Ολοι αυτοί, μονοπωλιακοί όμιλοι,
κυβέρνηση, αστικά κόμματα και επιτελεία, επιστράτευσαν τις προηγούμενες
μέρες κάθε μέσο και επιχείρημα για να συκοφαντήσουν, να λοιδορήσουν, να
υπονομεύσουν τον αγώνα της μικρομεσαίας αγροτιάς, να ενεργοποιήσουν τον
κοινωνικό αυτοματισμό, για να σπάσουν τα μπλόκα. Δεν το κατάφεραν, και
σ' αυτό συνέβαλε και το γεγονός ότι εργατικά σωματεία και άλλοι φορείς
του κινήματος άπλωσαν δίχτυ αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους αγρότες.
Αναδείχτηκε επίσης και αυτή η πλευρά: Η επίθεση που δέχτηκαν οι κινητοποιήσεις των αγροτών είναι αναντίστοιχη με την εικόνα που προσπάθησαν να καλλιεργήσουν τα διάφορα κυβερνητικά και άλλα κέντρα ότι τα μπλόκα είναι «επετειακά», ότι φέτος οι κινητοποιήσεις είναι ξεφτισμένες και ότι αυτό μεταφράζεται σε κατανόηση, αν όχι σε αποδοχή της πολιτικής της κυβέρνησης και στον αγροτικό τομέα.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε γιατί τόσος φθόνος και τέτοια επιθετικότητα απέναντι στα μπλόκα; Γιατί τόση συκοφαντία και προσπάθεια υπονόμευσης του πανελλαδικού συντονισμού, με το πλαίσιο πάλης της Πανελλαδικής Επιτροπής των Μπλόκων; Γιατί τόσο άγχος από την κυβέρνηση να αποδείξει στους εργαζόμενους και στα άλλα λαϊκά στρώματα ότι οι κινητοποιήσεις είναι αδικαιολόγητες, επειδή τα αιτήματα των αγροτών έχουν τάχα ικανοποιηθεί μετά τις περσινές κινητοποιήσεις;
Η
κυβέρνηση ξέρει ότι η πολιτική της, η πολιτική της ΕΕ, που υπηρετεί την
κερδοφορία του κεφαλαίου, την ανταγωνιστικότητά του, οδηγεί σταθερά στη
συγκέντρωση και συγκεντροποίηση γης και παραγωγής, θερίζοντας σαν
«δρεπάνι» τη μικρομεσαία αγροτιά. Γνωρίζει καλά τις συνέπειες που έχουν
για τους αυτοαπασχολούμενους αγροτοκτηνοτρόφους η έμμεση και άμεση
φοροαφαίμαξη, η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών και του κόστους
παραγωγής, τα άλλα εμπόδια που βάζουν στην επιβίωσή τους τα μέτρα
ενίσχυσης των επιχειρηματικών ομίλων και των αγροτοκαπιταλιστών, όπως
περιγράφονται στην ΚΑΠ.
Βλέπει ότι η επιβίωση δυσκολεύει και η αγανάκτηση μεγαλώνει, ότι στενεύουν τα περιθώρια ελιγμών απέναντι στη δυσαρέσκεια των μικρομεσαίων αγροτών. Πολύ περισσότερο που παραδοσιακοί συνδικαλιστικοί «θύλακες» της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων στους αγρότες απαξιώνονται, υποχρεώνοντάς τους να αναζητήσουν νέους.
Ο πρωταγωνιστικός ρόλος της Πανελλαδικής Επιτροπής των Μπλόκων αναδείχτηκε και φέτος, γεγονός που δεν περνάει απαρατήρητο από την κυβέρνηση και τα επιτελεία της. Οπως δεν περνάει απαρατήρητος ο προσανατολισμός που παλεύει να δώσει αυτή η συσπείρωση Ομοσπονδιών, Αγροτικών Συλλόγων και Επιτροπών Αγώνα των Μπλόκων στην πάλη της μικρομεσαίας αγροτιάς, μέσα από συλλογικές διαδικασίες και αποφάσεις.
