Ο καλός τζόγος!

Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εργασίας και άλλα στελέχη της κυβέρνησης έχουν πάρει αμπάριζα κανάλια, εφημερίδες, ραδιόφωνα για να διαφημίσουν τα «καλά» του τζογαρίσματος των εισφορών. Και τι δεν έχουμε ακούσει: Το νέο σύστημα επικουρικών συντάξεων θα δώσει μεγαλύτερες αυξήσεις, δεν αφορά τους παλιούς ασφαλισμένους, θα σώσει τις συντάξεις από τους κίνδυνους του δημογραφικού και πάει λέγοντας! «Λίγα βάζεις, πολλά παίρνεις», όπως λέγανε παλιά οι παπατζήδες! 'Η, στο πιο σύγχρονο, θυμίζουν ασφαλιστές που πουλάνε χρηματοπιστωτικά προϊόντα για λογαριασμό των μεγάλων επιχειρήσεων. Η τακτική τους γνωστή: Ολα ωραία, μεγάλες πιθανές αποδόσεις και φοβερές καλύψεις. Κάπου - κάπου πετούν και τη λέξη «εγγύηση» για να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση ότι «μόνο κερδισμένος μπορείς να βγεις», και μιλούν σαν να είναι η σύνταξη επενδυτικό προϊόν και όχι κοινωνικό δικαίωμα, υποχρέωση, στις σημερινές συνθήκες, του κράτους και των εργοδοτών να την παρέχουν. Τζόγος όμως σημαίνει και ρίσκο, και το κόστος του ρίσκου - που θα πληρώνει πάντα η πλειοψηφία των ασφαλισμένων - θα κάνει τη σύνταξη άπιαστο όνειρο, που θα κάνει φτερά. Φτερά μαζί θα κάνουν και οι ευθύνες κράτους, ασφαλιστικών ταμείων κ.λπ.

Μην ξεχνιόμαστε...

Αναδεικνύοντας το πώς η καπιταλιστική κρίση έχει επιταχύνει τις διεργασίες στον ανταγωνισμό ΗΠΑ - Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, ο Αμερικανός πρέσβης, από το βήμα συνεδρίου του Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου στη Θεσσαλονίκη, είπε: «Η οικονομία των ΗΠΑ θα είναι ο κύριος μοχλός της ανάκαμψης της διεθνούς ανάπτυξης για το 2021. Μεγαλύτερος από την Κίνα ή οποιονδήποτε άλλο». Με τον τρόπο αυτό ο Αμερικανός πρέσβης, που όπως είπε «ανακαλύπτει» συνεχώς στα πολυάριθμα ταξίδια του στη Β. Ελλάδα επιχειρήσεις που «ανοίγονται» επιχειρηματικά στις ΗΠΑ, επιδοκίμασε την επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης να «δέσει» τα συμφέροντά της στο ευρωατλαντικό άρμα, προσθέτοντας μάλιστα πως οι προτεραιότητες των κυβερνήσεων Μπάιντεν και Μητσοτάκη ταυτίζονται, καθώς στο επίκεντρο και των δύο έχει τεθεί η στήριξη των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων που επενδύουν στην «πράσινη» Ενέργεια και στην ψηφιακή μετάβαση. Οχι ότι έχει υπάρξει καμιά αμφιβολία για τις επιλογές της ελληνικής αστικής τάξης, αλλά στον «όμορφο κόσμο» των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών καμία συμμαχία δεν είναι αιώνια και κάποια πράγματα πρέπει να επαναλαμβάνονται...

Κάθε λιμάνι...

Κάθε λιμάνι... και καημός. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για το λιμάνι της Μυτιλήνης, που «βούλιαξε» το Σάββατο το βράδυ από τη μεγαλύτερη συγκέντρωση που έχει δει το νησί εδώ και δεκαετίες, στο πλαίσιο του Αντιιμπεριαλιστικού Διημέρου της ΚΝΕ, με τη συμμετοχή και των συντρόφων από το Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας και την ΚΝ Τουρκίας, και για τον... καημό των διαφόρων Ραν ταν πλαν τύπου Μπογδάνου, φασιστοειδών τύπου Τζήμερων, χρυσαυγιτών και πάει λέγοντας. Το θέαμα, και πιο πολύ το μήνυμα του Διημέρου της κοινής πάλης των δύο λαών απέναντι στα σχέδια των δύο αστικών τάξεων και των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, παραήταν οδυνηρό για τα ευαίσθητα νεύρα τους, με αποτέλεσμα διάφορα παραμιλητά με αναρτήσεις περί «ολοκληρωτισμών», με ολίγη από λάσπη, εξυπνακισμούς και πάει λέγοντας.

Το βασικό που ενοχλεί και τους εθνικιστές αλλά και τους κοσμοπολίτες ΝΑΤΟικούς και λυσσάνε, είναι το μήνυμα που έστειλε το Διήμερο: Οι δύο λαοί έχουν τη δύναμη, θα στείλουν το σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης και των πολέμων στα σκουπίδια, για να ζήσουν ειρηνικά, με συνεργασία και φιλία, με ισότιμες αμοιβαίες σχέσεις.

Δεν στρογγυλεύεται

Από «φιλόδοξη» έως και «ουτοπική» χαρακτηρίζεται η πολυδιαφημισμένη ως «ιστορική» συμφωνία του G7 για «φόρους στα εταιρικά κέρδη», η οποία προβλήθηκε ως μία από τις ...«τομές» που έφερε ο Μπάιντεν στη διεθνή οικονομία για την αντιμετώπιση των «ανισοτήτων». Οπως εντοπίζει ο «Economist», «είναι πολύ πιθανό η όλη προσπάθεια να εξαντληθεί στην έκφραση καλών προθέσεων και οι συμφωνίες να μείνουν ανεφάρμοστες», αφού σκοντάφτουν (πού αλλού;) στις αντιθέσεις ανάμεσα σε ισχυρά κράτη και ομίλους, και κυρίως στις απαραβίαστες «ελευθερίες» του κεφαλαίου. Μία από αυτές είναι και η «ελευθερία» να ταξιδεύει προς τις χώρες με χαμηλούς συντελεστές φορολόγησης, ενώ ήδη μια σειρά κράτη απειλούν να μπλοκάρουν τη σχετική ρύθμιση, μαζί βέβαια με μια βροχή «εξαιρέσεων» για «επενδύσεις μείζονος εθνικής σημασίας». Ακόμα και η εξέλιξη τέτοιων ρυθμίσεων, που βέβαια δεν είχαν ως στόχο καμιά «φορολογική δικαιοσύνη», αλλά την εξασφάλιση πόρων για τα πακέτα στήριξης των «πράσινων» επενδυτικών σχεδιασμών, διαλύει τους μύθους για έναν πιο «δίκαιο και ισότιμο» καπιταλισμό, για το οποιοδήποτε «στρογγύλεμα» της βαρβαρότητας.

Ριζοσπάστης