Γράφει ο Σφυροδρέπανος απο Ατέχνως

Ανακεφαλαίωση (τραπεζών και γεγονότων)

 Τι μας άφησαν πίσω τα «συγκαιρινά Ιουλιανά»;

Την επανάληψη της ιστορίας ως φάρσα (την τραγωδία τη ζούσαμε από πριν).

Μια ξεκάθαρη μαρτυρία (για όποιον έχει μάτια και δεν ξεγελιέται από οφθαλμαπάτες) για το τι είναι και τι επιφυλάσσει για τους λαούς της Ευρώπης η λυκοσυμμαχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τις τράπεζες να κλείνουν, για να τρομοκρατήσουν τον κόσμο, που δε μάσησε, γιατί πλέον δεν του έχουν μείνει και πολλά να χάσει. Παρά μόνο τις αυταπάτες του.

Μια νωπή λαϊκή ετυμηγορία, που ξεπουλήθηκε πριν καν προλάβει να στεγνώσει.

Ένα όχι που αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ναι. Τον κόσμο να κοιμάται περήφανος και να ξυπνάει προδομένος. Και τη μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων του «όχι», να απογοητεύεται και να πέφτει σε θερινή νάρκη διαρκείας, μήπως και μπορέσει να ονειρευτεί ξανά.

Πολλούς σημαιοφόρους του όχι να βαυκαλίζονται πως το μπολιάζουν με συνεπή χαρακτηριστικά, προτού πέσουν στην παγίδα της κυβέρνησης και σε κινηματική κατάθλιψη. Και την τακτική επιλογή του άκυρου να δικαιώνεται γρηγορότερα από κάθε προσδοκία. Μια μέρα μετά οι πολιτικοί αρχηγοί (πλην του Λακεδαιμόνιου) τα μιλήσανε τα συμφωνήσανε και μες σε μια βδομάδα η συμφωνία είχε κλείσει.

Ένα εθνικά υπερήφανο μνημόνιο και έναν αριστοτεχνικό κυβερνητικό ελιγμό, που περιέβαλλε τον πρωθυπουργό με το φωτοστέφανο του ηρωικού διαπραγματευτή και του θύματος εκβιασμού. Αλλά επειδή δεν μπορούσε να τον αποφύγει, χαλάρωσε να τον απολαύσει. Άσε που μπορεί στο τέλος να αγαπήσεις και τον (εκ)βιαστή σου, κατά το σύνδρομο της Στοκχόλμης.

Μια πλατφόρμα να καταδικάζει τη δολοφονία, στηρίζοντας το δολοφόνο και να γίνεται το αριστερό του άλλοθι. Και δύο εκκολαπτόμενους πολιτικούς αστέρες (Βαρουφάκης και Κωνσταντοπούλου) να κάνουν αρχηγικές εμφανίσεις, περιμένοντας να βρουν στρατό για να γίνουν οι στρατηγοί του.

Την «πρώτη φορά αριστερά» να φεύγει τόσο δεξιά, που να την τρολάρει ακόμα και ο Μιχαλολιάκος: «σύντροφοι της Αριστεράς, ο ΦΠΑ είναι καπιταλιστικός φόρος». Και το χειρότερο… να έχει δίκιο!

Την «πρώτη φορά αριστερά» να πνίγει στα χημικά και να διαλύει βάση σχεδίου τους διαδηλωτές και να ξαναγεμίζει με (άλλου είδους αυτή τη φορά) καπνούς την πλατεία Συντάγματος. Αντιλαϊκά μέτρα, και καταστολή του λαϊκού κινήματος βαδίζουν χέρι-χέρι.

Τον αστικό εσμό που υποστήριζε το «ναι» να επαινεί την κυβέρνηση για την υπεύθυνη στάση της και να της τραβά φιλικά το αυτί για την καθυστέρησή της να υπογράψει τη συμφωνία εξαρχής.

Τον Τσίπρα να θεωρείται λεβέντης και το Λεβέντη να μπαίνει στη βουλή βάση απολύτως έγκυρων δημοσκοπήσεων. Που δυστυχώς όμως δεν εμφανίζουν το ΚΟΛΑΝ του Σπύρου Παπαδόπουλου απ’ τους Απαράδεκτους, που έχει εξάλλου κι έτοιμο πολιτικό σύνθημα για τον πρόεδρό του: «με το ευρώ καλύτερα» (πού πάνε και τα βρίσκουν όμως…)!

Έναν άτυπο μεγάλο συνασπισμό αλά γερμανικά, που υπερψηφίζει τα μνημονιακά προαπαιτούμενα και χωρίς να συγκυβερνά. Και το «φανατικό πολέμιο» του φιλελευθερισμού (Σύριζα) να ασπάζεται το δαιβόητο ΤΙΝΑ της Θάτσερ (There Is No Alternative = δεν υπάρχει εναλλακτική) και να το κραδαίνει ως απειλή κι αντεπιχείρημα ενάντια σε κάθε διαφορετική φωνή). Και εις ανώτερα…

Τα σύγχρονα Ιουλιανά να αναβάλλονται ένεκα ο καύσωνας και τα περιβόητα μπάνια του λαού –που παραμένουν ως κυρίαρχη νοοτροπία, αν και ολοένα περισσότερος κόσμος θεωρεί τον παραθερισμό πολυτέλεια για μεγάλα πορτοφόλια.

Να βάζουν διαρκώς το λαό στη γωνία, εν αναμονή της άνωθεν σωτηρίας και των εξελίξεων, που τις παρακολουθεί με κομμένη ανάσα και πετσοκομμένα δικαιώματα.

Η συνέχεια επί της οθόνης μας. Εκτός κι αν βγούμε μαζικά στους δρόμους, για να τη γράψουμε εμείς, με το δικό μας τρόπο. Η ιστορία γράφεται με πάλη ταξική…