Είναι γνωστός

Ηταν 23 Ιούνη του 2010, όταν στο πλαίσιο πανελλαδικής απεργίας, οι απεργοί ναυτεργάτες δέχθηκαν μια απίστευτη ομοβροντία λάσπης από εφοπλιστές και ΜΜΕ, που παρακινούσαν σε κρατική καταστολή και ενεργοποίηση του «κοινωνικού αυτοματισμού» στο λιμάνι του Πειραιά. Εκείνες τις μέρες, στέλεχος τότε της ΔΗΜΑΡ και σήμερα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ χαρακτήριζε την απεργία των ναυτεργατών «ολοκληρωτισμό» και έγραφε, σαν παπαγαλάκι των εφοπλιστών: «Ολα αυτά τα απολύτως ολοκληρωτικά φαινόμενα (σ.σ. η απεργία των ναυτεργατών) πρέπει να καταγγελθούν, να στηλιτευτούν και να απομονωθούν από την κοινωνία...». Σημείωνε επίσης ότι ο «συνδικαλισμός του ΠΑΜΕ θυμίζει φασιστική τρομοκρατία» (!) και ότι το ΠΑΜΕ περιφρονεί τη «δημοκρατική νομιμότητα»... Τα χρόνια πέρασαν και ο συγκεκριμένος, αφού του αναγνωρίστηκαν τα απεργοσπαστικά του «ένσημα», σήμερα είναι γενικός γραμματέας του υπουργείου Εργασίας, δηλαδή του υπουργείου που εισηγείται το ξήλωμα του απεργιακού δικαιώματος. Ο λόγος για τον Αν. Νεφελούδη, που από τις καταγγελίες ενάντια στην απεργία πέρασε με την κυβέρνηση στην πράξη της «νομικής αντιμετώπισης», αποδεικνύοντας και αυτός ότι στον ΣΥΡΙΖΑ έχει ανατεθεί από το κεφάλαιο η πιο βρώμικη αποστολή. Αυτό το κυβερνητικό στέλεχος προχτές έκανε ένα ακόμα βήμα, με απειλές ενάντια στο ΠΑΜΕ, χαρακτηρίζοντας μάλιστα τις εργατικές κινητοποιήσεις «πολιτική αλητεία». Αν κάτι επιβεβαιώνεται περίτρανα, είναι ότι ο κατήφορος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πάτο...

Παπατζιλίκια

 

Κατανοούμε ότι η προχτεσινή ήταν μια δύσκολη μέρα για την κυβέρνηση και την «Αυγή». Η κατάθεση του πολυνομοσχεδίου δεν άφηνε πολλά περιθώρια παρερμηνειών για τον αντιλαϊκό χαρακτήρα των μέτρων, με αποτέλεσμα να δυσκολεύει η προπαγάνδα για την υπεράσπιση και τον εξωραϊσμό του κυβερνητικού νομοθετήματος. Τα επιτελεία όμως των ΣΥΡΙΖαίων της «Αυγής» το «τερμάτισαν», χαρακτηρίζοντας «μεροληπτικό» το πολυνομοσχέδιο, υπονοώντας ότι περιέχει περισσότερα ...φιλολαϊκά μέτρα, παρά αντιλαϊκά! Κι όχι μόνο αυτό. Η εφημερίδα προσπαθεί από το πρωτοσέλιδο να στήσει σκηνικό αντιπαράθεσης κυβέρνησης - ΣΕΒ για τον κατώτερο μισθό, αναπαράγοντας χιλιοειπωμένες θέσεις των βιομηχάνων, που ήταν γνωστές στον πρωθυπουργό όταν τρωγόπινε μαζί τους στις Γενικές Συνελεύσεις του Συνδέσμου, αλλά δεν είπε ποτέ κουβέντα. Τώρα η «Αυγή» μάς λέει ότι η κυβέρνηση υπηρετεί διαφορετικά ταξικά συμφέροντα από τον ΣΕΒ και ότι οι εργαζόμενοι έχουν χρέος να στηρίξουν την κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση για την «επόμενη μέρα» των μνημονίων, προκειμένου να μην περάσουν οι αξιώσεις του ΣΕΒ για τις συμβάσεις και τους μισθούς. Το θράσος ξεπερνάει τα όρια. Η κυβέρνηση, που ψήφισε το 3ο μνημόνιο και αμέτρητα συμπληρωματικά μέτρα για λογαριασμό του κεφαλαίου, που διατηρεί απείραχτη την αντεργατική νομοθεσία για τις Συλλογικές Συμβάσεις και τον κατώτερο μισθό, για να είναι ανταγωνιστική η οικονομία και να ανακάμψουν τα κέρδη του κεφαλαίου, που νομοθετεί ενάντια στο απεργιακό δικαίωμα, κατ' εντολή της μεγαλοεργοδοσίας, εμφανίζεται να «σκάβει χαρακώματα» απέναντι στον ΣΕΒ, που δεν χάνει ευκαιρία να της πλέκει το εγκώμιο για τις επιδόσεις της στην αντιλαϊκή πολιτική. Αν νομίζουν ότι με τέτοια «παπατζιλίκια» θα κοροϊδέψουν τους εργαζόμενους, είναι βαθιά νυχτωμένοι.

Εξίσου αντιλαϊκά

 

Μερικά από τα «πυροτεχνήματα» που πετάει η κυβέρνηση για να διασκεδάσει το πραγματικό «ταξικό πρόσημο» του πολυνομοσχεδίου, είναι ότι αυτό περιλαμβάνει τάχα περισσότερα «θετικά» μέτρα απ' ό,τι «αρνητικά», και ότι για πρώτη φορά δεν υπάρχουν παρεμβάσεις στα δημοσιονομικά. Πρόκειται για μεγάλη κοροϊδία. Σε ό,τι αφορά τα λεγόμενα «δημοσιονομικά μέτρα», τέτοια ανάγκη δεν υπήρχε, καθώς αυτά συμφωνήθηκαν στην προηγούμενη «αξιολόγηση», με ορίζοντα το 2060. Επιπλέον, τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ, οι «ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί», τα «ευρωπαϊκά εξάμηνα» κ.ο.κ., φροντίζουν για τα περαιτέρω. Ακόμα πιο σάπιο όμως είναι το επιχείρημα περί «θετικών» μέτρων, στα οποία η κυβέρνηση κατατάσσει «μεταρρυθμίσεις» όπως οι ιδιωτικοποιήσεις, η παραπέρα «απελευθέρωση» της αγοράς Ενέργειας, το «άνοιγμα» κι άλλων «κλειστών επαγγελμάτων» κ.ά. Απ' όπου κι αν το πιάσει κανείς, πρόκειται για μέτρα που έχουν γνώμονα τις ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας και ακριβώς γι' αυτό αντιστρατεύονται τις λαϊκές ανάγκες. Παρά την κυβερνητική προπαγάνδα ότι δεν αφορούν περικοπές, αυτά τα μέτρα και οι «μεταρρυθμίσεις» είναι το αναγκαίο συμπλήρωμα και η άλλη όψη των αντιλαϊκών περικοπών, καθώς αθροίζονται στην προσπάθεια της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων να δημιουργήσουν προϋποθέσεις ανάκαμψης για το κεφάλαιο, επιταχύνοντας το άνοιγμα νέων πεδίων δράσης για την κερδοφορία του, διευκολύνοντας την ταχύτερη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, σε βάρος των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Από εδώ προκύπτει η ανάγκη το πολυνομοσχέδιο να απαντηθεί αποφασιστικά, να βρεθεί στο στόχαστρο ακόμα περισσότερων εργαζομένων, με συμμετοχή στην αυριανή απεργία των Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων και συνδικάτων.

Σεφτές

 

«Ραβασάκια» με τους «θετικούς οιωνούς» για την οικονομία διακινεί αυτές τις μέρες ο φιλοκυβερνητικός Τύπος, ενθαρρύνοντας το λαό να πιστέψει ότι τον περιμένουν καλύτερες μέρες. Ωστόσο, απ' όσα γράφονται και λέγονται, «δύο στα τρία» αφορούν καραμπινάτους στόχους του κεφαλαίου, που προϋποθέτουν τσάκισμα του λαού. Καταγράφουμε ενδεικτικά: «Το 2017 πετύχαμε, για τρίτη συνεχόμενη φορά, δημοσιονομική υπεραπόδοση». Τάραξαν, δηλαδή, τους εργαζόμενους στις περικοπές και στη φοροληστεία, για να πετύχουν τα ματωμένα πλεονάσματα. «Οι ξένες επενδύσεις άγγιξαν τα 4 δισ. ευρώ, ποσό ρεκόρ για την τελευταία δεκαετία». Λογικό, θα πει κανείς, μετά από 10 σχεδόν χρόνια καπιταλιστικής κρίσης, με την καπιταλιστική οικονομία στον πάτο, αλλά και μετά από ατελείωτα αντεργατικά μέτρα, που δημιουργούν «παράδεισο εκμετάλλευσης» στην Ελλάδα. «Το λιανικό εμπόριο παρουσιάζει ανάκαμψη». Ωστόσο, καμία «ανάκαμψη» δικαιωμάτων δεν είδαν οι εργαζόμενοι στο εμπόριο. Το αντίθετο. Είδαν την κατάργηση της Κυριακής αργίας, την εκτίναξη της ευελιξίας κ.ο.κ., όπως και οι μικροί επαγγελματίες είδαν τη θέση τους να επιδεινώνεται στον ανταγωνισμό με τα μονοπώλια. Πρόκειται, δηλαδή, για «σεφτέ» και «προσδοκίες» που αφορούν αποκλειστικά το κεφάλαιο και τους στόχους του, τους οποίους υπηρετούν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα. Οι προσδοκίες των εργαζομένων, για να γίνουν πραγματικότητα, δεν μπορεί παρά να περνάνε μέσα από τη σύγκρουση με τους στόχους αυτούς.

Ριζοσπάστης