Με αφορμή την υπονομευτική στάση του κυβερνητικού συνδικαλισμού στην απεργία του Δημοσίου

Στις 7 Απρίλη πραγματοποιήθηκε η 24ωρη απεργία στο Δημόσιο. Και σε αυτήν την απεργία έγινε μια σημαντική προσπάθεια, ώστε να δοθεί μια ακόμα απάντηση στην εντεινόμενη αντιλαϊκή επίθεση. Αν και τα ποσοστά συμμετοχής κινήθηκαν στα ίδια χαμηλά επίπεδα των προηγούμενων απεργιών στο Δημόσιο, η ίδια η απεργία και τα συλλαλητήρια αποτέλεσαν ένα βήμα αναμέτρησης με την κυβερνητική πολιτική, και ταυτόχρονα μια προσπάθεια κλιμάκωσης της πάλης και προετοιμασίας της επερχόμενης 48ωρης απεργίας.

Η μεγάλη, μαχητική απεργιακή συγκέντρωση στην Ομόνοια των σωματείων και των Επιτροπών Αγώνα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ και το εξαιρετικά μαζικό συλλαλητήριο που ακολούθησε, δείχνουν την άνοδο του κύρους του ΠΑΜΕ, πως ένας κόσμος ακουμπάει σ' αυτό και το εμπιστεύεται.

Δείχνουν, πως τα συνδικάτα, οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ είναι σε θέση να ξεπερνούν εμπόδια και δυσκολίες που βάζουν κυβέρνηση, παλιός και νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός στην οργάνωση της πάλης. Αποτυπώνουν την αποφασιστικότητα ενός σημαντικού μέρους του κινήματος να κινηθεί με τη γραμμή της σύγκρουσης και της Κοινωνικής Συμμαχίας, να μπει αποφασιστικά στον αγώνα, για να αντιπαλέψει τα μέτρα - φωτιά για το λαό. Αυτό είναι σημαντική παρακαταθήκη για τους αγώνες που θα ακολουθήσουν, είναι καλή βάση για την πορεία ανασύνταξης του κινήματος.

Δόθηκε ένας δύσκολος αγώνας, χωρίς να παραβλέπουμε τον αρνητικό συσχετισμό και τα μεγάλα εμπόδια.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ έδωσαν αποφασιστικά τη μάχη

Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις και τα συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ έκαναν ό,τι μπορούσαν για την επιτυχία της απεργίας. Από την πρώτη στιγμή που εξαγγέλθηκε η απεργία, η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ απηύθυνε κάλεσμα σε όλα τα πρωτοβάθμια σωματεία, σε όλους τους δημόσιους υπαλλήλους, να μπουν στη μάχη, να αποκρούσουν την επίθεση, τα διλήμματα, τους εκβιασμούς και την κάλπικη επιχειρηματολογία της κυβέρνησης. Να κάνουν την απεργία δική τους υπόθεση και να μην την εμπιστευτούν στα ξένα χέρια της ηγεσίας της ΑΔΕΔΥ και κάποιων μεγάλων Ομοσπονδιών του Δημοσίου.

Αιχμή της αναμέτρησης κυβέρνησης - εργαζομένων στις 7 Απρίλη ήταν και είναι οι ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση. Ομως δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και το νέο φοροληστρικό νομοσχέδιο, το νέο μισθολόγιο όπου προβλέπονται περικοπές στη μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων 2,3 δισ. ευρώ για την περίοδο 2016 - 2019, ο νέος αντιδραστικός νόμος για τη Δημόσια Διοίκηση (ν. Βερναρδάκη), δηλαδή η ενδυνάμωση του αυταρχικού κράτους, η ένταση της κρατικής καταστολής, η νέα τιμωρητική αξιολόγηση που συνδέεται με το μισθό, το βαθμό, τις υποχρεωτικές μετατάξεις, όπως και με τις απολύσεις.

Με βάση τα παραπάνω, Ομοσπονδίες του Δημοσίου, σωματεία, συνδικαλιστικές δυνάμεις που συμπορεύονται με το ΠΑΜΕ έδωσαν τη μάχη, ώστε η απάντηση στην επίθεση κυβέρνησης - πλουτοκρατίας - ΕΕ να δοθεί από τη σκοπιά των αναγκών και των συμφερόντων των δημοσίων υπαλλήλων, με αιτήματα, πλαίσιο και γραμμή πάλης υπεράσπισης και διεύρυνσης της Κοινωνικής Ασφάλισης, προτάσσοντας το σύνθημα: «Να μην περάσει ο νόμος - λαιμητόμος. Κοινωνική Ασφάλιση για όλους. Λύση υπάρχει. Να πληρώσουν το Κράτος και η εργοδοσία».

Εχοντας έναν τέτοιο προσανατολισμό και αξιοποιώντας κάθε μορφή πάλης, προσπάθησαν να ενημερώσουν τους δημόσιους υπαλλήλους σε όλους τους χώρους δουλειάς, να οργανωθεί η απεργία με σχέδιο, με Γενικές Συνελεύσεις, με συσκέψεις, με περιοδείες, ομιλίες, επιδιώκοντας έτσι να ανέβει ο ρόλος και η ευθύνη του πρωτοβάθμιου σωματείου στην οργάνωση της απεργίας, να γίνει το ίδιο το σωματείο κέντρο αγώνα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στους τόπους δουλειάς αναγνωρίζουν πως «και αυτήν την απεργία το ΠΑΜΕ την πήρε στις πλάτες του».

Σχεδιασμένη παρέμβαση στο περιεχόμενο της απεργίας

Η κυβέρνηση, αξιοποιώντας τις πολιτικές εξελίξεις, έκανε σχεδιασμένη παρέμβαση στην απεργία και στο περιεχόμενό της. Σέρβιρε με νέο περιτύλιγμα το γνωστό παραμύθι της σκληρής διαπραγμάτευσης, έβαζε εκβιαστικά το ψευτοδίλημμα στους εργαζόμενους να διαλέξουν στρατόπεδο στο πεδίο των μονοπωλιακών ανταγωνισμών, δηλαδή μνημόνιο με όρους ΔΝΤ ή μνημόνιο με όρους ΕΕ, στοχεύοντας σε κάθε περίπτωση να χειραγωγήσει, να τσακίσει το κίνημα και κάθε λαϊκή αντίσταση.

Εκεί που η κυβέρνηση και οι κρατικοί μηχανισμοί δεν έκαναν παρέμβαση «διά ζώσης» αξιοποίησαν για την ίδια δουλειά τα στηρίγματά τους στο συνδικαλιστικό κίνημα, δηλαδή όλο εκείνο το απαράτ των συστημικών συνδικαλιστικών δυνάμεων, που στηρίζουν τον πυρήνα των αντιδραστικών διαρθρωτικών αλλαγών στο Δημόσιο, την αναμόρφωση του αστικού κράτους, τη στρατηγική της ΕΕ, της «ανταγωνιστικότητας και της υγιούς επιχειρηματικότητας».

Να πώς αυτές οι ηγεσίες υπονόμευσαν την απεργία ως προς το περιεχόμενό της.

·    

  Στο υπουργείο Οικονομικών και στον κλάδο των Εφοριακών, οι συνδικαλιστικές παρατάξεις του παλιού και νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΜΕΤΑ) τάχθηκαν υπέρ των Επαγγελματικών Ταμείων, λειτουργώντας ως «λαγός» της κυβέρνησης για την ανατροπή της Κοινωνικής Ασφάλισης. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης Τ. Πετρόπουλος, μιλώντας σε σχετική ημερίδα για την Ασφάλιση του Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου (30/3/2016) και έχοντας ως συνομιλητές «ανθρώπους της αγοράς» και του «κεφαλαιοποιητικού συστήματος», εκθείασε τέτοιες απόψεις - προτάσεις. κυβέρνηση και κυβερνητικός συνδικαλισμός πάνε χέρι - χέρι για τις ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση.

·      

 Στις διαχρονικές αλλαγές για τη Δημόσια Διοίκηση (και όχι μόνο στον πρόσφατο ν. Βερναρδάκη), οι συνδικαλιστικές αυτές ηγεσίες λειτουργούν από κοινού - και το ομολογούν - ως «κοινωνικοί εταίροι» της κυβέρνησης. Εδωσαν ουσιαστική στήριξη στα νομοσχέδια όλων των κυβερνήσεων για τις αλλαγές στη Δημόσια Διοίκηση, για την «αξιολόγηση» με ή χωρίς «στοχοθεσία» και «ποσοστώσεις». Πρόταση της ηγεσίας της ΑΔΕΔΥ και της ΠΟΕ - ΟΤΑ προς την κυβέρνηση ήταν να γίνει η «αξιολόγηση» και μάλιστα με «στοχοθεσία»!!!

·    

  Οι ηγεσίες της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ έβαλαν πλάτη στους αντιασφαλιστικούς νόμους Σιούφα, Πετραλιά, Ρέππα, Λοβέρδου, Κουτρουμάνη που άνοιγαν το δρόμο για μεγαλύτερες ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση, δυσκολεύοντας έτσι τον αγώνα των εργαζομένων για την υπεράσπιση της Κοινωνικής Ασφάλισης.

·     

 Οταν περνούσε το προηγούμενο μισθολόγιο, η ΠΑΣΚΕ έλεγε ότι θα παίρναμε αυξήσεις. Τώρα με την ψήφιση του νέου μισθολογίου που φέρνει νέο πετσόκομμα στους μισθούς, εκπρόσωπος του ΜΕΤΑ στην ΑΔΕΔΥ αντίστοιχα έλεγε «μην είστε σίγουροι ότι θα έχουμε μειώσεις, κρατήστε και καμιά πισινή...».

·   

   Στο χώρο της Υγείας, η ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ έφτασε στο σημείο με ανακοίνωσή της να καλεί σε αγώνες, που όμως «... δε θα αμφισβητούν την Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας...»!!! Δηλαδή, αγώνες που θα αφήνουν άθικτη τη μήτρα κάθε κακού για τα λαϊκά συμφέροντα.

Η υπονόμευση της απεργίας με παραδείγματα

Να πώς παλιός και νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός υπονόμευσαν και την οργάνωση της απεργίας.

·    

  Το Νομαρχιακό Τμήμα Ροδόπης της ΑΔΕΔΥ (πρόεδρος από το ΜΕΤΑ και υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ) με «εσωτερικό σημείωμα» (κατά τ' άλλα) προς το Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ και κοινοποίηση προς όλα τα Νομαρχιακά Τμήματα της χώρας ζητούσε «... έστω και στο παραπέντε να αναβάλετε την εν λόγω απεργία (...) μέχρι την ημερομηνία ψήφισης του ασφαλιστικού νομοσχεδίου...». Η επιχειρηματολογία που συμπυκνώνει το «αίτημα» του Νομαρχιακού Τμήματος Ροδόπης της ΑΔΕΔΥ έχει ύπουλο χαρακτήρα. Πατάει πάνω σε αντικειμενικές δυσκολίες του κινήματος, παίρνει υπόψη του μια δίκαιη κριτική που γίνεται από τους εργαζόμενους ως προς την οργάνωση των απεργιών, όμως αυτή τη δίκαιη κριτική των εργαζομένων την επικαλείται όχι για να ξεπεραστούν οι δυσκολίες, να οργανωθούν αγώνες, να μη δοθεί χρόνος στην κυβέρνηση, αλλά για να ακυρωθεί η ίδια η οργάνωση των αγώνων. Επί της ουσίας, 6 μέρες πριν την απεργία καλούν όλα τα Νομαρχιακά Τμήματα της ΑΔΕΔΥ, όλης της χώρας, σε οργανωμένη απεργοσπασία! Με αφορμή την κήρυξη της απεργίας για τις 7 Απρίλη, επικαλούνται «λάθη στρατηγικής στην οργάνωση του αγώνα», αφού, όπως λένε, μια τέτοια απεργία στο Δημόσιο θα ακύρωνε «την τεράστια επιτυχία της πανεργατικής απεργίας στις 4 Φλεβάρη». Καταρχάς, δε λένε κουβέντα για την ίδια τη στρατηγική και τη γραμμή πάλης που υιοθετεί η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ, αλλά και το ίδιο το Νομαρχιακό Τμήμα Ροδόπης της ΑΔΕΔΥ, δηλαδή τη στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου και της κυβέρνησης με την οποίο πολύ απλά συμφωνούν. Η αλήθεια είναι ότι τους ενοχλούν εκείνοι οι αγώνες που υιοθετούν τη στρατηγική της σύγκρουσης και της ανατροπής κάθε αντιλαϊκής πολιτικής. Αυτό τους ενοχλεί. Τα «λάθη στρατηγικής στην οργάνωση του αγώνα» που οι ίδιοι επικαλούνται μάλλον αφορά τους ίδιους και την ηγεσία της ΑΔΕΔΥ, αφού χρόνια τώρα δεν κάνουν απολύτως τίποτα για την οργάνωση και την επιτυχία των αγώνων. Ακόμη και το γεγονός ότι το συγκεκριμένο «αίτημα» είχε ημερομηνία 1η Απρίλη, δεν αθωώνει σε καμιά περίπτωση το βρώμικο και υπονομευτικό του ρόλο, αφού δεν μπορεί να εκληφθεί ούτε καν ως πρωταπριλιάτικο χιούμορ.

