Τα «εθνικά» σχέδια...

Για «εθνικό σχέδιο εξόδου από τα μνημόνια», η επιτυχία του οποίου θα κριθεί ανάμεσα στα άλλα και από την «ομοψυχία» όλων των πολιτικών δυνάμεων, κάνει λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το κλείσιμο της νέας αντιλαϊκής συμφωνίας, κατηγορώντας τα υπόλοιπα αστικά κόμματα ότι υπονομεύουν τους στόχους του κεφαλαίου για «μικροπολιτικούς» λόγους. Για «ανεπανόρθωτες ζημιές» στην «εθνική προσπάθεια» της ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας, λόγω της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που «δεν πιστεύει στις μεταρρυθμίσεις», κάνει λόγο η ΝΔ, που ζητάει συστράτευση στο δικό της «εθνικό» σχέδιο, το οποίο προβλέπει επιτάχυνση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και «σκληρές αλήθειες» για το λαό. Για «σχέδιο Ελλάδα» μιλάει το ΠΑΣΟΚ, που λέει ότι... οι άλλοι δυο υπονομεύουν την «εθνική προσπάθεια» λόγω των μεταξύ τους αντιθέσεων και γι' αυτό χρειάζεται ισχυροποίηση του ΠΑΣΟΚ, που θα παίζει το ρόλο του «ρυθμιστή» και «ελεγκτή» σε μελλοντικές αστικές κυβερνήσεις.

... και οι στόχοι του λαού

 

Πέρα από το προφανές - το διαγκωνισμό για το ποιος και με τι ρόλο θα υλοποιήσει το σχέδιο ανάκαμψης του εγχώριου κεφαλαίου - η αντιπαράθεση αυτή αφήνει κι ένα ουσιαστικότερο αποτέλεσμα για το κεφάλαιο, αφού υποβάλλει σιγά και επίμονα στη συνείδηση της εργατικής τάξης και του λαού το ψέμα ότι οι στόχοι του κεφαλαίου, είτε αφορούν την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, είτε π.χ. την εμπλοκή στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην περιοχή για τους ίδιους λόγους, αφορούν τάχα και τα δικά του συμφέροντα. «Εθνικοί» στόχοι, βέβαια, σε μια ταξική κοινωνία ούτε υπάρχουν ούτε πρόκειται να υπάρξουν. Κάθε άλλο: Οι στόχοι του κεφαλαίου προϋποθέτουν τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, υποταγή του λαού στις ανάγκες και τα επικίνδυνα σχέδια των καπιταλιστών. Η εργατική τάξη και ο λαός μόνο με το δικό τους σχέδιο, αυτό της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος και της κοινωνικής συμμαχίας, μπορούν να βάλουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις, υπηρετώντας τα δικά τους συμφέροντα και ανάγκες.

«Πυλώνας σταθερότητας»

 

«Ελλάδα - πυλώνας σταθερότητας σε μια ταραγμένη περιοχή»: Ξανά και ξανά επαναλαμβάνεται αυτή η περιγραφή της χώρας απ' όλα τα αστικά κόμματα, καλώντας ουσιαστικά το λαό να σκύψει το κεφάλι και να υποταχθεί, αν δεν θέλει «περιπέτειες»... Ο σχετικός διαγκωνισμός ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, για το ποιος μπορεί καλύτερα να εξασφαλίσει τη σταθερότητα και την ασφάλεια, είναι μια συζήτηση ξένη για τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα. Περισσότερο αποτελεί διαφήμιση της θέλησης των αστικών κομμάτων για εξασφάλιση πεδίου «σταθερής» κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Αλλωστε, η μόνη «σταθερότητα» και «σιγουριά» που βιώνει ο λαός, είναι αυτή της επίθεσης διαρκείας με μέτρα πάνω σε μέτρα για να ανακάμψει η καπιταλιστική οικονομία. Ομως, ακόμα και η εικόνα της «ζώνης ασφάλειας» που επιχειρούν να φιλοτεχνήσουν τα αστικά κόμματα για τη χώρα είναι κάλπικη. Κι αυτό γιατί η Ελλάδα, με δική τους ευθύνη, συμμετέχει ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, που είναι «κίνδυνος - θάνατος» για όλους τους λαούς. Η βάση της Σούδας, η συμμετοχή σε ΝΑΤΟικές αποστολές, η παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, ο συνολικός σχεδιασμός για γεωστρατηγική αναβάθμιση της άρχουσας τάξης, μόνο ανασφάλεια αποπνέουν για τους εργαζόμενους. Η «σιγουριά» και η «ασφάλεια», που υπήρχαν σε άλλα καπιταλιστικά κράτη και αποδείχτηκαν πολύ εύθραυστες όταν οξύνθηκαν οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, δείχνουν ότι ο λαός πρέπει να επαγρυπνεί. Να παλεύει με το δικό του σχέδιο, κόντρα στη «σταθερότητα» της εντεινόμενης εκμετάλλευσης και των πολεμικών εμπλοκών.

Αναζητείται ρόλος

 

Αναθερμάνθηκαν το τελευταίο διάστημα η κινητικότητα και οι κόντρες στο ΠΑΣΟΚ, με άμεση επίδραση στον ευρύτερο, υπό ανασύνθεση, χώρο της κεντροαριστεράς. Παρά το γεγονός ότι η εσωκομματική διαμάχη στο ΠΑΣΟΚ παρουσιάζεται από την πλειοψηφία των ΜΜΕ ως μάχη συσχετισμών και αμφισβήτησης της σημερινής ηγεσίας, το ζήτημα είναι βαθύτερο και σχετίζεται άμεσα με τις διαφορετικές απόψεις για τον ρόλο που θα πρέπει να παίξει ο συγκεκριμένος χώρος στη γενικότερη αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος. Ετσι, δεν είναι σύμπτωση ότι τις τελευταίες μέρες είδαν το φως της δημοσιότητας ακόμα και έρευνες γνώμης για το πώς θα πρέπει να σχηματοποιηθεί και προς τα πού θα πρέπει να κινηθεί ο συγκεκριμένος χώρος. Το βασικό ερώτημα που καλούνταν να απαντήσουν οι δηλωμένοι ψηφοφόροι του χώρου, ήταν για το ενδεχόμενο συνεργασίας με τη ΝΔ, αν στις επόμενες εκλογές αναδειχτεί πρώτο κόμμα, σε αντιπαράθεση με το αν θα πρέπει να χαράξει η κεντροαριστερά στρατηγική στενότερης συνεργασίας με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Πάνω σ' αυτό το θέμα γράφονται και πολλά άρθρα, κυρίως στις εφημερίδες και τα διαδικτυακά μέσα που έχουν απήχηση στο χώρο. Οπως και να έχει, ο καβγάς ξεπερνάει τα όρια του ΠΑΣΟΚ και αντανακλά βαθύτερους προβληματισμούς (και σχεδιασμούς) των αστικών επιτελείων για το πώς, με ποια κυβερνητικά σχήματα και με ποιες συμμαχίες σε μια επόμενη φάση, θα γίνει εφικτή η συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής και ταυτόχρονα η ανανέωση της ικανότητας της επόμενης κυβέρνησης να ενσωματώνει τις λαϊκές αντιδράσεις. Εδώ είναι που αναζητείται και ο ρόλος της λεγόμενης κεντροαριστεράς...

Ριζοσπάστης