Ο γνωστός... «μουτζούρης»

 

Εχει γίνει πια ρουτίνα. Κάθε φορά που με ευθύνη της κυβέρνησης πλησιάζει μια καμπή στην πανδημία η οποία αποκαλύπτει τις ελλείψεις σε στοιχειώδη μέτρα προστασίας, επιστρατεύονται οι κάθε είδους περιθωριακοί «ψεκασμένοι». Τα ίδια έκανε και πέρυσι το φθινόπωρο, όταν άνοιξε τα σχολεία στοιβάζοντας κατά δεκάδες τους μαθητές σε ακατάλληλες αίθουσες και χωρίς να έχει εξασφαλίσει συνθήκες υγείας και ασφάλειας. Και τότε ανακάλυπτε τους «αρνητές», με τα παπαγαλάκια της να τους υπερπροβάλλουν, ώστε αφενός να δυσφημίζονται οι δίκαιες διεκδικήσεις μαθητών - γονιών - εκπαιδευτικών και αφετέρου να αποποιούνται τις ευθύνες τους η κυβέρνηση και το κράτος. Τώρα που γίνεται ορατός ο κίνδυνος να κυριαρχήσει μια νέα μετάλλαξη του ιού, προκαλώντας νέα έξαρση ακόμα και μέσα στο καλοκαίρι, η κυβέρνηση καταφεύγει πάλι στους βολικούς «αρνητές», αυτήν τη φορά όχι της μάσκας αλλά των εμβολίων.

Ποιο είναι το μήνυμά της; «Εμείς ό,τι ήταν να κάνουμε το κάναμε... Τα εμβόλια υπάρχουν, κόψτε το κεφάλι σας. Αν έρθει 4ο κύμα θα φταίνε οι "ασυνείδητοι"». Με λίγα λόγια, στο έδαφος των αντιφάσεων και των παλινωδιών της στη διαχείριση της πανδημίας, με τα ανταποδοτικά χαρτζιλίκια και την αποθέωση της ατομικής ευθύνης, θέτει κάλπικα διλήμματα όπως «Προνόμια για εμβολιασμό ή 4ο κύμα, νέο "κρασάρισμα" στις ΜΕΘ και δυσβάσταχτες οικονομικές επιπτώσεις». Μόνο που για την καθυστέρηση στους εμβολιασμούς, την πιθανότητα 4ου κύματος και το πιθανό νέο «κρασάρισμα» στις ΜΕΘ δεν φταίει ο λαός, αλλά είναι αποτελέσματα της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής: Της εμπορευματοποίησης της Υγείας και του Φαρμάκου, της ασυλίας στους επιχειρηματικούς ομίλους για τα πρωτόκολλα - λάστιχο και του δόγματος της «ατομικής ευθύνης», που συνοδεύει κάθε της βήμα. Οσο όμως η κυβέρνηση παίζει τον «μουτζούρη» στο φόντο μιας τραγωδίας, τόσο οι υγειονομικοί και τα εργατικά σωματεία προβάλλουν τις δίκαιες διεκδικήσεις για πραγματικά μέτρα προστασίας, για ουσιαστική ενημέρωση για τους εμβολιασμούς και για ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας.

Αυτονομία

Δύο «ενδιαφέροντες πυλώνες» είδε ο Τύπος στην παρουσίαση του νομοσχεδίου για την Εκπαίδευση. Ο ένας ήταν η «αξιολόγηση των εκπαιδευτικών» και ο άλλος η «αυτονομία στα σχολεία» για δραστηριότητες εκτός προγράμματος. Ειδικά για την «αυτονομία», διαβάσαμε το εξής σχόλιο: «Εδώ, λογικά, θα εμπλακούν και οι γονείς. Και έτσι μπορεί να δούμε τα πάντα. Από ημερίδες για νεανική επιχειρηματικότητα, μέχρι εκδηλώσεις αλληλεγγύης σε μακρινούς δοκιμαζόμενους λαούς που αντιμάχονται τον καπιταλισμό. Μόνο που αν η Κηφισιά ασχολείται με τις start up και η Καισαριανή με την Παλαιστίνη, το πρόβλημα δεν θα βρίσκεται στις ανισότητες, αλλά στα μυαλά των ανθρώπων». Με τον τρόπο τους δίνουν περιεχόμενο στην «αυτονομία» που ετοιμάζουν για το σχολείο όπου οι μαθητές θα «εμβαθύνουν» σε έννοιες όπως η επιχειρηματικότητα και η αξιοποίηση της τεχνολογίας με σκοπό το κέρδος, ενώ αξίες όπως η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη θα εξοστρακίζονται ως «μπανάλ» και «ξεπερασμένες», συμπληρώνοντας μ' αυτόν τον τρόπο το επίσημο πρόγραμμα του σχολείου, που ενθαρρύνει τον ατομισμό και αναπαράγει τον ανορθολογισμό. Δείχνουν πάντως και την ανησυχία τους για το πώς η παρέμβαση γονέων, εκπαιδευτικών και μαθητών μπορεί να τους χαλάσει τη σούπα, φυτεύοντας τον σπόρο της αμφισβήτησης στις κυρίαρχες επιλογές τους, ανοίγοντας μέτωπο σ' αυτές μέσα και έξω από τα σχολεία. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το βρίσκουν διαρκώς μπροστά τους, πιο μαζικά, πιο αποφασιστικά, πιο οργανωμένα.

Ξέπλυμα

Το «ο νεκρός δεδικαίωται» δεν φαίνεται να επιβεβαιώνεται στην περίπτωση του Ντόναλντ Ράμσφελντ, του οποίου ο πρόσφατος θάνατος αναζωπύρωσε την κριτική μέσα και έξω από τις ΗΠΑ για ορισμένες επιλογές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής την περίοδο που ο ίδιος ήταν υπουργός Αμυνας. Ξεχωρίζει βέβαια η επέμβαση στο Ιράκ το 2003, που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για γενικευμένη ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή και οι συνέπειες της οποίας συνεχίζονται μέχρι τις μέρες μας. Του καταλογίζουν λοιπόν τη σκόπιμη παραπλάνηση της τότε κυβέρνησης Μπους, με «στοιχεία» που αποδείκνυαν τάχα ότι ο Σ. Χουσεΐν διέθετε χημικά όπλα, ως άλλοθι για την επέμβαση στο Ιράκ. 20 χρόνια μετά, βέβαια, το «ανάθεμα» στον Ράμσφελντ αξιοποιείται ως «πλυντήριο» για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, που βαρύνεται με απείρως περισσότερα εγκλήματα από την επέμβαση στο Ιράκ. Σε κάθε περίπτωση, το «γεράκι του πολέμου» - όπως και όσοι προηγήθηκαν ή τον διαδέχτηκαν - δεν λειτουργούσε ούτε μόνος του, ούτε σε «κενός αέρος». Υπηρέτησε με συνέπεια τα συμφέροντα του αμερικανικού κεφαλαίου, που το 2003 τέθηκε επικεφαλής της «συμμαχίας των προθύμων» απέναντι στον «άξονα του κακού», για να εδραιώσει τη θέση του απέναντι σε ανταγωνίστριες δυνάμεις. Θυμίζουμε μάλιστα ότι στους «πρόθυμους» από το ευρωατλαντικό στρατόπεδο προσέτρεξε τότε και η ελληνική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, όπως και άλλα αστικά κόμματα, ενώ από τη βάση της Σούδας διεκπεραιώθηκε ένα κρίσιμο μέρος της πολεμικής επιχείρησης ενάντια στο Ιράκ. Τα διδάγματα εκείνης της περιόδου διατηρούν την αξία τους σήμερα, που τα σύννεφα των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων πυκνώνουν επικίνδυνα και η πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ αμφισβητείται στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Οπως και η πείρα από τους αντιπολεμικούς - αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες του λαού, όπου πρωταγωνίστησε το ΚΚΕ.

Ριζοσπάστης