Απ' αυτήν τη σκοπιά, δεν προκαλεί έκπληξη η στάση της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων του κεφαλαίου, που από τη μια υπερασπίζονται και προωθούν την πολιτική εξόντωσης της μικρομεσαίας αγροτιάς, και από την άλλη προσπαθούν με φοβέρες και λόγια συμπάθειας να αποσπάσουν την ανοχή της. Αυτό έγινε και την Παρασκευή που μας πέρασε, στη συνάντηση αντιπροσωπείας της Πανελλαδικής Επιτροπής των Μπλόκων με το κυβερνητικό κλιμάκιο, επιβεβαιώνοντας ότι ο αγώνας των αγροτών είναι πέρα για πέρα δίκαιος και ότι το συλλαλητήριο της ερχόμενης Τρίτης είναι επιβεβλημένο.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που φαίνεται να συνειδητοποιείται καλύτερα από τους αγρότες, είναι ότι κανένας αγώνας δεν είναι «μια κι έξω», ούτε εξαντλείται σε μια μόνο μορφή. Οτι χρειάζεται επιμονή και υπομονή, σταθερά βήματα στην οργάνωση, στη στόχευση των πραγματικών αντιπάλων, κυβερνήσεων, βιομηχάνων, μεγαλεμπόρων, τραπεζιτών και των εταίρων τους. Συνειδητοποιείται επίσης ευρύτερα η ανάγκη για κοινό βηματισμό της μικρομεσαίας αγροτιάς με την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα.
Περισσότεροι καταλαβαίνουν τώρα ότι κάθε κύκλος κινητοποιήσεων αφήνει παρακαταθήκη στον επόμενο. Γι' αυτό οι μικρομεσαίοι αγρότες βγαίνουν πιο έμπειροι, καλύτερα εξοπλισμένοι και οργανωμένοι από κάθε μάχη που δίνουν, ενώ πιο σταθερά χαρακτηριστικά αποκτά και η μέχρι τώρα στήριξη, συμμετοχή και αλληλεγγύη των εργατικών σωματείων στον αγώνα τους. Επιβεβαίωση, ανάμεσα σε άλλα, αποτελεί και η συμμετοχή εργατικών σωματείων και άλλων φορέων του λαϊκού κινήματος στο πανελλαδικό συλλαλητήριο των αγροτών την Τρίτη στην Αθήνα.
Μια
βδομάδα μετά τους αγρότες, την Τρίτη 21 Φλεβάρη, στην Αθήνα, τη
Θεσσαλονίκη, τον Πειραιά και σε άλλες πόλεις, το ΠΑΜΕ διοργανώνει
συλλαλητήρια - απάντηση στην αντιλαϊκή πολιτική, που κλιμακώνεται αυτή
την περίοδο με τη διαπραγμάτευση κυβέρνησης - κουαρτέτου για το επόμενο
πακέτο μέτρων. Ανάλογες συγκεντρώσεις θα γίνουν σε πόλεις της Θεσσαλίας
και αλλού.
Οι εξελίξεις σημαίνουν συναγερμό και πρέπει κάθε συνδικάτο να αναλάβει την ευθύνη να οργανώσει την πάλη των εργαζομένων στο χώρο του. Η συνάντηση που είχε την Παρασκευή στις Βρυξέλλες ο υπουργός Οικονομικών δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνειών για τις πραγματικές προθέσεις και διαθέσεις της κυβέρνησης. Τα παλιά μέτρα εφαρμόζονται μέχρι κεραίας και τα επόμενα μπαίνουν στην ουρά. Κι απέναντι σ' αυτήν την επίθεση, που αφορά κάθε πτυχή της ζωής της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, δεν χωράνε αναστολές και καθυστερήσεις.
Πολύ περισσότερο, χρειάζεται να απαντηθεί μαζικά και αποφασιστικά η δόλια προσπάθεια της κυβέρνησης να αξιοποιήσει τις υπαρκτές διαφορές ανάμεσα στο ΔΝΤ και την Ευρωζώνη, κυρίως τη Γερμανία, είτε για να εκβιάσει το λαό με τον κίνδυνο της «αποσταθεροποίησης», αν δεν ολοκληρωθεί έγκαιρα η «αξιολόγηση», είτε να του καλλιεργήσει εφησυχασμό και προσδοκίες, ότι από τις κόντρες των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και κέντρων μπορεί κάτι καλό να βγει για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα.
Αν κάτι προκύπτει σαν συμπέρασμα από την εξέλιξη και αυτού του γύρου της διαπραγμάτευσης, είναι ότι το βαρέλι των αντιλαϊκών μέτρων δεν έχει πάτο, με οποιαδήποτε κυβέρνηση και οποιαδήποτε απόχρωση στο μείγμα της διαχείρισης. Και ότι όσα τώρα συζητιούνται ως «νέα» μέτρα, είναι μεταρρυθμίσεις που προβάλλονται εδώ και χρόνια μέσα από τα «εγχειρίδια» των μονοπωλίων και της ΕΕ.
Για παράδειγμα, την περικοπή της «προσωπικής διαφοράς» στις ήδη αποδιδόμενες συντάξεις, ανεξάρτητα αν θα την επιχειρήσουν τώρα ή σε κάποιο επόμενο στάδιο, μέσα ή έξω από προγράμματα και μνημόνια, δεν μπορεί να τη δει κανείς παρά σαν συνέχεια και κλιμάκωση των μεταρρυθμίσεων που έχουν γίνει έως τώρα στο Ασφαλιστικό για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Αδιαπραγμάτευτος στόχος για το κεφάλαιο και το κράτος του είναι η παραπέρα μείωση των συντάξεων, ώστε να αυξάνεται η εξοικονόμηση πόρων στον κρατικό προϋπολογισμό, και να μειώνονται ταυτόχρονα οι εργοδοτικές εισφορές. Αυτονόητα, και στη μια και στην άλλη περίπτωση, η μεγαλοεργοδοσία βγαίνει πολλαπλά κερδισμένη.
Η
κυβέρνηση, για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων στην Ελλάδα, είναι
πρωταγωνίστρια και όχι θεατής στο τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών
δικαιωμάτων. Μοιράζεται με το κεφάλαιο και τους άλλους θεσμούς του
«κουαρτέτου» το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης και στη βάση αυτή
είναι έτοιμη να κάνει ό,τι χρειαστεί, στο μέτρο που δεν εξαντλείται
αμετάκλητα η ικανότητά της να χειραγωγεί το λαό και να ενσωματώνει
αποτελεσματικά τη δυσαρέσκειά του.
Γι' αυτό προσπαθεί να ελιχθεί. Αλλοτε παρουσιάζοντας σκηνικό ρήξης με τους εταίρους και δανειστές, άλλοτε διαχωρίζοντας το ΔΝΤ από την ΕΕ και χρεώνοντας στο Ταμείο τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα. Η πραγματικότητα βέβαια είναι τελείως διαφορετική. Πράγματι ΕΕ και ΔΝΤ εκφράζουν ανταγωνιστικά συμφέροντα ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα και καπιταλιστικά κράτη, τα βρίσκουν όμως στο τσάκισμα του ελληνικού και των άλλων λαών.
Οσο κι αν η κυβέρνηση ζητάει χώρο και χρόνο να ελιχθεί απέναντι στη λαϊκή δυσαρέσκεια, σε καμιά περίπτωση δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητα να προχωρήσουν γρήγορα και πλήρως οι μεταρρυθμίσεις που θα τονώσουν την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου και θα επαυξήσουν τις προϋποθέσεις για ανάκαμψη. Αυτή είναι η βάση της μεταξύ τους συμφωνίας, που σφραγίστηκε την Παρασκευή στις Βρυξέλλες, ανεξάρτητα από το πώς θα επιχειρήσει τώρα να την ολοκληρώσει και να την υλοποιήσει η κυβέρνηση, εντείνοντας την εκστρατεία του φόβου, από τη μια, και το εμπόριο της ελπίδας, από την άλλη.
Σε κάθε περίπτωση, οι ανταγωνισμοί και οι αντιθέσεις στο εσωτερικό των ιμπεριαλιστικών κέντρων και μεταξύ τους, που επεκτείνονται πολύ πιο πέρα από τα ζητήματα της διαχείρισης του κρατικού χρέους στην Ελλάδα, ένα πράγμα δείχνουν: Οτι η αστική τάξη δεν είναι ενιαία, δεν είναι άτρωτη. Οτι αυτό που σήμερα φαίνεται ακίνητο, αύριο μπορεί να αλλάξει ραγδαία. Η συζήτηση που εντείνεται για την αναμόρφωση της ΕΕ, τα σενάρια για τις αλυσιδωτές αντιδράσεις από την πολιτική της νέας κυβέρνησης των ΗΠΑ στην οικονομία και στους διακρατικούς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, θα ήταν αδιανόητα πριν από μερικά χρόνια, πολύ περισσότερο πριν από την καπιταλιστική κρίση.
Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι το εργατικό - λαϊκό κίνημα, στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη, με συντονισμένα χτυπήματα και συνολική αντεπίθεση να αξιοποιήσει τα ρήγματα και τις αντιθέσεις, να αξιοποιήσει τις φυγόκεντρες τάσεις μέσα στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες για την αποδυνάμωσή τους. Να συνδέσει την πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ με την πάλη για συνολική ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την εργατική εξουσία, με βάση την κοινωνική ιδιοκτησία, τον κεντρικό σχεδιασμό, την ανάπτυξη σε όφελος του λαού.
ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΒΔΟΜΑΔΑΣ
Ριζοσπάστης
Αναδείχτηκε επίσης και αυτή η πλευρά: Η επίθεση που δέχτηκαν οι κινητοποιήσεις των αγροτών είναι αναντίστοιχη με την εικόνα που προσπάθησαν να καλλιεργήσουν τα διάφορα κυβερνητικά και άλλα κέντρα ότι τα μπλόκα είναι «επετειακά», ότι φέτος οι κινητοποιήσεις είναι ξεφτισμένες και ότι αυτό μεταφράζεται σε κατανόηση, αν όχι σε αποδοχή της πολιτικής της κυβέρνησης και στον αγροτικό τομέα.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε γιατί τόσος φθόνος και τέτοια επιθετικότητα απέναντι στα μπλόκα; Γιατί τόση συκοφαντία και προσπάθεια υπονόμευσης του πανελλαδικού συντονισμού, με το πλαίσιο πάλης της Πανελλαδικής Επιτροπής των Μπλόκων; Γιατί τόσο άγχος από την κυβέρνηση να αποδείξει στους εργαζόμενους και στα άλλα λαϊκά στρώματα ότι οι κινητοποιήσεις είναι αδικαιολόγητες, επειδή τα αιτήματα των αγροτών έχουν τάχα ικανοποιηθεί μετά τις περσινές κινητοποιήσεις;
«Δρεπάνι» η αντιλαϊκή πολιτική
Βλέπει ότι η επιβίωση δυσκολεύει και η αγανάκτηση μεγαλώνει, ότι στενεύουν τα περιθώρια ελιγμών απέναντι στη δυσαρέσκεια των μικρομεσαίων αγροτών. Πολύ περισσότερο που παραδοσιακοί συνδικαλιστικοί «θύλακες» της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων στους αγρότες απαξιώνονται, υποχρεώνοντάς τους να αναζητήσουν νέους.
Ο πρωταγωνιστικός ρόλος της Πανελλαδικής Επιτροπής των Μπλόκων αναδείχτηκε και φέτος, γεγονός που δεν περνάει απαρατήρητο από την κυβέρνηση και τα επιτελεία της. Οπως δεν περνάει απαρατήρητος ο προσανατολισμός που παλεύει να δώσει αυτή η συσπείρωση Ομοσπονδιών, Αγροτικών Συλλόγων και Επιτροπών Αγώνα των Μπλόκων στην πάλη της μικρομεσαίας αγροτιάς, μέσα από συλλογικές διαδικασίες και αποφάσεις.
Απ' αυτήν τη σκοπιά, δεν προκαλεί έκπληξη η στάση της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων του κεφαλαίου, που από τη μια υπερασπίζονται και προωθούν την πολιτική εξόντωσης της μικρομεσαίας αγροτιάς, και από την άλλη προσπαθούν με φοβέρες και λόγια συμπάθειας να αποσπάσουν την ανοχή της. Αυτό έγινε και την Παρασκευή που μας πέρασε, στη συνάντηση αντιπροσωπείας της Πανελλαδικής Επιτροπής των Μπλόκων με το κυβερνητικό κλιμάκιο, επιβεβαιώνοντας ότι ο αγώνας των αγροτών είναι πέρα για πέρα δίκαιος και ότι το συλλαλητήριο της ερχόμενης Τρίτης είναι επιβεβλημένο.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που φαίνεται να συνειδητοποιείται καλύτερα από τους αγρότες, είναι ότι κανένας αγώνας δεν είναι «μια κι έξω», ούτε εξαντλείται σε μια μόνο μορφή. Οτι χρειάζεται επιμονή και υπομονή, σταθερά βήματα στην οργάνωση, στη στόχευση των πραγματικών αντιπάλων, κυβερνήσεων, βιομηχάνων, μεγαλεμπόρων, τραπεζιτών και των εταίρων τους. Συνειδητοποιείται επίσης ευρύτερα η ανάγκη για κοινό βηματισμό της μικρομεσαίας αγροτιάς με την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα.
Περισσότεροι καταλαβαίνουν τώρα ότι κάθε κύκλος κινητοποιήσεων αφήνει παρακαταθήκη στον επόμενο. Γι' αυτό οι μικρομεσαίοι αγρότες βγαίνουν πιο έμπειροι, καλύτερα εξοπλισμένοι και οργανωμένοι από κάθε μάχη που δίνουν, ενώ πιο σταθερά χαρακτηριστικά αποκτά και η μέχρι τώρα στήριξη, συμμετοχή και αλληλεγγύη των εργατικών σωματείων στον αγώνα τους. Επιβεβαίωση, ανάμεσα σε άλλα, αποτελεί και η συμμετοχή εργατικών σωματείων και άλλων φορέων του λαϊκού κινήματος στο πανελλαδικό συλλαλητήριο των αγροτών την Τρίτη στην Αθήνα.
Βαρέλι δίχως πάτο τα αντιλαϊκά μέτρα
Οι εξελίξεις σημαίνουν συναγερμό και πρέπει κάθε συνδικάτο να αναλάβει την ευθύνη να οργανώσει την πάλη των εργαζομένων στο χώρο του. Η συνάντηση που είχε την Παρασκευή στις Βρυξέλλες ο υπουργός Οικονομικών δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνειών για τις πραγματικές προθέσεις και διαθέσεις της κυβέρνησης. Τα παλιά μέτρα εφαρμόζονται μέχρι κεραίας και τα επόμενα μπαίνουν στην ουρά. Κι απέναντι σ' αυτήν την επίθεση, που αφορά κάθε πτυχή της ζωής της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, δεν χωράνε αναστολές και καθυστερήσεις.
Πολύ περισσότερο, χρειάζεται να απαντηθεί μαζικά και αποφασιστικά η δόλια προσπάθεια της κυβέρνησης να αξιοποιήσει τις υπαρκτές διαφορές ανάμεσα στο ΔΝΤ και την Ευρωζώνη, κυρίως τη Γερμανία, είτε για να εκβιάσει το λαό με τον κίνδυνο της «αποσταθεροποίησης», αν δεν ολοκληρωθεί έγκαιρα η «αξιολόγηση», είτε να του καλλιεργήσει εφησυχασμό και προσδοκίες, ότι από τις κόντρες των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και κέντρων μπορεί κάτι καλό να βγει για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα.
Αν κάτι προκύπτει σαν συμπέρασμα από την εξέλιξη και αυτού του γύρου της διαπραγμάτευσης, είναι ότι το βαρέλι των αντιλαϊκών μέτρων δεν έχει πάτο, με οποιαδήποτε κυβέρνηση και οποιαδήποτε απόχρωση στο μείγμα της διαχείρισης. Και ότι όσα τώρα συζητιούνται ως «νέα» μέτρα, είναι μεταρρυθμίσεις που προβάλλονται εδώ και χρόνια μέσα από τα «εγχειρίδια» των μονοπωλίων και της ΕΕ.
Για παράδειγμα, την περικοπή της «προσωπικής διαφοράς» στις ήδη αποδιδόμενες συντάξεις, ανεξάρτητα αν θα την επιχειρήσουν τώρα ή σε κάποιο επόμενο στάδιο, μέσα ή έξω από προγράμματα και μνημόνια, δεν μπορεί να τη δει κανείς παρά σαν συνέχεια και κλιμάκωση των μεταρρυθμίσεων που έχουν γίνει έως τώρα στο Ασφαλιστικό για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Αδιαπραγμάτευτος στόχος για το κεφάλαιο και το κράτος του είναι η παραπέρα μείωση των συντάξεων, ώστε να αυξάνεται η εξοικονόμηση πόρων στον κρατικό προϋπολογισμό, και να μειώνονται ταυτόχρονα οι εργοδοτικές εισφορές. Αυτονόητα, και στη μια και στην άλλη περίπτωση, η μεγαλοεργοδοσία βγαίνει πολλαπλά κερδισμένη.
Εκστρατεία φόβου και εμπόριο ελπίδας
Γι' αυτό προσπαθεί να ελιχθεί. Αλλοτε παρουσιάζοντας σκηνικό ρήξης με τους εταίρους και δανειστές, άλλοτε διαχωρίζοντας το ΔΝΤ από την ΕΕ και χρεώνοντας στο Ταμείο τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα. Η πραγματικότητα βέβαια είναι τελείως διαφορετική. Πράγματι ΕΕ και ΔΝΤ εκφράζουν ανταγωνιστικά συμφέροντα ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα και καπιταλιστικά κράτη, τα βρίσκουν όμως στο τσάκισμα του ελληνικού και των άλλων λαών.
Οσο κι αν η κυβέρνηση ζητάει χώρο και χρόνο να ελιχθεί απέναντι στη λαϊκή δυσαρέσκεια, σε καμιά περίπτωση δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητα να προχωρήσουν γρήγορα και πλήρως οι μεταρρυθμίσεις που θα τονώσουν την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου και θα επαυξήσουν τις προϋποθέσεις για ανάκαμψη. Αυτή είναι η βάση της μεταξύ τους συμφωνίας, που σφραγίστηκε την Παρασκευή στις Βρυξέλλες, ανεξάρτητα από το πώς θα επιχειρήσει τώρα να την ολοκληρώσει και να την υλοποιήσει η κυβέρνηση, εντείνοντας την εκστρατεία του φόβου, από τη μια, και το εμπόριο της ελπίδας, από την άλλη.
Σε κάθε περίπτωση, οι ανταγωνισμοί και οι αντιθέσεις στο εσωτερικό των ιμπεριαλιστικών κέντρων και μεταξύ τους, που επεκτείνονται πολύ πιο πέρα από τα ζητήματα της διαχείρισης του κρατικού χρέους στην Ελλάδα, ένα πράγμα δείχνουν: Οτι η αστική τάξη δεν είναι ενιαία, δεν είναι άτρωτη. Οτι αυτό που σήμερα φαίνεται ακίνητο, αύριο μπορεί να αλλάξει ραγδαία. Η συζήτηση που εντείνεται για την αναμόρφωση της ΕΕ, τα σενάρια για τις αλυσιδωτές αντιδράσεις από την πολιτική της νέας κυβέρνησης των ΗΠΑ στην οικονομία και στους διακρατικούς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, θα ήταν αδιανόητα πριν από μερικά χρόνια, πολύ περισσότερο πριν από την καπιταλιστική κρίση.
Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι το εργατικό - λαϊκό κίνημα, στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη, με συντονισμένα χτυπήματα και συνολική αντεπίθεση να αξιοποιήσει τα ρήγματα και τις αντιθέσεις, να αξιοποιήσει τις φυγόκεντρες τάσεις μέσα στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες για την αποδυνάμωσή τους. Να συνδέσει την πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ με την πάλη για συνολική ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την εργατική εξουσία, με βάση την κοινωνική ιδιοκτησία, τον κεντρικό σχεδιασμό, την ανάπτυξη σε όφελος του λαού.
ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΒΔΟΜΑΔΑΣ
Ριζοσπάστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου