Τι μεγαλύτερες απεργιακές κινητοποιήσεις από το 1984 ζει η Μεγάλη Βρετανία, με τη συμμετοχή εκατομμυρίων εργαζομένων σε όλους τους κλάδους της οικονομίας. Στο απεργιακό δελτίο ξεχωρίζουν οι σιδηρόδρομοι και το δημόσιο σύστημα Υγείας, επιβεβαιώνοντας ότι σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο το γηρασμένο σύστημα αποδεικνύεται ολοένα και πιο «ανίκανο» να προστατέψει την υγεία, ακόμα και τη ζωή του λαού, αλλά και να εγγυηθεί την ασφάλεια των συγκοινωνιών, που δεν συναντιέται πουθενά με τα κέρδη. Κι ενώ οι εργαζόμενοι μετρούν τις δυνάμεις τους σ' αυτήν την ελπιδοφόρα αγωνιστική ανάταση, το κράτος, η κυβέρνηση και οι επιχειρηματικοί όμιλοι μετρούν τις «ζημιές» από τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις. Σύμφωνα λοιπόν με στοιχεία που διοχετεύουν στον Τύπο, η βρετανική οικονομία «μετράει» 2,3 εκατ. «χαμένες» μέρες εργασίας μόνο το δεύτερο εξάμηνο του 2022, για τις οποίες «το φυσάνε και δεν κρυώνει» οι μεγαλοεπιχειρήσεις και το κράτος τους. Και μόνο η σπουδή τους να κάνουν «τάλιρα» τις χαμένες εργατοώρες από τις απεργιακές κινητοποιήσεις φανερώνει ότι αυτές χτυπάνε εκεί που τους πονάει, δηλαδή στην κερδοφορία, που παύει να υπάρχει όταν οι εργαζόμενοι σταματήσουν να δουλεύουν. Πέρα λοιπόν από επιβεβαίωση ότι χωρίς εργαζόμενους «γρανάζι δεν γυρνά», η ανησυχία όλων αυτών για το αυξανόμενο κύμα απεργιών φανερώνει και το πού βρίσκεται πραγματικά η διέξοδος για την εργατική τάξη και τον λαό, στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη: Στην οργανωμένη πάλη ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων και των κομμάτων του, για να έρθουν στο προσκήνιο οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
Σύμφωνα με στοιχεία της συμβουλευτικής PWC, την περίοδο 2014 - 2019 η ελληνική βιομηχανία αναπτύχθηκε με ρυθμό 3,9%, υψηλότερο από τον συνολικό μέσο όρο της οικονομίας για το ίδιο διάστημα, ενώ οι εξαγωγές εκτοξεύτηκαν από 16,1 δισ. το 2014 στα 22,5 δισ. το 2019, ξεπερνώντας για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά τα προ κρίσης επίπεδα. Η πορεία αυτή συνεχίστηκε και επί κυβέρνησης ΝΔ, με τη συνολική αξία των εξαγωγών να φτάνει στα 55 δισ. το 2022, αυξημένη κατά 36,7% σε σχέση με το 2021. Την ίδια περίοδο, όμως, τα στοιχεία της PWC δείχνουν ότι παρά την απογείωση των εξαγωγών, ο αριθμός των εργαζομένων στη βιομηχανία παρέμεινε σχετικά σταθερός το διάστημα 2012 - 2019, στους περίπου 376.000, μετά τη μεγάλη μείωση που σημειώθηκε από το 2008 (526.000 εργαζόμενοι), στη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης. Με άλλα λόγια, οι ίδιοι περίπου εργαζόμενοι παρήγαγαν πολλαπλάσια εμπορεύματα που πουλήθηκαν στην εγχώρια και διεθνή αγορά, πληρώνοντας με μεγάλη ένταση της εκμετάλλευσης την ανάπτυξη και την «εξωστρέφεια» της οικονομίας, που όπως αποδεικνύεται για άλλη μια φορά, δεν είναι ...«για όλους».
Πληθαίνουν τα δημοσιεύματα για την «ανάγκη» να αυξηθεί και στη χώρα μας η ιδιωτική ασφάλιση από κινδύνους φυσικών καταστροφών. Τη μια με πρόσχημα την «κλιματική αλλαγή» και τα θύματα από πλημμύρες και φωτιές, την άλλη με την αξιοποίηση των καταστροφικών σεισμών στην Ελλάδα και στη γείτονα χώρα, οι πλασιέ της ιδιωτικής ασφάλισης έχουν ξαμοληθεί και αναζητούν πελατεία, με «σπόνσορα» το κράτος, που είναι επιλεκτικά ανίκανο να προστατέψει την περιουσία και τη ζωή του λαού. Πάνω εκεί ξεδιπλώνεται η άθλια προπαγάνδα της ατομικής ευθύνης, ότι «δεν πρέπει να τα περιμένουμε όλα από το κράτος» και ότι «χρειάζεται να φροντίσει ο καθένας για τον εαυτό του». Χτίζουν άλλοθι για την υποχρηματοδότηση υποδομών και υπηρεσιών που απευθύνονται στις πιο στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες και απαλλάσσουν τον κρατικό μηχανισμό από οποιαδήποτε ευθύνη. Διαφημίζουν ταυτόχρονα την ιδιωτική πρωτοβουλία και την ατομική ευθύνη ως τον ιδανικό συνδυασμό για να αποζημιωθεί μια οικογένεια σε περίπτωση καταστροφής, την οποία θεωρούν περίπου ...αυτονόητο να συμβεί, επειδή δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική πρόληψη από πλημμύρες, φωτιές και σεισμούς! Εκεί βρίσκεται το «μεδούλι» αυτού του σάπιου συστήματος, που κάνει ακόμα πιο επίκαιρο και επιτακτικό το σύνθημα - κάλεσμα «μόνο ο λαός θα σώσει τον λαό»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου