Στις 7.45 μ.μ. της 2ας Μάη του 2014, το «101», η Γραμμή έκτακτων περιστατικών της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας στην Ουκρανία, δέχεται το πρώτο τηλεφώνημα για πυρκαγιά στο «Σπίτι των Συνδικάτων» στην Οδησσό. Η πρώτη φάση της φωτιάς καταγράφηκε στον δεύτερο όροφο του κτιρίου, από μία βόμβα μολότοφ που έπεσε μέσα στο κτίριο από ένα παράθυρο.
Στα λεπτά που ακολούθησαν, τουλάχιστον 10 άνθρωποι πήδηξαν από τα παράθυρα του κτιρίου, προσπαθώντας να σωθούν από τις φλόγες. Οσοι επέζησαν, ξυλοκοπήθηκαν βάναυσα από φασίστες της οργάνωσης «Δεξιός Τομέας» και άλλα ακροδεξιά και νεοναζιστικά στοιχεία που είχαν αποκλείσει το κτίριο. Αρκετοί από τους επιζώντες της φωτιάς ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου.
Στις 7.56 μ.μ. δίνεται η εντολή στο πρώτο πυροσβεστικό όχημα να κατευθυνθεί στο σημείο. Αν και ο πυροσβεστικός σταθμός βρίσκεται περίπου 500 μέτρα μακριά, το πρώτο όχημα θα φτάσει στις 8.14 μ.μ. Μέχρι περίπου τις 10 μ.μ. στο Κτίριο των Συνδικάτων κάηκαν ζωντανοί - σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία - 42 συνδικαλιστές και διαδηλωτές, ενώ σύμφωνα με ανεπίσημες αναφορές, οι νεκροί την ίδια ημέρα ξεπέρασαν τους 150 και οι τραυματίες ήταν πάνω από 200.
Στην επίσημη ιστοσελίδα του, ο «Δεξιός Τομέας» αποκάλεσε τη σφαγή της Οδησσού «μια λαμπερή σελίδα στην εθνική μας ιστορία», την οποία χαιρέτισαν και διάφοροι βουλευτές φασιστικών και ακροδεξιών μορφωμάτων, όπως η Ιρίνα Φαριόν του κόμματος «Svoboda».
Τα γεγονότα εκείνης της ημέρας ξεκίνησαν όταν περίπου 2.000 οργανωμένοι χούλιγκαν των ομάδων «Μέταλιστ» του Χαρκόβου και «Chernomorets» της Οδησσού, μαζί με φασίστες του «Δεξιού Τομέα» και άλλους, συγκεντρώθηκαν φορώντας κράνη και μάσκες, κρατώντας ασπίδες, τσεκούρια, ξύλινα και μεταλλικά στειλιάρια - κάποιοι ακόμα και πυροβόλα όπλα - και επιχείρησαν να διαλύσουν τις σκηνές των διαδηλωτών που αντιδρούσαν στην πραξικοπηματική κυβέρνηση.
Με την κάλυψη των Ευρωατλαντικών
Τα γεγονότα της Οδησσού αποτελούν ένα από τα πιο τραγικά εγκλήματα των εθνικιστών και φασιστών υποστηρικτών της κυβέρνησης του Κιέβου μετά το πραξικόπημα του «Μαϊντάν», το οποίο ανέτρεψε τον τότε Πρόεδρο της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς, με την άμεση επέμβαση των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, λίγους μήνες νωρίτερα.
Ακολούθησαν έντονες αντιδράσεις και μεγάλες λαϊκές διαμαρτυρίες, ιδιαίτερα στο ανατολικό τμήμα της χώρας και στην Κριμαία, όπου ο «Δεξιός Τομέας» ανέλαβε ρόλο «εκκαθαριστή», σε βάρος του λαϊκού πληθυσμού της περιοχής.
Για τους Ευρωατλαντικούς ωστόσο, γεγονότα όπως αυτό παρουσιάζονται ως μέρος της «δημοκρατικής επανάστασης» που έγινε στην Ουκρανία. Οι διώξεις που ακολούθησαν και οι εκκαθαριστικές στρατιωτικές επιχειρήσεις στα ανατολικά όξυναν τους ανταγωνισμούς, επιτάχυναν τις εξελίξεις και τελικά κλιμάκωσαν τη σύγκρουση, ειδικά μετά την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία.
Οι δυνάμεις που αναδείχθηκαν στο τιμόνι της διακυβέρνησης της Ουκρανίας, σε άμεση διασύνδεση με τον ευρωατλαντικό παράγοντα και με την υποστήριξη φασιστικών - ακροδεξιών κομμάτων και οργανώσεων, παρά τα στυγερά τους εγκλήματα, για τα οποία ακόμα και εκθέσεις του ΟΗΕ σημειώνουν ότι παραμένουν ατιμώρητα, δεν θεωρήθηκαν ποτέ «τρομοκράτες» από τους Ευρωατλαντικούς, αλλά «ήρωες» στον πόλεμο ενάντια στη Ρωσία.
Περιστατικά όπως αυτό, αλλά και οι γενοκτονικές επιχειρήσεις του ουκρανικού στρατού στα ανατολικά της Ουκρανίας, με την ανοιχτή στήριξη των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που προωθούνταν ολοένα και περισσότερο στη συνοριογραμμή με τη Ρωσία, αξιοποιήθηκαν από τη ρωσική αστική τάξη και την κυβέρνησή της για να ξεκινήσει η ιμπεριαλιστική εισβολή στην Ουκρανία, με πρόσχημα την «αποναζιστικοποίηση» και την «απελευθέρωση» των ρωσόφωνων πληθυσμών.
Η σωστή πλευρά...
Δέκα χρόνια μετά τα γεγονότα της Οδησσού και το πραξικόπημα του «Μαϊντάν» και 2 από την εισβολή της Ρωσίας, το αιματοκύλισμα των λαών της Ουκρανίας και της Ρωσίας στην κρεατομηχανή του ιμπεριαλιστικού πολέμου επιβεβαίωσε ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν ξεκίνησε με την απαράδεκτη ρωσική εισβολή. Οτι οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί για το κέρδισμα της Ουκρανίας στη μια ή στην άλλη σφαίρα επιρροής μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές συσσώρευσαν καύσιμη ύλη που γρήγορα έγινε πυρκαγιά.
Και ότι η σωστή πλευρά της Ιστορίας δεν είναι με τους ιμπεριαλιστές, τους ανταγωνισμούς και τους πολέμους τους, αλλά με τους λαούς που επί 70 χρόνια ζούσαν αρμονικά και ευημερούσαν στην ίδια σοσιαλιστική πατρίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου