέζεται για να συνθλιβεί, αλλά αντέχει και προχωρά σε νέους αγώνες. 

 

Αναρτήθηκε από  Dies brumalis