Στις λεπτομέρειες

ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να κρυφτούν αλλά η ...χαρά δεν τους αφήνει. Γι' αυτό τις τελευταίες μέρες βρίσκονται σε ένα ιδιότυπο «blame game» για το ποιος «δυναμιτίζει» τη συναίνεση, με αφορμή τη μη υπουργοποίηση Αποστολάκη. Η μεν ΝΔ κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι αποκαλύφθηκαν οι υποκριτικές εκκλήσεις για συναίνεση, ειδικά στο «εθνικό ζήτημα» της Πολιτικής Προστασίας. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ απαντάει ότι αυτός επιδιώκει ουσιαστική συναίνεση και όχι πυροτεχνήματα, πετώντας το μπαλάκι στη ΝΔ για τους χειρισμούς της. Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις Τζανακόπουλου σε ραδιοφωνικό σταθμό. Αφού πρώτα «κοκόρισε» ότι «δεν υπάρχει κανένα περιθώριο συναίνεσης με τον κ. Μητσοτάκη», επειδή «υλοποιεί μια ακραία νεοφιλελεύθερη, ταξική και ακροδεξιά πολιτική», στη συνέχεια άρχισε να απαριθμεί και να αναλύει τις προϋποθέσεις που θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ για να υπάρξει συναίνεση με τη ΝΔ! Οπως είπε, στην περίπτωση Αποστολάκη, η κυβέρνηση δεν επιδίωξε καμιά «πολιτική, στρατηγική, επιχειρησιακή συνεννόηση» με τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το κόμμα του «ήθελε συγκεκριμένες πολιτικές προϋποθέσεις, και κυρίως συμφωνία των πολιτικών αρχηγών και επί του προσώπου», αφού θα είχαν ικανοποιηθεί «άλλες πολιτικές, στρατηγικές και επιχειρησιακές προϋποθέσεις (...) Και τούτο προϋποθέτει συζήτηση μεταξύ των πολιτικών αρχηγών». Με άλλα λόγια, στις «λεπτομέρειες» κρίθηκε η μη υπουργοποίηση του Αποστολάκη, ως επιστέγασμα της συναντίληψης των δύο κομμάτων για την Πολιτική Προστασία και όχι μόνο. Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού η στρατηγική τους σύμπλευση για την ανάκαμψη του κεφαλαίου είναι το πραγματικό έδαφος όπου «ωριμάζει» ακόμα και ο διορισμός υπουργών «κοινής αποδοχής», όπως είχε ζητήσει και στο παρελθόν ο ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή τη διαχείριση της πανδημίας...

«Νέο κεφάλαιο»

«Την 1η Νοέμβρη (σ.σ. 2020) ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην ελληνική αγορά Ενέργειας», έλεγε ο τότε υπουργός Ενέργειας, Κ. Χατζηδάκης, καθώς «υιοθετούμε επιτέλους το ευρωπαϊκό μοντέλο λειτουργίας της αγοράς Ενέργειας», το περιβόητο τότε «target model». Δηλαδή, το τελευταίο στάδιο στη διαδικασία «απελευθέρωσης» της αγοράς Ενέργειας, με βάση τις Οδηγίες της ΕΕ, που εφάρμοσαν όλες οι κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια. Προκειμένου μάλιστα να «χρυσώσει το χάπι», ο υπουργός υποστήριζε τότε πως «είναι μια διαδικασία που θα οδηγήσει σε μείωση του κόστους Ενέργειας για τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά». Δέκα μήνες μετά, η Ελλάδα κατέχει πανευρωπαϊκά τα πρωτεία στην ακριβότερη τιμή χονδρεμπορικής, που έχει αυξηθεί κατά 70% από τον περασμένο Γενάρη και σήμερα βρίσκεται στα 157 ευρώ η μεγαβατώρα! Ποιος πληρώνει λοιπόν το μάρμαρο της «απελευθέρωσης» της Ενέργειας, σε συνδυασμό με τις πολιτικές για το «πρασίνισμά» της, για να αυξάνουν τα κέρδη τους μια χούφτα μονοπώλια; Μα φυσικά ο λαός, που πληρώνει τις συνολικότερες επιπτώσεις της απολιγνιτοποίησης και αυτές τις μέρες βλέπει ήδη αυξήσεις στα τιμολόγια του ρεύματος έως και 50%...

Κόλαφος

Η υπογραφή της 5ετούς στρατιωτικής συμφωνίας ανάμεσα στην Τουρκία και τη Β. Μακεδονία αποτελεί κόλαφο στην προπαγάνδα, με την οποία η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να νομιμοποιήσει τη ΝΑΤΟική συμφωνία και να κρύψει ότι κανένα όφελος δεν προκύπτει από αυτήν για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς της περιοχής. Η στρατιωτική συμφωνία βάζει την Τουρκία πιο χοντρά στο παιχνίδι της προμήθειας εξοπλισμού και εκπαίδευσης του στρατού της Β. Μακεδονίας, με «ετήσια κατανομή κονδυλίων που θα χρησιμοποιηθούν για την ενίσχυση των επιχειρησιακών του δυνατοτήτων», όπως αναφέρει η σχετική ανακοίνωση. Για όποιον δεν θυμάται, ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε το 2018 ότι υπογράφει τη συμφωνία των Πρεσπών για να κλείσει το «από Βορρά μέτωπο», ώστε η ελληνική εξωτερική πολιτική να επικεντρωθεί στον «εξ ανατολών κίνδυνο», δηλαδή την Τουρκία. Κι ότι με την είσοδο της Β. Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ, υποτίθεται ότι έκλεινε ένα μεγάλο κεφάλαιο ανταγωνισμών στη Βαλκανική. Τι αποδείχτηκε όμως; Η τουρκική αστική τάξη αξιοποιεί τη ΝΑΤΟική συμφωνία για να απλώσει και στρατιωτικά τα πλοκάμια της στη Β. Μακεδονία, ρίχνοντας λάδι στον ανταγωνισμό με τη ελληνική αστική τάξη, που είχε για ...καμάρι της ότι στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ κατοχύρωνε το πάνω χέρι στη στρατιωτική συνεργασία με την γείτονα χώρα, αναλαμβάνοντας και την επιτήρηση του εναέριου χώρου της. Με άλλα λόγια, επιβεβαιώνεται αυτό για το οποίο προειδοποιούσε το ΚΚΕ: Ούτε οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί στην περιοχή δεν πρόκειται να εκλείψουν. Κι ότι, αντίθετα, η συμφωνία των Πρεσπών διαμόρφωσε το έδαφος για παραπέρα όξυνσή τους, με κινδύνους για όλους τους λαούς της Βαλκανικής.

Σιγά, πουντιάσαμε

Πανηγυρικό είναι το κλίμα στην εγχώρια σοσιαλδημοκρατία για τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν άνοδο του SPD στη Γερμανία και την πιθανότητα να σχηματίσει κυβέρνηση με τους Πράσινους, το Ελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα FDP, ή και το «Die Linke», «αδελφό» κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Μιλάνε ξανά για «άνεμο αλλαγής» από την άνοδο της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, προβλέποντας «τεκτονικές αλλαγές» στην πολιτική της ΕΕ, από τις οποίες έχουν τάχα κάτι να περιμένουν οι λαοί, ειδικά σε ό,τι αφορά την παράταση της δημοσιονομικής χαλάρωσης και των επεκτατικών στοιχείων στην οικονομική πολιτική. Οι λαοί όμως έχουν ...«πουντιάσει» από τους «προοδευτικούς αέρηδες» και τις κάλπικες προσδοκίες που καλλιεργούν άλλοτε η ενίσχυση της σοσιαλδημοκρατίας σε χώρες της ΕΕ, άλλοτε οι προσαρμογές με περισσότερα μέτρα επεκτατικής πολιτικής στο μείγμα της διαχείρισης και άλλοτε οι «συμμαχίες» του «ευρωπαϊκού Νότου» απέναντι στον «αδηφάγο» Βορρά. Μήπως τα ίδια δεν ακούγονταν όταν στη Γαλλία κυβερνούσε ο Ολάντ, ή στην Ιταλία ο Ρέντσι; Μήπως τα ίδια δεν λέγονταν και όταν στις ΗΠΑ ο Μπάιντεν διαδεχόταν τον Τραμπ; Ακόμα και η συμμετοχή του SPD στους «μεγάλους - κυβερνητικούς - συνασπισμούς» της Γερμανίας παρουσιαζόταν στη χώρα μας σαν «χαλινάρι» στη «νεοφιλελεύθερη» πολιτική των χριστιανοδημοκρατών! Το τι «κέρδισαν» ο γερμανικός και οι άλλοι λαοί απ' όλα αυτά, φαίνεται με γυμνό μάτι. Πολύ περισσότερο που σήμερα, η «πράσινη ανάπτυξη» για τα κέρδη των ομίλων και το Ταμείο Ανάκαμψης για τη στήριξη των επενδύσεων είναι το κοινό κυβερνητικό πρόγραμμα όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων, στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη ΕΕ.

Ριζοσπάστης