Είναι μέρες που κρίνονται πολλά περισσότερα από όσα σε άλλους αντίστοιχους απεργιακούς σταθμούς, αφού η πανδημία εξελίσσεται σε ένα τραγικό «σπιράλ» για τον λαό με ευθύνη κυβέρνησης και μεγαλοεργοδοσίας. Και αυτή η τραγωδία μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο από τη μέγιστη δράση του λαϊκού παράγοντα, μόνο αν χιλιάδες εργαζόμενοι περάσουν στην όχθη του οργανωμένου συλλογικού αγώνα, για άμεσα μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας. Αυτή είναι η ουσιαστική ατομική ευθύνη σήμερα, η ενίσχυση της συλλογικής πάλης και διεκδίκησης. Αλλωστε, το οργανωμένο εργατικό κίνημα απέδειξε ξανά τις τελευταίες μέρες, με ξεχωριστό σταθμό την αγωνιστική επέτειο του Πολυτεχνείου, ότι σε αντίθεση με το κράτος και την κυβέρνηση μπορεί να τηρήσει ουσιαστικά υγειονομικά πρωτόκολλα, ταυτόχρονα με την οργάνωση της διεκδίκησης.
Η απεργία της Πέμπτης 26 Νοέμβρη δεν είναι μια μάχη σε «κενό αέρος». Αποτελεί τον επόμενο «κρίκο» μιας σειράς αγωνιστικών πρωτοβουλιών, μέσα από τις οποίες ξεκαθαρίστηκε ότι ο λαός δεν σωπαίνει όπως θα ήθελαν η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία. Πάμε λοιπόν στην απεργία μετά τις μέρες δράσης για την Υγεία και τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, αλλά και με εφόδιο το κουράγιο που πήραμε από τις αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν στην Αθήνα και σε κάθε γωνιά της Ελλάδας στις 17 Νοέμβρη.
Είναι αλήθεια ότι στην απεργία αυτή δεν υπάρχει κλάδος και χώρος δουλειάς, όπου οι εργαζόμενοι να μην έχουν κάθε λόγο εκείνη τη μέρα να «πέσει ο γενικός διακόπτης», να υπάρξει ένα καθολικό lockdown στην παραγωγή, στις υπηρεσίες του ιδιωτικού και του κρατικού τομέα. Μόνο έτσι μπορεί να δείξει η εργατική τάξη, ο λαϊκός παράγοντας στην πράξη τη δύναμή του.
Οι απεργοί λοιπόν πρέπει να είναι πολύ περισσότεροι από κάθε άλλη φορά:
-- Πρώτον, γιατί το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τα Εργασιακά αποτελεί μια πολύ σοβαρή εξέλιξη. Είναι ένα ακόμα μπουρλότο στα θεμέλια των εργασιακών σχέσεων, που αν περάσει και μάλιστα χωρίς αντιδράσεις, θα το πληρώνουν πολύ ακριβά η σημερινή και η αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης. Μιλάμε για τις ανατροπές του αιώνα, αφού καταργείται και διά νόμου το 8ωρο και νομιμοποιείται η 10ωρη εργασία. Το νομοσχέδιο φέρνει τις απλήρωτες υπερωρίες, την επέκταση και γενίκευση της δουλειάς τις Κυριακές. Επίσης, νέες μειώσεις στους μισθούς, ενώ ήδη έχει θεσμοθετηθεί μισθός των 200 ευρώ, στο όνομα τάχα της αντιμετώπισης της ανεργίας. Αν δεν συναντήσει εμπόδια η καθιέρωση αυτής της ζούγκλας σήμερα, θα είναι απείρως πιο δύσκολο να εμποδιστεί η εφαρμογή της από την εργοδοσία αύριο. Χώρια που η κυβέρνηση έχει ήδη εξαγγείλει νέες αντιδραστικές αλλαγές στην Κοινωνική Ασφάλιση, επιβεβαιώνοντας ότι θέλει να ξεμπερδεύει με ένα πακέτο βάρβαρων μεταρρυθμίσεων μέσα στην πανδημία, μπας και πιάσει τον λαό στον ύπνο.
-- Δεύτερον, γιατί την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση με το αντεργατικό νομοσχέδιο τελειοποιεί την «ασυλία» που απολαμβάνει η εργοδοσία για να ξεδιπλώνει την επίθεσή της στην εργατική τάξη, της προσφέρει άλλο ένα δωράκι. Φιλοδοξεί να την απαλλάξει από τη διεκδίκηση των εργαζομένων, επιχειρεί να ξεδοντιάσει τα συνδικάτα, το μόνο εργαλείο που έχει απομείνει στους εργαζόμενους για να διεκδικούν. Μετά την προσπάθεια περιστολής του απεργιακού δικαιώματος από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, μετά τον νόμο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, σειρά έχει η επίθεση στην ίδια την οργάνωση των εργαζομένων στα σωματεία και τους άλλους φορείς τους.
-- Τρίτον, γιατί ακόμα και να μην υπήρχε το νομοσχέδιο, η κατάσταση που βιώνουν οι εργαζόμενοι φτάνει και περισσεύει για να οργανωθεί ο απεργιακός αγώνας, για την υγεία και τα δικαιώματα του λαού. Γιατί κάθε μέρα πια αποδεικνύονται με τον πιο τραγικό τρόπο οι εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης στη διαχείριση της πανδημίας. Τα τεράστια κενά στο δημόσιο σύστημα Υγείας, η άρνηση της κυβέρνησης να πειράξει έστω και μια τρίχα από την καπιταλιστική κερδοφορία, θα χειροτερέψουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση, κάτι που φάνηκε στον τραγέλαφο με την «επίταξη». Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν δεν κινητοποιηθεί αποφασιστικά ο λαός, τα αποτελέσματα θα είναι πολύ χειρότερα. Οι εργαζόμενοι όχι μόνο θα μετράνε όλο και περισσότερα θύματα ανάμεσά τους, αλλά θα βρεθούν και φορτωμένοι με τα βάρβαρα μέτρα που ήρθαν για να μείνουν.
-- Τέταρτον, γιατί πρέπει να πάρει άλλη μια επιθετική απάντηση η προσπάθεια της κυβέρνησης να βάλει φίμωτρο στους αγώνες και τις διεκδικήσεις. Μέσα από την επιτυχία της απεργίας, μπορεί να δείξει ο εργαζόμενος ότι κάτω και από τις πιο δύσκολες συνθήκες, η διέξοδος δεν βρίσκεται στον ατομικό δρόμο, αλλά στη συλλογική οργανωμένη δράση. Γιατί, μετά και το όργιο καταστολής που εξαπέλυσε η κυβέρνηση στις 17 Νοέμβρη στο κέντρο της Αθήνας και αλλού, ακόμα και οι πιο δύσπιστοι το βλέπουν καθαρά: Η πανδημία αξιοποιείται σαν πρόσχημα για να μπει φίμωτρο στη λαϊκή πάλη, για να μετατεθούν οι εγκληματικές ευθύνες για τη γύμνια του κρατικού συστήματος Υγείας στον λαό που αγωνίζεται και όχι στις κυβερνήσεις και το κεφάλαιο που μας έφεραν σ' αυτά τα χάλια.
-- Πέμπτον, γιατί είμαστε ακόμα στην αρχή της οικονομικής κρίσης και ήδη φαίνονται τα αποτελέσματά της, στα εκατοντάδες λαϊκά νοικοκυριά που μένουν χωρίς εισόδημα, στην ένταση της εκμετάλλευσης, στην ένταση των πλειστηριασμών. Σε όλα εκείνα δηλαδή που αποτελούν την άλλη όψη των παχυλών χρηματοδοτήσεων των επιχειρηματικών ομίλων από την κυβέρνηση και την ΕΕ, που θα πληρωθούν πολλαπλά από τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.
