Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, έβγαζα τα προς το ζην μου στο Παρίσι, πότε ρετουσάροντας φωτογραφίες, πότε ως ζωγράφος «κινέζικων αντικών» (φτιαγμένες
στη Γαλλία). Παράλληλα διένεμα φυλλάδια καταγγέλλοντας τα εγκλήματα που διαπ-ράχθηκαν από τους Γάλλους αποικιοκράτες στο Βιετνάμ.
Την εποχή εκείνη, υποστήριζα την Οχτωβριανή Επανάσταση μόνο συναισθηματικά,
δεν μπορούσα ακόμη να αντιληφθώ την ιστορική της σημασία. Θαύμαζα τον Λένιν
επειδή ήταν ένας μεγάλος πατριώτης που ελευθέρωσε τους συμπατριώτες του, μέχ-
ρι τότε, δεν είχα διαβάσει κανένα από τα βιβλία του.
Ο λόγος που εντάχθηκα στις τάξεις του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, ήταν επει-
δή αυτές οι κυρίες και οι κύριοι, οι σύντροφοι δηλαδή όπως τους αποκαλούσα τότε, επέδειξαν συμπάθεια προς εμένα και προς τους αγώνες των καταπιεσμένων λαών.
Αλλά, δεν καταλάβαινα καθόλου τι ήταν το κόμμα, η συνδικαλιστική οργάνωση, ούτε
τι ήταν ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός.
Γίνονταν έντονες συζητήσεις τότε στις διάφορες κομματικές οργανώσεις του Σοσιαλι-
στικού κόμματος, γύρω από θέματα όπως την στάση του κόμματος έναντι της Δεύτερης Διεθνούς, αν έπρεπε να ιδρυθεί μια Δεύτερη και μισή Διεθνής ή αν έπρεπε να ενταχθεί
το κόμμα στην Τρίτη Διεθνής του Λένιν. Πήγαινα συστηματικά στις συναντήσεις, δύο
και τρεις φορές την βδομάδα και άκουγα με προσοχή τις συζητήσεις. Διερωτόμουν για-
τί ήταν τόσο έντονες οι συζητήσεις; Και με την Δεύτερη, την Δεύτερη και μισή, αλλά
και με την Τρίτη Διεθνής μπορούσε να γίνει η επανάσταση, άρα τι ήταν αυτό που δια-φοροποιούσε την μια από την άλλη? Τι απόγινε η Πρώτη Διεθνής;
Αυτό που ήθελα να μάθω περισσότερο, και συνήθως δεν συζητείτο στις συναντήσεις,
ήταν ποια από όλες τις διεθνής ήταν περισσότερο υποστηριχτική των αγώνων των λαών
που ήταν από αποικιακό καθεστώς;
Ρώτησα αυτή την ερώτηση, έχω την εντύπωση ήταν η πιο σημαντική ερώτηση,στην συνάντηση. Κάποιο σύντροφοι μου απάντησαν: Η Τρίτη όχι η Δεύτερη. Μάλιστα, ένας σύντροφος μου έδωσε να διαβάσω το δοκίμιο του Λένιν «Θέσεις για το εθνικό ζήτημα»
που κυκλοφόρησε από την l’Humanite.
Υπήρχαν δύσκολες πολιτικές ορολογίες σ’ αυτό το δοκίμιο που δεν μπορούσα να κατα-
λάβω εύκολα. Αλλά με τη δύναμη της ανάγνωσης ξανά και ξανά, τελικά μπόρεσα να συλλάβω το κύριο μέρος της. Τι συγκίνηση, τον ενθουσιασμό, την διορατικότητα και
την εμπιστοσύνη που ενστάλαξε μέσα μου δεν μπορώ να περιγράψω! Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που δάκρυσα.
Αν και καθόμουν μόνος στο δωμάτιό μου, φώναξα δυνατά σαν να είχα απέναντί μου
μεγάλα πλήθη: “Αγαπητοί συμπατριώτες μάρτυρες! Αυτό είναι ό, τι χρειαζόμα-
στε, αυτό είναι η πορεία προς την απελευθέρωση μας! ” Μετά από αυτό το γεγο-
νός, είχα απόλυτη εμπιστοσύνη στον Λένιν, και στην Τρίτη Διεθνής.
Πριν από αυτό, κατά τη διάρκεια των συναντήσεων στις κομματικές οργανώσεις, άκου-
γα απλά τις συζητήσεις, είχα μια αόριστη πεποίθηση ότι όλα ήταν λογικά, αλλά δεν μπο-ρούσα να διαφοροποιήσω ποιος ήταν σωστός και ποιος λάθος. Αλλά από αυτή την στιγ-
μή και μετά, βούτηξα και εγώ στις συζητήσεις και συζήτησα με ζήλο. Αν και ακόμα μου έλειπαν γαλλικές λέξεις για να μπορέσω να εκφράσω τις σκέψεις μου, διέλυσα τους ισχυρισμούς ενάντια στον Λένιν και την Τρίτη Διεθνής με περίσσιο σθένος. Το μόνο μου επιχείρημα ήταν: «Εάν δεν καταδικάζετε την αποικιοκρατία, εάν δεν παίρνετε το μέρος
των καταπιεσμένων λαών, τι είδους επανάσταση ευαγγελίζεστε;»
Δεν πήγαινα μόνο στις συναντήσεις των τοπικών συνελεύσεων, αλλά και σε άλλες συνε-λεύσεις για να πω τις θέσεις μου. Πρέπει να πω ξανά όμως ότι σύντροφοι όπως Marcel Cachin, Vaillant Couturier, Monmousseau αλλά και άλλοι πολλοί, με βοήθησαν να επε-κτείνω τις γνώσεις μου.
Στην αρχή η εμπιστοσύνη μου προς τον Λένιν και την Τρίτη Διεθνή επέκειτο
στον πατριωτισμό και όχι ακόμη τον κομμουνισμό. Αλλά βήμα-βήμα, μέσα
στον αγώνα, και δια-βάζοντας Μαρξισμό-Λενινισμό παράλληλα με την συμ-μετοχή μου πρακτικά στο κίνημα, σιγά-σιγά πείσθηκα ότι μόνον ο Σοσιαλισ-
μός και ο Κομμουνισμός μπορεί να απελευθερώσει τους καταπιεσμένους λα-
ούς στον κόσμο από την σκλαβιά.
Υπάρχει ένας μύθος στην χώρα μας, όπως και στην Κίνα, στο θαυματουργό «Βιβλίο των Σοφών». Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με μεγάλες δυσκολίες, οποιοσδήποτε μπορεί να καθοδηγηθεί από αυτό για να βρει το δρόμο του. Ο Λενινισμός δεν είναι απλά ένα τέτοιο θαυματουργό «Βιβλίο των Σοφών», μια πυξίδα για εμάς τους Βιετναμέζους επαναστάτες
και το λαό: είναι επίσης ένας λαμπερός ήλιος που φωτίζει το δρόμο μας προς την τελική νίκη, το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό.
Χο Τσι Μινχ (Κομμουνιστής ηγέτης, πρωθυπουργός και πρόεδρος της Λαϊκής Δημοκρα-
τίας του Βιετνάμ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου