Είναι ανεκτές οι παράνομες επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής;

Του Γιώργου Παλιούρα, υποστράτηγου ΕΛ.ΑΣ. ε.α.

Πολλή συζήτηση γίνεται αυτές τις μέρες, ιδιαίτερα στα ΜΜΕ, για το επεισόδιο μεταξύ διαδηλωτών και ΜΑΤ στο άγαλμα του Τρούμαν και τη στάση του ΚΚΕ, που, κατά ορισμένους σχολιαστές, ανέχεται την κουλτούρα της βίας και πιστεύει ότι μπορεί να εξαιρείται από τους δημοκρατικούς κανόνες.

Βέβαια, οι σχολιαστές, υπερασπιζόμενοι το μονοπώλιο της κρατικής βίας, επιχειρούν στην ουσία να συγκαλύψουν τον λόγο ύπαρξης αυτών των μηχανισμών καταστολής, που δεν είναι άλλος από τον αποκλειστικό προσανατολισμό τους στο χτύπημα του αγωνιζόμενου λαού. Παραλείπουν να αναφέρουν ότι και η κρατική βία δεν είναι ανεξέλεγκτη, αλλά μπαίνει σε στοιχειώδεις κανόνες. Ιδιαίτερα για την αστυνομική βία και καταστολή η νομοθεσία προβλέπει ότι ο αστυνομικός, για την τήρηση και εφαρμογή του νόμου, προσφεύγει στη βία μόνο όταν είναι απολύτως αναγκαία και χρησιμοποιεί τα κατά το δυνατόν ηπιότερα μέσα.


Ακόμη όμως και αυτή η «νομιμότητα» της αστυνομικής δράσης δεν χαρακτηρίζει τον σχεδιασμό και τις ενέργειες των δυνάμεων καταστολής κάθε φορά που αντιμετωπίζουν τον αγωνιζόμενο λαό. Αντίθετα, κυριαρχεί μια βίαιη αντίληψη για τη μεθοδολογία της καταστολής, που παραβιάζει ακόμη και τους αστικούς δημοκρατικούς κανόνες, που επικαλούνται οι σχολιαστές και την έχουν γνωρίσει πολύ καλά οι διαδηλωτές, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, μαθητές, γυναίκες και παιδιά. Όλοι αυτοί έχουν αισθανθεί το «μέτρο» της νομιμότητας της αστυνομικής δράσης στα ανοιγμένα από τα γκλομπς κεφάλια τους και στα γεμάτα από χημικά πνευμόνια τους. Σε καμιά, όμως, από τις άδικες αυτές περιπτώσεις δεν έχει υπάρξει ο ανάλογος σχολιασμός και πολύ περισσότερο η διάθεση για έλεγχο και τιμωρία των υπαίτιων αστυνομικών.

Όταν, λοιπόν, οι πράξεις καταστολής που στρέφονται κατά του λαού είναι καταφανώς άδικες, δηλαδή παράνομες, καθένας έχει το δικαίωμα να αντιδράσει. Εξάλλου, η άμυνα δεν είναι τίποτε περισσότερο από τη φυσική αντίδραση του ανθρώπου που δέχεται άδικη επίθεση.

Στο επεισόδιο, λοιπόν, κατά την πορεία χιλιάδων διαδηλωτών, μπροστά στο άγαλμα του μακελάρη των λαών, δεν έχουμε τίποτε άλλο παρά μια άδικη επίθεση των δυνάμεων καταστολής ενάντια στο πλήθος των διαδηλωτών. Το λέκιασμα του λαομίσητου αγάλματος από μια μικρή ομάδα διαδηλωτών δεν δικαιολογεί τη βίαιη επίθεση κατά του πλήθους και αποτελεί σε κάθε περίπτωση καταχρηστική άσκηση βίας. Η επιχείρηση της εκ των υστέρων δικαιολόγησης από την κυβέρνηση, την Αστυνομία και το συνδικαλιστικό φορέα των αστυνομικών της άδικης επίθεσης των δυνάμεων καταστολής δεν πείθει κανέναν. Ούτε και τους ίδιους τους αστυνομικούς, που, μέσω του συνδικαλιστικού τους οργάνου, ζητούν να αποδεσμευτούν από τα καθήκοντα φύλαξης συγκεκριμένων ακίνητων στόχων. Προφανώς, το ιδεολόγημα για το συμβολισμό του αγάλματος Τρούμαν ως σύνδεσμο της σχέσης της χώρας μας με τον δυτικό κόσμο δυσκολεύεται πλέον να βρει θιασώτες μπροστά στα όσα εξελίσσονται σήμερα με τους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς ιμπεριαλιστές στην περιοχή μας.

Το άρθρο αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα «Τα Νέα», Παρασκευή 11 Οκτώβρη 2019. 

 902.gr