Στις 26 Νοέμβρη δεν πρέπει να υπάρξει χώρος δουλειάς που δεν θα φτάσει το απεργιακό μήνυμα σε κυβέρνηση και εργοδοσία. Αυτό είναι που θα δείξει την αποφασιστικότητα των εργαζομένων, αλλά και τη δυνατότητα που υπάρχει να συγκεντρωθούν δυνάμεις ικανές να σμπαραλιάσουν τους αντεργατικούς νόμους.
Γιατί ό,τι κι αν σκαρφιστούν η κυβέρνηση, ο ΣΕΒ, οι εργατοπατέρες τους στο εργατικό κίνημα και οι δυνάμεις καταστολής τους προκειμένου να βάλουν στο γύψο τους αγώνες, ένα πράγμα δεν μπορούν να κάνουν: Να δουλέψουν όπως δουλεύουν καθημερινά κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες εκατομμύρια εργαζόμενοι. Εκεί βρίσκεται η δύναμη της εργατικής τάξης.
Γιατί οι βιομήχανοι δεν μπορούν να ανοίξουν ούτε έναν διακόπτη χωρίς τους εργάτες. Οι μεγαλοκατασκευαστές δεν ξέρουν ούτε πώς πιάνεται το μυστρί των οικοδόμων. Οι εφοπλιστές δεν μπορούν να σηκώσουν ούτε άγκυρα χωρίς τους ναυτεργάτες. Οι μεγαλέμποροι δεν ξέρουν ούτε πού βρίσκονται οι αποθήκες τους, στις οποίες στενάζουν οι εργαζόμενοι αυτές τις μέρες με το ηλεκτρονικό εμπόριο, δεν έχουν ιδέα πώς να γεμίσουν τα ράφια τους με προϊόντα, ούτε πώς να τα «χτυπήσουν» στις ταμειακές στα σούπερ μάρκετ. Οι τραπεζίτες δεν έχουν ιδέα από την τηλεργασία στην οποία λιώνουν κάθε μέρα οι εργαζόμενοι στον χρηματοπιστωτικό τομέα, όπως και στις Τηλεπικοινωνίες.
Τη μέρα της απεργίας λοιπόν πρέπει να κάνουμε ακόμα πιο δυνατή τη φωνή κάτω από τις μάσκες, αποδεικνύοντας τη δύναμή μας. Τα τηλέφωνα και τα λάπτοπ της τηλεργασίας να σταματήσουν, κι ας περιμένουν στο «connecting» τα αφεντικά, όπως μέρες τώρα περιμένουν χιλιάδες μαθητές και δάσκαλοι στο τηλε-μαρτύριο της τηλεκπαίδευσης. Να είναι μέρα που εργοστάσια, εργοτάξια, καράβια και άλλοι μεγάλοι χώροι δουλειάς θα απεργήσουν. Που στις αστικές συγκοινωνίες θα ακουστεί ένα στεντόρειο «ως εδώ» με την αθλιότητα της σαρδελοποίησης. Που στο Εμπόριο, στις μεγάλες αποθήκες και όπου αλλού συνωστίζονται καθημερινά χιλιάδες εργαζόμενοι, θύματα των «υγειονομικών πρωτοκόλλων» - λάστιχο, θα δοθεί ένα ελάχιστο παράδειγμα του τι σημαίνει «παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας». Μπορεί η απεργία να αποτελέσει ένα εφαλτήριο στον αγώνα που θα έχει διάρκεια και συνέχεια την επόμενη μέρα.
Οι εργαζόμενοι έχουν μεγάλη δύναμη και πρέπει αυτήν τη δύναμη να τη νιώσουν κυβέρνηση και επιχειρηματικοί όμιλοι. Αυτή είναι η πιο σημαντική ευθύνη που πρέπει να αναλάβει η εργατική τάξη και ο λαός, και η μόνη που μπορεί να δώσει πραγματική διέξοδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου