Η προχτεσινή πρώτη εφαρμογή του νόμου για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, με την απρόκλητη βία σε βάρος των αγωνιζόμενων υγειονομικών, ήρθε να επιβεβαιώσει τον χαρακτήρα και την αποστολή αυτού του τερατουργήματος.
Αυτοί που έφαγαν τα γκλομπ στο κεφάλι και τα χημικά, αυτοί που απωθήθηκαν με ξύλο και βρισιές από τα ΜΑΤ, δεν ήταν τίποτα «περιθωριακές μειοψηφίες», όπως έλεγε η κυβέρνηση για να δικαιολογήσει την ψήφιση του νόμου, αλλά γιατροί και νοσηλευτές, που δίνουν σε απίστευτα δύσκολες συνθήκες τη μάχη για την υγεία του λαού.
Και ποιο ήταν το έγκλημά τους; Το γεγονός ότι κινητοποιήθηκαν για να απαιτήσουν προσλήψεις και μονιμοποίηση του αναγκαίου προσωπικού στο δημόσιο σύστημα της Υγείας, μόνιμη και σταθερή δουλειά, νέες ΜΕΘ, ατομικά μέσα προστασίας και σχέδιο επίταξης του ιδιωτικού τομέα της Υγείας, για να προστατευτεί ο λαός από την πανδημία.
Αποδείχτηκε επομένως στην πράξη ότι στο στόχαστρο του νόμου μπαίνουν το εργατικό - λαϊκό κίνημα, η αγωνιστική διεκδίκηση, η οργάνωση και δράση που έχει στο επίκεντρο τα δικαιώματα και τις ανάγκες του λαού, όπως επεσήμαναν από την πρώτη στιγμή το ΚΚΕ και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Γίνεται καθαρό ότι και ο συγκεκριμένος νόμος είναι μέρος ενός κατασταλτικού πλέγματος, που ενισχύεται ολοένα και περισσότερο τα τελευταία χρόνια, για να αντιμετωπιστεί ο «εχθρός λαός». Νόμοι που εξ ορισμού βάζουν επιπλέον εμπόδια στη λαϊκή κινητοποίηση, στην απεργία και τη διαδήλωση, στη λειτουργία των σωματείων και των μαζικών φορέων.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο νόμος αυτός περιείχε και διατάξεις για την αντιμετώπιση του «ριζοσπαστισμού», θολώνοντας σκόπιμα και διευρύνοντας κατά πολύ το πεδίο εφαρμογής του. Στρώνεται και με αυτόν τον τρόπο το έδαφος για την ποινικοποίηση αγώνων, ακόμα και των ιδεών που αμφισβητούν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και παλεύουν να τον ανατρέψουν.
Πρόκειται για ένα κορδόνι, στο οποίο κάθε κυβέρνηση προσθέτει τους δικούς της κόμπους, για να κρατήσουν δεμένους τους εργαζόμενους. Είναι μέτρα που κουμπώνουν με το θεσμικό πλαίσιο που περιορίζει το απεργιακό δικαίωμα, το οποίο έχει την υπογραφή και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που παριστάνει τώρα τον θεματοφύλακα των «δημοκρατικών δικαιωμάτων».
Όλοι θυμούνται το κράτος και τα ΣΥΡΙΖΑίικα ΜΑΤ να πνίγουν στα χημικά τους συνταξιούχους έξω από το Μέγαρο Μαξίμου, να σπάνε στο ξύλο και να σέρνουν σε δίκη φοιτητές που διαδήλωναν ενάντια στις αμερικανοΝΑΤΟικές επεμβάσεις, να επιτίθενται σε πορείες εκπαιδευτικών, που γυρνούσαν σπίτι με ανοιγμένα κεφάλια μετά από διαδηλώσεις κ.ο.κ.
Σήμερα, εν μέσω πανδημίας και νέας οικονομικής κρίσης, το νομικό οπλοστάσιο για την ένταση της καταστολής ενισχύεται, κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Η αντιλαϊκή πολιτική όλων των κυβερνήσεων, η επίθεση στο εισόδημα και τα δικαιώματα των εργαζομένων πάει μαζί με τον αυταρχισμό και την τρομοκρατία, την προσπάθεια να μπουν στον γύψο οι εργατικοί αγώνες, να «προληφθεί» η λαϊκή δυσαρέσκεια και κυρίως να μη βρει ανατρεπτική διέξοδο.
Γιατί, για τις κυβερνήσεις και τα κόμματα του κεφαλαίου υπέρτατος «νόμος» είναι η εξυπηρέτηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας, δηλαδή των συμφερόντων της μειοψηφίας σε βάρος της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων.
Αυτός ο «νόμος» είναι που φέρνει την ένταση της εκμετάλλευσης, το ξεζούμισμα των εργαζομένων, τη διαρκή υποβάθμιση της Υγείας, της Πρόνοιας, της προστασίας του λαού. Αυτός είναι ο σιδερένιος «νόμος» που εφαρμόζουν μέσα κι έξω από τους χώρους δουλειάς κυβερνήσεις και εργοδοσία, αξιοποιώντας είτε το μαστίγιο είτε το καρότο.
Η απάντηση θα δοθεί με την οργανωμένη απειθαρχία του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Με ένταση της πάλης μέσα από τα σωματεία και τους μαζικούς φορείς, με την πιο πλατιά συστράτευση εργατόκοσμου με το ΚΚΕ, με συγκέντρωση δυνάμεων ενάντια στον πραγματικό εχθρό: Τα μονοπώλια και την εξουσία τους, το κράτος που με κάθε ευκαιρία δείχνει την εχθρότητά του απέναντι στο λαό για να θωρακίζει τα συμφέροντα της εργοδοσίας.
Μόνο έτσι ο λαός μπορεί να «βάλει στον πάγο» τους κατάπτυστους νόμους, μέχρι να στείλει στον αγύριστο τους ίδιους τους εμπνευστές τους: Το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τις ενώσεις τους.
Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Παρασκευής 2 Οκτώβρη 2020.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου