Παρασκευή 12 Ιανουαρίου 2018

Ο Πλάτωνας ψωνίζει στο Mall








«Προαπαιτόμενο» δεν είναι είναι, αλλά είναι οπωσδήποτε «απαιτούμενο»… Η υπογραφή από τον υπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Γ. Σταθάκη, του Προεδρικού Διατάγματος που ανοίγει το δρόμο για την κατασκευή του Mall (21 όροφοι σε 22.000 τμ) δίπλα ακριβώς στον αρχαιολογικό χώρο της Ακαδημίας Πλάτωνος, στο οικόπεδο του πρώην εργοστασίου «Μουζάκη», από την εταιρεία “Artume”, ευρωπαϊκός βραχίονας της πολυεθνικής BlackRock, δεν υπαγορεύτηκε από καμία τρόϊκα ως προαπαιτούμενο εν όψει καμίας αξιολόγησης. Η πηγή όμως της υπαγόρευσης ή ακόμα ακριβέστερα της απαίτησης είναι ακριβώς η ίδια με την πηγή από την οποία υπαγορεύονται τα «προαπαιτούμενα». 
Δηλαδή οι ορέξεις επιχειρηματικών και κερδοσκοπικών συμφερόντων και η καταβαράθρωση κάθε έννοιας κοινωνικού αγαθού μέσω της συστηματικής εμπορευματοποίησής του.

Ισως να φαντάζει περιττό, ωστόσο είναι χρήσιμο να επισημανθεί ότι και σε αυτή την περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ προ της ανάληψης της Κυβέρνησης πλειοδοτούσε στην επιχειρηματολογία κατά της συγκεκριμένης επένδυσης. Αλλά αυτό δεν αποτελεί πλέον έκπληξη…


Ενδεικτικά, μόνο, αναφέρουμε ένα απόσπασμα από ερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή το 2013: «Το όλο χρονικό της υπόθεσης μέχρι σήμερα καθώς και οι χειρισμοί από πλευράς της ARTUME σε συνεργασία με επιμέρους υπηρεσιακούς φορείς και πολιτικό προσωπικό, συνιστά κατάφωρη και συστηματική παραβίαση της νομιμότητας μέσω της σταδιακής δημιουργίας τετελεσμένων (όπως η κατεδάφιση του προτεινόμενου ως διατηρητέου βιομηχανικού συγκροτήματος) και προσχεδιασμένων προηγούμενων (όπως η εξασφάλιση της άρσης απαλλοτριώσεων και απόπειρα –μέχρι στιγμής- εξασφάλισης της «κατάλληλης» ρυμοτομικής γραμμής βάσει του εταιρικού σχεδίου μελλοντικής ανάπτυξης)».

Μήπως άλλαξε κάτι από όσα επεσήμανε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ; Απολύτως τίποτα… Η υπόθεση μεθοδεύτηκε με αυτόν ακριβώς τον τρόπο που περιγράφει η ερώτηση. Απλώς επιβεβαιώθηκε – και φυσικά όχι μόνο σε αυτή την περίπτωση – ότι ισχύει μέχρι κεραίας ό,τι είχεπει ο Ιταλός μεγιστάνας Ανιέλι«Υπάρχει ένα είδος Αριστεράς που είναι πιο χρήσιμη από την Δεξιά. Πρόκειται για εκείνη την Αριστερά που μπορεί να κάνει όλα όσα δεν θα μπορούσε να κάνει η Δεξιά».

Θα πουν βέβαια οι κυβερνώντες ότι πάρθηκαν όλα τα μέτρα ώστε να εξυπηρετείται μέσω της επένδυσης το «δημόσιο συμφέρον». Αλλά κάπου εδώ οι λέξεις χάνουν το νόημά τους και γίνονται «πτυσσόμενες» για να χωράνε παντού. 
Διότι ως δημόσιο συμφέρον δεν εννοείται πλέον η ελεύθερη, ανοιχτή, χωρίς όρους και προϋποθέσεις πρόσβαση του λαού στα κοινωνικά αγαθά, αλλά η διαμεσολαβημένη πρόσβαση σε αυτά – δυνητικά πάντα, αφού τελικά πρόκειται για αποκλεισμό – μέσω άμεσων ή έμμεσων ιδιωτικοποιήσεων.

Η περίπτωση του Mall δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο δεν είναι μια άμεση ιδιωτικοποίησή του δεύτερου, αλλά είναι μια κατάφωρη εμπορευματοποίησή του και εργαλειοποίησή του προς όφελος της πολυεθνικής, αρχής γενομένης από την ίδια την επωνυμία του εμπορικού κέντρου, δηλαδή “AcademyGardens”. Με άλλα λόγια αυθαίρετα, δηλαδή όπως ακριβώς αρμόζει σε μία ελεύθερη καπιταλιστική αγορά, ο επενδυτής χρησιμοποιεί την ονομασία του αρχαιολογικού χώρου για να νομιμοποιήσει την επί της ουσίας αρπαγή του.

Επειδή, όμως, κατά βάθος και οι πολυεθνικές έχουν … ψυχή, δηλαδή κατά τη φρασεολογία του αστικού συρμού έχουν «κοινωνική ευθύνη» θα λάβουν μέτρα για το κοινό καλό. Θα μοιράσουν δηλαδή καθρεφτάκια σε ιθαγενείς για τα οποία θα λάβουν αντάλλαγμα υπερπολλαπλάσιο σε επίπεδο κερδοφορίας.

Συγκεκριμένα, η εταιρεία θα φροντίσει για την αναβάθμιση της γύρω περιοχής και του αρχαιολογικού χώρου με ζώνες πρασίνου, περιπάτου και ήπιας κυκλοφορίας, πεζόδρομους και οδούς διασύνδεσης του αρχαιολογικού χώρου με το εμπορικό κέντρο, χώρους άθλησης, ακόμα και δημόσιες υπηρεσίες καθώς και τοπικούς και συλλογικούς φορείς προτίθεται να στεγάσει εντός του τσιμεντένιου εμπορικού μεγαθήριου.

Δηλαδή, ως εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος εφαρμόζεται η αρχή:  όλοι οι δρόμοι να οδηγούν στο Mall. 

Ο επισκέπτης του αρχαιολογικού χώρου μετατρέπεται από  πρωταγωνιστή μιας βιωματικής και παιδευτικής σχέσης με τα σπαράγματα της ιστορίας και της μνήμης σε χειραγωγούμενο καταναλωτή, όπου η εμπειρία του αρχαιολογικού χώρου είναι εμπειρία αγοράς προϊόντος η οποία έχει αφετηρία την Ακαδημία Πλάτωνος και κατάληξη το “AcademyGardens”. Αυτό, άλλωστε δεν είναι και το ζητούμενο σε μια ελεύθερη και ανοιχτή αγορά;Δεν υπάρχουν κοινωνικά και πολιτικά όντα, αλλά οριακοί καταναλωτές.  Ο υπάλληλος της δημόσιας υπηρεσίας που θα στεγαστεί στοMallείναι ο εν δυνάμει πελάτης. Ο «ξαφνικός θάνατος» σε ό,τι έχει απομείνει από το μικρό και μικρομεσαίο εμπόριο στη γύρω περιοχή (Αιγάλεω, Περιστέρι, Μπουρνάζι) είναι απλώς μιας παράπλευρη απώλεια του παράδεισου που υπόσχεται ο ελεύθερος ανταγωνισμός. Βέβαια, θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, λένε. Τι θέσεις θα είναι αυτές; Θέσεις κανονικής δουλείας από εκείνες που παροικούν σε όλες τις τέτοιου ύφους, είδους και ήθους επενδύσεις. Και τέλος οι τοπικοί και συλλογικοί φορείς που προτίθεται να στεγάσουν είναι ο πληθυσμός προς αφομοίωση και εν τέλει φίμωση. Κερδοφορία, καταστροφή μικρών εμπορικών επιχειρήσεων, άγρια εκμετάλλευση εργαζομένων, εμπορευματοποίηση και έμμεση πλην σαφής ιδιωτικοποίηση του αρχαιολογικού χώρου και μαζική χειραγώγηση μέσω ενός μοντέλου «ψυχαγωγία – κατανάλωση», όλα σε ένα ευνοϊκό πακέτο με ευνοϊκούς όρους προσφερόμενο από την Κυβέρνηση.

Γιατί, άραγε κανείς να τα αναζητήσει όλα αυτά σε άλλα πολιτικά ενεργούμενα, αφού ετούτοι εδώ τα προσφέρουν όλα σε «αριστερό» και «κοινωνικό» περιτύλιγμα;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου