Περί «σταθερότητας»

Τη «σταθερότητα» σε όλες τις πτώσεις έκλιναν χτες τα συγκροτήματα του Τύπου, εν αναμονή της άφιξης Ομπάμα. Το πνεύμα τους ήταν πάνω - κάτω το εξής: Οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται για τη γεωπολιτική σταθερότητα της Ελλάδας, ως προϋπόθεση για τη σταθερότητα όλης της περιοχής, που χαρακτηρίζεται από μεγάλη αστάθεια.

 Επιπλέον, η οικονομική σταθερότητα της Ελλάδας είναι προϋπόθεση για τη σταθερότητα της Ευρωζώνης, που με τη σειρά της είναι κρίσιμη για τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Από την πλευρά της, η Γερμανία πρέπει να πάρει υπόψη την ανάγκη για σταθερότητα στην Ελλάδα, επειδή η εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ, η εκλογή του νέου «φιλορώσου» Προέδρου στη Βουλγαρία και η ένταση στις σχέσεις της με την Τουρκία, δεν επιτρέπουν άλλον παράγοντα αποσταθεροποίησης στην ευρύτερη ευρωπαϊκή επικράτεια, με δεδομένο τον πόλεμο σε όλο το τόξο από την Ουκρανία έως την Β. Αφρική. 

Τι είναι λοιπόν η «σταθερότητα» μέσα σ' αυτό το μπλεγμένο κουβάρι; Ενας συμβιβασμός ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα και κράτη, στο έδαφος των μεταξύ τους ισχυρών οικονομικών, στρατιωτικών και πολιτικών ανταγωνισμών και αντιθέσεων, οι οποίοι βέβαια δεν εξαλείφονται, αλλά συνεχίζουν να υπάρχουν και να οξύνονται. 

Γίνεται έτσι φανερό ότι η απόσταση που χωρίζει τη σταθερότητα από την αστάθεια σε μια χώρα (ή και σε μια ολόκληρη περιοχή), είναι ακριβώς ίδια με εκείνη που χωρίζει έναν εύθραυστο συμβιβασμό από την κατάρρευσή του...

Διαψεύστηκαν οι προσδοκίες

 

Σε άρθρο της πριν από λίγες μέρες, η «Αυγή» αναφερόταν στις προεδρικές εκλογές στη Γερμανία και στην πρόθεση του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD), εταίρου της Α. Μέρκελ στον κυβερνητικό «μεγάλο συνασπισμό», να προτείνει για υποψήφιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον σοσιαλδημοκράτη υπουργό Εξωτερικών, Φρανκ Βάλτερ Σταϊνμάγερ, «χωρίς καμία προσυνεννόηση με την καγκελάριο και προς μεγάλη ενόχλησή της». Σύμφωνα με την «Αυγή», «με την υποψηφιότητα Σταϊνμάγερ στο τραπέζι, το SPD ουσιαστικά κήρυξε τον πόλεμο στη Χριστιανοδημοκρατία, ενώ για πρώτη φορά φλερτάρει δημόσια με το ενδεχόμενο ενός αριστερόστροφου συνασπισμού μετά τις ομοσπονδιακές εκλογές (...)». Εκτίμηση της «Αυγής» ήταν επίσης ότι «όσο (η Γερμανία) παραμένει προσηλωμένη στην παραλυτική συναίνεση του μεγάλου συνασπισμού και εξάγει τη συνταγή της, έστω με παραλλαγές, σε άλλες χώρες, π.χ. στην Ισπανία και παλιότερα στην Ελλάδα, στέλνει το μήνυμα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική. Εάν τον Μάρτιο στις προεδρικές εκλογές κάνει την υπέρβαση, αυτό το μήνυμα τουλάχιστον θα αποδυναμωθεί». Αυτά μέχρι χτες. Γιατί, όπως ανακοίνωσε η Α. Μέρκελ, όχι μόνο το κόμμα της στηρίζει την υποψηφιότητα Σταϊνμάγερ για την προεδρία, αλλά αφήνει να εννοηθεί ότι η συμφωνία αυτή με τους Σοσιαλδημοκράτες αποτελεί και ένα είδος «προπλάσματος» για ανανέωση της κυβερνητικής συνεργασίας τους και μάλιστα ως ανάχωμα στην άνοδο της ακροδεξιάς. Οι ...ελπίδες του ΣΥΡΙΖΑ να ανακτήσει τη χαμένη αίγλη της η αριστερή πτέρυγα της σοσιαλδημοκρατίας ως ανάχωμα στην ακροδεξιά, διαψεύστηκαν μέσα σε λίγες μέρες και μάλιστα με το ίδιο επιχείρημα...

Η ομολογία... 

 

Το προκλητικό παραμύθι ότι η κυβέρνηση δίνει τάχα μάχη για «την ενίσχυση της απασχόλησης, με πλήρη εργασία, πλήρη δικαιώματα και αξιοπρεπείς μισθούς...» επανέλαβε τη Δευτέρα το υπουργείο Εργασίας, με αφορμή την ενδιάμεση έκθεση του ΙΝΕ - ΓΣΕΕ και την επιβεβαίωση του γνωστού γεγονότος ότι η πραγματική ανεργία είναι μεγαλύτερη από την επίσημη.

Μια μέρα νωρίτερα, βέβαια, η υπουργός Εργασίας Εφη Αχτσιόγλου σε συνέντευξή της, επιχειρώντας να... κατατοπίσει τους εργάτες για την πρόταση της Επιτροπής εμπειρογνωμόνων για τα Εργασιακά που οδηγεί σε μεγαλύτερη «ευελιξία», εξηγούσε: «Η εργασία λιγότερων ωρών την ημέρα δεν είναι τίποτε άλλο από τη "μερική απασχόληση" που ήδη προβλέπει η ελληνική νομοθεσία, ενώ η εργασία λιγότερων ημερών την εβδομάδα, λιγότερων εβδομάδων το μήνα κ.ο.κ. είναι η λεγόμενη "εκ περιτροπής εργασία" που επίσης προβλέπεται στην ελληνική νομοθεσία. Μάλιστα, ήδη υπό το ισχύον Δίκαιο, στο πλαίσιο των υποχρεωτικών διαβουλεύσεων που προηγούνται της πρότασης για ομαδικές απολύσεις οι εργαζόμενοι και οι εργοδότες οφείλουν να ερευνήσουν λύσεις που θα αποτρέψουν τις απολύσεις, μεταξύ άλλων και αυτήν του μειωμένου ωραρίου...».

... και η ευελιξία!

 

Τι ομολογεί δηλαδή η υπουργός; Οτι η «ευελιξία» έχει ήδη νομοθετηθεί σε όλες τις μορφές της και ότι η κυβέρνηση όχι μόνο δεν πρόκειται να ενισχύσει την «πλήρη εργασία», όπως ισχυρίζεται, αλλά θα διατηρήσει σε ισχύ όλο το σημερινό αντεργατικό πλαίσιο και θα το επεκτείνει. Χαρακτηριστικά, με το πρόσχημα της αποτροπής των ομαδικών απολύσεων, «εμπειρογνώμονες» και κυβέρνηση προτείνουν ως «ευνοϊκή ρύθμιση» την παραπέρα γενίκευση της υποαπασχόλησης, με κρατική στήριξη μάλιστα, υπό τη μορφή ενός «επιδόματος ανεργίας», όπως το αποκαλεί η υπουργός, το οποίο θα δίνεται σε εργαζόμενους για τις ώρες που δεν δούλεψαν επειδή αναγκάστηκαν σε «εργασία μειωμένου ωραρίου» λόγω «προσωρινής οικονομικής δυσχέρειας» της εργοδοσίας...

 Ριζοσπάστης