·    

  Στο υπουργείο Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού και στο «Σύλλογο Υπαλλήλων Τουριστικής Ανάπτυξης», όπου οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ έχουν απόλυτη πλειοψηφία, κατά τη συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου οι συνδικαλιστές του ΜΕΤΑ δήλωσαν ότι... δεν θα απεργήσουν. Τόσο απλά!

· 

     Όταν ήταν στην αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ η τότε συνδικαλιστική ηγεσία της ΟΛΜΕ (ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ) εξήγγελλε χωρίς καμιά προετοιμασία πενθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες, στην πλειοψηφία τους απεργίες με μονοψήφια ποσοστά συμμετοχής, που ως «διακύβευμα» είχαν τις αντιπολιτευτικές ανάγκες του ΣΥΡΙΖΑ. Πρωτοστάτησαν στον εγκλωβισμό των εργαζομένων, χρησιμοποίησαν το κίνημα με τον πιο τυχοδιωκτικό τρόπο, έκαναν τους αγώνες των εργαζομένων σκαλοπάτι για την κυβερνητική εναλλαγή, για να συνεχιστεί η ίδια αντιλαϊκή πολιτική. Τώρα η ηγεσία της ΟΛΜΕ (ΣΥΡΙΖΑ - ΔΑΚΕ) μαζί με την ηγεσία της ΔΟΕ (ΔΑΚΕ - ΠΑΣΚΕ) στην πιο κρίσιμη αυτή αναμέτρηση για να μην περάσουν τα πιο σκληρά, τα πιο βάρβαρα μέτρα, στην κυριολεξία είναι άφαντοι. Δίπλα στη βρώμικη δουλειά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, κάνουν και αυτοί τη δουλειά τους και απ' ότι φαίνεται την κάνουν πολύ καλά. Η διδασκαλική Ομοσπονδία (ΔΟΕ), η μεγαλύτερη Ομοσπονδία του Δημοσίου, δεν έβγαλε ούτε καν ανακοίνωση - κάλεσμα προς τα μέλη της για να συμμετάσχουν στην απεργία!!! Το ίδιο και η ηγεσία της ΟΛΜΕ!!! Κάθε σχόλιο περιττεύει.

Να ξεμπερδεύουν οι εργαζόμενοι με αυτές τις ηγεσίες

Δεν πάει άλλο με αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, είναι επικίνδυνες. Και όταν ακόμα εξαγγέλλουν απεργίες ή κινητοποιήσεις δεν κάνουν τίποτα για την επιτυχία τους, άντε να στείλουν κανένα mail στις υπηρεσίες και στα σωματεία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι στις τελευταίες κινητοποιήσεις που εξήγγειλε η ΑΔΕΔΥ δεν υπήρχε άνθρωπος να κρατήσει το πανό, ενώ υπήρξαν συλλαλητήρια της ΑΔΕΔΥ στο Σύνταγμα με 30 άτομα!!! Ούτε είναι τυχαίο το γεγονός, ότι η απεργιακή συγκέντρωση της ΑΔΕΔΥ στις 7 Απρίλη ήταν εντελώς άμαζη.

Για την κατάσταση αυτή στο κίνημα, τεράστιες και ταυτόχρονα ανεξίτηλες ευθύνες φέρνουν και εκείνες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που λειτουργούν ως συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ στο κίνημα και επί της ουσίας διευκολύνουν το ρόλο και τους σχεδιασμούς του παλιού και νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Είναι αυτοί που καλούσαν τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους να παλέψουν, ώστε να έρθει η κυβερνητική εναλλαγή και ο ΣΥΡΙΖΑ στο τιμόνι της διακυβέρνησης. Είναι αυτοί που πανηγύριζαν για την «Πρώτη Φορά Αριστερά», αυτοί που καλούσαν να στηριχτεί η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και οι λεγόμενες «κόκκινες γραμμές» της, ενώ την ίδια στιγμή για ένα χρόνο περίπου έψαχναν να βρουν «το πρόσημο αυτής της κυβέρνησης»!!!

Είναι όλοι αυτοί που κάνουν ΑΝΤΑΡΣΥΑ στον ταξικό προσανατολισμό του κινήματος, που κάνουν παιχνίδι με τη νέα σοσιαλδημοκρατία, Συριζαίικης απόχρωσης ή ΛΑΕ, και που το βράδυ του δημοψηφίσματος στο Σύνταγμα είχαν πρηστεί τα χέρια τους από τα παλαμάκια που βαρούσαν στον Τσίπρα.

Είναι αυτοί που όσο περισσότερο τα διπλώνουν στο περιεχόμενο της πάλης, όσο περισσότερο ξεφτίζουν και τα όποια ριζοσπαστικά συνθήματα έχουν υιοθετήσει, τόσο περισσότερο ανεβάζουν τους τόνους, προτείνουν «ανεβασμένες μορφές πάλης και απεργίες διαρκείας» για την επιτυχία των οποίων δεν κάνουν τίποτα. 

Οσες μορφές πάλης, όσες απεργίες και να προτείνουν δεν ξεπλένονται με τίποτα! Ολα τα παραπάνω δεν μπορεί να παραγραφούν.

H κατάσταση αυτή στο συνδικαλιστικό κίνημα, με αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν μπορεί να συνεχιστεί. Παλιός και νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός είναι μεγάλο εμπόδιο για το κίνημα και τους εργαζόμενους. Η συζήτηση για το τι κίνημα έχουμε ανάγκη πρέπει να γίνει σήμερα, τώρα, μαζί με την οργάνωση της πάλης.

Οι εργαζόμενοι έχουν ένα ενιαίο καθήκον. Μαζί με τον αγώνα για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, ταυτόχρονα πρέπει να διεξάγουν αγώνα για την απαλλαγή τους απ' αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Αυτό αποτελεί βασική προϋπόθεση για να ανασάνει το κίνημα, να σηκώσει κεφάλι, να συσπειρώσει όλους τους εργαζόμενους. Είναι όρος για την ανασύνταξη και την αντεπίθεση του κινήματος, τη μαζικοποίηση των αγώνων, τον προσανατολισμό ενάντια στα μονοπώλια και το κράτος τους.

Ούτε ώρα χαμένη για την οργάνωση της 48ωρης απεργίας

Με τους μαζικούς μαχητικούς αγώνες μας, το προηγούμενο διάστημα οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι ελευθεροεπαγγελματίες επιστήμονες, οι αγρότες, η νεολαία, όλοι μαζί, δείξαμε σε ένα βαθμό τη δύναμή μας, καταφέραμε να καθυστερήσουμε την κατάθεση του νόμου - λαιμητόμου. Αυτό δεν είναι λίγο πράγμα. Δείχνει τη δύναμη των εργαζομένων, τη δύναμη της Λαϊκής Συμμαχίας. Χωρίς αυτούς τους αγώνες, τα μέτρα ήδη θα είχαν ψηφιστεί και σίγουρα θα ήταν χειρότερα.

Ακριβώς σε αυτήν την κατεύθυνση χρειάζεται τις αμέσως επόμενες μέρες να δυναμώσει η λαϊκή πάλη και η πίεση στην κυβέρνηση. Απαιτείται να εντείνουμε τις προσπάθειές μας, ώστε να δημιουργηθούν όλες εκείνες οι προϋποθέσεις για μια μεγαλειώδη 48ωρη απεργιακή αναμέτρηση, που θα σηματοδοτήσει την αποφασιστικότητα όλων των εργαζομένων, να συγκρουστούμε με την αντιλαϊκή πολιτική ενάντια στο νόμο - λαιμητόμο, τη φοροληστεία, τα «κόκκινα δάνεια», τα μέτρα εξόντωσης του λαού και ταυτόχρονα να κάνουμε καθαρή την απόφασή μας ο αγώνας αυτός να φτάσει μέχρι τέλος, μέχρι την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.

Του Αλέκου ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΗ*
* Ο Αλέκος Αρβανιτίδης είναι μέλος του Τμήματος για την Εργατική - Συνδικαλιστική δουλειά της ΚΕ του ΚΚΕ και μέλος της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