Πιο ενδιαφέρον από τη σπανακόπιτα

Μέσα στο γενικό παροξυσμό της κυβέρνησης για τον Ομπάμα, από τα επιτελεία της διαδόθηκαν και ορισμένες πιο προσωπικές στιγμές των διήμερων επαφών του Προέδρου των ΗΠΑ με τον Αλ. Τσίπρα. Ετσι, μάθαμε ότι ο Ομπάμα απευθύνθηκε κάμποσες φορές στον ενικό στον Ελληνα πρωθυπουργό, ότι συζήτησαν τα οικογενειακά τους, ότι ενδιαφέρθηκε για την πορεία του στην πολιτική και άλλα παρόμοια. 

Καλά και ωραία όλα αυτά. Αλλά μιας και αποφάσισε η κυβέρνηση να μας ενημερώσει για τα απόκρυφα των συναντήσεων Τσίπρα - Ομπάμα, γιατί δεν μας λέει και τι συζήτησαν για το Κυπριακό, τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή μας, τη βάση στη Σούδα, την «κινητικότητα» στο Αιγαίο; 

Γιατί δεν μας λένε σε ποιους τομείς της οικονομίας εξέφρασαν ενδιαφέρον τα αμερικανικά μονοπώλια και με ποιους επιχειρηματίες συναντήθηκαν; 

Γιατί δεν μας ενημερώνουν τι ρόλο έπαιξαν στις επαφές η Νούλαντ και ο πρέσβης, γνωστοί και μη εξαιρετέοι για τις «διπλωματικές» επιδόσεις τους στην Ουκρανία, την περίοδο των διαδηλώσεων στην πλατεία του Κιέβου και μετέπειτα;

 Είναι φανερό ότι ζητήματα όπως αυτά είναι σημαντικότερα από το αν ο Ομπάμα έφαγε σπανακόπιτα, ή αν αποκάλεσε τον Τσίπρα «Αλέξη»...

Μπρος στα κάλλη

Μέχρι σήμερα είχαμε το «μέτρα αντί για δόσεις» και τώρα «ανατέλλει» σιγά - σιγά το «μέτρα αντί για ελάφρυνση του χρέους». Πρώτη διδάξασα είναι βέβαια η ίδια η κυβέρνηση, η οποία, αναγορεύοντας τη διευθέτηση του χρέους σε «εθνικό στόχο», στην προπαγάνδα της υποτάσσει όλα τα αντιλαϊκά μέτρα σ' αυτό το σκοπό και προσπαθεί να κάνει συμμέτοχο το λαό, ή τουλάχιστον να αδρανοποιήσει τις αντιδράσεις του. Δείτε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Εφημερίδα μεγάλου συγκροτήματος, που στηρίζει με δύναμη την κυβέρνηση, έκανε την περασμένη Παρασκευή πρωτοσέλιδο την προσπάθεια που καταβάλλουν κυβέρνηση - κουαρτέτο για να κλείσει άμεσα η «αξιολόγηση», με στόχο, όπως έγραφε, να αρχίσει η συζήτηση των άμεσων μέτρων για το χρέος, που σε βάθος χρόνου θα αποδώσουν «όφελος» στην ελληνική οικονομία 65 δισ. ευρώ, από 40 που υπολογιζόταν αρχικά. Βέβαια, σε άλλες σελίδες της ίδιας εφημερίδας καταγράφονταν ένα προς ένα τα προαπαιτούμενα αντιλαϊκά μέτρα, προκειμένου να κλείσει η «αξιολόγηση», με πιο επώδυνα αυτά στα Εργασιακά, όπου θα γίνει πραγματικά «γης Μαδιάμ» αν οι εργαζόμενοι το επιτρέψουν. Πάντως, η λογική «μπρος στα κάλλη (της διευθέτησης του χρέους) τι είναι ο πόνος (των αντιλαϊκών μέτρων της "αξιολόγησης")» είναι το βασικό «μότο» της κυβέρνησης για να εγκλωβίσει το λαό στους στόχους του κεφαλαίου. Και σίγουρα η αποτελεσματική αναμέτρηση με αυτήν την αντιλαϊκή πολιτική περνάει μέσα και από την ακύρωση της προκλητικής κυβερνητικής προπαγάνδας.

Οι «στόχοι» τους... 

Υπήρξε ποτέ «εθνικός στόχος» που όταν επιτεύχθηκε να ευνόησε την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα; 
Θυμίζουμε: «Εθνικοί» ήταν οι στόχοι για να μπει η χώρα στην ΕΕ και στο ευρώ, για να πετύχει τη «σύγκλιση», την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα, να αποφύγει την κρίση, για να μπει στο «πρόγραμμα διάσωσης», για να γίνονται οι «αξιολογήσεις», να έρχονται οι δόσεις από τους δανειστές κ.λπ. Αν ο λαός «κάνει ταμείο», θα δει ότι κάθε φορά που υιοθετούσε τους «εθνικούς στόχους» έχανε όλο και περισσότερα. Ετσι πρέπει να σκεφτεί, όταν ακούει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ να βαφτίζει ως «στόχο για τη χώρα» την απομείωση του χρέους, που στο όνομα αυτού του στόχου τον καλεί να «γοητευτεί» από τις δηλώσεις Ομπάμα και να «αγανακτεί» από το «γερμανικό όχι». «Η ελάφρυνση του χρέους δεν βοηθάει την Ελλάδα», λέει ο Σόιμπλε, «έτσι αναβάλλονται οι επενδύσεις», απαντάει ο Τσακαλώτος... Την ίδια στιγμή, βέβαια, κανένα από τα δύο «στρατόπεδα» δεν αρνείται ότι θα απαιτηθούν και νέα μέτρα, είτε υπάρξει «ελάφρυνση», είτε όχι. Η πραγματική «ελάφρυνση», λοιπόν, για τους εργαζόμενους θα έρθει μόνο από την πάλη τους με προοπτική την απαλλαγή τους από εκείνους που θέτουν τους «στόχους» αυτούς. 
Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει «εθνική υπόθεση», που να μην είναι υπόθεση των καπιταλιστών, εκείνων δηλαδή που απολαμβάνουν όλα τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα και τρίβουν τα χέρια τους για τα επόμενα.

Πλάκωσε και το ILO

Θυμάστε τον προηγούμενο υπουργό Εργασίας και γενικά την κυβέρνηση που ανέβαιναν στα κάγκελα να μας πείσουν ότι οι «κοινωνικοί εταίροι», το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» και η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας (ILO) είναι θεματοφύλακες των εργασιακών δικαιωμάτων και θα δράσουν αντίρροπα στην προσπάθεια για νέες ανατροπές; Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε και η αποκάλυψη δεν άργησε να έρθει. Πρώτα ο ΣΕΒ, ένας εκ των κοινωνικών εταίρων, δημοσιοποίησε τις θέσεις του για τα Εργασιακά, που είναι πραγματικό (αντεργατικό) περιβόλι, είτε μιλάμε για τις ομαδικές απολύσεις, είτε για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, είτε για οτιδήποτε άλλο.
 Μετά η Κομισιόν του «ευρωπαϊκού κεκτημένου» κατέθεσε κοινό κείμενο με το ΔΝΤ (σαν κουαρτέτο), όπου επίσης έκαναν επίδειξη των επιδιώξεων του κεφαλαίου από την τρέχουσα διαπραγμάτευση. 
Μετά απ' αυτά ήρθε και το υπόμνημα του ILO για το «πόρισμα των ειδικών», για το οποίο η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι υποστηρίζει την ελληνική πλευρά! Από πού προκύπτει αυτό; Από τις θέσεις του για τις Συλλογικές Συμβάσεις που είναι όμοιες με αυτές του πορίσματος, οι οποίες, όπως ξαναγράψαμε, είναι «πουκάμισο αδειανό» σε ό,τι αφορά την επαναφορά της καθολικής ισχύος των κλαδικών. Πέρα απ' αυτό όμως, στα ζήτημα του κατώτερου μισθού, το ILO ζητάει να ορίζεται από το κράτος και να υπάρχει διάκριση σε υπο-κατώτατο. 
Δηλαδή, κατοχύρωση των έως τώρα ανατροπών και διεύρυνσή τους, όπως είναι συνολικά το «πνεύμα» και το «γράμμα» της διαπραγμάτευσης για τα Εργασιακά...

Ριζοσπάστης