Γράφει η Ελένη Κακναβάτου απο Ατέχνως

Το «εθνικό συμφέρον» ή ο «εθνικός στόχος» και το συμφέρον του Λαού 

Δεν είναι η πρώτη φορά που η αστική τάξη βαφτίζει το δικό της συμφέρον «εθνικό».

Το ακούσαμε πολλάκις τελευταία καθώς η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ αποφάσισε να φέρει για ψήφιση στη Βουλή τα νεα αντιλαϊκά μέτρα, τα μέτρα-σφαγή για μικρομεσαίους αυτοαπασχολούμενους, εργατική τάξη, συνταξιούχους, άνεργους, νέους και φτωχή αγροτιά. Για την πλειοψηφία δηλαδή του ελληνικού λαού. Να ψηφιστούν αυτά τα μέτρα που ήρθαν ως τρίτο μνημόνιο στη ζωή μας για να εκπληρωθεί ένας ακόμα «εθνικός στόχος»: η ανάπτυξη της αστικής τάξης, το ξεπέρασμα της κρίσης του συστήματος που αυτή στηρίζει, εκμεταλλευόμενη όλους αυτούς που προαναφέραμε. Άλλος ένας «εθνικός στόχος» ειναι η πάση θυσία παραμονή στο ευρώ και την ΕΕ.

«Εθνικός στόχος » ήταν μετά την Επανάσταση του 1821, κι αφού το αστικό ελληνικό κράτος που δημιουργήθηκε το 1830 ήταν ασφυκτικά στενό για την οικονομική ανάπτυξη των αστών σε βάρος των αγροτών και άλλων λαϊκών στρωμάτων, η επεκτατική πολιτική της άρχουςας αυτης τάξης.  

Έπρεπε το κράτος να διευρυνθεί. Να ανοίξουν νέοι δρόμοι για το εμπόριο και την εγχώρια παραγωγή αλλά  και για αυτό ακόμη το κεφάλαιο της διασποράς που έπρεπε να βρει νέους δρόμους επενδύσεων για να είναι πιο κερδοφόρο και ανταγωνιστικό. Έτσι παραπλανήθηκαν χιλιάδες Ελλήνων που έγιναν θύματα μιας πολιτικής αλυτρωτισμού, που ήταν ο Εθνικός στόχος της εποχής.

Ενώ σε όλη την Ευρώπη στα τέλη του 19ου αιώνα » ένα φάντασμα ειχε αρχίσει να πλανιέται», στην Ελλάδα η αστικη τάξη φρέναρε την εξάπλωση των σοσιαλιστικών ιδεών με την εξάπλωση της Μεγάλης Ιδέας που ταυτίστηκε με την  «Εθνική» και έγινε «εθνικός στόχος».

Τον ίδιο στόχο πρόβαλε ως αναμφισβήτητη και αδιαπραγμάτευτη αξία η Κυβέρνηση Βενιζέλου, όταν μετά τη λήξη του Α΄Παγκόσμιου πολέμου, διεκδικούσε για την αστική τάξη της Ελλάδας αλλά και τις αντίστοιχες αστικές τάξεις «συμμαχικών δυνάμεων » την επέκταση της χώρας μας προς 

Ανατολάς. Έτσι έγινε «εθνικός στόχος» η απόβαση του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη το Μάη του 1919 ενώ το εγχείρημα κατέληξε στα γνωστά γεγονότα του ελληνοτουρκικού πολέμου και στην Μικρασιατική καταστροφή, στην καταστροφή του λαού μας των Μικρασιατικών περιοχών με τις γνωστές επιπτώσεις αυτής της τραγωδίας.

Ένα άλλο παράδειγμα βρίσκουμε την περίοδο των Ολυμπιακών αγώνων του 2004. Όλο το έθνος δούλευε για  τον «εθνικό στόχο».  Πανηγύριζε ο λαός για την ανάληψη της διεξαγωγής των ΟΑ στην Αθήνα. Όλα τα κόμματα πλην Λακεδαιμονίων. Το ΚΚΕ αντιδρούσε και προσπαθούσε να ενημερώσει το λαό οτι οι ΟΑ θα ευνοήσουν τα κέρδη των μονοπωλίων ενώ θα φορτώσουν στο λαό νέα βάρη. Και δυστυχώς δε διαψεύστηκε καθώς 4 ή 5 χρόνια μετά η κρίση ήταν εν μέρει αποτέλεσμα κι αυτών των συνθηκών που δημιουργήθηκαν με τα χρέη και τα δάνεια των ΟΑ.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απάτη ιδεολογική και αξιακή από αυτήν, δηλαδή των λεγόμενων Εθνικών στόχων . Η αστική πολιτική, το σώσιμο της αστικής τάξης με την καταστροφή του λαού, βαφτίζεται «εθνικός στόχος» και το «όλοι μαζί μπορούμε» γίνεται σύνθημα που μαθαίνουν στο σχολείο τα παιδιά από τα μικράτα τους. Χρυσώνεται έτσι το χάπι για να δεχτεί ο λαός τις συμφορές που του ετοιμάζουν. Επίσης με αυτόν τον τρόπο προσπαθούν να πείσουν ότι ο Λαός μας ειναι συνυπεύθυνος για τις συμφορές του.

Σε όλα αυτά μια απάντηση πρέπει να δοθεί απο το μαζικό, λαϊκό κίνημα.

Ενωμένος ο λαός ενάντια στους εκμεταλλευτές του, ντόπιους και ξένους, για τα δικά του συμφέροντα που είναι αντίθετα εντελώς από αυτά των αφεντικών του. Καμιά συναίνεση, καμιά ανοχή, καμιά υποταγή σε πολιτικές αντιλαϊκές που προβάλλονται ως Εθνικές.

Συμμαχία λαϊκή για λαϊκή εξουσία. Οι «εθνικοί στόχοι» ειναι  απατηλοί,  κοιμίζουν το λαό για να μπορεί να δρα ανενόχλητα το κεφάλαιο σε βάρος του.

Γι” αυτό είναι πάντα επίκαιρο το σύνθημα: Τέρμα πια στις αυταπάτες. Ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες.