Αυτός ο απέραντος συγκρατημένος πόνος πλημμύριζε προχθές το απόγιομα το διαμέρισμα της οδού Χανίων. Πέντε μονάχα μέρες ύστερα από το φοβερό πρωτάκουστο έγκλημα. Μπροστά σ' αυτή την ανατριχιαστική πόρτα του κάτεργου, που λέγεται ΕΤΜΑ.
- Ηταν - λέει και ξαναλέει η μάνα - το παιδί που αγκάλιαζε μ' αγάπη τον κάθε άνθρωπο. Που χαμογελούσε σε όλο τον κόσμο. Το συγκρατημένο παιδί που σαν άνοιγε την καρδιά του γινόταν χείμαρρος. Και σκόρπιζε καλωσύνη... Αισιοδοξία και πίστη όλους γύρω της.
Το τραπέζι μπροστά μας είναι γεμάτο με τηλεγραφήματα. Φτάνουν αδιάκοπα. Είναι συγγενείς, φίλοι, σωματεία, οργανώσεις. Είναι οι μακρινοί απλοί άνθρωποι, που βεβαιώνουνε με τα λόγια τους, τον πόνο, τη συμπαράστασή τους, στην οικογένεια. (...)
Μέσα στον ίδιο συγκλονισμό βρίσκεται και η αδελφή. Η Ζέτα Βασιλακοπούλου, καθηγήτρια της φιλολογίας. Βρισκόταν στο Ναύπλιο την περασμένη Δευτέρα. Χτύπησε το τηλέφωνο. Και μάθαινε το φοβερό νέο. Την ίδια στιγμή έφευγε για την Αθήνα όπου το τόσο μοναδικά γι' αυτήν αγαπημένο πρόσωπο που μερικές μέρες χαιρόταν τη θάλασσα είχε σβύσει... Οι ρόδες του πούλμαν είχαν πολτοποιήσει τη γελαστή συντρόφισσα. (...)
(...) Δεν πήγε τυχαία στην Πάντειο. Την τραβούσαν τα κοινωνιολογικά μαθήματα. Και τα χαιρόταν όταν τα διάβαζε. Οταν είχε την ευκαιρία να τα συζητήσει σε βάθος.
- Αρκούσε να της βάλεις μια απλή ερώτηση και έδινε μια ολόκληρη απάντηση που εξαντλούσε κατά βάθος ολόκληρο το θέμα. Δεν είδε ποτέ τα μαθήματα σαν φόρτωμα. Τα χαιρόταν και τα ανάλυε.
Αλλά η φοιτήτρια της Παντείου, η Σωτηρία Βασιλακοπούλου ήταν μια ΚΝίτισσα. Στα 21 κιόλας χρόνια της είχε δόσει μες στη Σχολή της αλλά και μέσα σε όλο το νεολαιίστικο χώρο μια ωραία, συνεπή αγωνιστική παρουσία.
Ενα δικό της σημειωματάριο. Μερικά τετράδια, όλα με δικές της αγωνιστικές σημειώσεις, με ζητήματα και προβλήματα. Υπάρχουν σ' αυτά απαντήσεις γύρω από θέματα και συζητήσεις. Ολα όσα υπάρχουν σ' αυτό δείχνουνε άνθρωπο μεθοδικό που προγραμματίζει προσεχτικά. Που δεν αφήνει τίποτε στην τύχη, που συνεχώς αναζητάει και μελετά.
(...) Ακόμη ένα δικό της σημείωμα είναι μια δική της αναφορά για το περσινό, το 5ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Γράφει: «Η πορεία προς το 5ο Φεστιβάλ θα πρέπει να είναι μια δυναμική πορεία προβολής των αιτημάτων της νέας γενιάς και κύρια της εργαζόμενης και της σπουδάζουσας...».
Στα σημειωματάρια μένουν ανοιχτές οι σελίδες για το φετινό το 6ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Λευκές, δεν πρόλαβε να βάλει όπως συνήθιζε τις αγωνιστικές καταγραφές. Πρόλαβε όμως να κάνει πράξη το ατράνταχτο πιστεύω της ζωής της. Και την έδεσε με την υφάντρα. Στάθηκε αγωνιστικά δίπλα στους εργαζόμενους. Αφοβη μπροστά στην αδίσταχτη και ανηλέητη εργοδοσία. (...)
(...) Δυο λόγια ακόμη για την αξέχαστη συντρόφισσα. Τα προσθέτει η αδελφή. Κι είναι για τις δικές της χαρές που τις γέμιζαν τις ελεύθερες ώρες. Ηταν η θάλασσα, που τη χαιρόταν και την αναζητούσε. Δική της εμπειρία χρόνια και χρόνια. Ηταν η αγάπη της για τα σπορ, τον αθλητισμό, το ποδόσφαιρο (...)
Μαζί μ' όλα αυτά ήταν και το τραγούδι. Ηταν γι' αυτήν χαρά να τραγουδάει! Αλλά κι όσοι βρέθηκαν κοντά της και την άκουγαν θαύμαζαν τη φωνή της. Και ήταν αυτό κάτι που τελευταία δίχως να το προλάβει προγραμμάτιζε να πάει στη Φοιτητική Χορωδία που διευθύνει ο Μίκης Θεοδωράκης. Δίχως ο προγραμματισμός αυτός να πραγματοποιηθεί. (...)
Στις 28 Ιούλη 1980, η Σωτηρία Βασιλακοπούλου, η νεαρή ΚΝίτισσα, φοιτήτρια της Παντείου δολοφονήθηκε απ' την ΕΤΜΑ καθώς μοίραζε προκηρύξεις στις εργάτριες και τους εργάτες του εργοστασίου.
Στην επέτειο της δολοφονίας της σ. Σωτηρίας (για την οποία έχουν ήδη πραγματοποιηθεί εκδηλώσεις στο Πάντειο Πανεπιστήμιο αλλά και στον τόπο της δολοφονίας, στο σημείο που βρισκόταν το κάτεργο της ΕΤΜΑ) δημοσιεύουμε το παραπάνω «πορτρέτο» του Νίκου Καραντινού που αναδεικνύει γνωστές και άγνωστες πτυχές της ζωής, της δράσης και της προσωπικότητας της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου.
Βλ. περισσότερα:
«Οδηγητής», Ιούλης - Αύγουστος 2022, απ' όπου και το σκίτσο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου