«Ψεύτης ήλιος» : Ο Αλέξης ψυχαναλύεται μέσω του Ανδρέα

Σε άρθρο του στο Documento,ο Αλέξης Τσίπρας ασχολείται με το φαινόμενο ΠΑΣΟΚ, επιχειρώντας για πολλοστή φορά να παράξει μια κάποια πολιτική ανάλυση που να έχει ειρμό, έλλογη ροή, όπως και να καταλήγει σε κάποιο συγκριτικό απόσταγμα που να συνιστά μια πρωτογενή γραπτή συμβολή στον δημόσιο διάλογο. Εις μάτην. Καθώς είτε ο Αλέξης Τσίπρας, είτε όποιος επιμελήθηκε το εν λόγω άρθρο αδυνατεί να συγκροτήσει μια συνεκτική κριτική αποτίμηση της πολιτικής περιόδου της μεταπολίτευσης που σφραγίστηκε από την κοινωνική, πολιτική αλλά και πολιτισμική ηγεμονία του ΠΑΣΟΚ και του ιδρυτή του.

Το ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε ένα κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας που κατάφερε σε ικανό βαθμό να εκφράσει τα συμφέροντα και τις προσδοκίες τόσο της εργατικής τάξης  όσο και μικροαστικών στρωμάτων, αξιοποιώντας «όχι το κενό πολιτικής εκπροσώπησης γενικώς» όπως αναφέρει στο άρθρο του ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά την αδυναμία της κομμουνιστικής αριστεράς να αποτελέσει τον κύριο και καθοριστικό εκφραστή των λαϊκών μαζών και της εργατικής τάξης που έβγαιναν πολιτικά και ιδεολογικά τραυματισμένες από μια επτάχρονη χούντα.

γράφει ο Χρήστος  Μιάμης

Καπηλευόμενο –το ΠΑΣΟΚ- τις μορφικές αναπαραστάσεις του αριστερού και κομμουνιστικού λόγου και πετώντας στα σκουπίδια τα οντολογικά στοιχεία του, μετατράπηκε στην πλέον εύληπτη και εύπεπτη επιλογή για την απαλλαγή της ελληνικής κοινωνίας από την ακροδεξιά που λυμαίνονταν το κράτος και κυριαρχούσε στην πολιτική ζωή επί δεκαετίες. Η διακήρυξη της 3^ης Σεπτέμβρη αποτέλεσε μνημείο ασυνάρτητων μικροαστικών φληναφημάτων χαμηλής πολιτικής αξίας, συνοδευόμενων με την απαραίτητη σοσιαλιστική γαρνιτούρα, προκειμένου να διενεργηθεί η διάρρηξη του αριστερού και κομμουνιστικού προτάγματος και αυτό να διαχυθεί στους κόλπους ενός «μεταβατικού δημοκρατικού σχεδίου» με κύριο εκφραστή το ΠΑΣΟΚ.

Το πείραμα πέτυχε, η κομμουνιστική αριστερά αποσύρθηκε στο βάθος της σκηνής και το ΠΑΣΟΚ με το σύνθημα της Αλλαγής, πραγματοποίησε πραγματικά μια τεράστια αλλαγή στην δομή και στην σύνθεση του πολιτικού προσωπικού που ανέλαβε την διαχείριση της αστικής πολιτικής εξουσίας. Περαιτέρω, οι όποιες θετικές κινήσεις στο επίπεδο της πολιτικής και της οικονομίας την πρώτη διετία, σύντομα ακυρώθηκαν με την επιβολή σταθεροποιητικών οικονομικών προγραμμάτων όπως και με την εμφάνιση «σοσιαλιστικών ΜΑΤ» όλο και συχνότερα στις εργατικές και νεολαιίστικες κινητοποιήσεις.

Σε ότι αφορά στις εξαγγελίες περί «Εθνικής Ανεξαρτησίας» αρκεί μόνο να αναλογιστεί κανείς το διαρκές ανέκδοτο «Έξω οι βάσεις-Έξω το ΝΑΤΟ» που μετατράπηκε σε αλλεπάλληλες ετήσιες συμφωνίες για τις βάσεις, της «σοσιαλιστικής» κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με τις ΗΠΑ στα πλαίσια ενός ατέρμονο παζαριού για την ενίσχυση του ρόλου της ελληνικής αστικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων όπως και στον ανταγωνισμό της με την τουρκική αστική τάξη. Ξεπερνώντας, την χωρίς σημασία απορία του Αλέξη Τσίπρα αν ο «Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ψεύτης» είναι αναγκαίο να σημειωθεί ότι ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ υπήρξε ένας ιδιαίτερα ικανός αστός πολιτικός που κατάφερε να ανανεώσει το κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ του ελληνικού αστικού κόσμου και των εργατικών μαζών, εμφανίζοντας την εξωτερική μεταβολή της φυσιογνωμίας του κράτους και της πολιτικής εξουσίας ως οντολογική αλλαγή αυτής, προσεταιριζόμενος έτσι για μεγάλο χρονικό διάστημα ισχυρές κοινωνικές πλειοψηφίες.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν ήταν ψεύτης. Αξιοποίησε τα πολιτικά και οικονομικά περιθώρια της πολιτικής περιόδου που άσκησε την διακυβέρνηση της χώρας για να εδραιωθεί στην εξουσία, προχώρησε σε μια αμελητέα αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου στα πλαίσια ενός ασθμαίνοντος κεϋνσιανισμού, αλλά τελικά γονάτισε μπροστά στο βάρος των συσχετισμών δύναμης εντός της τότε ΕΟΚ, ενώ την τελευταία τετραετία της  διακυβέρνησής του σχεδίασε ένα νεοφιλελεύθερο πολιτικό και οικονομικό πρόγραμμα που το βρήκε έτοιμο η κυβέρνηση του Σημίτη και το εφάρμοσε μέχρι κεραίας.

Ο Αλέξης Τσίπρας επίσης δεν είναι ψεύτης. Είναι απλά αδαής. Υποσχέθηκε σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο πράγματα (Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης) εκκωφαντικά υποδεέστερα από αυτά που υποσχέθηκε το ΠΑΣΟΚ του 1981, αλλά σε ένα τελείως διαφορετικό πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον σε διεθνές και εθνικό επίπεδο, όπου οι συνταγές της σοσιαλδημοκρατίας όπως και το αφήγημα που ιστορικά την συνέχει, έχουν οριστικά εκπνεύσει. Με αποτέλεσμα Σοσιαλδημοκράτες τύπου Τσίπρα να συνθηκολογούν σε 17 ώρες, και να μετατρέπονται σε στυγνούς εκφραστές του πιο απάνθρωπου και κανιβαλικού νεοφιλελευθερισμού.

Η μύχια επιθυμία του Αλέξη Τσίπρα που τεκμαίρεται με άτεχνο τρόπο και από το συγκεκριμένο άρθρο,  να εντοπίσει σημεία επαφής του με τον Ανδρέα Παπανδρέου, είναι ανάξια λόγου ακριβώς γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ συνιστά μια καρικατούρα σοσιαλδημοκρατίας χωρίς κοινωνικά και πολιτικά υποστυλώματα, αποτελεί ένα παροδικό διαχειριστή των υποθέσεων της αστικής τάξης, σωσίβιο για την διάσωση του αστικού κόσμου της χώρας, κυματοθραύστη για την ανάσχεση της διάχυτης κοινωνικής αγανάκτησης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά τέκνα της πολιτικής απελπισίας μιας κοινωνίας, που απέλπιδα, απόθεσε τις ελπίδες της σε ένα έντρομο μικροαστικό συνονθύλευμα χαμηλών προσδοκιών.

Πηγή  theradicalmarxismproject.wordpress.