Φως στο τούνελ

 

Με την ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ για τους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας στο β' τρίμηνο του 2021, ξεκίνησε και το λιβάνισμα για την «αποτελεσματικότητα» της πολιτικής διαχείρισης της κρίσης και για φως που άρχισε να διαφαίνεται «στην άκρη του τούνελ». Η συζήτηση βέβαια περί «αποτελεσματικότητας» αφορά το αντιλαϊκό έργο της κυβέρνησης και μόνο. Αλλωστε, όταν μιλάμε για καπιταλιστική ανάπτυξη, ο «μοχλός» δεν είναι άλλος από τα τσακισμένα εργατικά δικαιώματα, την αφαίμαξη των λαϊκών οικογενειών, το χτύπημα στην οργάνωση και διεκδίκηση των εργαζομένων. Ολα αυτά δηλαδή που συνθέτουν την ένταση της εκμετάλλευσης και αποτελούν «λίπασμα» για την καπιταλιστική κερδοφορία. Από την άλλη, το τι έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι από την καπιταλιστική ανάπτυξη και ότι αυτή δεν συναντιέται πουθενά με τα λαϊκά συμφέροντα, καταδεικνύουν οι ανατιμήσεις στα προϊόντα ευρείας κατανάλωσης και στα τιμολόγια του ρεύματος, το ποσοστό της ανεργίας που παρά τις διακυμάνσεις διατηρείται στο 17%, το νέο χτύπημα στην Ασφάλιση με την άνοδο των ορίων συνταξιοδότησης και την καθιέρωση του «τζογαρίσματος» με τον μόχθο του λαού. Η προσπάθεια να δημιουργηθεί κλίμα αναμονής ή και ενεργής στήριξης γύρω από τον στόχο της καπιταλιστικής ανάπτυξης πρέπει να απαντηθεί αποφασιστικά. Με τις αγωνιστικές πρωτοβουλίες των συνδικάτων που προγραμματίζονται το επόμενο διάστημα, να βρεθούν στο προσκήνιο οι διεκδικήσεις για σύγχρονους όρους δουλειάς και ζωής του λαού. Μόνο έτσι μπορεί να φανεί πραγματικά «φως στο τούνελ»!

Πολιορκία

«Μεγάλες μειώσεις στον ΕΝΦΙΑ» και άλλα παρόμοια σκαρφίζονται αυτές τις μέρες τα κυβερνητικά επιτελεία, ενόψει ΔΕΘ, κάνοντας το μαύρο άσπρο για όσα έχουν να αντιμετωπίσουν τα λαϊκά νοικοκυριά. Εντελώς αντίθετη βέβαια είναι η πραγματικότητα: Οι όποιες μειώσεις στον ΕΝΦΙΑ (που όλες οι κυβερνήσεις έλεγαν ότι θα τον καταργούσαν) θα παρθούν στο πολλαπλάσιο από άλλη τσέπη, με την άνοδο των αντικειμενικών αξιών, που συμπαρασύρει μια σειρά από φόρους. Κι αυτό δεν είναι το μοναδικό που επιβαρύνει και απειλεί τη λαϊκή στέγη. Υπάρχει και το νέο κύμα εκβιασμών και πλειστηριασμών, με την πλήρη ενεργοποίηση του νέου Πτωχευτικού, που για να απαλλάξει τις τράπεζες από τα «κόκκινα» δάνεια θα μετατρέψει χιλιάδες ιδιοκτήτες σε νοικάρηδες στα σπίτια τους, υπό τη δαμόκλειο σπάθη της έξωσης στο πρώτο «στραβοπάτημα». Την ίδια ώρα τα ενοίκια εκτοξεύονται, κατατρώγοντας σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και το 60% του εισοδήματος μιας οικογένειας, τα τιμολόγια του ρεύματος απογειώνονται ελέω «απελευθέρωσης» και οι αυξήσεις στο πετρέλαιο θέρμανσης, που εξαγγέλλονται από τώρα (κάνουν λόγο για 1,25 ευρώ το λίτρο, από 1 ευρώ/λίτρο πέρυσι), προμηνύουν σπίτια - καταψύκτες τον χειμώνα. Με δυο λόγια, το λαϊκό σπίτι «υπό πολιορκία» στο όνομα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που αποδεικνύεται ξανά και ξανά «δούρειος ίππος» για τον λαό. Και η απάντηση δεν μπορεί να είναι το «μαντάλωμα» στους τέσσερις τοίχους, αλλά η μαζικοποίηση σωματείων και φορέων, η οργάνωση, το πέρασμα στην αντεπίθεση και η διεκδίκηση με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες.

Ειλικρίνεια

«Για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, η εικόνα που παρουσιάστηκε επί δύο χρόνια τηλεκπαίδευσης στα δημόσια σχολεία ήταν από μόνη της μια τονωτική ένεση για εμάς»... Τα παραπάνω λόγια, απόλυτης ειλικρίνειας, ανήκουν σε ιδιοκτήτη μεγάλου ιδιωτικού σχολείου και μεταφέρονται σε ρεπορτάζ των «Νέων», με το οποίο προαναγγέλλονται «μεγάλες επενδύσεις» για ιδιωτικά σχολεία στην Ελλάδα. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο ρεπορτάζ αποτυπώνονται όλες οι προϋποθέσεις για να «ανθίσουν» τέτοιες επενδύσεις. Και εκτός από την υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου, που δημιουργεί «χώρο» για τέτοιες μπίζνες, καταγράφεται η «ευελιξία σε θέματα προσλήψεων ή απολύσεων προσωπικού», ενώ ο «σκεπτικισμός» των επενδυτών έχει να κάνει με «ζητήματα συνδικαλισμού ή απολύσεων». Οσο λοιπόν οι χιλιάδες μαθητές παστώνονται σε ακατάλληλες αίθουσες σαν τις σαρδέλες ή ξεροσταλιάζουν στην ηλεκτρονική εκπαίδευση και στο «αναμονή για σύνδεση», τόσο οι ιδιώτες τρίβουν τα χέρια τους, πατώντας σε όλο το αντεργατικό θεσμικό πλαίσιο για φθηνούς εργαζόμενους, εκπαιδευτικούς στην προκειμένη περίπτωση. Τα ...«καλά και συμφέροντα» της ενίσχυσης των ομίλων σε άλλον έναν τομέα, λοιπόν, αυτόν της Εκπαίδευσης, έχουν τους κερδισμένους, έχουν και τους χαμένους τους, αποδεικνύοντας ότι το έδαφος για επενδύσεις στρώνεται μόνο πάνω σε τσακισμένα δικαιώματα, εργασιακά, μορφωτικά αλλά και συνδικαλιστικά.

Συνέχεια

Μεγάλες αλλαγές στο Ασφαλιστικό σε πολλές χώρες της ΕΕ βρίσκονται επί θύρας, όπως περιγράφουν σχετικά ρεπορτάζ, υπενθυμίζοντας πρόσφατη έκθεση της ΕΕ, η οποία αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο αύξησης των γενικών ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 70 έτη. Οι σχεδιασμοί αυτοί, όπως στη Γαλλία του Μακρόν, ο οποίος μέχρι το τέλος του έτους θέλει να «καταργήσει τα ειδικά συνταξιοδοτικά καθεστώτα», αφαιρώντας από τους συνταξιούχους 1,8 δισ. ευρώ, ή οι «νέες λύσεις» που αναζητά η κυβέρνηση Ντράγκι στην Ιταλία, επιβεβαιώνουν για πολλοστή φορά ότι το Ασφαλιστικό παραμένει πάντα «ανοιχτό» για το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις της ΕΕ και ότι όλες οι μεταρρυθμίσεις οδηγούν στην παραπέρα μείωση του «μη μισθολογικού κόστους», με δουλειά έως τον τάφο, με μετατροπή της σύνταξης και της Ασφάλισης σε ατομική υπόθεση, με «αποχώρηση» του κράτους και της εργοδοσίας ακόμα κι από τις πιο στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους στα ασφαλιστικά ταμεία. Επιβεβαιώνεται όμως και κάτι άλλο. Οτι οι «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές», που επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ για να παρουσιάσει την κυβερνητική πολιτική ως μια ...νεοφιλελεύθερη παρέκκλιση από την «κανονικότητα» της ΕΕ, είναι η άλλη όψη της κάλπικης προπαγάνδας που θολώνει τα νερά για τις πραγματικές στοχεύσεις των αντιασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων απ' όλες διαχρονικά τις κυβερνήσεις. Αλλωστε, η μεταρρύθμιση της ΝΔ πατάει πάνω σε προηγούμενους νόμους του ΣΥΡΙΖΑ και των προηγούμενων κυβερνήσεων, επιβεβαιώνοντας ότι η αντιλαϊκή στρατηγική του κεφαλαίου έχει συνέχεια, όπως και το κράτος του, ανεξάρτητα από το ποιος είναι στην κυβέρνηση.

Ριζοσπάστης