Γιατί άραγε δεν γιορτάζουμε την απελευθέρωση της Αθήνας;

Γράφει ο 2310net //

Είναι περίεργο το γεγονός ότι γιορτάζουμε την έναρξη του πολέμου και όχι την απελευθέρωση από την κατοχή που προέκυψε από αυτόν.

Με άλλα λόγια, σε λίγες μέρες θα ετοιμαστούμε να γιορτάσουμε το «ΟΧΙ» που υποτίθεται ότι είπε ο φασίστας Μεταξάς και σχεδόν αγνοούμε την απελευθέρωση της πρωτεύουσας από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ.

Συνήθως για να χλευάσουν το επίπεδο μόρφωσης της νεολαίας λίγες μέρες πριν τις εθνικές επετείους, τα κανάλια ξαμολιούνται και κανιβαλιστικά ρωτάνε τους πιτσιρικάδες «τι γιορτάζουμε» ελπίζοντας να τους πιάσουν αδιάβαστους. Αλήθεια, πόσοι μορφωμένοι γνωρίζουν πότε απελευθερώθηκε η Αθήνα; Και αν γνωρίζουν, από πού το έμαθαν; Σίγουρα όχι από το σχολείο.


Το ζήτημα είναι καθαρά πολιτικό. Ένα έθνος-κράτος που ποτέ δεν αποκολλήθηκε από την εθνοκεντρική ιστορική αφήγηση (είμαστε απόγονοι και του Σωκράτη και του Κολοκοτρώνη και του Παπανικολάου), ένα κράτος που ανέκαθεν διοικούνταν από συνεργάτες των Ναζί κατακτητών, της Χούντας και της μαύρης αντίδρασης, ένα παρακράτος που πάντα υπήρχε και κατά περιόδους ανθίζει –και όλα αυτά με τις ευλογίες της πανταχού παρούσης Εκκλησίας- δεν θα μπορούσε να έχει ως εθνική εορτή μια λαϊκή νίκη. Θα προτιμούσε να περιποιεί τιμές στον δικτάτορα Μεταξά και να μας διδάσκει ότι είπε το «ΟΧΙ».

Ένα τέτοιο κράτος θα έκανε τα πάντα για να σβήσει από τη συλλογική ιστορική μνήμη ό,τι συνέβη στα βουνά και στις πόλεις της Ελλάδας στην περίοδο της κατοχής και μετά. Θα επιθυμούσε διακαώς να αφήσει να ξεθωριάζει η εικόνα των ανταρτών που πολέμησαν για την απελευθέρωση της πατρίδας και θυσιάστηκαν για τη λαοκρατία.

Και ως μπόνους θα είχε την σκύλευση της μνήμης των ηρώων εκείνης της εποχής όταν αυτοί έφτασαν να γίνουν ακόμα και πόστερ στα γραφεία των υπουργών της πιο κατάπτυστης κυβέρνησης.

Η διαχείριση της συλλογικής ιστορικής μνήμης είναι μια ακόμα απόδειξη ότι τόσο καιρό ζούσαμε την επώαση του αυγού του φιδιού και δεν το παίρναμε χαμπάρι. Τώρα, θα πρέπει και πάλι να του κόψουμε το κεφάλι…