Μισθούς καθηλωμένους εκεί που ήταν 10 χρόνια πριν, ζούγκλα στις εργασιακές σχέσεις, εισόδημα που τελειώνει στις 15 του μήνα, φοροληστεία «στο ύψος της», φοροαπαλλαγές και προνόμια στους ομίλους. Τα περί «πολλών και καλών θέσεων εργασίας» αποδείχθηκαν εξίσου φούμαρα, πρώτα πρώτα στους κλάδους «αιχμής» των νέων επενδύσεων. Στην Ενέργεια, για παράδειγμα, οι τεράστιες νέες επενδύσεις πήγαν «πακέτο» με 8% μείωση των εργαζομένων, χώρια το σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων στον κλάδο. Στις «νέες τεχνολογίες» οι «μεγάλες επενδύσεις» σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη απέφεραν μετρημένες στα δάχτυλα νέες θέσεις εργασίας και ένταση της εκμετάλλευσης. Για να μην πούμε για τον Τουρισμό, με τους εργαζόμενους - «δύτες» και την άγρια εκμετάλλευση. Οσο λοιπόν κι αν προσπαθούν να το χρυσώσουν, το χάπι της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι πικρό για τον λαό και αυτό δεν αλλάζει. Τίποτα δεν έχει να περιμένει από τους στόχους του κεφαλαίου, παρά μόνο από τον δικό του αγώνα, σε σύγκρουση με αυτήν τη στρατηγική.
Ούτε ...μονόστηλο δεν «πέρασε» σε κάποια αστική εφημερίδα ή site για την απεργιακή μάχη των εργαζομένων στον κλάδο του Φαρμάκου που έγινε την περασμένη Τετάρτη. Κι ας ήταν η πρώτη απεργία μετά τις εκλογές, με νέα αντιλαϊκή κυβέρνηση ΝΔ. Κι ας είχε στο επίκεντρο τους μισθούς και τις εργασιακές συνθήκες (ωράρια κ.λπ.), που κάλπικα βάζουν στην «ατζέντα» της αντιπαράθεσης η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα αυτές τις μέρες, με αφορμή τις ντροπιαστικές εικόνες της Ρόδου. Κι ας ήταν ένας μεγάλος αγωνιστικός σταθμός σε έναν κλάδο όπου παρά τα άλματα κερδοφορίας, οι εργαζόμενοι αμείβονται σχεδόν όπως μια 15ετία πριν, ενώ από το 2009 δεν έχουν υπογράψει ΣΣΕ. Οπως φαίνεται, τίποτα από τα παραπάνω δεν ...συγκίνησε ούτε τα «αντιπολιτευόμενα» μέσα, που σηκώνουν «πηχυαίους» τίτλους καταδίκης της κυβερνητικής πολιτικής στα Εργασιακά και υπεράσπισης των «συλλογικών διαπραγματεύσεων», ούτε προφανώς τα «συμπολιτευόμενα», που κατά τ' άλλα μοιράζουν «προσδοκίες» για «δωράκια» και «αυξήσεις». Γιατί, καλά και ανέξοδα είναι τα πολλά τα λόγια, αλλά όταν οι εργαζόμενοι διεκδικούν, και μάλιστα σταματώντας την παραγωγή, η εργοδοσία προστάζει «ομερτά» και δεν σηκώνει ...«παραφωνίες». Οπως και να 'χει, οι εργαζόμενοι με τον αγώνα τους απέσπασαν δέσμευση για συγκεκριμένη πρόταση της εργοδοσίας, κάτι που μέχρι σήμερα απέφευγε συστηματικά. Και έδειξαν στην πράξη πως και στο Φάρμακο τίποτα δεν χαρίζεται. Ο,τι καταφέρουν θα είναι αποτέλεσμα της δικής τους πάλης, κόντρα στα αφεντικά, στις κυβερνήσεις και τα κόμματά τους.
Μια επιχείρηση στη Ρόδο, με άδεια παράκτιας «καντίνας», επεκτείνεται σε όλη την παραλία και φτάνει να ρίχνει ακόμα και ιδιοκατασκευές με πασσάλους στον βυθό, για πλεούμενες ξαπλώστρες... Η ίδια επιχείρηση βάζει το προσωπικό να βουτάει «εθελοντικά» μέχρι τον λαιμό στο νερό για να σερβίρει. Αποκαλύπτεται ότι από το 2016 λειτουργεί κανονικά κάθε χρόνο, παρά τα πρόστιμα και τις βεβαιωμένες παρανομίες, και ότι τουλάχιστον δύο φορές έχει σφραγιστεί αλλά «έτυχε» να είναι μήνας Οκτώβρης, όταν η σεζόν τέλειωνε. Εδώ και τουλάχιστον 6 χρόνια, δηλαδή, παρά τις απανωτές παραβάσεις, βγάζει κέρδη επί κερδών και πότε - πότε πληρώνει και κανένα πρόστιμο, έτσι «για να μην καρφωνόμαστε» απέναντι στη «νομιμότητα». Αν αυτή όμως είναι η μισή εικόνα που εξοργίζει, η άλλη μισή είναι εκείνη των λαϊκών οικογενειών τις οποίες η ίδια «νομιμότητα», του ίδιου σάπιου κράτους, πετάει στον δρόμο. Οπως η μονογονεϊκή στη Θεσσαλονίκη, που μετά τον πλειστηριασμό της κατοικίας για χρέη του πατέρα επιχειρείται έξωση στην μάνα και στα δύο παιδιά (το ένα με αναπηρία), παρά την αναμονή για υπαγωγή στα «υπερχρεωμένα νοικοκυριά». Στην άλλη μισή εικόνα είναι και ο 81χρονος ανάπηρος συνταξιούχος στη Χαλκιδική, που δύο φορές τον έχουν πετάξει μαζί με το αμαξίδιό του κλοτσηδόν από το σπίτι του οι αστυνομικές δυνάμεις, αν και έχει κερδίσει ασφαλιστικά μέτρα. Δύο μισές εικόνες, που συνθέτουν την ολόκληρη: Αυτή της σαπίλας και της βαρβαρότητας του καπιταλισμού, που πάει μαζί με τα κέρδη και τη χλιδή για μια χούφτα παράσιτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου