Αλλά και η πολιτική «συνεχίζεται» στη διάρκεια του πολέμου!

 

Απέναντι στις εξελίξεις που «τρέχουν», η απάντηση πρέπει να είναι μία: Οργάνωση, αγώνας, διεκδίκηση ενάντια στην εμπλοκή, για να μην πληρώσει ο λαός τον πόλεμο. Σύγκρουση με τις επιλογές της αστικής τάξης, των κυβερνήσεων και των κομμάτων της

Τις τελευταίες μέρες δίνουν και παίρνουν τα σενάρια γύρω από τις δυνατότητες «διπλωματικής επίλυσης» του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία, σε σχέση με την πορεία των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στη ρωσική και την ουκρανική πλευρά, πόσο κοντά ή πόσο μακριά είναι σε συμφωνία. Αλλά και σε σχέση με τις συζητήσεις ανάμεσα σε Ρωσία και κρατών της ΕΕ για το Ενεργειακό. Γενικά, υπάρχει ένα πλήθος ειδήσεων και αναλύσεων που εκτείνεται από τις «μπλόφες» των Ρώσων, που κατά τ' άλλα συνεχίζουν τη στρατιωτική εισβολή, μέχρι τις «αισιόδοξες» φωνές που βλέπουν «παράθυρα», ευκαιρίες για σταμάτημα του πολέμου και «ειρηνική διευθέτηση» του ζητήματος.

Ολο αυτό αντικειμενικά τροφοδοτεί έναν προβληματισμό: Μήπως είναι υπερβολικές οι εκτιμήσεις ότι έχουμε μπει σε μια νέα φάση των διεθνών εξελίξεων, όπου κυρίαρχο στοιχείο είναι το σπάσιμο των συμβιβασμών και των συμφωνιών και η ανοιχτή αντιπαράθεση για το ποιος θα κάνει κουμάντο στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα; Μήπως τελικά «δεν του βγήκε» του Πούτιν και υποχρεώνεται να τα μαζέψει; Μήπως «πολύ κακό για το τίποτα»; Μήπως οι πολιτικές, στρατιωτικές και οικονομικές πιέσεις που ασκήθηκαν, τελικά λειτούργησαν και δίνεται η δυνατότητα στη «διπλωματία» να δράσει; Μήπως βιάστηκαν όσοι σήκωσαν πολεμικές παντιέρες ενώ απ' ό,τι φαίνεται «δικαιώνονται» οι ψύχραιμες φωνές τις διπλωματίας;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

Η συνάντηση των ΥΠΕΞ Κίνας - Ρωσίας και όσα ειπώθηκαν σ' αυτήν είναι από τις πιο σημαντικές «πολιτικές» ειδήσεις στο περιθώριο του πολέμου που συνεχίζεται στην Ουκρανία

«Ο πόλεμος είναι συνέχιση της πολιτικής. Και η πολιτική "συνεχίζεται" επίσης στη διάρκεια του πολέμου!

Η Γερμανία έχει μυστικές συνθήκες με τη Βουλγαρία και την Αυστρία για τη διανομή της λείας και εξακολουθεί να διεξάγει τέτοιες διαπραγματεύσεις. Η Ρωσία έχει μυστικές συνθήκες με την Αγγλία, τη Γαλλία κ.λπ., κι όλες αυτές είναι αφιερωμένες στη λήστευση και τη διαρπαγή των αποικιών της Γερμανίας, στην καταλήστευση της Αυστρίας, στη διανομή της Τουρκίας κ.λπ. (...)

Θα τερματιστεί άραγε ο σημερινός πόλεμος μ' αυτόν τον τρόπο σε ένα πολύ κοντινό μέλλον, ή η Ρωσία θα "επιμείνει" κάπως περισσότερο καιρό στην επιδίωξή της να νικήσει τη Γερμανία και να ληστέψει όσο το δυνατόν περισσότερο την Αυστρία; Θα παίξουν άραγε οι διαπραγματεύσεις για χωριστή ειρήνη το ρόλο ελιγμού ενός επιδέξιου εκβιαστή; (Ο τσαρισμός θα δείξει στην Αγγλία το έτοιμο σχέδιο της συνθήκης με τη Γερμανία και θα πει: Τόσα δισεκατομμύρια ρουβλάκια και τις τάδε παραχωρησούλες ή εγγυήσεις, αλλιώς αύριο υπογράφω αυτήν τη συνθήκη) Είτε έτσι είτε αλλιώς, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος δεν μπορεί να τερματιστεί με κανενός άλλου είδους ειρήνη εκτός από την ιμπεριαλιστική, αν ο πόλεμος αυτός δεν μετατραπεί σε εμφύλιο πόλεμο του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη για τον σοσιαλισμό. Είτε έτσι είτε αλλιώς, με εξαίρεση αυτήν την τελευταία έκβαση, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος θα οδηγήσει στο δυνάμωμα της μιας ή της άλλης από τις τρεις ισχυρότατες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, της Αγγλίας, Γερμανίας, Ρωσίας, σε βάρος των αδύναμων (Σερβίας, Τουρκίας, Βελγίου κ.λπ.) και είναι πέρα για πέρα δυνατό να δυναμώσουν ύστερα από τον πόλεμο και οι τρεις αυτοί ληστές αφού μοιραστούν τα αρπαγμένα (αποικίες, Βέλγιο, Σερβία, Αρμενία) και όλος ο καυγάς θα είναι μόνο σε ποια αναλογία να μοιραστεί αυτή η λεία».

Η Συμφωνία του Μονάχου ήταν ένα από τα πολλά επεισόδια στην πορεία προς τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, που προετοίμασε την πολεμική γενίκευση

Αυτά έγραφε ο Λένιν τον Νοέμβρη του 1916. Δύο χρόνια από το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (Ιούλης 1914) και δύο χρόνια πριν από τον τερματισμό του (Νοέμβρης 1918)! Εκείνη την περίοδο είχαν ξεκινήσει συζητήσεις ειδικά ανάμεσα σε τμήματα της γερμανικής και της ρωσικής αστικής τάξης για «χωριστή ειρήνη». Σημείωνε τότε ο Λένιν ότι στη Ρωσία έχει συγκροτηθεί ένα «φιλογερμανικό κόμμα», ενώ στη Γερμανία έχει δυναμώσει το «φιλορωσικό». Οι διεργασίες αυτές είχαν σημαντικό ρόλο ιδιαίτερα στις εξελίξεις στη Ρωσία και στο ξέσπασμα της επανάστασης τον Φλεβάρη του 1917, με την ανατροπή του τσάρου.

Τι αναδεικνύεται δηλαδή; Οτι όπως στις φάσεις τις «ειρηνικές» το στοιχείο των ανταγωνισμών, των αντιπαραθέσεων, των οξύνσεων δεν σταματάει ποτέ να υπάρχει - γι' αυτό ακόμα και στις συνθήκες της ειρήνης, οι διπλωματικές νίκες επί των αντιπάλων που κατοχυρώνονται με συμφωνίες και συμβιβασμούς μπορεί να περιλαμβάνουν και ορισμένες πολεμικές αντιπαραθέσεις, στρατιωτικές επεμβάσεις - έτσι και σε συνθήκες «μη ειρηνικές», πολεμικές, σε φάσεις που κυριαρχούν η όξυνση, η ανοιχτή πολεμική σύγκρουση, ακόμα και η γενικευμένη, το ξεκαθάρισμα λογαριασμών, δεν παύουν να υπάρχουν διαπραγματεύσεις, παζάρια και συμφωνίες, συμβιβασμοί.

Εξάλλου, όλη την προηγούμενη 30ετία πραγματοποιούνταν, κυρίως με πρωτοβουλία των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, των δυνάμεων δηλαδή που εκφράζουν τον σημερινό συσχετισμό δυνάμεων, στρατιωτικές επεμβάσεις και πόλεμοι, που δεν σταμάτησαν και ποτέ!

Η ανάλυση αυτή φωτίζει τη διαλεκτική σχέση που υπάρχει ανάμεσα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την ιμπεριαλιστική ειρήνη.

Φωτίζει δηλαδή ότι για τα καπιταλιστικά κράτη το κύριο ζήτημα, είτε με πολεμικά είτε με ειρηνικά μέσα, είναι ο ανταγωνισμός, το κυνήγι των μεγαλύτερων μεριδίων στις αγορές, στα εδάφη, στις πλουτοπαραγωγικές πηγές, το κυνήγι των μέγιστων δυνατών θέσεων, η εξασφάλιση της θέσης που ανταποκρίνεται στην πολιτική, οικονομική και στρατιωτική τους δύναμη.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, «ιστορικές» φιλίες, συμμαχίες, εχθρότητες, συναισθηματισμοί, επίκληση αξιών, ιδανικών κ.λπ. είναι μόνο προσχήματα, μόνο για το θεαθήναι, μόνο για τη στράτευση των λαών στα εγκληματικά και διαρκώς επιθετικά τους σχέδια.

Εχει πολύ μεγάλη μεθοδολογική σημασία αυτό το ζήτημα, που μπορεί να μένει συστηματικά κρυφό στις συνθήκες της ειρήνης, αλλά αποκαλύπτεται ωμά, γυμνά σε συνθήκες πολέμου.

Γιατί βοηθάει να ξεκαθαρίζεται ότι όταν μιλάμε για ειρηνική ή πολεμική περίοδο, για εναλλαγή ιμπεριαλιστικού πολέμου με ιμπεριαλιστική ειρήνη, μιλάμε για τάσεις στις οποίες δεν αποκλείονται καθόλου αντίστοιχα «ειρηνικά» και «πολεμικά» στοιχεία.

Γιατί βοηθάει επίσης να κατανοείται ότι το πέρασμα από τον πόλεμο στην ειρήνη και αντίστροφα δεν καθορίζεται από επιλογή, προθέσεις και διαθέσεις των αστικών τάξεων, δεν υπάρχουν φιλειρηνικές και πολεμοχαρείς, επιθετικές και φιλήσυχες αστικές τάξεις. Υπάρχουν μόνο αντικειμενικοί νόμοι που σπρώχνουν, υποχρεώνουν, κάνουν αναγκαία τη μία ή την άλλη λύση, και βρίσκονται στον πυρήνα της λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος.

«Πόσο όμορφα είναι όλα τακτοποιημένα γενικά σ' αυτόν τον καλύτερο απ' όλους τους κόσμους! Μπλεχτήκαμε εμείς οι βασιλιάδες του χρηματιστικού κεφαλαίου και οι εστεμμένοι ληστές, στην πολιτική της ιμπεριαλιστικής ληστείας, χρειάστηκε να πολεμήσουμε, τι να γίνει; Θα θησαυρίσουμε και στον πόλεμο, όχι χειρότερα απ' ό,τι στην ειρήνη, και μάλιστα πολύ καλύτερα! (...) Ηρθε καιρός να κλείσουμε ιμπεριαλιστική ειρήνη; Ε, τι να γίνει; Τα πολεμικά χρέη μήπως δεν είναι υποχρεώσεις που μας εγγυώνται το ιερό δικαίωμα να εισπράττουμε εκατονταπλάσιο φόρο υποτέλειας από τους λαούς;».

Αυτό είναι το «πνεύμα» με το οποίο λειτουργεί ειρηνικά και πολεμικά ο καπιταλισμός, όπως πολύ γλαφυρά το αποδίδει ο Λένιν σε κείμενό του το 1917!

Δύο σημαντικές «πολιτικές» ειδήσεις των ημερών

Σε ποια ακριβώς φάση βρισκόμαστε τώρα, όμως, το δείχνει πολύ καλά το στίγμα της ίδιας της επικαιρότητας. Διαλύει κάθε είδους ψευδαισθήσεις και αυταπάτες, ότι η περίοδος που ξεκίνησε με έναν εμβληματικό τρόπο στις 24 Φλεβάρη, με τη ρωσική εισβολή, όχι μόνο δεν «κλείνει τόσο εύκολα», αλλά έχει μεγάλο βάθος. Και βέβαια η αναζήτηση δεν πρέπει να γίνεται στον επιχειρησιακό τομέα, λες και είμαστε όλοι στρατιωτικοί αναλυτές, για να κρίνουμε πόσο έπρεπε ή δεν έπρεπε να μετακινηθούν τα ρωσικά στρατεύματα, αν αποσύρονται από εκεί και συγκεντρώνονται αλλού, αν έχουν ή δεν έχουν εφεδρείες και άλλα, χρήσιμα μεν για αναλύσεις αλλά πολλές φορές αποπροσανατολιστικά για να κατανοηθεί η ουσία των γεγονότων!

Φτάνει το βλέμμα να στραφεί με προσοχή ...όχι στις πολεμικές επιχειρήσεις, αλλά στην πολιτική! Ποιες είναι οι πιο σημαντικές ειδήσεις της πολιτικής των τελευταίων ημερών;

Στο Τουντσί της ανατολικής Κίνας, την Τετάρτη που μας πέρασε, στο περιθώριο της 3ης συνάντησης των ΥΠΕΞ των γειτονικών χωρών του Αφγανιστάν, συναντήθηκαν ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Σ. Λαβρόφ και ο ομόλογός του της Κίνας, Γουάνγκ Γι. Τα όσα ειπώθηκαν στις επίσημες ανακοινώσεις είναι χαρακτηριστικά. Ο Λαβρόφ σημείωσε τα εξής:

«Βιώνουμε ένα πολύ σοβαρό στάδιο στην ιστορία των διεθνών σχέσεων. Είμαι πεπεισμένος ότι στο τέλος αυτού του σταδίου η διεθνής κατάσταση θα είναι σαφώς πιο ξεκάθαρη και εμείς θα κατευθυνόμαστε προς μια πολυπολική, δίκαιη, δημοκρατική παγκόσμια τάξη»!

Ο δε Κινέζος ΥΠΕΞ Γουάνγκ Γι σημείωσε ότι «οι σχέσεις Κίνας - Ρωσίας έχουν αντέξει το νέο τεστ μιας διεθνούς κατάστασης που αλλάζει, διατήρησαν τη σωστή κατεύθυνση στην πρόοδό τους και έδειξαν επίμονη δυναμική ανάπτυξης».

Ενώ ο εκπρόσωπος του κινεζικού ΥΠΕΞ, Γ. Γουενμπίν, είπε ότι «η σινορωσική συνεργασία δεν έχει όρια. Η αναζήτησή μας για ειρήνη είναι χωρίς όρια, η υπεράσπιση της ασφάλειάς μας είναι χωρίς όρια, η αντίθεσή μας στην ηγεμονία είναι χωρίς όρια».

Οι δηλώσεις αυτές θέτουν το ζήτημα ότι Ρωσία και Κίνα, ανοιχτά και σταθερά, συνεργάζονται με έναν κοινό στόχο: Την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα! Δηλαδή την ανοιχτή αμφισβήτηση της πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ και των συμμάχων τους! Οτι το σοβαρό στάδιο στις διεθνείς σχέσεις, που προφανώς σηματοδοτείται από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, έχει ως τέλος μια νέα παγκόσμια τάξη!

Μια τέτοιου μεγέθους αλλαγή δεν μπορεί να γίνει χωρίς σύγκρουση, η οποία κατά μία έννοια έχει ξεκινήσει από την Ουκρανία.

Ενα άλλο γεγονός που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο είναι η απόφαση της Ρωσίας για πώληση φυσικού αερίου σε ρούβλια. Η κίνηση αυτή, πέρα από «απάντηση» στις οικονομικές κυρώσεις που της έχουν επιβάλει ΕΕ - ΝΑΤΟ, σύμφωνα με τους ίδιους τους Ρώσους έχει και μια βαθύτερη στόχευση: Εντάσσεται σε έναν συνολικότερο σχεδιασμό αμφισβήτησης του δολαρίου και του ευρώ ως διεθνών συναλλαγματικών! Ενα σχέδιο που Ρωσία και Κίνα ομολογούν ανοιχτά ότι επιδιώκουν, μαζί με άλλες χώρες της Ασίας και όχι μόνο.

Εχουμε λοιπόν δύο «πολιτικές» ειδήσεις, όμως με καθαρά πολεμικό - συγκρουσιακό χαρακτήρα, που επιβεβαιώνουν ότι έχουμε μπει σε μια νέα φάση.

Και έχουμε βεβαίως και μια απάντηση από την απέναντι πλευρά. Ο Γ. Στόλτενμπεργκ, γγ του ΝΑΤΟ, παρουσιάζοντας την ετήσια έκθεση της «συμμαχίας» τόνισε με έμφαση: «Εχουμε εισέλθει σε μια νέα εποχή στην παγκόσμια ασφάλεια, όπου οι αυταρχικές δυνάμεις, όπως η Ρωσία και η Κίνα, αμφισβητούν ανοιχτά τις βασικές αρχές για την ασφάλειά μας και επιδιώκουν να ξαναγράψουν ολόκληρη τη διεθνή τάξη από την οποία εξαρτώνται η ειρήνη και η ευημερία μας».

Και μια ματιά στην Ιστορία

Ας ρίξουμε όμως και μια μικρή ματιά στην Ιστορία...

Ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε στις 28 Ιούνη 1914 και, βέβαια, όπως και κάθε τέτοιο γεγονός, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1880 η Γερμανική Αυτοκρατορία μπαίνει στο «παιχνίδι» των αποικιακών κτήσεων σε Αφρική αλλά και Ασία, διαδικασία που κορυφώνεται τα επόμενα χρόνια και τη φέρνει σε πλήρη αντίθεση με τη Βρετανία, τη Γαλλία αλλά και τη Ρωσία για τον έλεγχο των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης.

Από τις αρχές του 20ού αιώνα ο πόλεμος έχει μπει στην ημερήσια διάταξη. Εκδηλώνονται μια σειρά επιμέρους πολεμικές συγκρούσεις, ουσιαστικά τα προεόρτια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Καταγράφουμε ενδεικτικά: Σινο-ιαπωνικός πόλεμος (1894 - 1895), αμερικανο-ισπανικός πόλεμος (1898 - 1902), πόλεμος των Μπόερς στη Νότια Αφρική (1899 - 1902), ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Κίνα κατά την εξέγερση των Μπόξερ (1898 - 1901), ρωσο-ιαπωνικός πόλεμος (1904 - 1905), προσάρτηση της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης στην Αυστροουγγαρία και βοσνιακή κρίση (1908 - 1909), προσάρτηση της Κορέας στην Ιαπωνία (1910), ιταλο-τουρκικός πόλεμος (1911 - 1912), οι δύο Βαλκανικοί Πόλεμοι (1912 - 1913).

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε τον Σεπτέμβρη του 1939, με τη ναζιστική εισβολή στην Πολωνία. Ηδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1920, όμως, μια σειρά γεγονότα προμηνύουν τον νέο πόλεμο. Τη δεκαετία του 1930 καταγράφουμε τις εξής πολεμικές αναμετρήσεις: Ιαπωνική εισβολή στη Μαντζουρία (1931 - 1932) και στην εσωτερική Μογγολία (1933 - 1936), ιταλο-αιθιοπικός πόλεμος (1935 - 1936), ισπανικός εμφύλιος πόλεμος (1936 - 1939), γερμανική επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία (1938), ουγγρική επέμβαση σε εδάφη της Τσεχοσλοβακίας (Καρπαθο-Ουκρανία και Σλοβακία - 1938), ιταλική εισβολή στην Αλβανία (1939).

Η είσοδος σε μια «πολεμική» περίοδο του καπιταλισμού περιλαμβάνει πολλά επεισόδια, είναι ακριβώς μια ολόκληρη χρονική περίοδος, δεν είναι απλώς η στιγμή της κήρυξης ενός πολέμου λιγότερο ή περισσότερο γενικευμένου.

Δηλαδή τα προεόρτια μιας γενικευμένης ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης περιλαμβάνουν μια σειρά πολεμικών αναμετρήσεων. Πόλεμοι μικρότεροι που «ξεκίνησαν» και «τελείωσαν» με νίκες και ήττες, συμφωνίες ειρήνης και συμβιβασμούς που όμως δεν απέτρεψαν την γενικευμένη σύγκρουση.

Αλλά ακόμα και άλλες προσωρινές εύθραυστες συμφωνίες που τελικά προετοίμασαν τη σύγκρουση. Μια τέτοια ήταν π.χ. η Συμφωνία του Μονάχου το 1938, με την οποία Αγγλία και Γαλλία ουσιαστικά έδωσαν το «πράσινο φως» στον Χίτλερ να κινηθεί ανατολικά, παραδίδοντάς του την Τσεχοσλοβακία και ανοίγοντάς του τον δρόμο προς την ΕΣΣΔ. Μια Συμφωνία που τότε παρουσιάστηκε ως ...εγγύηση για την ειρήνη στην Ευρώπη!

Ορισμένα συμπεράσματα

Απ' όλα αυτά προκύπτουν τα εξής χρήσιμα συμπεράσματα:

Πρώτον, όλες οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι έχουμε μπει σε μια νέα φάση εξελίξεων στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, με κύριο στοιχείο αυτό της όξυνσης της αντιπαράθεσης, της αναμέτρησης με αντικείμενο την πρωτοκαθεδρία σε αυτό. Γεγονός που σηματοδοτείται από τον πόλεμο στην Ουκρανία. Οι διαπραγματεύσεις, οι διπλωματικές κινήσεις, οι προσπάθειες συμβιβασμών και συμφωνιών που εξελίσσονται παράλληλα με τον πόλεμο δεν αναιρούν αυτήν την τάση, ούτε αποτρέπουν τον κίνδυνο γενίκευσης του πολέμου, όπως έχει αποδειχθεί και ιστορικά. Ακόμα και οι συμφωνίες και οι συμβιβασμοί που θα προκύψουν δεν μπορούν σε αυτήν τη φάση παρά να αποτελέσουν στοιχεία προετοιμασίας της νέας όξυνσης.

Δεύτερον, ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο η προσπάθεια να «κρεμαστεί» η ελπίδα των λαών για τερματισμό του πολέμου, και κυρίως για αποτροπή του κινδύνου γενίκευσης, σε «διπλωματικές λύσεις» και «ειρηνευτικές συμφωνίες», λειτουργεί αποπροσανατολιστικά. Η πολιτική συνεχίζεται κατά τη διάρκεια του πολέμου και γιατί υπηρετεί την πολεμική αναμέτρηση και γιατί προετοιμάζει ήδη μέσα στις συνθήκες του πολέμου την μελλοντική εναλλαγή του με την ιμπεριαλιστική ειρήνη με τον ίδιο τρόπο που αυτός ο πόλεμος προετοιμάστηκε την «ειρηνική περίοδο». Το δίλημμα ακριβώς σε αυτήν τη φάση, λοιπόν, δεν είναι «πόλεμος ή ειρήνη», «συγκρούσεις ή διπλωματία», όπως προβάλλεται από διάφορες δυνάμεις, προσπαθώντας να παρέμβουν, να αποπροσανατολίσουν και να εγκλωβίσουν αλλά και να εφησυχάσουν τη λαϊκή διάθεση ενάντια στον πόλεμο.

Σημείωνε ο Λένιν το 1917: «Η αλήθεια της σημερινής εποχής, του σημερινού πολέμου, της σημερινής στιγμής που γίνονται απόπειρες για σύναψη ειρήνης, βρίσκεται στη διανομή της ιμπεριαλιστικής λείας. Εδώ βρίσκεται η ουσία και το να καταλάβουμε αυτήν την αλήθεια, να την πούμε, "να πούμε αυτό που υπάρχει", αυτό είναι το θεμελιακό καθήκον της σοσιαλιστικής πολιτικής σε διάκριση από την αστική, για την οποία το κύριο είναι να κρύψει, να σκεπάσει αυτήν την αλήθεια».

Τρίτον, το δίλημμα που πραγματικά προκύπτει σε αυτή τη φάση για τους εργαζόμενους και τους λαούς, και τον δικό μας λαό, είναι σύγκρουση ή συμβιβασμός με τις επιλογές της αστικής τάξης για συμμετοχή στη «διανομή της ιμπεριαλιστικής λείας», που περιλαμβάνουν την πολύμορφη εμπλοκή στον άδικο πόλεμο στην Ουκρανία, στην αντιπαράθεση δηλαδή ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και Ρωσίας και βεβαίως στην μελλοντική γενίκευσή του, τη στήριξη των αμερικανικών ενεργειακών σχεδιασμών, τη συμμετοχή σε μια σειρά σχέδια ενίσχυσης της ΝΑΤΟικής σταθερότητας στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, με ό,τι αυτό σημαίνει και για τις εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά. Επιλογές με άμεσες και μελλοντικές επιπτώσεις στη ζωή των εργαζομένων της χώρας μας, αλλά με μεγάλους κινδύνους για το μέλλον.

Γι' αυτό, αντί για εφησυχασμό και ψεύτικες ελπίδες από τα παζάρια και τις διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε ληστές, αντί για αναμονή ότι θα σώσουν τον λαό από τον πόλεμο αυτοί που «σπρώχνουν» την όξυνση με όλη τους την πολιτική, αυτοί που μετατρέπουν τη χώρα σε θύτη και τον λαό μας σε θύμα η απάντηση πρέπει να είναι μία: Οργάνωση, αγώνας, διεκδίκηση ενάντια στην εμπλοκή, για να μην πληρώσει ο λαός τον πόλεμο. Σύγκρουση με τις επιλογές της αστικής τάξης, των κυβερνήσεων και των κομμάτων της. Σε αυτό το δρόμο πρέπει να βρουν έκφραση τα φιλειρηνικά αισθήματα των εργαζομένων, η αντίθεσή τους στον πόλεμο. Το όχι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο να συνδεθεί με την προοπτική του δίκαιου αγώνα που βάζει στο στόχαστρο το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και τους πολέμους του.

Ριζοσπάστης