Πώς ξέσπασε η απεργία
Η υφαντουργία του Νότου των Ηνωμένων Πολιτειών μόλις χρονολογείται από τρία χρόνια. Οι μεγιστάνες της υφαντουργίας του Βορρά εζητούσαν το μέσον να παράγουν φτηνότερα και άρχισαν να χτίζουν μεγάλα υφαντουργία στον Νότο στηριζόμενοι στη φτηνή εργασία των νέγρων και των αγροτών. Ο πληθυσμός που ζούσε από το κυνήγι και την εκμετάλλευση των δασών τραβήχτηκε εύκολα στα εργοστάσια με τον μισθό των 25 δολλαρίων την εβδομάδα.
Η ταξική συνείδηση που αναπτύσσεται πολύ αργά στα εργατικά στρώματα που είνε από γενεές στα εργοστάσια έκανε εδώ γιγάντια βήματα. Οταν οι εργάτες είδαν ότι τα μεροκάματά τους έπεφταν λόγω της συστηματοποίησης σε 8 ή 10 δολλάρια την εβδομάδα και αύξαναν οι ώρες της δουλιάς άρχισαν να αμύνωνται. Από τον Απρίλη οι επαναστάτες εργάτες της υφαντουργίας της Βορείου Καρολίνας βρίσκονται σε απεργία κάτω από την καθοδήγηση της Εθνικής Ομοσπονδίας της Υφαντουργίας. Η απεργία τώρα περιλαμβάνει 16.000 εργάτες. Για πρώτη φορά στην ιστορία του εργατικού κινήματος των Ηνωμένων Πολιτειών οι λευκοί και μαύροι εργάτες διεξάγουν μια πάλη από κοινού ενάντια στους εκμεταλλευτές τους.
Οι εργοδότες γνωρίζουν καλά τη σημασία της απεργίας. Γι' αυτό χρησιμοποιούν όλα τα μέσα και η τρομοκρατία τους ξεπερνάει κατά πολύ στην σκληρότητα τις φασιστικές μεθόδους που χρησιμοποιούνται στην Ευρώπη.
Το κέντρο της απεργίας είνε στη Γαστονία (Βόρειος Καρολίνα). Η Γαστονία κυριαρχείται από την Εταιρεία Μάνβιλ - Ζούνκερς. Ολη η πόλη, συμπεριλαμβανομένων και των αρχών, βρίσκεται στα χέρια της Εταιρείας. Οπως σ' όλες τις πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών η διοίκηση και η δικαιοσύνη βρίσκονται στα χέρια των καπιταλιστών.
Οι απεργοί κλωστοϋφαντουργοί που φυλακίστηκαν μετά την επίθεση της αστυνομίας της Γαστονίας |
Οι εργάτες διώχτηκαν από τις παράγκες που ανήκουν στους εργοδότες και υποχρεώθησαν να παν να πλαγιάσουν κάτω από σκηνές. Παρ' όλες όμως τις δυσκολίες είνε αποφασισμένοι να συνεχίσουν την πάλη μέχρι των άκρων.
Η αστυνομία σκοτώνει και πληγώνει πολλούς εργάτες
Στις 7 Ιουνίου, ενώ οι απεργοί οργάνωναν μια μεγάλη συγκέντρωση η αστυνομία και η ιδιωτική φρουρά των εργοστασίων, επετέθη στα γραφεία της απεργίας και επυροβόλησε τις γυναίκες και σκότωσε και πλήγωσε πολλούς εργάτες. Κατά τη διάρκεια της πάλης που επηκολούθησε πληγώθηκε θανάσιμα ο διευθυντής της αστυνομίας της Γαστονίας.
Ο θάνατος του διευθυντού της αστυνομίας εχρησίμευσε ως πρόσχημα για πιο αυστηρές καταδιώξεις. Εγιναν μαζικές συλλήψεις. Δέκα πέντε από τους απεργούς, μεταξύ των οποίων και τρεις γυναίκες, κατηγορούνται επί δολοφονία, 58 επί απόπειρα δολοφονίας. Οι 15 κύριοι κατηγορούμενοι προορίζονται για την ηλεκτρική καρέκλα.
Τρομερά βασανιστήρια
Οι φυλακισμένοι υφίστανται τρομερά βασανιστήρια στις φυλακές. Ρίχνουνε μέσα στις φυλακές δακρυγόνα αέρια και τα αφήνουν ολόκληρες ώρες.
Ο αστικός Τύπος χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για να εξεγείρει τον πληθυσμό εναντίον στους απεργούς. Το μέρος που είνε εγκατεστημένη η Εργατική Βοήθεια φρουρείται με τον πιο προσεχτικό τρόπο από τους απεργούς γιατί ο αστικός Τύπος σπρώχνει ανοιχτά τον πληθυσμό να το καταστρέψει. Οι κρατούμενοι ευρίσκονται συνεχώς υπό την απειλή να λυντσαρισθούν.
Οι εργοδότες απαγορεύουν στους μεγάλους οίκους επισιτισμού να πωλούν τα εμπορεύματά τους στους απεργούς και στην Εργατική Βοήθεια. Το ταχυδρομείο αρνείται να μεταβιβάσει τις επιστολές της Εργατικής Βοήθειας γιατί φέρουν τη σφραγίδα «Εμποδίσετε το δικαστικό πραξικόπημα της Γαστονίας».
Η άλυσση των δολοφονιών που άρχισε με τον Σάκκο και Βανζέττι θα συνεχισθεί με τους 15 φυλακισμένους. Το διεθνές προλεταριάτο πρέπει να ξεσηκωθεί ενάντια στην δολοφονία αυτή της αστικής δικαιοσύνης. Πρέπει να εννοήσει ότι η πάλη αυτή διεξάγεται όχι μόνο ενάντια στους εργάτες της υφαντουργίας της Γαστονίας αλλά αποτελεί μέρος της γενικής επίθεσης που διεξάγει το κεφάλαιο ενάντια στο προλεταριάτο ολόκληρου του κόσμου και ότι διαδηλώνον την αλληλεγγύη του στους συντρόφους της Γαστονίας αγωνίζεται ταυτόχρονα και για τη δική του απελευθέρωση.
Για μια «άγνωστη», μα ηρωική σελίδα της ιστορίας του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ έγραφε ο «Ριζοσπάστης» στις 31 Αυγούστου 1929.
Πράγματι, όπως σημείωνε και τότε ο ανταποκριτής του «Ριζοσπάστη», οι ιδιοκτήτες των κλωστοϋφαντουργείων κατέφυγαν στον Νότο, «όπου δεν υπήρχαν εργατικά σωματεία, προκειμένου να προσλάβουν υποταγμένους εργάτες από τις τάξεις των φτωχών λευκών». Τα σχέδιά τους, όμως, για εκμετάλλευση δίχως όρια έπεσαν στο κενό. Ηταν τέτοια η αγριότητα και η εντατικοποίηση της εργασίας, που οι εργάτες και οι εργάτριες δεν μπορούσαν παρά να ξεσηκωθούν.
Η πρώτη απεργία σε κλωστοϋφαντουργείο ξέσπασε στο Τένεσι και εξαπλώθηκαν και σε άλλες πόλεις της Βόρειας και Νότιας Καρολίνας. Στην Γκαστόνια, η απεργία καθοδηγούνταν από την Εθνική Ενωση Εργατών Κλωστοϋφαντουργείων, της οποίας οι ηγέτες ήταν κομμουνιστές και δεχόταν ως μέλη και λευκούς και μαύρους εργάτες.
Στις άλλες πόλεις, οι απεργίες έληγαν με την ικανοποίηση κάποιων αιτημάτων. Διαφορετικά εξελίχθηκαν τα πράγματα στην Γκαστόνια:
«Εκεί οι απεργοί ζούσαν σε αντίσκηνα, δεν δέχτηκαν να αποκηρύξουν τους κομμουνιστές ηγέτες τους και συνέχισαν να απεργούν. Οι ιδιοκτήτες των κλωστοϋφαντουργείων έφεραν απεργοσπάστες και έτσι συνεχίστηκε η λειτουργία των εργοστασίων. Οι απεργοί άρχισαν να απελπίζονται. Σημειώνονταν βίαιες συγκρούσεις με την αστυνομία. Μια σκοτεινή βραδιά, στη διάρκεια μιας μάχης, σκοτώθηκε ο αρχηγός της αστυνομίας. Δεκαέξι απεργοί και υποστηρικτές τους παραπέμφθηκαν σε δίκη για φόνο. Μεταξύ τους ήταν και ο Φρεντ Μπιλ, οργανωτικό στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος. Τελικά εφτά απεργοί κρίθηκαν ένοχοι και καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης από 5 ως 20 χρόνια. Αφέθηκαν ελεύθεροι με την καταβολή εγγύησης και εγκατέλειψαν τη Βόρεια Καρολίνα. Οσοι ήταν κομμουνιστές διέφυγαν στη Σοβιετική Ενωση. Ομως, παρά τις ήττες, τους ξυλοδαρμούς και τους φόνους, αυτή ήταν η αρχή του συνδικαλισμού στα κλωστοϋφαντουργεία στο Νότο». (Howard Zinn, «Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών», εκδ. «Αιώρα», Αθήνα, 2009, σελ. 427 - 428).
Βλ. περισσότερα:
- Ρ. Ο. Μπόγερ - Χ. Μ. Μορέ, «Η άγνωστη ιστορία του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2020.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου